H ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ β΄μέρος

Διαβάζω στο ΒΗΜΑ  ότι μια νέα διάλεκτος διαμορφώνεται και μιλιέται στο Instagram, στο TikTok και στις μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης και οι θεσμικοί λεξικογραφικοί οργανισμοί του κόσμου όχι μόνο δεν την ξορκίζουν, αλλά δίνουν την ευλογία τους στον καινούργιο τρόπο να επικοινωνούμε μεταξύ μας αλλά και να συνομιλούμε με τα chatbots.
To 2024 καταγράφηκε, σύμφωνα με τον έγκριτο λεξικογραφικό οργανισμό του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ως η χρονιά του «σάπιου εγκεφάλου» (αγγλιστί brain rot). Το συγκεκριμένο λήμμα, που προκρίθηκε χάριν της ολοένα και συχνότερης – τελικά σε βαθμό αμετροέπειας – χρήσης του, ήρθε να περιγράψει τη συνθήκη που διαμορφώνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο ως απόρροια της αδιάλειπτης κατανάλωσης μυριάδων και κυρίως άχρηστων πληροφοριών από το διαδίκτυο.
Έτσι  το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ αποφάσισε να συμπεριλάβει στα κατάστιχά του 6.212 καινούργιες λέξεις. 
Ας δούμε λοιπόν μερικές από αυτές τις λέξεις και το τι σημαίνουν.
 
Skibidi=  είναι προϊόν της σειράς animation «Skibidi Toilet», μιας μάλλον δυστοπικής μάχης ανάμεσα σε τουαλέτες με ανθρώπινα κεφάλια και ανθρώπους με κάμερες κλειστού κυκλώματος στη θέση του κεφαλιού, η οποία προβάλλεται στο YouTube από το 2023.

Η λέξη περιγράφει, σύμφωνα με το λεξικό του Κέιμπριτζ, κάτι που μπορεί να είναι cool, κάτι κακό ή κάτι παράξενο. Αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιείται απλώς για να χρησιμοποιείται. Χωρίς να δηλώνει κανένα νόημα.
 
 Broligarchy= δημιουργήθηκε από το πάντρεμα των όρων bro (αδελφός) και oligarchy (ολιγαρχία). Έμπνευση για τη δημιουργία του όρου ήταν οι Τζεφ Μπέζος, Ιλον Μασκ και Μαρκ Ζάκερμπεργκ, οι οποίοι στήριξαν αναφανδόν τη δεύτερη προεδρική καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ. 
 
 tradwife (ελληνιστί παραδοσιακή σύζυγος) εξαιτίας του κλίματος υπέρ του αμερικανού προέδρου που δημιούργησαν και του inspo (της έμπνευσης δηλαδή) που έδωσαν σε άλλες γυναίκες μέσα από τον δίαυλο των κοινωνικών δικτύων οι tradwives.
Πρόκειται για τις νέας κοπής νοικοκυρές που υπηρετούν τον ρόλο της τέλειας υποταγμένης συζύγου και μητέρας και θεωρούν την ισότητα των φύλων και τους φεμινιστικούς αγώνες κουραφέξαλα.
Ο λεξικογραφικός οργανισμός ζητά και τη γνώμη των πολιτών για νέες υποψήφιες προς καταγραφή λέξεις μέσω ψηφοφορίας. Την προηγούμενη εβδομάδα για παράδειγμα διαγωνίζονταν τα λήμματα technofossil, fast tech και digital decay.

Στην χώρα μας στο Χρηστικό Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών (που είναι διαθέσιμο και online) έχουν ήδη καταγραφεί 5.500 νεολογισμοί.
Ο ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας του ΕΚΠΑ και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Χριστόφορος Χαραλαμπάκης μας ενημερώνει πως: Κάθε εβδομάδα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε 200 νέες λέξεις. Στην πράξη μπαίνουν 20-30 λέξεις τον χρόνο, ύστερα από αναμονή και προσεκτική αξιολόγηση. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 

H ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ α΄μέρος

Αρχικά για να κατανοεί κανείς τι εννοούμε λέγοντας νέα γενιά πρέπει να ξέρει πως κατατάσσονται σήμερα οι διάφορες γενιές.
1928-1945 είναι η Silent Generation
1946-1964 είναι baby boomers
1965-1980 είναι η generation X
1981-1996 είναι οι millennials ή Generation Y.
1997-2005 είναι η generation Z Είναι
Μετά το 2005 λέγονται χιονονιφάδες (snowflakes)
Ήδη στο παρελθόν με τους νεανικούς νεολογισμούς είχα ασχοληθεί στα ποστ μου
ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΚΟΜΕΝΑ-ΓΑΡΙΔΑ; 
 Έχω πάθει τσότσο! 
 ΑΡΑΞΕ ΣΤΗΝ ΠΕΤΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΛΕΝΕ ΤΥΡΙ!
ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ FLEX ΣΤΗΝ FAM ΣΤΟΥΣ HOMIE ΚΑΙ ΣΤΗΝ GANG!
 
Πιο πρόσφατα αλλού, είχα ασχοληθεί με το delulu που καθιερώθηκε από το καλοκαίρι του 2022 όπως μας ενημερώνει το  slang.gr χρησιμοποιείται για όσους  φαντασιώνονται  ότι θα καταλήξουν με τον αγαπημένο σου σελέμπριτι σε σχέση, χωρίς αυτό να μην έχει ούτε λίγη σχέση με την πραγματικότητα.
Εναλλακτικά, επίσης χρησιμοποιείται όταν γενικά είσαι λίγο κούκου και τρελάκιας.
Προέρχεται από το αγγλικό delusional, το οποίο σημαίνει «ψυχωτικός».
H φράση «Being delulu is the solulu» σημαίνει ότι η λύση για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή σου είναι να μην είσαι ρεαλιστής ή υπερβολικά ιδεαλιστής.
Αλλά δεν μας φτάνουν το delulu και το solulu γιατί η 25 χρονη Μπιάνκα Μπερνάρντο, δημιουργός περιεχομένου στο Λος Άντζελες (ότι και αν σημαίνει αυτό) εύχεται στους συνομήλικους της το ντελούλου τους να γίνει τρουλούλου!

Το trululu προέρχεται από το true(αληθινό) και από το solution (λύση)
Διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση αμέσως μου ήρθε στο μυαλό να κάνω και εγώ μια πρόταση για νέα λέξη, πλήρως όμως κατανοητή από το ελληνικό κοινό: surlulu!
Με την έλευση του τραπ από το 2015 και μετά, οι άγνωστες λέξεις για τους boomers και τους genXers άρχισαν να αυξάνονται, τα ερεθίσματα για τη δημιουργία νέας γλώσσας πλήθαιναν και τα χαρακτηριστικά του νέου ραπ υποείδους προσφέρονταν για ακόμα περισσότερους νέους όρους. 
Η νέα γενιά είναι πλέον  εξοικειωμένη με την τεχνολογία, και γνωρίζει  πολύ καλά αγγλικά, έχει άμεση επικοινωνία με μηνύματα στα chat ή τα fora με κόσμο από το εξωτερικό και χρησιμοποιεί  την ίδια παγκόσμια γλώσσα.
Ο καθηγητής Θεωρητικής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Φοίβος Παναγιωτίδης εξηγεί εδώ την ανάγκη που ωθεί τους νέους κάθε εποχής να φτιάχνουν μια γλώσσα με κώδικα που τον καταλαβαίνουν μόνο οι ίδιοι.
Κάθε γενιά έχει δική της ορολογία στη γλώσσα που χρησιμοποιούν πολλοί νέοι μεταξύ τους. Τα παλιότερα εγχειρίδια γλωσσολογίας θα σου πουν ότι η χρήση της αργκό αποσκοπεί στο να μη σε καταλαβαίνουν οι άλλοι όταν συνεννοείσαι σε έναν κύκλο δικό σου, έναν κύκλο που μπορεί να ορίζεται από μια υποκουλτούρα μέχρι ένα κίνημα. Τα καλιαρντά, ας πούμε, είναι μια τέτοια περίπτωση: θέλουμε να συνεννοούμαστε μεταξύ μας χωρίς να μας καταλαβαίνουν οι μπάτσοι, ο «καλός ο κόσμος» κ.λπ. Η λειτουργία της αργκό μεταξύ των νέων είναι αυτή. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην περίπτωση του τραπ έχεις μια αργκό που θεμελιώνεται πάνω σε μια πολύ συγκεκριμένη υποκουλτούρα, κι αυτό κάνει εντύπωση σε εμάς, τους ανθρώπους της γενιάς μου. Εμείς της Generation Χ είχαμε ένα κενό, γιατί χρησιμοποιούσαμε μια πολύ στοιχειώδη αργκό, καμία σχέση με την ορολογία και την εκλέπτυνση των όρων που ακούς στην τραπ μουσική. Επίσης, δεν διαθέταμε μία κυρίαρχη υποκουλτούρα: υπήρχαν οι μεταλλάδες, υπήρχαν οι grunge, οι λαϊκοί, οι ravers κ.ο.κ. 
 

