ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ

Η επαπειλούμενη αμερικανική επίθεση στην Συρία με έχει οδηγήσει σε δύο διαφορετικούς προβληματισμούς.

Ο πρώτος είναι αν ο Ομπάμα θα αποδειχτεί τόσο ανόητος, όσο και ο προκάτοχος του, ξεκινώντας ένα πόλεμο με την Συρία από τον οποίο αποκλείεται σε τελική ανάλυση να βγει κερδισμένος. 

Η προσφυγή του στην έγκριση του Κογκρέσου δείχνει πάντως πως η άσκοπη  "κόκκινη γραμμή" που μόνος του έθεσε για την χρήση των χημικών αερίων, ίσως τελικά να αποτρέψει ένα  αεροπορικό βομβαρδισμό και ιδίως στις εγκαταστάσεις που βρίσκονται αποθηκευμένα τα αέρια , με πιθανό τραγικό αποτέλεσμα αν αυτά διαφύγουν στην ατμόσφαιρα να έχουμε  πλήθος νεκρών ,που θα τους χαρακτηρίζουν όμως τότε ως "παράπλευρες απώλειες" και όχι ως προερχόμενους από τα χημικά όπλα.

«Δεν υπάρχει κάποιο διαφορετικό μήνυμα αν σκοτωθείς από πύραυλο κρουζ ή από αέρια. Είσαι εξίσου νεκρός!» είπε προ ημερών  απαντώντας στον Κάμερον ο βουλευτής Alasdair McDonell, στη θυελλώδη συνεδρίαση του κοινοβουλίου.

Δεν ξέρω επίσης αν οι αποφάσεις της αμερικανικής ηγεσίας είναι αποτέλεσμα  του υπαρκτού  κινδύνου   που είχε επισημάνει ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ όταν παρέδιδε την εξουσία στον Κένεντυ και είχε πει την ιστορική φράση : Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα να αποκτήσει αθέμιτη επιρροή στην κυβέρνηση.

 Αυτό επίσης που δεν είναι εύκολο να  γίνει αποδεκτό από πολλούς είναι πως ηγέτες κρατών με μεγάλη δύναμη, και αυτό δεν αφορά μόνο τον Ομπάμα, που αποφασίζουν για την ζωή εκατομυρίων ανθρώπων μπορεί στην πραγματικότητα να είναι άβουλες ή ασήμαντες  προσωπικότητες.

Αρκεί όμως να σκεφτεί κανείς μόνο ποιόν πρόεδρο έχει διαδεχτεί ο Ομπάμα. ( ή στα καθ΄ημάς τον Καραμανλή τον μικρό και τον διάδοχο του)

Πάντα μου έρχεται στο μυαλό σε αυτές τις περιπτώσεις η ρήση του Κονδύλη  όταν έγινε πρωθυπουργός, που είναι διαχρονική και έχει απ΄ότι φαίνεται και διεθνική  επιβεβαίωση:«Αν ήξερα πόσο εύκολα κυβερνιέται ο ελληνικός λαός, θα τον κυβερνούσα ακόμα από λοχίας»!

Με την μέχρι σήμερα πολιτική του ο βραβευμένος με Νόμπελ Ομπάμα έδειχνε  πως είναι διαφορετικός από τον προκάτοχο του αν και όλα αυτά τα χρόνια  μελανό του σημείο  παραμένει   ότι δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την αρχική του υπόσχεση πως θα καταργήσει το επονείδιστο Γκουνατάναμο.

 Ο δεύτερος προβληματισμός μου έχει να κάνει με το ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια τα πράγματα ήσαν λίγο πολύ ξεκάθαρα και γνώριζες ποιοι είναι οι "καλοί" και ποιοι οι "κακοί".

Όλοι όσοι είχαν δημοκρατικά φρονήματα ήσαν αντίθετοι με το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία ή του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία ή το καθεστώς του απαρτχάιντ στην Νοτοαφρικανική Ένωση και ακόμα πιο πρόσφατα με τους διάφορους δικτάτορες της λατινικής  Αμερικής όπως πχ ο Πινοσέτ ή ο Βιντέλα (ίσως εκτός του ΚΚΕ που του είχε ιδιαίτερη συμπάθεια!)

Έτσι αισθανθήκαμε ιδιαίτερη ικανοποίηση με την κατάρρευση όλων αυτών των δικτατορικών καθεστώτων που για πολλά χρόνια είχαν κάτσει στον σβέρκο των πολιτών τους.

Με την ίδια ικανοποίηση υποδεχτήκαμε τα τελευταία χρόνια και την "Αραβική Άνοιξη" που έδειχνε πως ο αέρας της δημοκρατίας αρχίζει να φυσά και στις αραβικές χώρες της Μεσογείου στις οποίες διάφορες στρατιωτικές δικτατορίες  είχαν από ετών  καταλάβει την εξουσία.

Ο ενθουσιασμός μας άρχισε να μετριάζεται όμως όταν οι εξεγέρσεις αυτές κατέληξαν είτε σε εμφύλιες συρράξεις είτε σε  καθεστώτα που δεν διακρίνονται για τις δημοκρατικές τους αρχές.

