ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ

Καθημερινά, είτε διαβάζουμε εφημερίδες είτε βλέπουμε τηλεόραση, μια απογοήτευση μας καταλαμβάνει βλέποντας ότι στην κοινωνία της Ελλάδας κυριαρχεί η λαμογιά, η ανικανότητα, η κομπίνα, και η κουτοπονηριά με αποτέλεσμα να προβάλλονται τελικά σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του νεοέλληνα οι ποικιλώνυμοι απατεώνες είτε των εγχώριων κουμπάρων και Βατοπεδίων είτε των διαφόρων διεθνών SIEMENS και of shore εταιρειών.
Μαζί με αυτούς τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εκμαύλισης) προβάλουν ένα πολύχρωμο πλήθος ασήμαντων, ατάλαντων και πολλές φορές χυδαίων τύπων, ή διάφορα χαζοχαρούμενα ξέκωλα νυμφίδια με ημερομηνία λήξεως ή τέλος άτομα με κάποια ιδιαιτερότητα του τύπου τρελού του χωριού . Ακόμα χειρότερα δε δημιουργούν σε πολλούς υπολειτουργούντες εγκεφάλους την αντίληψη ότι ο σκοπός, εν προκειμένω τα ευρώ, αγιάζει τα μέσα με αποτέλεσμα να βλέπεις ένα πλήθος να χειροκροτεί ενθουσιωδώς διάφορα αυτοεξευτελιζόμενα άτομα σε στιγμές αλήθειας.
Και όμως δίπλα σε όλο αυτόν τον θορυβώδη και προβαλλόμενο καθημερινά εσμό, η Ελλάδα διαθέτει ένα σημαντικό μεν άλλα αθόρυβο και μη προβαλλόμενο δυναμικό που δυστυχώς πολλές φορές δεν χωράει σε αυτόν τον τόπο και τελικά αναγκάζεται να ξενιτευτεί σε μέρη που η αξία του αναγνωρίζεται χωρίς να χρειάζεται γι΄ αυτό κουμπάρο ή βουλευτή σαν μέσον.
Στο αναπόφευκτο φροντιστήριο που έκανα ως μαθητής για τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, είχα την τύχη να έχω σαν καθηγητή στην Βιολογία ένα νεαρό νευρώδη φοιτητή που με τις γνώσεις του, αλλά και την ικανότητα του να τις μεταδίδει στους ακροατές του, κατάφερνε να μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον με αποτέλεσμα να μας κάνει τελικά να αγαπήσουμε το μάθημα του.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μας μιλάει με πάθος για το DNA και το RNA και να μας τα επεξηγεί παρά το ότι τότε αυτά δεν ήσαν στην διδακτέα ύλη.
Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο και ξεκόβοντας από τα χρόνια του φροντιστηρίου ήμουνα σίγουρος ότι στο μέλλον θα τον συναντήσω σε κάποια διακεκριμένη θέση στο Πανεπιστήμιο.
Όμως τόσα χρόνια που πέρασαν δεν έτυχε να τον πετύχω πουθενά
Κάποιος μετά από καιρό μου είπε ότι είχε φύγει για το εξωτερικό χωρίς να ξέρει που πήγε και τι κάνει.Έτσι για όλα αυτό το διάστημα έμεινα με την απορία τι έγινε αυτό το μυαλό που ξεχώριζε από την εποχή που ακόμα ήταν φοιτητής.

Την Κυριακή διαβάζοντας το ΒΗΜΑ Science η απορία μου όλων αυτών των ετών απαντήθηκε κατά τον πιο ευχάριστο τρόπο όταν διάβασα ότι ο καθηγητής Αργύρης Ευστρατιάδης επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από μακρόχρονη παραμονή του στις ΗΠΑ.
Αντιγράφω μερικά βιογραφικά του από το δισέλιδο αφιέρωμα της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΟΥΦΛΕΡΗ :

Έλαβε το δεύτερο διδακτορικό δίπλωμα (στη Βιολογία) από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου και παρέμεινε για να διδάξει. Από το 1982 ως το 2008 κατείχε την Εδρα Ηiggins Γενετικής και Ανάπτυξης στο Κολέγιο Ιατρών και Χειρουργών του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Διετέλεσε διευθυντής του Τμήματος Γενετικής και Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Κολούμπια για τέσσερα χρόνια και υπεύθυνος του προγράμματος αποκωδικοποίησης του ανθρώπινου γονιδιώματος για το εν λόγω πανεπιστήμιο, το οποίο είχε την ευθύνη του χρωμοσώματος 13. Είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως πρωτοπόρος στην κατανόηση της δομής, εξέλιξης και έκφρασης των ευκαρυωτικών γονιδίων. Μαζί με τους συνεργάτες του δημιούργησε το πρώτο βακτήριο που μπορούσε να συνθέτει ανθρώπινη ινσουλίνη. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του εκτείνονται από τον καρκίνο και τον διαβήτη ως τη νόσο του Χάντινγκτον και τη μοριακή εξέλιξη.
Το ευτύχημα για την Ελλάδα είναι ότι ο Ευστρατιάδης ανέλαβε επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ) και πέτυχε να ενώσει το ερευνητικό δυναμικό της Ελλάδας για έναν κοινό σκοπό: τη χρηματοδότηση από την ΕΕ και τη Γενική Γραμματεία Ερευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ) μιας μελέτης για τη «μετάφραση» της ελληνικής βιοϊατρικής έρευνας σε εφαρμογές.
Για να το πετύχει αυτό στην συνάντηση των ερευνητών δεν χρησιμοποίησε καμιά βαρύγδουπη επιστημονική γλώσσα αλλά μίλησε απλά και καίρια λέγοντας:
«Κυρίες και κύριοι,δεν πρόκειται για τένις. Πρόκειται για ποδόσφαιρο. Και δεν πρόκειται για ματς Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού, αλλά για εθνική ομάδα. Λοιπόν, θα παίξετε μπάλα;»
Οταν «παίζει μπάλα» η εθνική ομάδα της έρευνας, κανένας δεν δικαιούται να κάθεται στον πάγκο... Αντίθετα, τα ευρήματα πρέπει να βρεθεί τρόπος να περάσουν στο νοσοκομειακό κρεβάτι!
Τι είναι όμως αυτή η «μετάφραση»;
Όπως εξηγεί ο ίδιος:
«Στο πλαίσιο των βιολογικών και ιατρικών επιστημών, η έννοια “μεταφραστική έρευνα” αναφέρεται σε μια αλυσίδα από διαδικασίες που οδηγούν από τον εργαστηριακό πάγκο στο νοσοκομειακό κρεβάτι. Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στις εργαστηριακές ανακαλύψεις απ΄ τη μία μεριά και στις κλινικές έρευνες και εφαρμογές απ΄ την άλλη, βγάζοντας απ΄ τη μέση τους φράχτες που περιορίζουν τον ρυθμό μετασχηματισμού δεδομένων της βασικής έρευνας σε νέες προσεγγίσεις για την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία ασθενειών. Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη συντονισμένη προσπάθεια να παραχθούν ευαίσθητοι διαγνωστικοί δείκτες και αποτελεσματικά φάρμακα από την αξιοποίηση εργαστηριακών ευρημάτων».
Ο στόχος του, που πιστεύω ότι τελικά θα τον πετύχει, είναι να καταφέρει και η Ελλάδα να γίνει δεκτή στο πρόγραμμα ΕΑΤRΙS (Εuropean Αdvanced Τranslational Research Ιnfrastucture in Μedicine) στο οποίο ήδη συμμετέχουν ήδη δέκα Ευρωπαϊκές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Σουηδία και Ηνωμένο Βασίλειο).
Ευτυχώς τελικά που υπάρχουν και αυτοί οι Έλληνες που μας κάνουν περήφανους άσχετα αν δεν πρόκειται να τους δείτε να προβάλλονται από την τηλεόραση με αποτέλεσμα να μην τους γνωρίζει παρά μόνο ένα μικρό, σχετικό με την δουλειά τους, κοινό.