Στο ίδιο κείμενο υπάρχουν δύο αποσπάσματα από το τραγούδι «Mula mula» (mula είναι το χρήμα) του $ulee.
«Δεν θα πάρουν το sauce μου / hoe bitch δεν μαθαίνει το lock μου / real talk μισώ τους πόπο / έχω το χάρισμα σαν τον τόκο / βλάκες δεν μιλάνε για μένα / πενηντάρικα τάλιρα φέρ’ τα / λέει τα ίδια που έπαιζε η κασέτα / αυτό είναι το πιο δυνατό από κασέτα»,
και
«IG το κάνω Tinder / hoe κολλάει σαν sticker / $ulee θα βγάλει το money / lames είναι fake σαν filter / bad bitch σκάει με ντουμάνι / τον $ulee αυτό τον ανάβει / τα feats μου αλλάζω κανάλι / κλέβουν το στυλ μου, χαλάλι (mula)».
Έχω κάνει μια προσπάθεια επεξήγησης μερικών αγγλικών λέξεων και φράσεων από το τραγούδι αυτό που πολύ αμφιβάλλω αν και οι πιτσιρικάδες μπορούν να καταλάβουν τους στίχους του.
Sauce= αλκοολούχο ποτό
Hoe =πουτάνα ή γυναίκα με πολλούς εραστές
Bitch=σκύλα
Lock=η προσήλωση σε κάτι ή ο πλήρης έλεγχος σε κάποιο σπορ, η παιχνίδι ή το σίγουρο πράγμα ή η εγγυημένη επιτυχία.
real talk=λόγος ευθύς και όχι παραπλανητικός.
IG= Είναι το Instagram ή η συντομογραφία του  "I guess"
sticker = αυτοκόλλητη ετικέτα.
Lames= λέξεις ή φράσεις που χρησιμοποιεί μια συγκεκριμένη ομάδα ή κοινωνικό πλαίσιο.
bad bitch =μια ανεξάρτητη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, ελκυστική γυναίκα ή μια επιθυμητή γυναίκα.
Feats=ένα σημαντικό επίτευγμα ή μια απαιτητική πράξη,
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ PISA

 Αρχικά πρέπει να πούμε δυο λόγια, γιατί πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι ο ΟΟΣΑ.Ο ΟΟΣΑ  που εδρεύει στο Παρίσι, είναι ένα φόρουμ στο πλαίσιο του οποίου εκπρόσωποι των κυβερνήσεων συζητούν και εξετάζουν τις πολιτικές και τα σχέδια για τη βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής ευημερίας των πολιτών του κόσμου.  Η Ελλάδα συμμετέχει στο Πρόγραμμα Διεθνούς Αξιολόγησης των μαθητών PISA (Programme for International Student Assessment /PISA) του ΟΟΣΑ.
 To πρόγραμμα αυτό έχει σκοπό την παρακολούθηση της αποτελεσματικότητας των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό, με όρους επίδοσης μαθητών.  Στη βάση ενός από κοινού διαμορφωμένου και διεθνώς αποδεκτού πλαισίου εργασίας, οι συμμετέχουσες χώρες μπορούν να συγκρίνουν τις επιδόσεις των μαθητών τους με τις επιδόσεις των μαθητών άλλων χωρών ώστε όχι μόνο να κατανοούν αλλά και να ενισχύουν την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού τους συστήματος και να μαθαίνουν από τις πρακτικές άλλων χωρών.

Έτσι βάσει αυτού του προγράμματος έγιναν το 2022, πρώτο έτος της εφαρμογής της ελληνικής PISA εξετάσεις σε 330 γυμνάσια και ισάριθμα δημοτικά σχολεία. Στη διάρκειά της τα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων, ήτοι της 3ης γυμνασίου και της 6ης δημοτικού, εξετάστηκαν στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά, χωρίς αυτή η εξέταση να έχει καμία επίπτωση στην προαγωγική τους πορεία στην εκπαίδευση.
Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα για την χώρα μας είναι απογοητευτικά.
Τα ελληνόπουλα εμφανίζουν μεγάλες αδυναμίες στην κατανόηση κειμένου και πολύπλοκων προβλημάτων, μαθηματικών ή απλής λογικής.
Έτσι διαπιστώθηκε η τραυματική  μετάβαση των μαθητών και μαθητριών της χώρας από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, όπου οι επιδόσεις τους και ο βαθμός κατανόησης των μαθημάτων τους, από την μια βαθμίδα στην άλλη «πέφτει» κατακόρυφα.
Σ αυτή την μετάβαση, τα Μαθηματικά αποτελούν το «αδύναμο σημείο» των μαθητών και μαθητριών των σχολείων μας, με τη μεγαλύτερη μερίδα των εξετασθέντων από το Γυμνάσιο στις εξετάσεις αυτές μην απαντούν σωστά στις διαγνωστικές ερωτήσεις που τους δόθηκαν (45,5% μόνο του συνόλου των απαντήσεων είναι σωστές), ενώ το 57% στην ίδια βαθμίδα να απαντούν σωστά στα θέματα της Γλώσσας.
Τα Ελληνόπουλα βρίσκονται στην 44η θέση στα Μαθηματικά και στις Φυσικές επιστήμες και στην 41η θέση στην κατανόηση κειμένου .(Στοιχεία εδώ)

Οι φετινές εξετάσεις έγιναν σε αντιπροσωπευτικό δείγμα τουλάχιστον 6.000 μαθητών σε ανώνυμη βάση, από τουλάχιστον 600 συμμετέχουσες σχολικές μονάδες. 
Προφανώς τα ελληνόπουλα δεν υστερούν σε ευφυία από τα παιδιά που ανήκουν σε χώρες που βρίσκονται στις πάνω από εμάς θέσεις.
Σαφώς το πρόβλημα προέρχεται   από τις απαρχαιωμένες μεθόδους που χρησιμοποιούμε στα σχολεία μας με την διδασκαλία από Έδρας, την μέθοδο της παπαγαλίας που ακολουθεί αναγκαστικά την τεράστια διδακτέα ύλη στα περισσότερα μαθήματα, την οποία και οι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να την διδάξουν ολόκληρη. Έτσι, συνήθως «τρέχουν» τα κεφάλαια των βιβλίων μέσα στην τάξη και όποιος κατάλαβε ήταν απλά τυχερός.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) μετά από αυτά τα αποτελέσματα θα είχαν ευαισθητοποιηθεί και θα πρότειναν ριζικές λύσεις για την βελτίωση της εκπαίδευσης, με συνεπακόλουθα τα καλύτερα αποτελέσματα στην συγκριτική αυτή διεθνή αξιολόγηση.
Αντ΄αυτού οι δύο αυτές ομοσπονδίες εξήγγειλαν απεργία την ημέρα που θα γινόντουσαν οι εξετάσεις με την επιεικώς, ηλίθια αιτιολογία, ότι αυτές οι εξετάσεις «αποτελούν εργαλείο των αντιεκπαιδευτικών σχεδίων του ΟΟΣΑ για τη δημόσια εκπαίδευση» ! 
Ευτυχώς η Δικαιοσύνη έκρινε, όπως είναι αυτονόητο, την απεργία αυτή ως παράνομη και καταχρηστική.
Η ουσιαστική αιτιολογία για την απεργία αυτή είναι ο φόβος ότι η Πολιτεία θα εφαρμόσει την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών πατώντας στον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ 4547/18 .

