atheofobos2: Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πολυκατοικία στην οδό Πειραιώς, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Μέχρι να αποκτήσω στα 14 περίπου την ανεξαρτησία να πηγαίνω κινηματογράφο μόνος μου, αναγκαστικά πήγαινα με τους γονείς μου ή με τις δύο γιαγιάδες μου, που ευτυχώς και οι δύο ήταν κινηματογραφόφιλες. Όπως γράφω λοιπόν στο ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ:
Η γιαγιά από τη μεριά της μάνας μου με αλέγκρο χαρακτήρα και άνθρωπος της καλοπέρασης ήταν η πιο φανατική σε σημείο που θυμάμαι εμένα και την εξαδέλφη μου παιδιά να προσπαθούμε να την ξεκολλήσουμε και να την τραβάμε για να φύγουμε έχοντας δει πλέον την ταινία πάνω από δυόμισι φορές!
Η γιαγιά από την μεριά του πατέρα μου ήταν ακριβώς ο αντίθετος τύπος, άνθρωπος του καθήκοντος. Ενώ ψόφαγε και αυτή να πάει στον κινηματογράφο ο χαρακτήρας της δεν της επέτρεπε να το παραδεχθεί ευθέως. Έτσι γινόταν πάντα η εξής κωμική σκηνή με τον πατέρα μου. Πήγαινε και το έλεγε: Ξέρεις το παιδί θέλει να πάει κινηματογράφο τι να κάνω; οπότε και εκείνος ξέροντας πολύ καλά ότι γούσταρε πολύ να πάει, αλλά χωρίς να το παραδεχθεί, της έλεγε: άμα θέλεις εσύ να πας να πάτε, για να εισπράξει την μόνιμη και κλασική απάντηση: θα πάμε, όχι για μένα, αλλά για το παιδί!

Έτσι λοιπόν από τότε έγινα φανατικός κινηματογραφόφιλος.
Ο πιο κοντινός στο σπίτι κινηματογράφος ήταν του ΛΑΟΥ, Κολοκυνθούς 51, ένας όμορφος θερινός μέχρι το 1958 και ο οποίος μετά έγινε χειμερινός και το καλοκαίρι άνοιγε στα πλάγια και πίσω. Με τα χρόνια και την υποβάθμιση της περιοχής, κατέληξε σε τσοντάδικο μέχρι το 1998 που έκλεισε.

Στου Ψειρή άνοιξε το 1956 ο θερινός σε ταράτσα κινηματογράφος ΗΒΗ, με καταστήματα από κάτω και λειτούργησε μέχρι το 1981. Το σημερινό θέατρο έχει κρατήσει μόνο την πρόσοψη του κτίσματος.

Δύο από τους παλιούς και κλασσικούς θερινούς κινηματογράφους που είχα πάει με την γιαγιά μου, που ζούσε μαζί μας, υπήρχαν στον σταθμό Λαρίσης και ήταν το ΑΛΚΑΖΑΡ Δεληγιάννη 48, και η παλιότερη ΒΙΚΤΩΡΙΑ Δεληγιάννη 42, που λειτούργησαν μέχρι τα μέσα της 10ετιας του 70.

Με αυτή την γιαγιά μου είχαμε πάει και στο τεράστιο ΑΚΡΟΝ, στην Λένορμαν 21 γιατί κοντά εκεί έμενε η αδελφή της, αλλά δεν θυμάμαι πια αν είχαμε δει ταινία ή παράσταση βαριετέ.
Μια φορά δε μετά την μελέτη των ταινιών που παίζονταν στην εφημερίδα η μόνη κατάλληλη ταινία που βρήκα να παίζεται στους κοντινούς κινηματογράφους, ήταν μια φτηνιάρικη ελληνική κωμωδία με τον Χατζηχρήστο, ο κόμης Χατζηχρήστος στην οποία οι φρουροί, υποτίθεται της εποχής του Μοντεχρήστου λόγω του χαμηλού μπάτζετ της ταινίας τα παντελόνια που φορούσαν ήταν σύγχρονα τζίν!

Την έπαιζε το ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ, πίσω από το Δημαρχείο, που δεν ήξερα τότε το πόσο άθλιος κινηματογράφος ήταν, οπότε πήγαμε εκεί να την δούμε. Μια στιγμή γυρνάει η γιαγιά μου, άνω των 70 τότε, και μου λέει να αλλάξουμε θέση γιατί ο διπλανός της της έβαζε χέρι!

Στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων υπήρχε ο χειμερινός ΚΟΣΜΟΣ Β΄προβολής ,από το 1946 μέχρι το 1971 που έκλεισε. Μετά αφού κόπηκε ένα κομμάτι από την πρόσοψη του, που εξείχε προφανώς της οικοδομικής γραμμής, έγινε νυκτερινό κέντρο.
Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα που κατάφερα να δω σε αυτόν τον κινηματογράφο, στην προβολή 2-4 το μεσημέρι, την ταινία Δράκουλας με τον Κρίστοφερ Λη όπως γράφω στο ποστ μου Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ.
Λίγο πιο μακριά από την πλατεία Ασωμάτων, αλλά σίγουρα ο πιο όμορφος θερινός κινηματογράφος του κόσμου, είναι ευτυχώς ακόμα το ΘΗΣΕΙΟΝ.

Σε αυτόν θυμάμαι μια φορά ,μάλλον κατά τις αρχές Σεπτεμβρίου να μας θερίζει ένα αρκετά κρύο αεράκι. Μπροστά μας ένας φαλακρός αφού αρχικά έτριβε με το χέρι του την φαλάκρα του για να την ζεστάνει, στην συνέχεια άρχισε να την χτυπάει απαλά με το χέρι του μπας και ζεσταθεί!
Καθώς όμως και αυτή η μέθοδος αποδείχτηκε αναποτελεσματική, έβγαλε το μαντίλι του έκανε 4 κόμπους στις άκρες του και το φόρεσε όπως τότε συνήθιζαν οι οικοδόμοι!

Στην Αγίου Κωνσταντίνου 10 υπάρχει ακόμα το κουφάρι ενός από τους πιο όμορφους και καλόγουστους κινηματογράφους της Αθήνας, του ΣΤΑΡ, που λειτούργησε από το 1947 μέχρι το 2010 έχοντας ξεπέσει και αυτό πριν να κλείσει σε τσοντάδικο. Στο ΣΤΑΡ ήμουν τακτικός θαμώνας κάθε φορά που έφερνε μια νέα ταινία του Τζέρι Λιούις.
Λίγο πιο πάνω, στην πλατεία Ομονοίας, ήταν ο κινηματογράφος ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ. Σχετικά γι΄αυτόν έχω γράψει στο ποστ μου ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ.

Σε αυτόν είχα δει αρκετές ταινίες, συνήθως περιπέτειες αλλά ήδη είχε αρχίσει να ξεπέφτει με ελλιπή συντήρηση και με καθίσματα που έτριζαν από την φθορά τους.
Μια παραμονή πρωτοχρονιάς που βρισκόμαστε στο Παρίσι, είχαμε βρει εισιτήρια για μια συναυλία του μακαρίτη Τζο Ντασέν στο πασίγνωστο τότε θέατρο Olympia, που καθώς σε αυτό είχαν δώσει συναυλίες πολλοί διάσημοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τραγουδιστές στην φαντασία μου θεωρούσα ότι θα ήταν ιδιαίτερα μεγαλοπρεπές και ωραίο. Ήταν μεγάλη η κατάπληξη που νιώσαμε, όταν πήγαμε ότι ήταν σχεδόν παρόμοιο σε μέγεθος και εγκατάλειψη με το ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ!
Βέβαια σχεδόν κάθε εβδομάδα με πήγαιναν στον αγαπημένο κινηματογράφο όλων των παιδιών τότε, το ΣΙΝΕΑΚ, χάρις στο οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον Χοντρό και τον Λιγνό, τα Μίκι Μάους, τον Σαρλό και άλλους όπως έχω γράψει στο ΣΙΝΕΑΚ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
Στους κινηματογράφους του κέντρου της Αθήνας είχα πάει σε όλους της Α΄προβολής αρκετές φορές με τους γονείς μου ή και μόνος μου.

Μόνος μου και για μία μόνο φορά είχα πάει στο θέατρο ΚΥΒΕΛΗΣ, στην Μητροπόλεως στο Σύνταγμα, στα χρόνια 1960-3 που λειτούργησε σαν κινηματογράφος. Έπαιζε μια από τις σπάνιες τότε και ασπρόμαυρες νεανικές ταινίες που παίχτηκαν εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα, στην οποία οι Joey Dee and the Starliters τραγουδούσαν την μεγάλη επιτυχία τους Peppermint Twist!