Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ

Μετά την ολοήμερη ενημέρωση που φάγαμε στην μάπα χθες, από τους διάφορους επαΐοντες δημοσιογράφους και τους ποικιλόχρωμους πολιτικούς που είχαν μπερδέψει τα μπούτια τους και έλεγε ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, δεν θα μπορούσα να μην καταθέσω και εγώ την  πολύτιμη και βαρύνουσα γνώμη μου για το αλισβερίσι που έχουμε παρακολουθήσει μέχρι στιγμής.

Ο μεν ΓΑΠ πέτυχε τελικά την πύρρεια νίκη του να αναγκάσει τον Σαμαρά να πει αυτό που θα τον οδηγήσει και αυτόν να συμπεριληφθεί μαζί του, στους προδότες, Τσολάκογλους , κουίσλιγκ και σε όλα αυτά τα εύοσμα κοσμητικά επίθετα που με χαρακτηριστική ευκολία οι μισοί Έλληνες χαρακτηρίζουν τους άλλους μισούς, δηλαδή πως θα ψηφίσει το κούρεμα με όλα τα συναφή της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου.

Βέβαια ο Σαμαράς ψέλλισε πως: Προφανώς, διατηρούμε τις διαφωνίες μας με τα μέτρα πολιτικής που σήμερα εφαρμόζονται. Δεν διαφωνούμε, όμως, με τους στόχους της σύγκλισης, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, αλλά με το μίγμα της πολιτικής που μας έχει, άλλωστε, οδηγήσει μακριά από τους στόχους αυτούς.

Βέβαια δεν μας εξήγησε τι σημαίνει αυτό το μίγμα πολιτικής αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

 Θα μας το εξηγήσει με την γνωστή σαφήνεια του λόγου του ο Πολύδωρας.

Ο ΓΑΠ δε εκεί που όλοι τον περίμεναν να παραιτηθεί ,αυτός άρχισε να σφυρίζει αδιάφορα και να μας λέει για την ψήφο εμπιστοσύνης που θέλει να πάρει , και αφού την πάρει να αρχίσει να συνεννοείται με τον Σαμαρά για την μεταβατική κυβέρνηση  και κάτι άλλες παπάρες γενικότερου φιλολογικού ενδιαφέροντος.

Όλα αυτά έκαναν την υπουργό Frau Blucher, όπως την αποκαλεί  ο κουμπάρος μου επηρεασμένος από την ταινία Young Frankenstein αλλά και από την αντιπάθεια που έχει γενικά για την πόλη της Κοζάνης, να πεταχτεί και να πει:

«Περίμενα πως με βάση τα όσα είχαν συμφωνηθεί νωρίτερα στο υπουργικό συμβούλιο θα ξεκινούσε άμεσα η συζήτηση για το πλαίσιο βάσει του οποίου θα γίνουν οι επαφές με τη ΝΔ για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» είπε η υπουργός Παιδείας.
«’Όχι εκλογές, Όχι δημοψήφισμα, και άμεσες συζητήσεις για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ευθύνης μέχρι να ψηφιστεί από την παρούσα Βουλή η νέα δανειακή σύμβαση».

Στο σημείο αυτό ο ΓΑΠ την αποστόμωσε λέγοντας μια φράση που θα μείνει  -εις τας χρυσάς δέλτους της Ιστορίας-όπως έγραφα συχνά στις γυμνασιακές μου εκθέσεις   : «Κυβέρνηση εθνικής ευθύνης είναι η δικής μας».

Βέβαια ο Σαμαράς θέλει προσωρινή κυβέρνηση περιορισμένης δικαιοδοσίας, που θα φέρει άμεσα τη χώρα σε εκλογές δεν θέλει  ούτε συγκυβέρνηση, ούτε οικουμενική.

 Αντίθετα ο  αναρρώσας με θεαματική ταχύτητα από την σκωληκοειδίτιδα, ο κομψότερος εκ των αντιπροέδρων, μίλησε για κυβέρνηση που θα πρέπει να μείνει κανένα 5μηνο τουλάχιστον για να μπορέσουμε να πάρουμε το μπαγιόκο από τους απαίσιους δανειστές μας που ξεπουπούλιασαν προχθές τον δικό μας στις Κάννες.