Και όπως γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ ισχυρίστηκαν ότι: αυτού του είδους οι εξετάσεις υπηρετούν ένα σχέδιο του ΟΟΣΑ για την εμπορευματοποίηση της παιδείας. Εδώ σηκώνει ένα χάχανο. Διότι οι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν την εμπορευματοποίηση της παιδείας στη χώρα που σε λίγο δεν θα βγάζεις ούτε το Δημοτικό χωρίς φροντιστήριο. Στη χώρα που ο γονιός ματώνει για να εφοδιάσει το παιδί του με γνώσεις και τυπικά, έστω, προσόντα.
Επισημαίνει δε και ο Γιώργος Παπαχρήστος : Αν είχε το δικαίωμα η Δικαιοσύνη είμαι βέβαιος ότι θα έκρινε την απεργία αντιεκπαιδευτική και αντιεπαγγελματική.
Διότι τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από την κήρυξή της; Ας μη γελιόμαστε και ας μην κρύβονται και οι συνδικαλιστές πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι ο φόβος των καθηγητών και των δασκάλων ότι από τις εξετάσεις των παιδιών εμμέσως κάποιοι εξ αυτών θα αξιολογηθούν ως προς τη γνώση, την υποδομή, την εμπειρία και την επαγγελματική τους επάρκεια.
Είναι η δική τους αξιολόγηση στην οποία αρνούνται σταθερά και με πάθος να υποβληθούν όλα αυτά τα χρόνια.
Τρέμοντας λοιπόν στην ιδέα ότι από την αποκάλυψη με αδιαμφισβήτητο τρόπο της υστέρησης των παιδιών στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά στην ουσία θα αποκαλυφθεί, θα αποτυπωθεί ανάγλυφα, η δική τους ανεπάρκεια, κήρυξαν την απεργία.
Επειδή κάποιοι εξ αυτών έμειναν στάσιμοι στη βελτίωση της επαγγελματικής τους κατάρτισης. Επειδή το διάβασμα το οποίο απαιτούν από τα παιδιά που καθοδηγούν, τους μαθητές τους, είναι πλέον για τους ίδιους μια άγνωστη λέξη. Επειδή εν τέλει έπαψαν να ενημερώνονται, να αναζητούν, να επιμορφώνονται, να γίνονται καλύτεροι.
Όση αλήθεια υπάρχει στο ότι μεταξύ των 170.000 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υπάρχουν άνθρωποι παθιασμένοι με τη δουλειά τους, άλλη τόση υπάρχει στο ότι κανείς δεν ξέρει πόσοι άλλοι συνάδελφοί τους βρίσκονται ακριβώς απέναντι – ο διορισμός στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αποτέλεσε γι’ αυτούς το εισιτήριο για μια ζωή χωρίς κόπο. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που φοβούνται την αξιολόγηση, έστω και με τον έμμεσο τρόπο, της διαδικασίας της Τετάρτης, κι αυτό δεν κρύβεται πίσω από καμιά πύρινη ανακοίνωση.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Η ιστορικός και πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου, κ. Χριστίνα Κουλούρη δημοσίευσε στο ΒΗΜΑ ένα αξιοσημείωτο άρθρο με τίτλο Από το Πολυτεχνείο στο Κολούμπια για τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια που γίνονται στην Αμερική λόγω της εισβολής του Ισραήλ στην Γάζα. Το μεταφέρω ολόκληρο εδώ μαζί με τα λινκ που υπάρχουν στο άρθρο. Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Διχάζουν οι μαζικές διαμαρτυρίες των φοιτητών και οι καταλήψεις στα αμερικανικά πανεπιστήμια, που αφυπνίζουν την ήσυχη συνείδηση των δυτικών κοινωνιών ενόσω αυτές εξακολουθούν να «υπνοβατούν» σε έναν κόσμο χαοτικής ανασφάλειας και συστηματικής περιφρόνησης προς την ανθρώπινη ζωή. Αντισημιτισμός και ισλαμοφοβία αναμετρώνται με άλλες μανιχαϊστικές προκαταλήψεις και μισαλλόδοξες στάσεις, επιχειρώντας να χωρέσουν τις φοιτητικές αντιδράσεις στις δικές τους φανατικές και βολικές αναλύσεις. Αλλά τι είναι στ’ αλήθεια αυτό το κύμα καταλήψεων στα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια; Είναι ένας αναχρονισμός που παραπέμπει στον Μάη του ’68, όπως πολλοί υπαινίσσονται; Είναι ένα ακόμη σύμπτωμα των πολιτιστικών πολέμων που μαίνονται στη σύγχρονη Αμερική;
Αποτελεί αναμφίβολα ειρωνεία της ιστορίας ότι η κατάληψη ως μέσο πολιτικής διαμαρτυρίας εμφανίζεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια που προβάλλονται ως πρότυπο για τα ελληνικά – και όχι μόνο – χάρη στις θέσεις τους στις διεθνείς κατατάξεις αλλά και λόγω της ακαδημαϊκής τους εικόνας. Άραγε εκεί οι καταλήψεις των φοιτητών είναι αποδεκτές, ενώ στην Ελλάδα θεωρούνται ότι εκφράζουν κάποιον αριστερίστικο αρχαϊσμό, μια ελληνική ιδιορρυθμία των δημόσιων πανεπιστημίων που δεν έχει θέση στην «πολιτισμένη» Δύση; Γιατί εκεί η πρύτανις που κάλεσε την αστυνομία επικρίνεται ως άτολμη και ανάξια για τη θέση της ενώ στην Ελλάδα θα κατηγορούνταν ακριβώς για τα ίδια αν δεν καλούσε την αστυνομία;
Ας ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα. Δεν είναι αποδεκτή και ανεκτή κάθε μορφής κατάληψη πανεπιστημιακών ή άλλων δημόσιων χώρων, όπως δεν είναι και εξαρχής καταδικαστέα οιαδήποτε κατάληψη ως μορφή διαμαρτυρίας. Υπάρχει κατά περίπτωση μια λεπτή κόκκινη γραμμή που ορίζεται από το κατά πόσο μια διαμαρτυρία είναι ειρηνική, τι λόγο διατυπώνει και σε ποιον βαθμό δεν αφαιρεί από άλλους την ελευθερία του λόγου. Η κατάληψη έχει ενταχθεί στο ρεπερτόριο των κοινωνικών κινημάτων και ειδικότερα του φοιτητικού κινήματος εδώ και δεκαετίες.
Στην Ελλάδα καθιερώθηκε με την κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973, γεγονός που αυτομάτως της προσέδωσε θετικό πρόσημο και την ταύτισε στη συλλογική μνήμη με τον ηρωισμό. Από τη σύνδεση της κατάληψης με τον αντιδικτατορικό αγώνα έχει προκύψει και η αντοχή της στο πλαίσιο των δράσεων διαμαρτυρίας παρά τη συνεχιζόμενη απαξίωσή της ως λειψάνου της Μεταπολίτευσης. Πράγματι, η ιστορική εμπειρία και η ιδιαίτερη ακαδημαϊκή κουλτούρα σε συγκεκριμένες χώρες και πανεπιστημιακά ιδρύματα παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιβίωση της χρήσης συγκεκριμένων μορφών διαμαρτυρίας, εν προκειμένω της κατάληψης. Υπο-κουλτούρες ακτιβισμού επιβιώνουν στα πανεπιστήμια μέσω ποικίλων οργανωτικών δομών, πολιτιστικών δράσεων και της συνεχιζόμενης διαγενεακής διάδρασης ανάμεσα σε διδάσκοντες και φοιτητές. Ερευνητές των κοινωνικών κινημάτων έχουν επισημάνει ότι δράσεις διαμαρτυρίας εμφανίζονται μάλλον σε ελίτ αμερικανικά πανεπιστήμια, γεγονός που το ερμηνεύουν βάσει του κοινωνικού προφίλ των διδασκόντων και των φοιτητών που προσελκύουν, των οικονομικών πόρων, διαθέσιμων προς κινητοποίηση, της σύνδεσης με κυβερνητικές πολιτικές κ.ά.
Σε κάθε περίπτωση, τα πανεπιστήμια από τη στιγμή της ίδρυσής τους στη μεσαιωνική Ευρώπη ανέλαβαν κοινωνικούς και πολιτικούς ρόλους ευρύτερους από εκείνους μιας εκπαιδευτικής βαθμίδας. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι μια μεταλυκειακή βαθμίδα που εφοδιάζει τους φοιτητές και τις φοιτήτριες με «δεξιότητες», ένα είδος Ι.Ε.Κ. που δίνει επαγγελματικά δικαιώματα και πιστοποιήσεις γνώσεων. Αυτό που διαφοροποιεί το Πανεπιστήμιο από άλλες μορφές και βαθμίδες εκπαίδευσης είναι η λειτουργία του ως χώρου ελευθερίας της γνώμης, κριτικής σκέψης και διακίνησης ιδεών. Στη λειτουργία του αυτή έγκειται η δυνάμει ανατρεπτική του ισχύς, ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύει για αυταρχικά καθεστώτα, η επαναστατική του ορμή. Στη νεότητα των πανεπιστημίων εναπόκειται εξάλλου η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, η (ουτοπική;) προσδοκία ότι ο κόσμος μας μπορεί να αποβάλει το αποτρόπαιο, σκοτεινό του πρόσωπο.
Υπό την έννοια αυτή, οι μαζικές διαμαρτυρίες των φοιτητών στα αμερικανικά πανεπιστήμια (πλέον και σε ευρωπαϊκά) αποτελούν ιστορική συνέχεια προηγούμενων ακτιβιστικών δράσεων προσαρμοσμένων στα σύγχρονα συμφραζόμενα και ανταποκρίνονται πλήρως στη φυσιογνωμία και τη λειτουργία του πανεπιστημιακού θεσμού διαχρονικά. Σχόλια καθηγητών ότι είναι υπερήφανοι για τους φοιτητές τους δεν υποκρύπτουν μόνο τη νοσταλγία της δικής τους νεότητας αλλά και την ικανοποίηση ότι αυτή η γενιά που λοιδορείται για α-πολιτίκ στάσεις, καταναλωτισμό και τικ-τοκ κουλτούρα έχει το σθένος και την υπευθυνότητα να υψώσει τη φωνή της και να διεκδικήσει με κριτήρια που υπερβαίνουν την καθημερινότητά της και τα στενά της συμφέροντα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΣΤΑ ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Η αναμενόμενη ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων θα έχει σίγουρα και επιπτώσεις στην λειτουργία των υπαρχόντων κρατικών Πανεπιστημίων, καθώς σε αυτά θα απορροφηθεί ένας σημαντικός αριθμός νέων που ή θα κατέληγαν ή και ήδη βρίσκονται σε κάποιο πανεπιστημιακό τμήμα που δεν αποτελούσε την πρώτη τους προτίμηση.
Με την μετατροπή από τον Γιαβρόγλου  των ΤΕΙ σε ΑΕΙ η χώρα γέμισε με κατ΄όνομα Πανεπιστημιακά Τμήματα στα πιο απίθανα μέρη με ελάχιστους φοιτητές και εξίσου ελάχιστους καθηγητές.

