ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΘΕΡΙΑΚΛΗΣ ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ

31 ΜΑΪΟΥ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ

Η Στέλλα ήταν από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της παιδικής μου ηλικίας.
Ορφανή από γονείς ,καμιά 10ρια χρόνια μεγαλύτερη από τον πατέρα μου, την είχε πάρει ψυχοκόρη η γιαγιά μου, όταν γέννησε τα δύο παιδιά της, και η Στέλλα τα μεγάλωσε μαζί της και στην δική της αγκαλιά σαν δικά της .
Στην ζεστή αυτή αγκαλιά πέρασα και εγώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μέχρι που κάπου όταν έγινε περίπου 50 χρονών την παντρέψαμε με ένα λεβεντόγερο τον Αχιλλέα και η Στέλλα έφυγε από το σπίτι μας και πήγε και έμεινε στην Ηλιούπολη σε ένα σπιτάκι με κήπο που είχαν φτιάξει με τις οικονομίες τους.
Η Στέλλα πέρναγε καλά με τον σύζυγο από τον οποίο όμως έμαθε σε προχωρημένη ηλικία να καπνίζει.
Με την γιαγιά μου παίρναμε συχνά το λεωφορείο της Ηλιούπολης , και επισκεπτόμαστε την Στέλλα γιατί την είχε σαν παιδί της.
Με την Στέλλα λοιπόν κάπου στα 12 με 13 κάπνισα τα πρώτα μου τσιγάρα, που ήταν Άσσος χωρίς φίλτρο, κάνοντας τα τράκα από την κούτα των 100 που έπαιρνε ο άντρας της.
Από κει και πέρα η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη.
Για να είμαι γνήσιο αντράκι ΕΠΡΕΠΕ να καπνίζω και στο Γυμνάσιο πλέον στην τσέπη μου υπήρχαν πάντα ΚΑΡΕΛΙΑ στο φτενό κουτί των 10.
Η κυριαρχούσα τότε ιδεολογία ήταν ότι το τσιγάρο συμβαδίζει με ανδρισμό, με ανεξαρτησία και επαναστατικότητα , με κουλτούρα, με νιότη και γοητεία.
Τελειώνοντας το Πανεπιστήμιο το πακέτο είχε γίνει των 20,στο στρατό τα πακέτα έγιναν 2 και σε σύντομο διάστημα έγιναν 3 την ημέρα.
Κάπου στα 30 έβγαλα μια μέρα αίμα στα πτύελα.
Αμέσως έκανα βρογχοσκόπηση και οι κυτταρολογικές εξετάσεις έδειξαν δυσπλασία που τελικά όμως μετά και από άλλες εξετάσεις αποδείχτηκε ότι οφειλόταν σε ακτινομύκητα προφανώς από τον αναπνευστήρα της θάλασσας.
Τότε έκοψα για πρώτη φορά το κάπνισμα έχοντας όμως την αίσθηση ότι το κόψιμο αυτό ήταν σαν να έχω ξεκόψει από κάποιο στενό μου φίλο.
Έβλεπα τις καινούργιες μάρκες τσιγάρων που κυκλοφορούσαν και είχα μέσα μου την απορία τι γεύση να έχουν;
Μετά από 3 χρόνια άκαπνος έκανα το κλασικό σφάλμα όσων έκοψαν μεν το κάπνισμα αλλά το τσιγάρο παραμένει σφηνωμένο στο μυαλό τους.
Είπα ,πως τώρα πια μπορώ να κάνω ένα-δυό τσιγαράκια την μέρα μετά το φαγητό.
Ύστερα από λίγο όμως κάπνιζα πάλι γύρω στο 1 ½ πακέτο την μέρα.
Το πρώτο λαμπάκι που άναψε στο θολωμένο από καπνό μυαλό μου ήταν ο θάνατος μέσα σε 2 μήνες από καρκίνο του πνεύμονα του καπνιστή πατέρα μου.
Πρώτη του φορά στα 76 του μπήκε σε νοσοκομείο και δεν ξαναβγήκε από κει ζωντανός.
Δεύτερο λαμπάκι άναψε όταν με το τσιγαράκι μου ανά χείρας πήγα σε ένα ντεκ με δύο κοπέλες στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης να ρωτήσω κάτι.
Το περιφρονητικό βλέμμα τους έδειχνε ότι δυστυχώς είναι αναγκασμένες να εξυπηρετήσουν αυτόν τον υποανάπτυκτο τύπο που τις πλησιάζει καπνίζοντας.
Το τρίτο λαμπάκι άναψε όταν με πέταξαν έξω από τα Mc Donalds της Βουδαπέστης όταν άναψα ένα τσιγάρο. Μέχρι τότε αυτό στην Ελλάδα ήταν αυτονόητο.
Στην Βουδαπέστη δε βρέθηκα σε ροκ συναυλία σε κλειστό γήπεδο και όσοι ήθελαν να καπνίσουν έβγαιναν έξω.
Αντίστοιχα μια βδομάδα πρίν στο κλειστό του ΟΑΚΑ σε συναυλία της Αλεξίου παρά το ότι έγραφε πως απαγορεύεται το κάπνισμα, δεν μπορούσες να την δεις καλά από το ντουμάνι.
Τέλος το τέταρτο ήταν όταν στα Μπολσόι της Μόσχας βρέθηκα να καπνίζω στριμωγμένος σε ένα άθλιο χώρο 2 επί 2 πριν τις τουαλέτες μαζί με μερικούς χαρμάνηδες Ρώσους.
Διαβάζοντας πλέον και τα σχετικά με τις εξαρτησιογόνες ουσίες, άρχισα σιγά σιγά να σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν συνειδητοποίησα ότι δεν διαφέρω σε τίποτα από τον τελευταίο ηρωινομανή.