Περιχαρής αυτός  που τον κάλεσαν επειγόντως  εκεί, πήγε νομίζοντας πως θα του δώσουν το Α΄βραβείο Ηθοποιίας στο Φεστιβάλ αλλά τελικά αντί για βραβείο αισθάνθηκε σαν να βρίσκεται αντιμέτωπος της Μπόνυ και του Κλάιντ, σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία, και με λίγο περισσότερα κιλά.

Εκεί του εξήγησαν να βάλει το δημοψήφισμα εκεί που ξέρει αν θέλει να πέσει το παραδάκι και θα λυπηθούν μεν αλλά δεν θα στεναχωρηθούν κιόλας, αν θα αποφασίσει αυτός και ο ιδιόρρυθμος λαός του, να ενθυμηθούν το παλιό τους νόμισμα.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί της Βουλής έπαιξαν τον εκ των προτέρων γνωστό τους ρόλο αναπτύσσοντας ο καθένας τους  τις γνωστές τους θέσεις και εν πλήρη ομοφωνία ανέκραξαν :εκλογές.

Σήμερα το πρόγραμμα της τηλεόρασης θα έχει πολλούς βουλευτές να μας εξηγούν τι θα ψηφίσουν, θυσιάζοντας πάντα το προσωπικό τους συμφέρον  και  πάντα έχοντας στο μυαλό τους το καλό της πατρίδος, και τελικά το βράδυ θα έχουμε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας που θα έχει 2 πιθανά σενάρια.

Το ενα να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης οπότε θα έχει την δυνατότητα συνεννοήσεων για τα περαιτέρω.

Το άλλο είναι να μην πάρει η κυβέρνηση ψήφο εμπιστοσύνης οπότε ο ΓΑΠ  θα έχει πάλι δύο επιλογές:

Η μια θα είναι να παραιτηθεί από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και να πηγαίνει με το ποδήλατο στην Ραφήνα να κάνει παρέα και να παίζει τάβλι με τον  Καραμανλή.

Η άλλη θα είναι να αρχίσει να καταγγέλλει τους διάφορους σκοτεινούς κύκλους που τον απομάκρυναν από την εξουσία και να περιμένει πως στο μέλλον - πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα΄ναι .

Και όσοι γελάσουν με αυτή την πρόβλεψη δεν έχουν ζήσει το 1965.

Αν τότε έλεγες ότι θα έρθει η ώρα που ο Μητσοτάκης θα γίνει κάποτε πρωθυπουργός της χώρας, είχες εξασφαλίσει το εισιτήριο για το Δρομοκαϊτιο.     

Πάντως όλη αυτή η ιστορία ίσως να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Να αρχίσει να γίνεται συνείδηση από τον κόσμο πως όσο και να διαδηλώνεις και να διαμαρτύρεσαι η ρήση του κυνικού φιλοσόφου Μένιππου από τους «Νεκρικούς Διαλόγους» του Λουκιανού-«ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»- έχει διαχρονική ισχύ, και το μόνο που μας μένει είναι να πάρουμε όλοι το χρησιμότατο εργαλείο της φωτογραφίας για νέες τρύπες στις ζώνες μας.

Τέλος άσχετα από την οποιαδήποτε εξέλιξη της ιστορίας υπάρχουν  κάποιοι που  θα παραμείνουν σταθεροί στις απόψεις τους  και στις θέσεις τους μέχρι να εξαφανιστεί το καπιταλιστικό σύστημα.

Τα μέλη του ΠΑΜΕ με σημαίες και πανό έξω από την Βουλή και τα υπουργεία αγωνιζόμενα σθεναρά να πληρώσει το χρέος η πλουτοκρατία και να μην γίνονται απολύσεις.
Φήμες πως θα διαδηλώσουν και έξω από την ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ για τις απολύσεις που έκανε ,θεωρούνται απολύτως ψευδείς και προβοκατόρικες.