Ήδη πριν την ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, όπως διαβάζω εδώ:
Κάποια Τμήματα πνέουν τα λοίσθια… Και με την ευκαιρία, όταν ένα Πανεπιστημιακό Τμήμα έχει κάλυψη θέσεών του κατά 8%, 16%, 28% και 31%, τι συμβαίνει με τη χρηματοδότησή του, το διδακτικό και το διοικητικό προσωπικό του; Πόσοι διδάσκοντες χρειάζονται για τους 10,20 και 30 φοιτητές; Θα λειτουργήσουν το Τμήμα Ιστορίας στην Κέρκυρα με τους 9 νέους φοιτητές και νέες φοιτήτριες και το Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στην Κομοτηνή με 28 νέους φοιτητές και φοιτήτριες; Τι συμβαίνει με τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες; Ένας εισακτέος στην Αθήνα, κανένας στην Κρήτη. Το γεγονός ότι καταργήθηκαν οι Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες Θεσσαλονίκης και Βελλάς Ιωαννίνων και διατηρήθηκε μόνο ένα πρόγραμμα σπουδών, το Ιερατικό, μήπως τελικά αποδυνάμωσε την ισχύ των Ακαδημιών αυτών;
Είναι γνωστό ότι σε Θεολογικές σχολές βρέθηκαν αρκετοί υποψήφιοι που δεν τις είχαν ως πρώτη προτίμηση, γιατί μόνο σε αυτές μπορούσαν να εισαχθούν με τα χαμηλά μόρια που συγκέντρωσαν στις εξετάσεις. Τα στοιχεία από το ίδιο άρθρο είναι καταλυτικά:
Ας δούμε αναλυτικότερα: Τμήμα Θεολογίας ΕΚΠΑ, ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 9.781 μόρια και η βάση ήταν 8.636 μόρια. Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας ΕΚΠΑ: ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 10.072 μόρια και η βάση ήταν 8.975 μόρια. Θεολογίας ΑΠΘ: ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 10.626 μόρια και η βάση ήταν 10.268 μόρια.
Τέλος, στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού ΑΠΘ, ο πρώτος φοιτητής συγκέντρωσε 11.910 και η βάση ήταν 9.760 μόρια. Τραγικότερο όλων είναι το γεγονός ότι στην Πατριαρχική Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης (ΠΑΕΑΚ) στο Ηράκλειο, η λειτουργία της οποίας ξεκίνησε πομπωδώς το 2007, δεν εισήχθη φέτος (η εισαγωγή γίνεται μέσω Πανελληνίων Εξετάσεων) κανένας φοιτητής και καμία φοιτήτρια. Κάτι ανάλογο έγινε το 2022 και στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, όπου σε σύνολο 36 θέσεων καλύφθηκε μόνο μία! Αρχικά υπήρχε και δεύτερος φοιτητής, ο οποίος όμως σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του!
Αλλά και στις Θεολογικές Σχολές στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω τα ποσοστά κάλυψης των θέσεων είναι πολύ χαμηλά (53/180 και 66/180 στα Τμήματα της Αθήνας και 34/135 και 12/135 στα Τμήματα της Θεσσαλονίκης με στοιχεία για το 2022). Βλέπουμε λοιπόν ότι οι λεγόμενες ανθρωπιστικές Σπουδές στη χώρα μας βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. 

Η απόκτηση Πανεπιστημιακού πτυχίου αποτελεί για την πλειονότητα των φοιτητών το βασικό τους προσόν για να μπορέσουν αποφοιτώντας να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Αυτό είναι και κατανοητό αλλά και θεμιτό. Μπορεί πχ να έχεις μεγάλο ενδιαφέρον να εντρυφήσεις ιδιαίτερα στην Κινεζική φιλολογία αλλά τα Ελληνικά πανεπιστήμια πολύ δύσκολα πιστεύω ότι θα σου δώσουν αυτή την δυνατότητα, οπότε  απλά το μόνο που σου μένει είναι να γίνεις φιλόλογος με προοπτική να διοριστείς στο Δημόσιο σαν εκπαιδευτικός.
Αλλά και για τις φιλοσοφικές σχολές το ενδιαφέρον των υποψηφίων είναι μικρό και σίγουρα στα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν πρόκειται να ιδρυθούν τέτοιες σχολές, γιατί όπως είναι αναμενόμενο οι σχολές που θα δημιουργήσουν θα είναι σχολές που θα προσφέρουν μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Τα κρατικά όμως Πανεπιστήμια οφείλουν να καλύψουν τις κλασσικές σπουδές και να τις βελτιώσουν, ίσως μειώνοντας τον αριθμό των υπαρχόντων τμημάτων, αλλά ανεβάζοντας το επίπεδο τους, ώστε να ξαναγίνουν ελκυστικές στους υποψήφιους φοιτητές.
Δυστυχώς η πλειονότητα των σημερινών αποφοίτων των φιλολογικών σχολών δεν μπορεί να μεταφράσει διαβάζοντας ένα κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Διαβάζω εδώ: Σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ πριν από 10 χρόνια το 75% των υποψήφιων φιλολόγων απέτυχε να μεταφράσει ένα απόσπασμα από το Θουκυδίδη! 
Για την απογοητευτική κατάσταση σε αυτές τις σχολές  γράφει ο Μιχάλης Στούκας:
από τις 23 συνολικά Σχολές των λεγόμενων Ανθρωπιστικών Σπουδών, μόνο οκτώ, σχεδόν το 1/3 δηλαδή, είχαν 100% κάλυψη των θέσεών τους. Πρόκειται για τα Τμήματα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, Παιδαγωγικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ, Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής (Θεσσαλονίκη), Φιλοσοφίας (Αθήνα), Φιλολογίας (Πάτρα), Ιστορίας Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (Βόλος), Ιστορίας-Αρχαιολογίας (Πάτρα) και Φιλοσοφίας (Πάτρα). Από εκεί και πέρα… αρχίζει το χάος. Το Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ από το οποίο έχουν αποφοιτήσει κατά καιρούς μεγάλες μορφές της ελληνικής διανόησης, έχει ποσοστό κάλυψης 94% (282/300). Η δε βάση του βρίσκεται στα 13.012 μόρια. Λίγες δεκαετίες πριν, το Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ είχε υψηλότατη βάση, κοντά στο 18 και βέβαια δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια κενές θέσεις.
Ακόμα τραγικότερα είναι τα πράγματα στο Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ, ένα επίσης ιστορικό Τμήμα στο οποίο έχουν διδάξει κορυφαίοι πανεπιστημιακοί και μέλη της Ακαδημίας Αθηνών. Οι θέσεις του Τμήματος ήταν 190 και οι εισακτέοι 98 (ποσοστό 52%!). Η βάση εισαγωγής του Τμήματος είναι επίσης χαμηλή: 13.994 μόρια. Γενικότερα, οι βάσεις όλων των τμημάτων είναι ιδιαίτερα χαμηλές, με μέτρο σύγκρισης το, όχι πολύ μακρινό, παρελθόν. Υψηλότερη όλων είναι η βάση στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στη Θεσσαλονίκη (14.125 μόρια), αν και το ποσοστό κάλυψης των θέσεων είναι πολύ χαμηλό, μόλις 55% (85/154). Κι αν αυτό το ποσοστό φαίνεται μικρό, υπάρχουν και χαμηλότερα (ή χειρότερα…). Κάτω από 40% είναι το ποσοστό κάλυψης σε έξι τμήματα. Σε δύο δε από τα Τμήματα αυτά, τα ποσοστά κάλυψης των θέσεων είναι απίστευτα χαμηλά. 16% στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του ΔΠΘ στην Κομοτηνή (28/178) και μόλις 8% στο Τμήμα Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα, όπου ενώ οι θέσεις του Τμήματος ήταν 109, οι εισακτέοι ήταν μόλις 9!
Γενικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΑΙΘΕ, σε σύνολο 3.815 θέσεων στις Φιλοσοφικές Σχολές, καλύφθηκαν μόλις οι 2.426 (63,5%). Η «ψηλότερη» βάση όπως αναφέραμε ήταν τα 14.123 μόρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και η η χαμηλότερη στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του ΔΠΘ, μόλις 8.440 μόρια. Σε δώδεκα από τα είκοσι τρία Τμήματα η βάση εισαγωγής είναι κάτω από το δέκα…
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ

Δεν ξέρω τι γίνεται με τα άλλα έθνη, αλλά οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους πιστεύουν ότι λίγο πολύ αποτελούμε ένα λαό που ξεχωρίζει από τους άλλους, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί βρίσκονταν ακόμα στα δέντρα» και πως σε όποιο κράτος  βρεθούμε αμέσως ξεχωρίζουμε.
Προφανώς και υπάρχουν άτομα που διακρίνονται στον τομέα τους και στην επιστήμη τους αλλά δυστυχώς αποτελούν  μεμονωμένες περιπτώσεις άσχετες από τον γενικό κανόνα.
Το τεκμηριωμένο άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου με τίτλο Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού επιβεβαιώνει δυστυχώς με στοιχεία τα όσα γράφω παραπάνω.
Μεταφέρω εδώ μερικές παραγράφους με στοιχεία από το άρθρο. Οι υποσημειώσεις με κόκκινα  γράμματα  είναι δικές μου.

Μετά, όμως, έρχεται η κάθε PISA και καταρρίπτει αυτή την ψευδαίσθηση, αποκαλύπτει ότι πρόκειται για πλάνη. Υπάρχουν, πράγματι, “αστέρια” που βγαίνουν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως βγαίνουν από όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα του κόσμου. Στην Ελλάδα, όμως, τα “αστέρια” με τον ορισμό της PISA είναι το 0,9% του συνόλου. Στην Πορτογαλία, όπου επίσης έχουν αστέρια, αυτά είναι το 3,3% του συνόλου. Στην Εσθονία, που πριν από 30 χρόνια ήταν μια κατεχόμενη κομμουνιστική δικτατορία, το 6,1% του συνόλου.

Εκτός από την PISA, o ΟΟΣΑ κάνει και μια άλλη περιοδική έρευνα που μετρά τις δεξιότητες, η οποία απευθύνεται στους ενήλικες. Η PIAAC διεξάγεται κάθε δέκα χρόνια σε περίπου 40 χώρες και εξετάζει ένα μεγάλο δείγμα ατόμων ηλικίας 16-65 ετών σε τρία θέματα: Κατανόηση κειμένου, μαθηματικά και “επίλυση προβλημάτων σε τεχνολογικά πλούσιο περιβάλλον”. Προχτές η “Κ” δημοσίευσε ένα special report του καθηγητή στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου Μάνου Ματσαγγάνη για τις δεξιότητες των Ελλήνων που, μεταξύ πολλών άλλων, αναλύει και τα αποτελέσματα της τελευταίας PIAAC του 2015 για την Ελλάδα. Τα αποτελέσματα, αναμενόμενα, δεν είναι καλά.
Ίσως το πιο κραυγαλέο στοιχείο που προκύπτει από την έρευνα είναι το εξής: το 19% των πρόσφατων αποφοίτων πανεπιστημίων ή μάστερ στην Ελλάδα, είναι λειτουργικά αναλφάβητοι. Πάρτε λίγα λεπτά για να χωνέψετε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. 1 στους 5 νέους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν έχουν ούτε καν τις βασικές δεξιότητες για να ανταποκριθούν σε ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα, να καταλάβουν τι λέει ένα απλό καθημερινό κείμενο, ή να βρουν μια σελίδα στο ίντερνετ. Είναι τεράστιο ποσοστό, το μεγαλύτερο από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ που συμμετείχαν στην έρευνα (ίσο με της Τουρκίας). Ποιο ήταν το ποσοστό αναλφάβητων νεών πτυχιούχων στην Εσθονία, ας πούμε; Κάτω από 5%. Στην Τσεχία; Κάτω από 2%.
Το πρόβλημα είναι οριζόντιο. Το ότι το 19% των νέων πτυχιούχων και το 28% των αποφοίτων λυκείου είναι λειτουργικά αναλφάβητοι δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι αστέρια. Σημαίνει ότι το επίπεδο των δεξιοτήτων των Ελλήνων είναι γενικότερα πολύ χαμηλότερο από το επίπεδο δεξιοτήτων άλλων συγκρίσιμων χωρών. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα από την PIAAC είναι το ότι Ελληνίδες και Έλληνες που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’50 έχουν ελάχιστα χειρότερες δεξιότητες από Ελληνίδες και Έλληνες που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’80, κάτι πρωτοφανές που, βεβαίως, δεν συμβαίνει πουθενά αλλού (αυτές οι γενιές στις άλλες χώρες έχουν κατά μέσο όρο 29 μονάδες διαφορά -στην Ελλάδα μόλις 6). Και ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα: το ποσοστό των Ελλήνων ενηλίκων που έχουν αυτό που στον ΟΟΣΑ αποκαλούν “σφαιρικές δεξιότητες”, την ικανότητα δηλαδή να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν μεγάλα κείμενα και να εξάγουν πληροφορίες από αυτά, να  κάνουν βασικούς υπολογισμούς και να καταλαβαίνουν δεδομένα και στοιχεία σε πίνακες και διαγράμματα, και να χρησιμοποιούν ιστοσελίδες ή να κάνουν βασικές διαδικασίες σε υπολογιστικά φύλλα εργασίας, είναι μόλις το 9,3% του συνόλου του πληθυσμού. Αυτοί που έχουν τις βασικές δεξιότητες για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής και ενός απαιτητικού εργασιακού περιβάλλοντος, είναι τόσοι. Ούτε 1 στους 10. Είναι απίστευτο ποσοστό, αποκαρδιωτικό, σοκαριστικό. Εντελώς αναμενόμενο, λαμβάνοντας υπόψιν και τα αποτελέσματα της PISA, βεβαίως. Γιατί εκείνα τα παιδιά που συμμετέχουν στην PISA από το 2000 κιόλας, είναι που μετά συμμετέχουν και στην PIAAC, όταν ενηλικιωθούν. Δεν έχει μεσολαβήσει τίποτε, δεν έχει αλλάξει κάτι. Στις περισσότερες αντίστοιχες με τη δική μας χώρα το ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού που έχουν “σφαιρικές δεξιότητες” είναι από 20% (στη Σλοβενία) μέχρι 40% (στη Φινλανδία). Μόνο εμείς, η Χιλή και η Τουρκία εμφανίζουμε μονοψήφια ποσοστά.

πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ βρήκε ότι η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα είναι 29% κάτω του μέσου όρου των κρατών-μελών του οργανισμού. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, όμως, είναι και το ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στο επίπεδο των δεξιοτήτων των υπαλλήλων γραφείου ή των εργατών. Στοιχεία από την Παγκόσμια Έρευνα Διοίκησης Επιχειρήσεων (WMS) έδειξαν ότι οι Έλληνες μάνατζερ εμφανίζουν το χειρότερο επίπεδο από τους μάνατζερ των 20 χωρών που συμμετείχαν στην έρευνα. Στο special report ο συγγραφέας επέλεξε δύο αποσπάσματα από την έκθεση της WMS για την Ελλάδα, τα οποία τα βρήκα εκπληκτικά: «Οι ελληνικές επιχειρήσεις”, λέει, “έχουν τις χειρότερες επιδόσεις σε θέματα που απαιτούν διαχείριση ανθρώπων, προγραμματισμό και εποπτεία, που απαιτούν συνέργειες, διάλογο, και συνεργασία. Τα καταφέρνουν καλύτερα σε θέματα που απαιτούν τη λήψη αποφάσεων, ενδεχομένως από ένα μόνο άτομο». Φυσικά! Πόσο ελληνικό. Και επίσης: «Ο μέσος Έλληνας μάνατζερ δείχνει να μην έχει συναίσθηση του πόσο παρωχημένες είναι οι διοικητικές του πρακτικές, ενώ ταυτόχρονα αισθάνεται μεγάλη αυτοπεποίθηση για την ποιότητα του μάνατζμεντ της επιχείρησής του». Εννοείται! Όσες και όσοι έχετε εμπειρία από επιχειρήσεις και εργασιακά περιβάλλοντα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, ασφαλώς διαβάζετε αυτά τα λόγια και τα βρίσκετε να κουμπώνουν απόλυτα στην προσωπική σας εμπειρία.
 
Σχετικά με το θέμα στοιχεία:
https://www.naftemporiki.gr/society/1545488/ta-apotelesmata-toy-programmatos-pisa/

 
https://www.dianeosis.org/2016/06/survey-of-adult-skills/
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!

 

Καθώς χθες απολάμβανα μια μπυρίτσα θυμήθηκα ένα πολύ ωραίο και έξυπνο κείμενο που είχα δημοσιεύσει με τίτλο ΜΑΘΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ τον πρώτο χρόνο που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ και το αναδημοσιεύω σήμερα. Στην αρχική δημοσίευση υπάρχουν και 13 σχόλια.

Μου το έστειλαν με e-mail δεν είναι δικό μου ,δεν ξέρω αν είναι γνωστό αλλά μου άρεσε γιατί είναι έξυπνο και σας το δημοσιεύω.

