ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

Ένα χρονογράφημα που διαβάζω ανελλιπώς καθημερινά είναι του Πέτρου Μανταίου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Τον είχα προσέξει από τον καιρό που είχα διαβάσει το μόνο βιβλίο που έβγαλε τον «Ποδηλάτη με βατραχοπέδιλα» (Αναρωτιέμαι ποιος κερατάς μου το έχει πάρει και το έχω χάσει!)
Μας συνδέουν χωρίς να τον έχω γνωρίσει ποτέ, ούτε φωτογραφία του δεν έχω δει, κοινές αναμνήσεις από την Αθήνα και η ίδια αγάπη γι΄ αυτήν, αλλά και οι γενικότερες απόψεις που εκφράζει για διάφορα θέματα.
Έτσι στις 29-10-07 έγραψε ένα χρονογράφημα για τις λαϊκές αγορές που, το ομολογώ ανενδοίαστα είναι ένα από τα δύο μέρη που μ΄ αρέσει να γυρνάω.
Το άλλο είναι η βόλτα στην οδό Αθηνάς από το Μοναστηράκι ως την Ομόνοια με περιστασιακές εισβολές σε διάφορα σημεία στο Ψυρρή (από παλιά όχι τώρα που έγινε της μόδας).
Αυτό γιατί σε αυτές τις περιοχές όπως εύστοχα γράφει: Φαίνεται ότι στις αγορές κάτι ανθρώπινο, κάτι ζεστό και οικείο σαλεύει ακόμα.Επίσης γιατί εκεί όπως γράφει βρίσκεις ακόμα τι θα πει πλάκα ,καλαμπούρι, αλλά και πιο εκλεπτυσμένο σκώμμα: χιούμορ.Και αυτά να τα διαβάζω μόλις έχω γυρίσει από την λαϊκή που έχω ακούσει νέες, πηγαίες αυθόρμητες ατάκες που μου έφτιαξαν το κέφι.
Πωλητής χωρίς κανένα πελάτη μπροστά του φωνάζει :
Ένας ,ένας μην στριμώχνεστε όλοι θα πάρετε!

Ο διπλανός του που έχει μια γρια στημένη από ώρα μπροστά του της εκφράζει τον πόνο του λέγοντας:
Κυρία Κατίνα μου ένα ένα θα τα διαλέξεις τα φασολάκια;

Πάρα πάνω ένας άλλος διαλαλεί τα μαρούλια του λέγοντας:
Πάρτε ,μην φοβάστε και ας είναι από της πεθεράς μου το χωράφι!

Παραδίπλα κάποιος αναφωνεί:Από αυτά τρώει και η γυναίκα μου !για να πάρει αστραπιαία την απάντηση από τον απέναντι:Αφού δεν τα τρώει κανένας άλλος!

Στα ψαράδικα πελάτισσα αρχίζει να κάνει έντονες παρατηρήσεις στον ψαρά αρχικά γιατί μετέφεραν την λαϊκή μακριά από το σπίτι της, λες και αυτός το κανονίζει! και στην συνέχεια του κάνει την παρατήρηση γιατί αυτός τις τσιπούρες του ιχθυοτροφείου τις έχει 7 ευρώ ενώ ο διπλανός 6.Τελικά φεύγει χωρίς να ψωνίσει ούτε από αυτόν ούτε από τον διπλανό.!

Κλασσική δε έχει γίνει πλεον η κραυγή των ψαροπωλών:
Φρέσκα ψάρια ,Όλη νύχτα πάλευα με την θάλασσα!, άσχετα αν τηνπροηγούμενη είχε απαγορευτικό λόγω 9 μποφόρ!

Παραπάνω άλλος βλέποντας το εμπόρευμα να μην φεύγει αναφωνεί δυνατά:
Αν σας το βάλω 1 ευρώ το ένα αντί το κιλό θα τρέξετε όλοι να αγοράσετε!

Πριν το ευρώ ακούγονταν και φωνές όπως :
Για ελάτε, βγάλτε κανα χιλιάρικο να δούμε τι χρώμα έχει!

Αυτός που πουλάει κλιμεντίνες φωνάζει με  στεντόρια φωνή: 
Μανταρίνια χωρίς κουκούτσια!

Οπότε και ο διπλανός του ακούγοντας τον, διαλαλεί: 
Μπανάνες άρωμα, Χωρίς κουκούτσια!!

Ο δε απέναντι φωνάζει:
Τώρα όλα 1 ευρώ και τα λεφτά με δόσεις!

Το πιο κουφό δε που άκουσα ήταν σε ένα πάγκο που πούλαγε αχλάδια, Στέκεται  μια ξανθιά κυρία (μετά πως βγαίνουν τα ανέκδοτα με τις ξανθιές!) και απευθύνει την εξής ερώτηση στο εμβρόντητο πωλητή:
Είνια θερμοκηπίου;   !!!

Το ωραιότερο πάντως το έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου .Λέει στον μάστορα να της βάλει δύο κιλά χόρτα.
Αυτός μένει ακίνητος και την ρωτάει καμένος προφανώς από άλλες γυναίκες προηγουμένως:
Είδες πρώτα κυρά μου πόσο κάνουν;
Και φόραγα και το καλό μου δερμάτινο έλεγε η μάνα μου αγανακτισμένη που ο μανάβης δεν διέγνωσε την οικονομική της ευχέρεια στην αγορά των χόρτων!
Αυτό δε που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση είναι ότι όλοι στην λαϊκή ,ασχετα αν η αγορά σου είναι αξίας 50 λεπτών θα σου πουν ευχαριστώ, κάτι που δυστυχώς δεν συναντάς σε μεγάλα καταστήματα.

ΕΠΑΝΩ :ΜΠΑΡΤΟΛΟΜΕ ΕΣΤΕΜΠΑΝ ΜΟΥΡΙΛΛΟ 1670 ΜΟΝΑΧΟ Κορίτσια που πουλούν σταφύλια.

ΚΑΤΩ: ΑΝΔΡΙΝΟΣ ΒΑΝ ΟΣΤΑΝΤΕ 1672 ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ Η πωλήτρια των ψαριών.