ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

Στις  9 και κατ΄ άλλους στις 10 Μαρτίου, θα έχουν συμπληρωθεί 99 χρόνια από την γέννηση, ενός από ποιητές  της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που αγαπώ ιδιαίτερα, του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Γνήσιος Κρητικός, αν και γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, ήταν γόνος από σημαίνουσα οικογένεια του νησιού καθώς ο πατέρας του  ήταν γιατρός, ενώ ο ένας του παππούς ήταν εισαγγελέας Εφετών και ο παππούς του, από την πλευρά της μητέρας του, ο Ιωάννης Κασσιμάτης, ήταν βουλευτής του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Παρά το ότι εργάστηκε  ως γιατρός ακτινολόγος  αρχικά στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα, διακρίθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια στα γράμματα, όπως επίσης το ίδιο και η αδελφή του, η γνωστή θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη.
Λόγω της ενεργού ανάμειξης με την αριστερά το 1948 φυλακίστηκε και μετά ένα χρόνο το στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά ευτυχώς το 1951 αποφυλακίστηκε με την γενική αμνηστία.
Η διάψευση των ουτοπικών οραμάτων της αριστεράς που είχε πιστέψει αποτυπώνεται πολλές φορές με σαρκασμό και πίκρα στην ποίηση του, γι΄αυτό και τον χαρακτήρισαν σαν «ποιητή της ήττας»
Μια πληρέστερη βιογραφία του με αποσπάσματα από μελοποιημένα ποιήματα του υπάρχει εδώ.

Αλλά πιο συγκλονιστικό είναι το παρακάτω σπάνιο βίντεο στο οποίο ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδάει ποιήματα του που έχει μελοποιήσει και στο ακροατήριο βρίσκεται ο ίδιος ο ποιητής!

Ένα άλλο σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο είναι το γνωστό του, γεμάτο σαρκασμό ποίημα Επιτύμβιον, που το τραγουδά ο Πέτρος Πανδής σε μελοποίηση Νότη Μαυρουδή σε συναυλία στην Νυρεμβέργη το 1983.

 Δεν ξέρω αν αφ΄ότου διαδόθηκε αυτό το ποίημα, βαφτίστηκαν πολλά πλέον παιδιά με το όνομα Λαυρέντης!
Πιστεύω όμως πως ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να ακούσει κανείς τον ίδιο τον Αναγνωστάκη να απαγγέλει το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη Ανδρείκελα. 

Θα κλείσω το σύντομο αυτό αφιέρωμα στον μεγάλο μας ποιητή με ένα ποίημα του που μου αρέσει ιδιαίτερα. Είναι το ποίημα Στ’ αστεία παίζαμε…
 
Στ’ αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!
 
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στην συλλογή "Η συνέχεια 3", η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε το 1962, σε αυτοέκδοση του ποιητή στην Θεσσαλονίκη. Στις επανεκδόσεις των ποιημάτων του μέχρι το 1985 ο τελευταίος στίχος παραμένει όπως εδώ, ενώ στην έκδοση της Νεφέλης το 2000 αλλάζει με τον τίτλο του ποιήματος.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.