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο ρώτησε: Είναι γεμάτο το βάζο; Και οι μαθητές απάντησαν: -Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: -Είναι γεμάτο το βάζο; Και οι μαθητές απάντησαν: -Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: -Είναι γεμάτο το βάζο; Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν: -Ναι είναι γεμάτο.
Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: -Είναι γεμάτο το βάζο; Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν: -Ναι, είναι γεμάτο.
Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.
Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.
Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα.
Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.
Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε: -Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά: -Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι,
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΙΓΟΣ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 26-1-2016
Ένα σχετικό βίντεο είναι το παρακάτω:

ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

 

Δεν είναι κάτι το νέο η εξαθλίωση των Πανεπιστημιακών χώρων από τραμπούκους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στους οποίους όμως συμπαρίσταται τις περισσότερες φορές  και η κοινοβουλευτική αριστερά ή τους ανέχεται χωρίς να αντιδρά.
Είναι χαρακτηριστική η πρώτη φωτογραφία από το γραφείο του τότε υπουργού Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Γιαβρόγλου.
Ευτυχώς αυτός δεν υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις από λοστούς και ξύλα όπως ο τότε πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Κίττας(δεύτερη φωτογραφία)  ούτε τον έσυραν με βία έξω από το γραφείο του για να του κτίσουν την πόρτα όπως τον αντιπρύτανη του ΔΠΘ, όπως γράφω στο  ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ( ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ!), ούτε του κρέμασαν πινακίδες στο λαιμό όπως στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ ούτε του κόλλησαν κηδειόσημα όπως στον πρύτανη του ΑΠΘ.
 Έγραφα λοιπόν πρόσφατα στο ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ σχετικά με την επίθεση που δέχτηκε η πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας του  ΕΚΠΑ Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου και μετέφερα την προσωπική εμπειρία που είχε ως φοιτήτρια η Κατερίνα Παναγοπούλου στην Πάντειο.
Μεταξύ άλλων γράφει ή ίδια:
Πολλά χρόνια μετά, το κλίμα στα πανεπιστήμια είναι πιο άγριο. Όχι τυχαία. Στα χρόνια που μεσολάβησαν η βία έγινε συστημικό χαρακτηριστικό, η ρητορική του μίσους ακούγεται πλέον από τα χείλη πολιτικών, οι τρομοκρατικές επιθέσεις κανονικοποιήθηκαν, οι χυδαιολογίες, οι στοχοποιήσεις, οι δολοφονίες χαρακτήρων έγιναν καθημερινότητα.
«Κι όμως η πλειονότητα των φοιτητών δεν συμφωνεί με αυτές τις πρακτικές» της είπε η κυρία Κυριανίδου. Υπάρχει όμως φόβος. Παιδιά τής στέλνουν προσωπικά μηνύματα ενθάρρυνσης στα social media. Ποιος θα τολμήσει να το κάνει φανερά; Τάγματα εφόδου σε μία ισορροπία τρόμου «συμμορφώνουν» όποιους καθηγητές ή φοιτητές διατυπώσουν σκέψη εκτός γραμμής, σε πανεπιστήμια παραδομένα σε μειοψηφίες που επιβάλλουν τραμπουκίζοντας τη θέλησή τους και κουκουλοφόροι σε φασιστικής εμπνεύσεως ακτιβιστικά happenings περνούν ταμπέλες στον λαιμό πρυτάνεων (Οκτώβριος 2020).
Όπως έχω ήδη γράψει στο ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ο πραγματικός λόγος για την επίθεση που δέχτηκε ήταν, όπως εξηγεί η Παναγοπούλου ότι πρωτοστάτησε ώστε να αφαιρεθεί από τον Πούτιν ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα του ΕΚΠΑ μετά τη ρωσική εισβολή, ενώ κατά καιρούς έχει ταχθεί υπέρ του νόμου για την κατάργηση του ασύλου, αλλά και κατά των καταλήψεων.
Λόγοι αρκετοί για να στοχοποιηθεί ένας ακαδημαϊκός στη χώρα της ευμενούς ανοχής στην ανομία, όπου τάγματα εφόδου δρουν ανενόχλητα, οι δημοκρατικές άμυνες βαφτίζονται αυταρχισμός, βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούν να αποτρέψουν την εκκένωση καταλήψεων και επευφημούσαν όταν έγινε επανακατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ (Μάρτιος 2021), ενώ το σκηνικό συμπληρώνεται με τους υπουργούς σχολιαστές.
Και συνεχίζει η Παναγοπούλου:
Μετά τις απειλές, τους προπηλακισμούς και την ακραία στοχοποίηση της κυρίας Κυριανίδου η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως την κάλεσε για να της πει, όπως ανακοίνωσε αργότερα, πως «οποιαδήποτε απόπειρα περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης μας βρίσκει απέναντι» και πως «το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση είναι θεμελιώδες». Υπουργοί σε ρόλο θεατών, αντί να υλοποιούν πρακτικές αναπτυγμένων χωρών, καταδικάζουν σε θεωρητικά σχήματα τη βία σαν να είναι αρθρογράφοι ή χρήστες των social media. Συχνά ψηφίζουν και νόμους που δεν εφαρμόζονται ποτέ. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πανεπιστημιακή αστυνομία, νόμοι που ψηφίστηκαν με ενοχικότητα, από βουλευτές που παίζουν άμυνα κρατώντας τους εν τέλει στα χαρτιά.
Μία τετραετία μετά την πολυσυζητημένη κατάργηση του ασύλου, ακόμα συζητάμε ποιος θα παίρνει τηλέφωνο την αστυνομία, μήπως ο πρύτανης, μήπως η σύγκλητος ή μήπως θα πρέπει πριν να συγκαλείται και καμιά γενική συνέλευση. Και μια Πανεπιστημιακή Αστυνομία η οποία, αφότου πολεμήθηκε με μένος από το μισό πολιτικό σύστημα και κάποιους ακαδημαϊκούς που έτρεχαν κατά του νόμου στο ΣτΕ γράφοντας επικολυρικά κείμενα υπέρ της ελεύθερης διακίνησης ιδεών που θα έπληττε η παρουσία της αστυνομίας, ενάμιση χρόνο μετά έχει υλοποιηθεί στο περίπου και μόνο σε τρία πανεπιστήμια, με ένα στελεχιακό δυναμικό που περιπολεί άοπλο, εκτός του χώρου των ΑΕΙ και από… απόσταση.
Απέναντι σε όλα αυτά, το χάιδεμα όσων σπάνε και καταστρέφουν από μερίδα των ΜΜΕ, τα οποία αποκαλούν «παρεμβάσεις» τις οργανωμένες επιθέσεις, αλλά και μία εκκωφαντική αλαλία των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, τα οποία τρέμουν πως μπορεί να είναι οι επόμενοι στόχοι. Φωτεινές εξαιρέσεις οι μετρημένοι στα δάχτυλα πανεπιστημιακοί που αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι την ακαδημαϊκή ελευθερία. Το ερώτημα είναι βέβαια για πόσο ακόμα θα αντέξουν. Προς το παρόν νιώθω ότι η κυρία Κυριανίδου πάντως αντέχει. Το θεωρεί χρέος, όπως μου λέει σε συζήτησή μας. Παραμένει όμως, σκέφτομαι, μια γυναίκα που της στέλνουν προκηρύξεις με το όνομα και τη φωτογραφία της. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τυχαίο ότι μία εβδομάδα μετά το πανό παραμένει εκεί.(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 3-4-2023)  
Η κοσμητεία της Φιλοσοφικής και αυτή σε ρόλο σχολιαστή έβγαλε μία ανακοίνωση στην οποία εξέφρασε «την έντονη αντίθεσή της στη στοχοποίηση», ενώ στην πράξη δεν έχει γίνει τίποτα από τον σύλλογο των καθηγητών, την πρυτανεία ή οποιονδήποτε άλλον για να σταματήσει η στοχοποίηση της συναδέλφου τους.
Μάλιστα οι παροικούντες την ακαδημαϊκή κοινότητα λένε πως τα χέρια τους έως τώρα ήταν δεμένα, διότι ότι η Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στην Πανεπιστημίου βρισκόταν υπό κατάληψη και μια έντονη αντίδραση εκ μέρους της Σχολής θα μπορούσε να οδηγήσει τους καταληψίες ακόμα και σε καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας, αφού στο εν λόγω κτίριο φυλάσσεται όλη η ιστορία του ΕΚΠΑ. Μόλις προχθές σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό η αστυνομία τους είπε «δεν ανοίγετε μην σπάμε την πόρτα;». Εκείνοι ζήτησαν «μήπως να το συζητήσουν λίγο;», αλλά τελικά το συζήτησαν στο τμήμα. ( Η πρυτανεία εκκενώθηκε μετά από κατάληψη 18 ημερών στις 3-3-2023 και έγιναν 10 προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις.)
Εξίσου ενδεικτικό πάντως του κλίματος είναι και το ότι όσοι προπηλάκισαν την κυρία Κυριανίδου δεν μπήκαν καν στον κόπο να κρύψουν τα πρόσωπά τους, γνωρίζοντας ότι ουδεμία πειθαρχική διαδικασία θα εκκινούσε σε βάρος τους.
Και καταλήγει η Παναγοπούλου με την τελευταία παράγραφο του κειμένου της που έχει τον περιεκτικό τίτλο, Η ντροπή της ντροπής
Εχουν περάσει ακριβώς 2 χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2021 όταν καθηγητής Εικαστικών του ΑΠΘ είχε γίνει πρώτο θέμα συζήτησης. (Ήταν ο καθηγητής του ΑΠΘ Τριαντάφυλλος Τρανός στον δρόμο που οδηγεί στην πρυτανεία)

Έγραφε μπροστά στα τηλεοπτικά συνεργεία «ντροπή, ντροπή, ντροπή» στο δάπεδο, επειδή κατά τη διάρκεια επεισοδίων η αστυνομία μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Αραγε τώρα θα νιώθει την ίδια «ντροπή» που γυναίκα συνάδελφός του στο ΕΚΠΑ προπηλακίζεται και στοχοποιείται τόσο άγρια; Σκέφτομαι ξανά το πρωινό στο Πάντειο, τις αναλύσεις για τον McLuhan και για το μέσο που είναι το μήνυμα. Τελικά τι μήνυμα περνούν ακαδημαϊκοί, αρχές, πολιτικό σύστημα; Διότι φοβάμαι πως στα χρόνια που μεσολάβησαν απαξιώθηκε το μέσο και βασικά χάθηκε το μήνυμα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΣΘΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ

 Στις 27 Μαρτίου στο ποστ μου ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ έγραφα σχετικά με την επίθεση που είχε υποστεί η καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου.Σε ανάρτηση της στο ΦΒ η καθηγήτρια έγραφε πρόσφατα:Θέλω να ενημερώσω την εφημερίδα "Αυγή" ότι, παρά τις προτροπές της για αποχή από τα μαθήματά μου, σήμερα έκανα μάθημα σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο. Αυτό απέδειξε περίτρανα και πάλι ότι απέναντι στις "ανώνυμες" θλιβερές μειοψηφίες δεν είμαι μόνον εγώ, αλλά η μεγάλη πλειονότητα των "επωνύμων" φοιτητών.

