ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ

Από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ,  πολλά ποστ μου έχουν την πολιτική σαν κύριο θέμα και τους αντίστοιχους προβληματισμούς  γι΄αυτήν, τόσο δικούς μου, όσο και  άλλων σημαντικότερων από μένα ανθρώπων.

Ήδη εδώ και 10 χρόνια πριν αναρωτιόμουνα ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;

Επίσης αντίστοιχα κείμενα  διακεκριμένων ατόμων έχω δημοσιεύσει κατά καιρούς, όπως πχ  ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ και  ΤΟ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε ένα πρόσφατο κείμενο –καταπέλτη  ο πρόεδρος του Ιδρύματος Βενιζέλου και διακεκριμένος δικηγόρος Γιώργος  Κ. Στεφανάκης με 3 μόνο παραγράφους  αποδομεί  την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη περί αριστεράς γενικότερα. Δυστυχώς όμως πολλές από αυτές τις ξεπερασμένες αντιλήψεις ενστερνίζονται οι περισσότεροι από τους ευρισκόμενους σήμερα στην εξουσία της χώρας μας.

Πράγματι δε ο τίτλος του άρθρου Αριστεράς προσγείωση είναι όχι μόνο περιεκτικός αλλά και εκφράζει τα πληγωμένα συναισθήματα πολλών ανθρώπων που πίστεψαν σε αυτήν και αγωνίστηκαν γι΄αυτήν, με μεγάλο προσωπικό κόστος στην ίδια την ζωή τους.

Οι υπογραμμίσεις στο κείμενο είναι δικές μου.

Αριστεράς προσγείωση

Ι. Υπήρξε συντριπτική. Έχασε η Αριστερά τη μάχη της παραγωγής. Σκληρό υπήρξε το δίδαγμα της «Οχτωβριανής Επανάστασης». Συνάμα και της συνακόλουθης κομμουνιστικής εμπειρίας. Τελικά: ο κομμουνισμός συντηρείται - μόνον - υπό καπιταλιστική οικονομία (!). Η εξέλιξη υπήρξε σουρεαλιστική. Επέζησαν όσοι το κατάλαβαν. Δείγμα αντιπροσωπευτικό είναι η κομμουνιστική Κίνα. Χιλιάδες, πλέον, κατ' έτος οι κινέζοι εκατομμυριούχοι. Η (κομμουνιστική) Λαϊκή Τράπεζα της Κίνας πρωταγωνιστεί στις αγορές παραγωγών (!). Οι αμετανόητοι κατέρρευσαν. Αντίστοιχο δείγμα είναι το της Σοβ. Ένωσης.

Η Ιστορία δίδει το εύρος της αλλαγής. Στις αρχές του '60 το σύστημα της κρατικής παραγωγής άγγιζε τα ¾ του παγκόσμιου πληθυσμού (Σοβ. Ένωση, Κίνα, Ινδοκίνα, Κορέα, Κούβα, Ανατολική Ευρώπη). Σήμερα έχει μείνει η Βόρεια Κορέα (!).

ΙΙ. Έχει - εμπειρικώς - καταστεί βέβαιο. Την κοινωνική ευημερία αναβαθμίζει η επιχειρηματική ανάπτυξη. Η πετυχημένη, δηλαδή, πρόγνωση του οικονομικώς γίγνεσθαι. Και η ικανότητα αυτή αποτελεί χάρισμα. Είναι, κάπως, όπως η «τέχνη». Έδινε ο Picasso με τον χρωστήρα στο χαρτί αξία εκατομμυρίων.

Εφαρμογή της αρχής ενσαρκώνει ο ήδη πασίγνωστος Jeff Bezos. Σκέφθηκε τις διαδικτυακές πωλήσεις. Τόλμησε. Ίδρυσε την Amazon. Αναδείχθηκε ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη. Έχει, κατά το ενεργητικό της περιουσίας του, υπερβεί τα εκατό δισ. δολάρια. Πολλά κράτη στον κόσμο ζηλεύουν τη χρηματική του ρευστότητα (!).

Στον αντίποδα της έμπνευσης και αποφασιστικότητας του επιχειρείν κείται η νοοτροπία της Αριστεράς. Αντί πρωτοβουλίας, υπάρχει συλλογικότης. Επιδιώκεται η συναπόφαση. Οι διασκέψεις είναι αλλεπάλληλες. Η ατομική ευθύνη ανύπαρκτη. Χάνεται σε δαιδάλους διαδικασιών. Η γραφειοκρατία διευρύνεται. Το κόστος αυξάνεται. Τα προϊόντα εξοστρακίζονται από τις αγορές.

● Ουδέποτε ουδέν προϊόν του πάλαι ποτέ Ανατολικού Συνασπισμού απέκτησε παγκόσμια κυκλοφορία (!).

ΙΙΙ. Η Αριστερά υπήρξε αίτημα παλαιών καιρών. Καιρών, δηλαδή, που υπήρχαν θέσεις εργασίας, αλλά - εκεί - συνθήκες ήταν απαίσιες.

Σήμερα, το κυρίως ζητούμενο είναι άλλο. Οι συνθήκες εργασίας, πάντως, στην Ευρώπη είναι γενικώς καλές. Ο,τι λείπει, μάλιστα, στον ευρωπαϊκό Νότο είναι οι θέσεις εργασίας. Τις θέσεις δημιουργούν οι φιλελεύθερες δυνάμεις, της παραγωγής. Έτσι αυτές αποκτούν την πρωτοκαθεδρία. Αντίστοιχα οι δυνάμεις της Αριστεράς, από τα πράγματα, εκτοπίζονται σε θέση δευτερεύουσα. Ο ρόλος τους συρρικνώθηκε σε εισηγητικό διαχείρισης πλούτου που παράγουν άλλοι (!). Οι φιλελεύθεροι.