BELLA (?) NAPOLI

Η Ιταλία είναι μια χώρα που όσες φορές και να την επισκεφτείς όλο και κάτι διαφορετικό θα αποκομίσεις από το ταξίδι σου σ΄ αυτήν .
Από την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Λα Σπέτσια με πολεμικό καράβι, όταν έκανα την θητεία μου ,σε άσκηση του ΝΑΤΟ, μέχρι το τωρινό ταξίδι στην Νάπολη, η καθεμιά μία πόλη της μου δημιουργούσε ένα διαφορετικό συναίσθημα.
Η Βενετία σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μαγικό εξωπραγματικό τόπο, η Ρώμη σε μαγεύει με την αρχοντιά της, ενώ η Φλωρεντία με την κομψότητα της, οι πόλεις της Ούμπρια και της Τοσκάνης μέσα στο μοναδικό φυσικό τους περιβάλλον μοιάζουν σαν να έχουν ξεφύγει από κάποιο παραμύθι, η Κάτω Ιταλία και η Σικελία με την ελληνική κληρονομιά τους σου δίνουν την αίσθηση του οικείου χώρου, το Τορίνο σε εκπλήσσει γιατί ενώ περιμένεις να βρεθείς σε μια βιομηχανική πόλη βρίσκεσαι σε μια πόλη μαζεμένη και γοητευτική , ενώ αντίστοιχα το Μιλάνο στο οποίο βρέθηκα περαστικός απέκτησα μια μοναδική αισθητική ανάμνηση ακούγοντας την κυριακάτικη λειτουργία με χορωδία στο τεράστιο Ντουόμο.
Η Νάπολη λοιπόν, στην οποία μείναμε έξι μέρες, σου δημιουργεί ένα τελείως διαφορετικό συναίσθημα που με μια λέξη θα το χαρακτήριζα ως αμφιθυμία.
Από τη μια μεριά έχει την γοητεία της παλιάς αρχοντικής πόλης που είναι χτισμένη σε ένα ωραίο φυσικό περιβάλλον με θάλασσα και λόφους ενώ σου δίνει ταυτόχρονα την αίσθηση της ξεπεσμένης αριστοκράτισας που προσπαθεί να κρύψει τη σημερινή της κατάσταση.
Από την άλλη υπάρχει η στυγνή πραγματικότητα μιας φτωχιάς πυκνοκατοικημένης πόλης μαζί με την εκτεταμένη κακομοιριά μεγάλου μέρους του πληθυσμού, που είναι ιδιαίτερα εμφανής σε όλο το παλιό ιστορικό της κέντρο.
Δίπλα στο άψογο και πρόσφατα ανακαινισμένο ξενοδοχείο που μείναμε στην καρδιά αυτού του ιστορικού κέντρου, έβλεπες ότι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα κτίρια είχαν πολλές δεκαετίες να δεχθούν κάποια στοιχειώδη συντήρηση.

Πίνοντας τον καφέ μας, ευτυχώς κάτω από μια ομπρέλα, είδαμε να πέφτει μπροστά μας από ένα κτίριο ένα μικρό κομμάτι σοβά που κατά τύχη δεν προσγειώθηκε στο κεφάλι μιας περαστικής κοπέλας.
Δεν είναι δε εγκαταλελειμμένα μόνο τα ιδιωτικά κτίρια. Εξίσου άθλιο ήταν και ένα παμπάλαιο κτίριο νοσοκομείου στο κέντρο της πόλης που σε σύγκριση με αυτό, τα δικά μας μοιάζουν με ανάκτορα!

Σε κάπως καλύτερη κατάσταση ήσαν μόνο οι εξωτερικές όψεις των εκκλησιών, χωρίς όμως και αυτές να διαφοροποιούνται ιδιαίτερα από τα γύρω κτίρια με τα οποία είναι κολλημένες ενώ μερικά είναι κτισμένα και πάνω από αυτές!