Η επίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ στις 30-3 ενημέρωνε, με την γνωστή ευρύτητα στην  ενημέρωση που έχει, τους αναγνώστες της υπό τον τίτλο Φιλοσοφική ΕΚΠΑ / «Η καθηγήτρια θέλει να βάλει προσωπική ατζέντα» - Τι λέει μέλος του ΔΣ της σχολής, ότι:Η Βάνα Νικολαΐδου – Κυριανίδου επιτέθηκε κατάφωρα στους φοιτητές της που κατέβηκαν στον δρόμο για να ζητήσουν δικαιοσύνη για τα θύματα στα Τέμπη και ασφάλεια στις μεταφορές για όλο τον κόσμο. Κατά την ίδια, τα συνθήματα τους «ήταν υβριστικά. Κατά του Μητσοτάκη, κατά της κυβέρνησης, κατά της αστυνομίας και των δημοσιογράφων», ενώ «δεν είχαν πολιτικό υπόβαθρο, ήταν βγαλμένα από τα φασιστικά κιτάπια της Χρυσής Αυγής. Υβρεολόγιο – λόγος μίσους».

Στο πλαίσιο δε της πολύπλευρης ενημέρωσης που προσφέρει η συντάκτρια του άρθρου, πήρε συνέντευξη, όχι βέβαια από τη  καθηγήτρια, αλλά από τον  Φοίβο Ζαντέ, φοιτητή της Φιλοσοφικής και εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φοιτητικού Συλλόγου της σχολής που συμμετέχει στο Δίκτυο Προοδευτικών Αριστερών Φοιτητών. 
Όπως «αποκάλυψε» μάλιστα ο ίδιος : πως δεν είναι η πρώτη φορά που η πρόεδρος του τμήματος έχει ταχθεί ανοιχτά κατά των φοιτητών. «Το ιστορικό συνεχίζεται από τότε που τάσσεται με τον Παπαϊωάννου του ΑΠΘ και εχθρικά απέναντι στους φοιτητές θέλοντας να περιορίσει την δημοκρατική και ακαδημαϊκή έκφραση στα πανεπιστήμια».
Γιατί όμως ο αγωνιστής φοιτητής ανέφερε τον Παπαϊωάννου;
Όπως γράφει ο Ηλίας Κανέλλης όταν της επιτέθηκαν με κραυγές στο αμφιθέατρο οι αγράμματοι τραμπούκοι του αριστερού γκρουπούσκουλου, η καθηγήτρια τους προέτρεψε να διαβάσουν κανένα βιβλίο που θα τους βοηθήσει να σκεφτούν, τους σύστησε μάλιστα να διαβάσουν τον Παπαϊωάννου. Οι μυημένοι θα καταλάβαιναν πως ότι μιλούσε για τον Κώστα Παπαϊωάννου, διάσημο μαρξιστή κριτικό του ολοκληρωτισμού των κομουνιστικών καθεστώτων σοβιετικού τύπου. Οι φοιτητές   ( ; ) όμως θεώρησαν ότι τους μιλάει για τον Νίκο Παπαϊωάννου, πρύτανη του ΑΠΘ, με τον οποίο το «κίνημα» έχει πολλούς λογαριασμούς. Και άρχισαν να ξανακραυγάζουν!

Να σημειώσω εδώ πως ο Παπαϊωάννου που τάσσεται εχθρικά απέναντι στους φοιτητές, είναι εκείνος ο αχρείος που επιμένει εκείνη η κατάληψη στο Πανεπιστήμιο του να γίνει Πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη!

(Είναι δε γνωστή η σχέση τέτοιων ομάδων με τα βιβλία και γι αυτό και «αναρχικοί» είχαν ζητήσει από τον καθηγητή τους να μειώσει την ύλη επειδή δεν γίνεται να διαβάζουν «ολόκληρα βιβλία»!)
Γράφει επίσης ο Κανέλλης και το αμίμητο, ότι μια φοιτήτρια, από τα τάγματα εφόδου, έχοντας πληροφορηθεί ότι ο πρωθυπουργός της  εξέφρασε τηλεφωνικώς την στήριξη του, την κατηγόρησε ότι ο πρωθυπουργός θα την  βάλει στο Συμβούλιο Επικρατείας! Είχε ακούσει κάποια άκυρη φήμη και μπέρδεψε το Συμβούλιο Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο της  Επικρατείας της ΝΔ- στο οποίο προφανώς δεν θα είναι η καθηγήτρια.
Δυστυχώς όμως δεν είναι πολλοί οι καθηγητές που έχουν το σθένος να αντισταθούν στους τραμπούκους, αλλά όταν το κάνουν έχουν την πλήρη συμπαράσταση των φοιτητών τους.
Γράφει η Κατερίνα Παναγοπούλου ανάμνηση της από τα φοιτητικά της χρόνια:
Εκείνη την ημέρα χιόνιζε πολύ. Ήταν όμως οι τελευταίες παραδόσεις πριν από την εξεταστική και το μάθημα έπρεπε να γίνει. Τρένο, μετρό, λεωφορείο, λεωφόρος Συγγρού 136. Ενώ οι συζητήσεις με τον καθηγητή για τον McLuhan και για «το μέσο» που «είναι το μήνυμα» είχαν φουντώσει, ξαφνικά στην αίθουσα του Παντείου εισβάλλει ένα γκρουπούσκουλο αγανακτισμένων κρατώντας πανό.
Όσο κι αν προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον λόγο της έξαλλης διαμαρτυρίας είναι αδύνατον. Θυμάμαι όμως την αντίδραση του καθηγητή. Ο οποίος τούς ξεκαθάρισε σε έντονο ύφος πως οποιαδήποτε διαμαρτυρία θα γίνει αφού ολοκληρωθεί το μάθημα και να σηκωθούν να φύγουν. Οι φοιτητές ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, εκείνοι κάτι ψέλλισαν περί φασισμού και κάπως έτσι το επαναστατικό μονόπρακτο έληξε άδοξα, αφού πριν του υπενθύμισαν πως «κάποιοι επί δικτατορίας πολέμησαν για να μπορείς εσύ να διδάσκεις ελεύθερος». Για την ιστορία, ο καθηγητής ήταν ο Διόδωρος Κυψελιώτης του «Βήματος», ο οποίος επί δικτατορίας και ενώ το γκρουπούσκουλο αγανακτισμένων ήταν αγέννητο, εκείνος τοποθετούσε βόμβες κατά της δικτατορίας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 
 

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ

Οι παραπάνω εικόνες αθλιότητας από το ΕΜΠ, είναι ενδεικτικές της ηλιθιότητας μαζί με την έλλειψη στοιχειώδους αισθητικής που διακατέχουν ένα ευτυχώς μειοψηφικό τμήμα της νεότερης γενιάς στη χώρα μας.
Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις της περί Πανεπιστημιακής αστυνομίας τελικά δεν έκανε τίποτα και οι ΟΠΠΙ είναι στην ουσία εξαφανισμένοι από τα Πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα μικρές αλλά δυναμικές μειοψηφίες να προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους γράφοντας στα παλιά τους μποτάκια το αναφαίρετο δικαίωμα στην  ελευθερία του λόγου. 
Αλλά και έξω από τα Πανεπιστήμια ο ανεξέλεγκτος Ρουβικώνας προσπαθεί να επιβάλλει με διάφορους τρόπους την δική του άποψη, μιας και στην περιορισμένη διανοητική τους αντίληψη των πραγμάτων, μόνο αυτή μπορεί να είναι η σωστή.
Από το σταλινικής νοοτροπίας  μικρονοϊκό μυαλό τους, που συγγενεύει με των θρησκευόμενων που αποδέχονται ως εξ αποκαλύψεως αλήθεια μόνο ότι λέει το δόγμα τους,  δεν μπορεί να περάσει η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλες απόψεις. Έτσι στοχοποιούνται από αυτούς όσοι δημοσιογράφοι δεν ταυτίζονται με τα πιστεύω του περιχαρακωμένου πνευματικού τους ορίζοντα.
Σχετικά με τα παραπάνω και τις πρόσφατες παρεμβάσεις των αριστερών αναρχοφασιστών σε διάφορες περιπτώσεις,  είναι το  εξαιρετικό άρθρο του Ηλία Κανέλλη  ΕΧΘΡΟΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, το οποίο και παραθέτω ολόκληρο, έχοντας μόνο προσθέσει μερικές σχετικές φωτογραφίες σε αυτά που αναφέρει το κείμενο .
 

