Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

 Μετά τους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας που έγραφα εδώ , μια μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα υπήρχε και στους Αμπελοκήπους βασικά στην Κηφισίας αλλά και στους κοντινούς της δρόμους. 

Στους περισσότερους από αυτούς τους κινηματογράφους έχω δει πολλές ταινίες τις καθημερινές με την γυναίκα μου, και τα Σάββατα συχνά με τα ζευγάρια των στενών φίλων μου καταλήγοντας τις περισσότερες φορές  μετά τον κινηματογράφο, σε κάποια κοντινή ταβέρνα ή πιτσερία και αρκετές  φορές στο μεγάλο εστιατόριο του  Κωστάρα που ήταν στην γωνία της Αλεξάνδρας με την Κηφισίας και έφτιαχνε εξαιρετικά μπιφτέκια από μοσχάρι. Την 10ετια του 60 είχε ξεκινήσει πουλώντας ηλεκτρικές συσκευές.

Χάρις στην πολύτιμη συμβολή από το ιντερνετικό βιβλίο του  Δημήτρη Φύσσα,  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου». μεταφέρω εδώ αρκετά στοιχεία για τους κινηματογράφους της περιοχής Αμπελοκήπων.
Οι κινηματογράφοι που γράφω παρακάτω υπήρξαν ή υπάρχουν μετά την απελευθέρωση.
Ανεβαίνοντας από την Αθήνα προς την Κηφισίας βρίσκαμε εκεί που σήμερα είναι ο Πύργος των Αθηνών τον θερινό κινηματογράφο ΑΛΙΚΗ που λειτούργησε από το 1959 έως το 1963.

Στην αρχή της Μεσογείων υπάρχει και λειτουργεί από το 1964 ένας από τους αγαπημένους μου χειμερινούς κινηματογράφους ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ ο οποίος τώρα έχει χωριστεί σε δύο αίθουσες.

Στην Βασιλίσσης Σοφίας 124 λειτουργεί ακόμα ένας από σημαντικότερους κινηματογράφους της Αθήνας το ΑΘΗΝΑΙΟΝ που στην τωρινή του θέση από προπολεμικά υπήρχε μέχρι το 1958 θερινός. Το 1996 χωρίστηκε και αυτός σε δύο αίθουσες. Είναι πια ο μόνος κινηματογράφος που εξακολουθεί να έχει στην πρόσοψη του γιγαντοαφίσες με τις ταινίες που προβάλλει.

Λίγο πιο πάνω, Κηφισίας 14, βρίσκεται η ΑΝΕΣΙΣ που μέχρι το 1958 ήταν θερινός και μετά κτίστηκε ο χειμερινός με θερινό στη ταράτσα. Το 2007 η χειμερινή του αίθουσα έγινε θέατρο και το 2008 ξαναλειτούργησε η ταράτσα ως θερινός και ευτυχώς έχει κριθεί και ως διατηρητέα.

Απέναντι, Κηφισίας 19, είναι από το 1960, το ΕΛΛΗΝΙΣ μεγάλος  θερινός κινηματογράφος που και αυτός έχει κριθεί διατηρητέος ως χώρος και ως χρήση.

Στην Λεωφόρο Μεσογείων 59 ήταν το χειμερινό ΟΝΤΕΟΝ, ως κινηματογράφος από το 1968 έως το 1984, το οποίο  μετονομάστηκε σε ΠΟΡΤΑ όταν έγινε θέατρο. 

Στην Κηφισίας 37 το 1957 είχε ανοίξει ένας από τους ωραιότερους κινηματογράφους της Αθήνας το ΑΣΤΡΟΝ, που είχε την πρωτοτυπία ο τεράστιος εξώστης του να έχει ακριβότερο εισιτήριο από την πλατεία του. Το 2011  δεν κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο από την πλειοψηφία των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟΤ αλλά τελικά το 2017 το Κεντρικό Συμβούλιο γνωμοδότησε υπέρ της διατήρησης του κελύφους του.

Αμαλιάδος και Πουλίου υπήρχε από το 1960 έως το 1970, ο ΑΙΑΣ αρχικά ως θερινός και μετά ως χειμερινός και θερινός καθώς άνοιγε στα πλάγια.

Καρύστου 5 υπήρχε από το 1959 έως το 1971 η θερινή  ΑΜΙΚΑ.
Ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ πια που έχω δει τις περισσότερες σημαντικές ταινίες, κατά περίεργο τρόπο θυμάμαι ότι εκεί είχα δει την πρώτη ταινία του Σβαρτζενέγκερ τον Κόναν τον βάρβαρο!

Στην Σεβαστουπόλεως 117 λειτούργησε από το 1966 έως το 2011 ο κινηματογράφος ΑΝΔΟΡΑ που την 10ετία του 90 έγινε θέατρο.
Ευτυχώς ξανάνοιξε το 2018 ανακαινισμένος και μέχρι σήμερα παίζει πάντα ποιοτικές ταινίες.

Η θερινή ΑΛΑΜΠΡΑ από το 1961 βρισκόταν Τρικάλων 25 και Βαρδουσίων 10, είχε κλείσει το 1979 έως το 1981, ξανάνοιξε το 1982 και λειτούργησε μέχρι το 1987 παραδίνοντας μετά την θέση της σε μια πολυκατοικία.

Ίσως ο πιο αγαπημένος κινηματογράφος στην ζωή μου είναι ο ΔΑΝΑΟΣ Κηφισίας 109 καθώς σε αυτόν με την γυναίκα μου έχουμε απολαύσει ένα πλήθος από εξαιρετικές ταινίες από το 1972 που άνοιξε. Το 1998 χωρίστηκε και αυτός σε δύο αίθουσες και στην μικρή καθόμαστε πάντα στα λίγα καθίσματα που έχει δίπλα από τον μηχανικό προβολής. Εκτός από την εξαιρετική ποιότητα προβολής, η γυναίκα μου πάντα τιμούσε την σπιτική μηλόπιτα από το μπαρ την ώρα που εγώ έψαχνα για κάποιο βιβλίο από το, ιδίως καλά ενημερωμένο σχετικά με τον κινηματογράφο βιβλιοπωλείο που είχε.
Λίγο πιο πάνω στην Κηφισίας 116 υπήρχε από το 1956 έως το 1978 η θερινή ΑΪΝΤΑ που κατέληξε όπως πολλοί άλλοι κινηματογράφοι σε πολυκατοικία.
Ένας ακόμη αγαπημένος μου χειμερινός κινηματογράφος από το 1968 ήταν το ΠΛΑΖΑ στην Σεβαστουπόλεως 118 ο οποίος και αυτός το 2001 χωρίστηκε σε δύο μέχρι το 2008 που έκλεισε.

Στο ποστ μου ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ γράφω:
Το ΠΛΑΖΑ αποτελούσε ένα από τους πιο αγαπημένους μου κινηματογράφους και ο αντίστροφος συνδυασμός του άρτος και θεάματα, με πρώτα το θέαμα στον κινηματογράφο και μετά τον άρτο με την παρέα στον γειτονικό ΦΛΟΚΑ αποτελούσε για χρόνια κλασσική Σαββατιάτικη απόλαυση.
Στα τραπεζάκια του ΦΛΟΚΑ έχουν γίνει εκτενείς αναλύσεις ταινιών, πολιτικής, κοινωνικών θεμάτων κτλ με συχνές ζωηρές διαφωνίες αλλά και με μια πλήρη ομοφωνία, ότι το παγωτό γίγας ΜΠΕΜΠΕ που είχε ήταν μια ιδιοφυής κατασκευή !
Ο λόγος ήταν απλός. Ξεκινούσες με μια μαρέγκα στην αρχή και προς τον πάτο της κούπας , που πήγαινες να λιγωθείς από τα μπαλάκια του παγωτού, είχε μια δροσερή φρουτοσαλάτα!

Στην Παπαδά 40 και Κουσιανόφσκι λειτούργησε από το 1970 έως το 1978 αρχικά και μετά από το 1998 έως το 2004 ο θερινός κινηματογράφος ΚΑΡΜΕΝ που έχει χαρακτηριστεί και αυτός ως διατηρητέος από το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τέλος λίγο πέρα από όρια των Αμπελοκήπων , στην Σικελιανού 18  υπήρχε από το 1959 ο χειμερινός κινηματογράφος ΑΛΕΓΚΡΑ ο οποίος κατά περίεργο τρόπο έκλεισε το 1971, πριν δηλαδή να αρχίσει η κρίση στους κινηματογράφους από την επέλαση της τηλεόρασης. Πιθανώς έκλεισε, όπως γράφει ο Φύσσας γιατί κοντά σε αυτόν έμενε εκείνα τα χρόνια ο Παπαδόπουλος και οι έλεγχοι όσων κυκλοφορούσαν εκεί ήταν συνεχείς όπως τους είχα υποστεί και εγώ όπως έχω περιγράψει στο ποστ μου  ΟΙ ΒΙΛΑΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
Το προηγούμενο
Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

Τα επόμενα

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.

Ε΄ΛΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ

ΣΤ΄ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