Περπατώντας στα στενά δρομάκια έβλεπες οικογένειες ολόκληρες να ζουν σε ένα δωμάτιο που ήταν μαζί κρεβατοκάμαρα με διπλό μεγαλοπρεπές ! κρεβάτι, τραπεζαρία, σαλόνι με την απαραίτητη τηλεόραση και κουζίνα.
Προφανώς η έλλειψη χώρου οδηγεί και στο χαρακτηριστικό θέαμα των απλωμένων ρούχων έξω από τα μπαλκόνια που όταν είναι και φρεσκοπλυμένα στάζουν νερά στο κεφάλι σου όταν περνάς από κάτω!
Η πρώτη επαφή που έχεις με τη ζωή της πόλης είναι το ταξί που παίρνεις από το αεροδρόμιο. Μόνο στο Κάιρο είχαμε την αντίστοιχη και ανεπανάληπτη εμπειρία!
Μέχρι να φτάσεις στο ξενοδοχείο έχεις διαπιστώσει ότι για τους ταξιτζήδες της Νάπολης δεν ισχύουν μονόδρομοι, δεν χρειάζονται φλας για αλλαγή λουρίδας καταργούν το κόκκινο αν δεν έρχεται άλλος, δεν υπάρχει προτεραιότητα από τα δεξιά, μπορούν να κάνουν ανενόχλητοι επί τόπου στροφή σ' ένα στενό δρομάκι διακόπτοντας την κυκλοφορία και ενώ γίνονται όλα αυτά διάφορα μηχανάκια τρέχοντας ιλιγγιωδώς να περνούν μπροστά σου κάνοντας σφήνες σε απόσταση εκατοστού χωρίς τελικά όμως να ενοχλείται κανένας!
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση θεωρείς τον εαυτό του τυχερό που ζεις και οδηγείς στην Ελλάδα αναθεωρείς πλήρως όσα έχεις πει για τους Έλληνες οδηγούς, ενώ ταυτόχρονα διαγράφεις τελείως κάθε σκέψη που είχες κάνει προηγουμένως να νοικιάσεις αυτοκίνητο για να δεις καλύτερα την ευρύτερη περιοχή.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει η αντίφαση: όλοι αυτοί οι απίθανοι οδηγοί κοκαλώνουν για να περάσουν οι πεζοί!
Είδαμε μόνο ένα τρακάρισμα άλλά σε μελέτη που κάναμε πίνοντας εσπρέσο και καπουτσίνο διαπιστώσαμε ότι οκτώ στα δέκα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά μας όλο και κάποιο σημάδι τρακαρίσματος είχαν.
Πάντως η μετακίνηση με ταξί είναι απολύτως αναγκαία, γιατί την μία και μοναδική φορά που χρησιμοποιήσαμε λεωφορείο η εμπειρία ήταν απόλυτα τραυματική.
Αφού περιμέναμε πάνω από μισή ώρα για να έρθει το λεωφορείο τέτοια σαρδελοποίηση είχαμε χρόνια να υποστούμε και ομοφώνως όλοι μας είπαμε ότι δεν πρόκειται να ξαναπούμε κακιά κουβέντα για τα μέσα συγκοινωνίας της Αθήνας.
Οι ταξιτζήδες πάντως που χρησιμοποιήσαμε μπορεί να μας χρέωναν κανένα ευρώ παραπάνω, αλλά ήσαν ευγενείς και μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί τους με λίγα αγγλικά και την διεθνή γλώσσα των χεριών, γιατί η γλώσσα που μιλούσαν δεν θα έλεγα ότι σου θύμιζε σε τίποτα τα ιταλικά!
Φτάνοντας Κυριακή μεσημέρι στην πόλη διαπιστώσαμε ότι αποτελεί ένα απέραντο σκουπιδότοπο, συναγωνιζόμενο το Κάιρο, το Δελχί, το Κατμαντού και την Λίμα, ενώ ταυτόχρονα έμοιαζε να έχει εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της με τα πάντα κλειστά ακόμα και τα περίπτερα την ώρα που εμείς ξενηστικωμένοι ψάχναμε να βρούμε απελπισμένοι κάτι να φάμε!
Μετά κανένα μισάωρο περπατήματος βρήκαμε επιτέλους ανοιχτή μια τρατορία και μια εξαιρετική πίτσα πλήρωσε δεόντως τον κενό μας στόμαχο κατά τις 5 το απόγευμα που τα δύο τσιγκούνικα μπισκοτάκια με πορτοκαλάδα του αεροπλάνου, τον έκαναν να διαμαρτύρεται εντόνως και από ώρα .
Τελειώνοντας το φαγητό διαπιστώσαμε με ευχαρίστηση πώς η πόλη δεν είχε εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους της αλλά απλά σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους (στους οποίους συγκαταλέγομαι!) είχε πέσει για ύπνο το μεσημέρι και άρχισε σιγά σιγά κατά τις 6-7 το απόγευμα να ξαναζωντανεύει!
Η άλλη έκπληξη ήρθε την Δευτέρα το πρωί όταν διαπιστώσαμε ότι όλο αυτό το σκουπιδομάνι της Κυριακής είχε με μαγικό τρόπο εξαφανιστεί!
Επίσης παρά την γενικότερη φοβία ότι κινδυνεύεις να σε κλέψουν, κανένα απολύτως κίνδυνο δεν αντιμετωπίσαμε κυκλοφορώντας μερικές φορές και σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Ίσως βέβαια να απέτρεπε τους επίδοξους κλέφτες το ότι είμαστε έξι άτομα μαζί, άλλά πολύ πιθανόν αυτό να οφείλεται και στο ευσταλές και αθλητικό παράστημα που έχουμε εγώ και ο κουμπάρος μου που θυμίζει αμυδρά παλαιστές του σούμο.
Είχαμε πάντως την τύχη να βρούμε κοντά στο ξενοδοχείο μια τρατορια με πολύ καλό φαγητό και μετά την πρώτη μέρα που φάγαμε εκεί, αφήναμε τον σερβιτόρο πολλές φορές να μας φέρει διάφορες σπεσιαλιτέ για την αρχή λύνοντας έτσι το πρόβλημα του να διαλέξεις από ένα κατάλογο στα ιταλικά που ήταν αδύνατο να καταλάβεις τι φαγητά είναι αυτά που γράφει. Μία φορά φάγαμε σε ένα σικ εστιατόριο, παρά θιν΄ αλός και όσοι μεν έφαγαν μαρινάρα, όπως το ζεύγος Αθεόφοβου, ήσαν οι τυχεροί γιατί ήταν εξαιρετική .

Όσοι έφαγαν κρεατικά ατύχησαν πλήρως, εκφράζοντας την απαρέσκεια τους στον μέτρ με συνδυασμό Ιταλοαγγλικών με χειρονομίες και φεύγοντας από εκεί ,βρίζοντας την ώρα και την στιγμή που το διαλέξαμε, σε άπταιστα Ελληνικά χωρίς χειρονομίες σε μας .
Τελειώνω για σήμερα με μία ωραιότατη φωτογραφία που τράβηξα έξω από μια εκκλησία.
Ένας κακομοίρης και αδύναμος Χριστός με ένα σταυρό στο χέρι βρίσκεται στην στιβαρή αγκαλιά ενός παπά! Τι εντύπωση άραγε σας δημιουργεί αυτή η εικόνα;

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

ΙΙ- ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η BELLA NAPOLI !

ΙΙΙ- ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΜΠΗΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΚΟΛΑΝΟ