Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.

 

H άλλη κινηματογραφόφιλη γιαγιά μου έμενε με την οικογένεια της θείας μου στην οδό Θήρας, μεταξύ της Πατησίων και της Αχαρνών. Συχνά πήγαινα μικρός και έμενα εκεί οπότε έτσι  πολλές φορές μαζί με την ξαδέλφη μου μας πήγαινε σινεμά.

Κοντά στο σπίτι υπήρχε το θερινό  ΚΑΠΙΤΟΛ στην οδό Καμπάνη 31 ένα μικρό στενάκι που ένωνε την Αγαθουπόλεως με ένα Π που κατέληγε στην Αγίου Μελετίου. Έπαιζε καλές ταινίες και πάντα είχε κόσμο αν και σύντομα κατέληξε σε πολυκατοικία.

Όλοι οι θερινοί κινηματογράφοι της εποχής έπαιζαν το καλοκαίρι τις ταινίες που είχαν παιχτεί τον χειμώνα και όλοι οι χειμερινοί συνοικιακοί ήταν Β΄Προβολής.

Στην Αχαρνών 172 κοντά στην Αγίου Μελετίου, ήταν ο παλιός χειμερινός κινηματογράφος ΑΡΗΣ που λειτούργησε μέχρι το 1976.
Αντίστοιχα στην Πατησίων 147 ήταν ένας επίσης παλιός προπολεμικός κινηματογράφος η ΑΤΘΙΣ  που και αυτή λειτούργησε μέχρι το 1972.

Όμως η κινηματογραφόφιλη γιαγιά μου παρά τα κιλά της ,για τα οποία οι κόρες της της έλεγαν συνεχώς να μην τρώει και αυτή τις ρούμπωνε απαντώντας ότι «τόσο σώμα έχω πρέπει να το θρέψω», δεν κώλωνε αν ήθελε να δει μια ταινία που δεν παιζόταν κοντά στο σπίτι της. Θυμάμαι λοιπόν την σκηνή  που ένας δυό, τράβαγαν από μέσα και άλλοι ένας δυό έσπρωχναν από κάτω, για να μπει στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κέντρο όπου στον ΟΡΦΕΑ έπαιζε την Οδύσσεια με τον Κέρκ Ντάγκλας, την Συλβάνα Μάγκανο, τον Άντονι Κουήν και την πανέμορφη Ροσάνα Ποντεστά. 

Ο προπολεμικός ΟΡΦΕΑΣ στην Σταδίου 44, με το θέατρο του Κουν στο υπόγειο του κτηρίου, ήταν από τους ομορφότερους και πιο καλοδιατηρημένους κινηματογράφους της Αθήνας και εκτός από πολλές ταινίες, έχω δει σε αυτόν αργότερα και μουσικές συναυλίες.
Η Οδύσσεια ήταν από τα μπλοκμπάστερ της εποχής και είχε μαγεύσει την γιαγιά μου, με αποτέλεσμα η ξαδέλφη μου και εγώ να την τραβάμε να φύγουμε αφού είχαμε δει την ταινία 2 ½ φορές όπως έγραφα στο προηγούμενο !
Ο ΟΡΦΕΑΣ δυστυχώς έκλεισε το 83.

Λίγο μετά αφ΄ότου πέθαναν οι δύο γιαγιάδες μου μετακομίσαμε στην Ασκληπιού σε δικό μας διαμέρισμα.
Μεταξύ των δύο τριών υποψηφίων προς αγορά διαμερισμάτων στην περιοχή αποφασιστική ήταν η επιμονή μου στην τελική επιλογή, γιατί αυτό που αγοράστηκε είχε ένα τεράστιο και ανεκτίμητο προσόν!

Από την βεράντα του έβλεπες άνετα την οθόνη του θερινού, μεγάλου και αριστοκρατικού κινηματογράφου ΝΕΑΠΟΛΙΣ που δυστυχώς τόσα χρόνια ζώντας απέναντι δεν είχα βγάλει μια φωτογραφία του και μόνο σε αυτή την αεροφωτογραφία του 1962 φαίνεται. Η ΝΕΑΠΟΛΙΣ ήταν από τους καλύτερους προπολεμικούς θερινούς κινηματογράφους στο κέντρο της Αθήνας, με πράσινο πλαϊνά θεωρεία, που έπαιζε καλές ταινίες και  που δυστυχώς μετά το 1976 στην θέση της υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο άχαρο κτήριο με ένα πάρκινγκ στο ισόγειο. Από την βεράντα μου έχω δει ένα πλήθος από ταινίες, σε μερικές μάλιστα έβλεπα το πρώτο μέρος μέχρι το διάλλειμα, έβγαινα και μετά έβλεπα την συνέχεια στην βραδινή προβολή.

Ένιωσα επίσης μεγάλη χαρά όταν το 1969 άνοιξε στην Βαλτετσίου 46 ο κινηματογράφος ΡΙΒΙΕΡΑ που πάντα έπαιζε καλές ταινίες και που ευτυχώς λειτουργεί επιτυχώς μέχρι σήμερα και είναι πλέον διατηρητέος ως χώρος και χρήση.

Βέβαια στην περιοχή από το 1938 υπήρχε στην πλατεία Εξαρχείων το ΒΟΞ, πάντα με ποιοτικές ταινίες αλλά  από τους πιο ιδιόρρυθμους στο σχήμα κινηματογράφους της πόλης  λόγω της διαγώνιας διάταξης του στην τετράγωνη ταράτσα. 

 Η φτωχή κινηματογραφικά, περιοχή του Κολωνακίου, μάλλον γιατί έχει εύκολη πρόσβαση στους κινηματογράφους του κέντρου, απέκτησε από το 1962 τον μοναδικό της χειμερινό κινηματογράφο  το ΕΜΠΑΣΣΥ, που έκλεισε με την αρχή της καραντίνας το 2020 αλλά ξαναλειτούργησε το 2023 ως θέατρο.

Στην περιοχή λειτουργούν και δύο θερινοί κινηματογράφοι που παίζουν πάντα αξιόλογες ταινίες . Η ΑΘΗΝΑΙΑ στην Χάριτος 50  και το σινέ ΔΕΞΑΜΕΝΗ στην ομώνυμη πλατεία του Κολωνακίου από το 1991.  Η ΑΘΗΝΑΙΑ είναι ίσως ο μόνος κινηματογράφος που ξεκίνησε την επιτυχημένη πορεία του το 1979, εποχή που πολλοί άλλοι έκλειναν.

Την ίδια χρονιά το 1962, όπως και το ΕΜΠΑΣΣΥ λειτούργησε στην Ακαδημίας και το ΟΠΕΡΑ. Η τεράστια αίθουσα του ΟΠΕΡΑ, κινηματογράφου με πολύ καλή κλίση για απρόσκοπτη θέαση, είναι η πρώτη αίθουσα στην Αθήνα που λόγω της προϊούσης μείωσης των εισιτήριων μετά την επέλαση της τηλεόρασης χωρίστηκε και έγιναν έτσι δύο αίθουσες. 

Σχεδόν απέναντι του υπήρχε από το 1952 η ΕΛΛΗ, από τους λίγους κινηματογράφους που κατάφεραν αντί να φθίνει, όπως οι περισσότεροι στην Αθήνα, να ανακαινιστεί και να βελτιώσει το πρόγραμμα της διατηρώντας έτσι ένα σταθερό και ποιοτικό κοινό μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς  σχεδόν απέναντι της ένας από τους ωραιότερους και αρχοντικούς προπολεμικούς κινηματογράφους από το 1932, το ΙΡΙΣ ακολούθησε αντίστροφη πορεία από την ΕΛΛΗ μέχρι το 1973 που έκλεισε. Η ΙΡΙΣ βρίσκεται στο κτήριο που είναι γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους και το οποίο ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έτσι από την 10ετια του 80 η αίθουσα της χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (Π.Ο.Φ.Π.Α.).
Ευνόητο είναι ότι μετά την μετακόμιση στην Ασκληπιού συχνά βρισκόμουνα στους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για τους οποίους έχω γράψει πρόσφατα στο Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Το ίδιο βέβαια ήταν προσιτοί όλοι  οι κινηματογράφοι του κέντρου της Αθήνας για τους οποίους ίσως γράψω στο μέλλον.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ
 
Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
 
Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Ε΄ΛΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ

ΣΤ΄ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