Ταυτόχρονα όμως με την "Αραβική 'Ανοιξη" αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι έχει εξαφθεί στο έπακρο ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός σε αυτές τις χώρες,  με την επικράτηση ακραίων στοιχείων πολλά από τα οποία συνδέονται  με την Αλ Κάιντα.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα να μην μπορείς πχ να αποφασίσεις  αν ήταν ορθή η ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο, που είχε εκλεγεί με δημοκρατικές εκλογές , αλλά ήθελε να την μετατρέψει σε ένα ισλαμικό κράτος στο οποίο η θρησκεία θα καθορίζει τις πολιτικές ελευθερίες των πολιτών και στο οποίο οι Αδελφοί μουσουλμάνοι θα είχαν πιθανώς την δυνατότητα να εξοντώσουν  το 10% του πληθυσμού που είναι χριστιανοί  ή έχουν δίκιο οι αντίπαλοι του που θέλουν ένα κράτος πλησιέστερα στις Ευρωπαϊκές αξιακές αρχές με συζητήσιμη όμως την δημοκρατική του διακυβέρνηση.

Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει ήδη αποδείξει  στο Ιράν ποιος είναι ο τελικός στόχος του και πως αυτός επιτυγχάνεται.

Εθνικιστές όσο και οι μαρξιστές συμμετείχαν με παραδοσιακούς ισλαμιστές στην εκθρόνιση του σάχη, αλλά αρκετές χιλιάδες σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν από το ισλαμικό καθεστώς στη συνέχεια, καθώς η ισλαμική δημοκρατία εξελίχθηκε σε μία άτυπη μονοκρατορία του Χομεϊνί.

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα  στην Συρία, που  ένας αδίστακτος και ισχυρός δικτάτορας ανθίσταται σθεναρά και αρκετά αποτελεσματικά στην εξέγερση περισσότερο  από 2 χρόνια, με αποτέλεσμα πάνω από 110.000 νεκρούς, στην πλειονότητα αμάχους και με σχεδόν 2.000.000 πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες, ενώ ο αριθμός των εσωτερικών προσφύγων έχει φτάσει τα 4 εκατομμύρια σε μια χώρα 22.500.000 κατοίκων!

Το καθεστώς Άσαντ αποτελείται από αλεβίτες μουσουλμάνους στις  κορυφαίες κρατικές θέσεις  και υποστηρίζεται από το  σιιτικό Ιράν, την Χεζμπολάχ, από ένοπλους ιρακινούς σιίτες και μέλη  του Λαίκού Μετώπου  για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης -Γενική Διοίκηση, ενώ οι αντάρτες αντίθετα είναι κυρίως σουνίτες, οπαδοί της Αλ Κάιντα και αντάρτες από την Λιβύη.

Όπως καταλαβαίνει κανείς αν και όταν πέσει η δικτατορία του Άσαντ η ποικιλόμορφη και με εσωτερικές έριδες αντιπολίτευση του δεν προαναγγέλει  ένα καλύτερο μέλλον για τον ταλαίπωρο λαό της Συρίας.

Είναι λογικό λοιπόν να υποστηρίζει κανείς ότι μια μονομερής επέμβαση σε αυτή την χώρα χωρίς την έγκριση από τον ΟΗΕ είναι απαράδεκτη και ιδίως με την δικαιολογία της χρήσης χημικών όπλων που είναι σχεδόν αδύνατο να αποδείξει κανείς ότι η χρήση τους έγινε από το καθεστώς και δεν ήταν προβοκάτσια ιδίως σήμερα που ακόμα είναι πρόσφατο το γεγονός των ψευδών στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την επίθεση στο Ιράκ.

Η μόνη λύση σε αυτή την τραγωδία θα ήταν, με απόφαση του ΟΗΕ, μια πολυεθνική δύναμη να επέμβει στην Συρία αναγκάζοντας τους αντιμαχόμενους σε κατάπαυση των εχθροπραξιών και συμμετοχή τους σε διαπραγματεύσεις για την διακυβέρνηση της χώρας υπό διεθνή εποπτεία για ένα χρονικό διάστημα ικανό  ώστε να καταπαύσουν τα πάθη από τον εμφύλιο πόλεμο.

Έχοντας επισκεφτεί την Συρία, μια πανέμορφη χώρα με ιστορία και πλήθος από ιστορικά μνημεία, έχοντας περιπλανηθεί στα σοκάκια της Δαμασκού αλλά και των άλλων πόλεων όπως το Χαλέπι, η Χάμα, η Χόμς, η Λατάκια σφίγγεται η καρδιά μου όταν τις βλέπω να καταστρέφονται και αρκετοί από τους  κατοίκους τους να κείτονται νεκροί και ανώνυμοι σε μια σειρά από πτώματα, θύματα μιας εμφύλιας σύρραξης που το τέλος της δεν είναι ορατό.  

 Δύο αναρτήσεις μου για τον Ομπάμα όταν εκλέχτηκε.

ΠΟΙΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ;

ΛΕΥΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΕΔΡΟ