ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;

Η πιο τραυματική εμπειρία της νιότης μου ήταν τα χρόνια που έζησα με την χούντα στον σβέρκο μας.

 Τα γεγονότα της Νομικής και μετά του  Πολυτεχνείου, απετέλεσαν μια ανάσα ελευθερίας στο αίσθημα της καταπίεσης που μας πλάκωνε για 6 χρόνια, αλλά και αυτή η ανάσα κράτησε τελικά πολύ λίγο και δεν κατάφερε να κινητοποιήσει ευρύτερα στρώματα του λαού ώστε να δώσει ένα καθοριστικό χτύπημα για να πέσει η δικτατορία.

Σχετικά για εκείνη την μέρα έχω γράψει  στο 17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ,

 Η δεύτερη χούντα του παράφρονα  Ιωαννίδη που ακολούθησε, πέτυχε την πλήρη καταστολή κάθε λαϊκής αντίδρασης και αν δεν έκανε τότε το παρανοϊκό πραξικόπημα στην Κύπρο, με την συνεπακόλουθη καταστροφή του νησιού, ίσως να είχε κάτσει και αυτή στον σβέρκο μας άλλα τόσα χρόνια σαν του  Παπαδόπουλου .

Βέβαια ένα μεγάλο μέρος του λαού έτρεφε αισθήματα μίσους και απέχθειας για την χούντα, αλλά παρά την μετέπειτα εμφάνιση πολλών ως αντιστασιακών, στην πραγματικότητα η αντίσταση σε αυτήν ποτέ δεν απέκτησε ουσιαστική  λαϊκή συμμετοχή και δυναμική, εκτός από  μεμονωμένες και  σποραδικές περιπτώσεις,  με ουσιαστικό όμως αποκορύφωμα την Νομική και το Πολυτεχνείο από συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα  που αποτελούσαν οι φοιτητές .  

Έτσι ο γιορτασμός της 17 Νοέμβρη  στην μεταπολίτευση, συμβόλιζε στο καθολικό υποσυνείδητο του λαού την γενικότερη μεν διάθεση για απαλλαγή από την χούντα που υπήρχε τα προηγούμενα  χρόνια,  αφ΄ετέρου δε  με την  συμμετοχή στις πορείες απενοχοποιούσε τους περισσότερους από μας για την αδράνεια μας  τον καιρό  της χούντας.

Δυστυχώς  όμως με τα χρόνια η πορεία αυτή έχει μετατραπεί  σε πορεία επίδειξης κομματικών δυνάμεων ενώ ταυτόχρονα  αντιπαραθέσεις  με συγκρούσεις και τραυματισμούς  άρχισαν ήδη από προχθές έξω από το Πολυτεχνείο   με την ταυτόχρονη επίσης περιχαράκωση του χώρου από κομματικές νεολαίες.

Από την άλλη μεριά με την ευκαιρία του εορτασμού μερικοί πανεπιστημιακοί βρήκαν  την ευκαιρία να κάνουν μικροπολιτική και επίδειξη ανέξοδης αγωνιστικότητας, όπως ο πρύτανης του ΑΠΘ που δήλωσε, κακοποιώντας και την γλώσσα,  στο πρότυπο του - νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, πως το άσυλο είναι πάνω από τον νόμο (!!):

«Κανείς δεν είναι παραπάνω (sic) από το νόμο, παρά μόνο οι παραδόσεις μας. ... «Για μας, ανεξάρτητα από τη νομοθεσία, το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει»
(Σχετικό  καυστικό άρθρο του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, υπάρχει στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ – Παραδόσεις του ελληνικού λαού – γνώμες )

Όλη αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια με οδήγησε πέρσι να γράψω το ποστ  ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ από το οποίο και μεταφέρω εδώ την τελευταία παράγραφο:

Προσωπικά πιστεύω πως σήμερα μια σεμνή τελετή στο Πολυτεχνείο χωρίς πανό και κομματικούς διαχωρισμούς, όπως ήτανε και τότε, με όλο τον κόσμο ενωμένο θα ξαναέφερνε πίσω όσους σαν και μένα απέχουμε από την πορεία αλλά στην μνήμη μας το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ζει.
Μέχρι τότε απλά θα τιμώ από το σπίτι μου όλο αυτό τον κόσμο που αγωνίστηκε τότε, και θα υπενθυμίζω σε όσους δεν ξέρουν τους νεκρούς εκείνης της εποχής που μπορεί να τους διαβάσει κανείς σε ένα παλιότερο ποστ που έχω γράψει.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

ΥΓ. Νομίζω ότι ένα από τα συγκλονιστικότερα βιωματικά κείμενα που έχουν ποτέ γραφτεί για εκείνες τις μέρες είναι  της Δήμητρας που κάθε χρόνο αυτή την μέρα το διαβάζω, και καταφέρνει κάθε φορά να μου φέρνει τα ίδια δάκρυα στα μάτια σαν την πρώτη φορά.