Η καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου είναι ένα πρόσωπο του ελληνικού Πανεπιστημίου που αξίζει το σεβασμό μας. Όχι μόνο για την επιστημονική της ταυτότητα που συνυφαίνεται επί πολύ καιρό με τη μελέτη του έργου της Χάνα Άρεντ, ο στοχασμός της οποίας για τον ολοκληρωτισμό, την εξουσία, την ισχύ, τη βία είναι ιδιαίτερα επίκαιρος στις ημέρες μας. Αλλά και επειδή η ίδια προσπαθεί να είναι συνεπής στις επιλογές της ζωής της με τη διδασκαλία της. Δεν είναι τυχαίο ότι μπήκε μπροστά και διεκδίκησε την αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου δικτάτορα από τον Βλαντίμιρ Πούτιν από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Το γεγονός ότι η διεκδίκηση εκείνη είχε επιτυχία και ο τίτλος αφαιρέθηκε δημιούργησε εύλογες αντιπάθειες, αφού είμαστε μια χώρα με μεγάλο ποσοστό συμπαθούντων του ολοκληρωτικού ρώσου ηγέτη.
Τις προάλλες, η Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδη έγραψε τη γνώμη της στο λογαριασμό της στα κοινωνικά δίκτυα για την πολιτική χρήση του δυστυχήματος στα Τέμπη. Ήταν ο λόγος για τον οποίο φοιτητές των ΕΑΑΚ απαίτησαν με παράσταση εναντίον της, έξω από την πόρτα του γραφείου της, να παραιτηθεί επειδή δεν πήρε τη «σωστή» θέση για το δυστύχημα!

Στην πολιορκία του γραφείου της ήταν μόνη της, ενώ η υποστήριξη που της δόθηκε και από τους συναδέλφους της ήταν μειοψηφική. Προφανώς, πολλοί απέφυγαν να μιλήσουν όχι μόνο επειδή συμφωνούν με τη σταλινικής εμπνεύσεως απειλή εναντίον της, αλλά επειδή είτε φοβούνται είτε δεν θέλουν να μπλέξουν. Και κάπως έτσι, στα πανεπιστήμια, εξακολουθεί να ασκείται μια τρομοκρατία οπαδών ενός αριστερού ολοκληρωτισμού.  

Ό,τι συνέβη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με τη συγκεκριμένη καθηγήτρια, τις τελευταίες ημέρες κατά κόρον κυριαρχεί και στη δημόσια σφαίρα εναντίον συγκεκριμένων δημοσιογράφων. Προχτές, ο Σταύρος Θεοδωράκης έγινε στόχος επιθέσεων ακόμα και από συναδέλφους του, επειδή είχε ανακοινωθεί ότι πήρε συνέντευξη από τον πρωθυπουργό. Ό,τι οπουδήποτε αλλού θα θεωρούνταν επιτυχία, στην Ελλάδα είναι αφορμή για καθύβριση και απειλές. Μάλιστα, το κλίμα που φτιάχτηκε πριν μεταδοθεί η συνέντευξη, κατά τη διάρκεια της μετάδοσής της μεταφράστηκε σε «χαμηλή καταδρομική επιχείρηση» κατά της κατοικίας του δημοσιογράφου από τους γνωστούς Ρουβίκωνες, οι οποίοι έγραψαν στους τοίχους του σπιτιού του, όπως το συνηθίζουν, εκφράσεις του επαναστατικού λυρισμού τους.

Ο Θεοδωράκης δεν είναι ο μόνος που έχει γίνει στόχος.
Εδώ και μερικές ημέρες, στα Εξάρχεια, απέναντι από το βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία (πιθανόν να υπάρχει κι αλλού), βρίσκεται ένα στένσιλ με τη μορφή του δημοσιογράφου Αρη Πορτοσάλτε στο πρόσωπο του οποίου έχει φιλοτεχνηθεί ένας στόχος. Το σύνθημα που συνοδεύει αυτή την εικόνα είναι τρομερό: «Βάλτε στόχο στη ζωή σας». Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, ένα τέτοιο σύνθημα θα κινητοποιούσε τη δημοκρατική διανόηση και τα σωματεία του Τύπου. Εδώ, μούγκα.
Γιατί; Επειδή οι ακραίοι της Αριστεράς θέτουν συνεχώς στο στόχαστρο δημοσιογράφους και δημόσιους διανοούμενους με διακριτή τη διαφωνία μαζί τους. Ουσιαστικά πολεμούν την ελεύθερη πληροφόρηση. Η υπόλοιπη Αριστερά, σιωπηλά, συμφωνεί μαζί τους. Η άκρα Δεξιά, επίσης. Οι απόψεις αυτές («αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», δεν χρειαζόμαστε τα ΜΜΕ) διαδίδονται μέσω των κοινωνικών δικτύων. Έτσι διαμορφώνεται μια σιωπηλή πλειοψηφία κατά του Τύπου, ενώ τα σωματεία του Τύπου (όταν δεν εκφράζουν τον πουτινισμό, δίνοντάς τους χώρο) συνήθως δίνουν συμβουλές πώς και τι να γράφουμε.
Πουθενά, ποτέ σε δημοκρατία δεν έχει φτιαχτεί μια πλειοψηφία σταλινικής εμπνεύσεως που να διεκδικεί τη χειραγώγηση, τη μονοφωνία, την περιστολή της ελευθερίας της έκφρασης.

Στο παραπάνω άρθρο να προσθέσω σχετικά με την καθηγήτρια κ  Νικολαΐδου, ότι αυτό που έγραψε στο facebook ήταν ότι οι κινητοποιήσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν μπορεί να έχουν τοξικότητα ή βία, καθώς αυτά δεν συνάδουν με καμιά διαμαρτυρία, πόσω μάλλον με ένα συλλαλητήριο για μια εθνική τραγωδία.
Έτσι το γκρουπούσκουλο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της Φιλοσοφικής,  έβγαλε το συμπέρασμα ότι χαρακτηρίζει  φασίστες τους φοιτητές που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία, και την κατηγόρησαν ότι είναι εχθρός της κοινωνίας και πως «στοχοποιεί αρχικά τις ίδιες τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, τους συλλογικούς φορείς αλλά και τις ίδιες τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων.»
Της είπαν “άλλη φορά να προσέχετε τι γράφετε”. Και όπως είπε στην Καθημερινή: Δεν επιδιώκουν διάλογο, θέλουν συμμόρφωση στις υποδείξεις τους. Μου θυμίζουν τάγματα εφόδου» και πρόσθεσε ότι θα ήθελε να μπορεί να συζητήσει με τους φοιτητές, αλλά σε τέτοιες κινητοποιήσεις δεν μπορείς να συνομιλήσεις. «Κραυγάζουν, με οχλοβοή και απειλές σού επιτίθενται, ζητώντας να επιβάλουν τις απόψεις τους. Θέλουν συμμόρφωση με τις υποδείξεις τους».
Μόλις διάβασα την παραπάνω φράση αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό η ομοιότητα τους με τους φασίστες της χούντας που ενέπνευσαν τον Θεοδωράκη να γράψει το Διότι δεν συνεμορφώθην εις τας υποδείξεις.

Είναι τέλος συγκλονιστική η ανάρτηση του καθηγητού Αχιλλέα Γραβάνη στο ΦΒ:  ΜΟΥΓΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ!
Οι φασίζουσες δυνάμεις του παν/μίου προπηλακίζουν την Καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου, πρόεδρο του Τμήματος Φιλοσοφίας του Παν/μίου Αθηνών, επειδή διαφωνούν με ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η ελεύθερη έκφραση έχει πεθάνει στο ελληνικό παν/μιο προ πολλού. Τα τάγματα εφόδου τις αριστεράς την ελέγχουν πλήρως. Φοβισμένοι ή αδιάφοροι καθηγητές και φοιτητές έχουν παραδώσει το παν/μιο σε φασίζουσες μειοψηφίες. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτές θα είχαν εξοστρακιστεί από το παν/μιο αλλά στη χώρα του αριστερού αναχρονισμού κυριαρχούν. Αν η πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας αντιστέκονταν, ξεσηκώνονταν κατά του φασισμού στα παν/μια τα θρασύδειλα αυτά φασιστάκια θα ήταν ανίσχυρα. Το παν/μιο δεν θα είχε την ανάγκη αστυνόμευσης ούτε την παρέμβαση του όποιου κυβερνήτη και θα δικαίωνε το αυτοδιοίκητό του. Αλλά, μούγκα στην στρούγκα …
Με την θαρρετή και ελεύθερη κ. Νικολαΐδου!!
ΥΓ# Η συνάδελφος πρωτοστάτησε στην αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου διδάκτορα του Παν/μίου Αθηνών από τον νεοναζί Πούτιν
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.