Αισθανόμουνα πια ντροπή που κάπνιζα και οίκτο για τον εαυτό μου και τους άλλους καπνιστές που έβλεπα, τον ίδιο ακριβώς όπως με τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά που έχουν πέσει θύματα της εξάρτησης.
Έχοντας πλέον χάσει κάθε αυτοεκτίμηση για μένα ήρθε και το επόμενο λαμπάκι.
Ο μπατζανάκης μου, άλλος θεριακλής ,είχε και αυτός καρκίνο του πνεύμονος !
Είχα πια σταματήσει να λέω τις γνωστές ανοησίες των καπνιστών πως αυτός που δεν καπνίζει θα πεθάνει υγιής.

Εκείνη λοιπόν την εποχή έτυχε να κάνω μια συζήτηση καπνίζοντας το τσιγαράκι μου με ένα συνάδελφο λέγοντας του πόσο τυχερός είναι που δεν καπνίζει.
Μου απάντησε χαρακτηριστικά ότι πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχε τρύπα στο σώμα του από την οποία να μην καπνίζει.

Στην εύλογη απορία μου πως το έκοψε, μου απάντησε ότι γυρνώντας μέσα σε 15 μέρες δεύτερη φορά από το Λονδίνο, έχοντας προμηθευτεί από το Duty free τις κούτες με τα τσιγάρα του και τα πούρα του έκατσε σπίτι του και σκέφτηκε γιατί είχε πάει στο Λονδίνο δύο φορές σε τόσο σύντομο διάστημα ;
Είχε συνοδεύσει δύο φίλους του στο νοσοκομείο τον ένα με καρκίνο του πνεύμονα και τον άλλο με καρκίνο του λάρυγγα.
Μόλις έκανε αυτή την σκέψη κάτι άστραψε μέσα του ,πήρε τις κούτες και τα πούρα τα πέταξε στον σκουπιδοντενεκέ και δεν ξανακάπνισε ποτέ του !

Αυτή η κουβέντα ήταν το έναυσμα για να πραγματοποιήσω την από καιρό απόφαση που είχα πάρει και συνεχώς, όπως οι περισσότεροι ανέβαλλα, να κόψω το τσιγάρο.
Μόνο που εγώ δεν πέταξα όσα είχα στο σπίτι.
Τα κάπνισα όλα σαν τελευταίο ασπασμό σε ένα τόσο ύπουλο φίλο που με υπονόμευε τόσα χρόνια. Μάσησα κανένα μήνα και τσίκλες νικοτίνης μέχρι να πονέσουν τα σαγόνια μου και όσο πέρναγαν οι άκαπνοι μήνες τόσο ξαναποκτούσα βαθμιαία την χαμένη μου αυτοπεποίθηση.

Σήμερα πια μετά από 15 χρόνια άκαπνος δεν έχω ούτε ανάμνηση, ούτε καμία επιθυμία για κάπνισμα. Ελάχιστες μόνο φορές στον ύπνο μου όταν βλέπω εικόνες από το παρελθόν και βλέπω τον εαυτό μου να καπνίζει, ξυπνάω έντρομος και ξέσκεπος , σκεπάζομαι ξανά και ξαναβρίσκομαι τάχιστα ήρεμος πλέον στην αγκάλη του Μορφέως.

ΥΓ 1-Στο παρελθόν έχω γράψει ένα ποστ για το κάπνισμα που έχει και την σύγκριση των εξαρτησιογόνων ουσιών μεταξύ τους.
ΚΑΠΝΙΣΕ ΑΦΟΒΑ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΡΚΙΝΟ!

ΥΓ-2 Μέσα όμως στα τόσα κακά που προκαλεί το κάπνισμα έχει και ένα καλό !
Δεν κάνει διακρίσεις ,είναι απόλυτα δημοκρατικό!
Την ίδια μοίρα θα έχεις είτε είσαι άνθρωπος των γραμμάτων όπως ο Γιώργος Βιζυηνός, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Μάριος Χάκκας ,είτε είσαι καλλιτέχνης όπως ο Τζορτζ Χάρισον, ο Πωλ Νιούμαν, ο Γιούλ Μπρύνερ, είτε είσαι πολιτικός όπως η Μελίνα, ο Γεννηματάς, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Παπαγιαννάκης, είτε είσαι απλός άνθρωπος όπως ο πατέρας μου, ο Βαγγέλης, ο Τάκης, ο Πέτρος για τον οποίο έγραψα και το ποστ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΧΑΘΗΚΕ……

Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο στο Σταμάτη, την Βέτα, τον Νίκο, την Άννα, την Ηλιάνα, την Λιάνα, την Γεωργία, τον Θόδωρο και αρκετούς άλλους φίλους μου που εύχομαι ολόψυχα να μην γνωρίσουν και αυτοί την δημοκρατικότητα του καπνίσματος !