ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ!

 Από μικρό παιδί ήμουνα φανατικός κινηματογραφόφιλος.

Θυμάμαι με τι λαχτάρα άνοιγα την κυριακάτική εφημερίδα για να δω τις νέες  ταινίες  της καινούργιας κινηματογραφικής εβδομάδας που τότε άρχιζε την Δευτέρα.

Ευτυχώς είχα εκτός από τους γονείς μου και δύο κινηματογραφόφιλες γιαγιάδες με τελείως όμως διαφορετική ψυχοσύνθεση.

Η γιαγιά από την πλευρά της μάνας μου  ήταν πληθωρικό άτομο, που απολάμβανε την ζωή και το φαγητό χωρίς ενοχές και έτσι δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει εμένα και την ξαδέλφη μου να μας πάει κινηματογράφο και πολλές φορές μάλιστα να μένουμε να δούμε και δύο φορές το έργο!

Ακόμα θυμάμαι εμένα και την ξαδέλφη μου στον ΟΡΦΕΑ να προσπαθούμε. μετά από δυόμιση φορές που είχαμε δει την Οδύσσεια με τον Κέρκ Ντάγκλας και την Συλβάνα Μάνγκανο ,να την ξεκολλήσουμε από το κάθισμα και να φύγουμε.

Παρά το ότι ήταν αρκετά ευτραφής δεν κώλωνε να μπει στο λεωφορείο για να πάμε σε  κεντρικό  κινηματογράφο παρά το ότι το ανέβασμα σε αυτό ήταν αρκετές φορές μια μικρή ταλαιπωρία για τους άλλους επιβάτες οι οποίοι έπρεπε να σπρώχνουν οι απέξω και  να τραβάνε οι μέσα την καλοθρεμμένη αυτή κυρία για να καταφέρει να ανέβει,  γιατί αλλιώς δεν μπορούσε να ξεκινήσει το λεωφορείο.

Η άλλη γιαγιά ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Αδύνατη ,είχε ως μότο της το ότι "το πετσί κρατάει τα κόκαλα", ήταν άνθρωπος του καθήκοντος που βέβαια δεν μπορούσε να παραδεχτεί πως οτιδήποτε μπορεί να της δώσει ευχαρίστηση.

Έτσι όταν της έλεγα να πάμε κινηματογράφο πήγαινε στον γιό της, δηλαδή τον πατέρα μου, και του έλεγε:-Ξέρεις, το παιδί θέλει να πάμε κινηματογράφο! Εκείνος που ήξερε βέβαια πως και αυτή ψόφαγε να πάει, την δούλευε λέγοντας της:- Άμα θέλεις και εσύ να πάτε!

Οπότε εκείνη απαντούσε:-Καλά θα πάμε , όχι βέβαια για μένα, αλλά για το παιδί!

Η επιλογή λοιπόν της ταινίας γινόταν από μένα και είχε μια βασική προϋπόθεση, να είναι κατάλληλο και κυρίως σε κεντρικό κινηματογράφο  μιας και τότε μέναμε λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια.

Θυμάμαι μια εβδομάδα που όλες οι ταινίες που παίζονταν σε αυτούς  έτυχε να είναι όλες ακατάλληλες .

Η μόνη κατάλληλη που υπήρχε ήταν μια ανεκδιήγητη ελληνική με τον Χατζηχρήστο, ο κόμης Χατζηχρήστος και αναγκαστικά βέβαια επήγαμε σε αυτήν! Η ταινία ήταν μια αρπαχτή, όπως αρκετές ελληνικές της εποχής, που οι ηθοποιοί που έκαναν τους δεσμοφύλακες, ενώ θα έπρεπε να φοράνε στολές του περασμένου αιώνα φοράγανε μπλέ σακάκι στολής και κάτω μπλέ παντελόνια  τζίν!

Κοντά στα 14 κατάφερα να αποκτήσω το προνόμιο να με αφήνουν να πηγαίνω κινηματογράφο μόνος μου.

Το πρόβλημα όμως ήταν πως μπορούσες να μπεις και στα έργα που είχαν χαρακτηριστεί ακατάλληλα και ιδίως σε όσα έργα είχαν ερωτικές σκηνές οπότε χαρακτηριζόταν ως αυστηρώς ακατάλληλα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν πρακτικά αδύνατο να μπεις σε ακατάλληλο έργο γιατί ο έλεγχος στο ταμείο και στην είσοδο ήταν αυστηρός, αλλοίμονο δε αν έδειχνες μικρότερος από την ηλικία σου.

Είχαμε ρίξει πολύ γέλιο όταν μια μέρα η ταμίας ενός κινηματογράφου,την 10ετια του 70, δεν έδινε εισιτήρια στην κουμπάρα μου που τότε θα ήταν 18-19 χρονών αλλά όπως ήταν μικροκαμωμένη έδειχνε μικρότερη.

Έπρεπε να κάνει πίσω κάπου 1-2 μέτρα ώστε να μπορέσει η ταμίας να δει την κοιλάρα που είχε καθώς ήταν κάπου 8 μηνών έγκυος!

Πολλές φορές λοιπόν πριν να βγάλω ταυτότητα, για να φαίνομαι μεγαλύτερος με το μαύρο μολύβι που είχε στην τουαλέτα της η μάνα μου τράβαγα μερικές διακριτικές πινελιές στο ατυχώς υποτυπώδες  χνούδι που υπήρχε στο επάνω χείλος μου μπας και αποκτήσει τουλάχιστον την όψη εκείνου του υποτυπώδους μύστακος που είχαν αντί για μένα αρκετές κοπέλες της εποχής, οι οποίες καθώς το αφαιρούσαν με κερί αποκτούσαν για καμιά -δύο μέρες ένα ροδοκόκκινο επάνω χείλος!

Μεγαλώνοντας και αποκτώντας παιδί συχνά το πήγαινα κινηματογράφο ξέροντας όμως πάντα τι πρόκειται να δούμε και αν το έργο είναι κατάλληλο για την αντίστοιχη ηλικία της κόρης μου.

Καθώς καθόμασταν  μερικές φορές οι τρεις μας όταν ήταν μικρή, να δούμε μια ταινία στην τηλεόραση στο σπίτι ,την έβλεπα  σε μερικές σκηνές που ήσαν τρομακτικές να βάζει τα χέρια της στα μάτια για να μην δει την σκηνή που της προκαλούσε φόβο, ανοίγοντας βέβαια κατά διαστήματα μια σχισμή μεταξύ του μέσου και του παράμεσου για να δει την συνέχεια!

Κουβεντιάζοντας λοιπόν μαζί της και εξηγώντας της ότι δεν είναι όλες οι ταινίες για τη ηλικία της, είχε αποδεχτεί, όταν της έλεγα πως η ταινία που θα δούμε δεν είναι για εκείνη, να πηγαίνει αδιαμαρτύρητα στο δωμάτιο της.

Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια καθιερώθηκε η ειδική σήμανση πριν από την προβολή κάθε τηλεοπτικής προβολής και έτσι οι υπεύθυνοι γονείς μπορούν να  γνωρίζουν αν το θέαμα είναι κατάλληλο για το παιδί τους.

Αντίθετα θεωρώ τελείως απαράδεκτη την σημερινή επικρατούσα κατάσταση στους κινηματογράφους που σε  κανένα από αυτούς δεν υπάρχει πλέον στις φωτογραφίες έξω η ένδειξη αν το έργο είναι κατάλληλο ή ακατάλληλο.

Έχω δει σε έργα απολύτως ακατάλληλα, ανεύθυνους γονείς να συνοδεύουν  μικρά παιδιά  χωρίς να συναισθάνονται την ψυχική φθορά που μπορούν αυτά να τους προκαλέσουν.

Δεν ξέρω αν σήμερα  υπάρχουν κάποιες διατάξεις ή κάποια επιτροπή που καθορίζουν το κατάλληλο ή ακατάλληλο ενός θεάματος για τα παιδιά,  αλλά βέβαια η επιλογή αυτή δεν μπορεί να επαφίεται στους γονείς οι οποίοι πολλές φορές δεν έχουν και τις αντίστοιχες γνώσεις για να το κρίνουν.

Πάντως τουλάχιστον σε αρκετές από τις αγγλικές παραγωγές βλέπει κανείς στην αρχή του φίλμ ένα πιστοποιητικό για το ποιες ηλικίες μπορούν να το παρακολουθήσουν.

Στην Ελλάδα δεν έχω δει να απασχολεί το θέμα αυτό κανένα.

Μήπως θα έπρεπε να το γράφει κανένα μνημόνιο για να προκαλέσει το ενδιαφέρον;