ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν, όταν διάβαζα πολλούς να διαφωνούν με δηλώσεις τους, ιδίως πολιτικές, πως μακάρι να είχαμε στην Ελλάδα μερικούς ακόμα σαν τον Χατζηδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο και ας έλεγαν αυτοί ότι τους κατέβει!
Από αυτούς τους 3 μεγάλους τους δυο τους χάσαμε δυστυχώς, αλλά ευτυχώς υπάρχει και μεγαλουργεί ακόμα μαζί μας ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον οποίο  πριν 6 χρόνια είχα γράψει το ποστ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

Σε αυτό μπορεί να δει κανείς και όλα τα πόστ που έχω γράψει παλιότερα για τον σπουδαίο αυτόν τραγουδοποιό! 
Όταν λοιπόν διάβασα πως θα εμφανιστεί τον Δεκέμβριο στο Μέγαρο, έσπευσα να κλείσω εισιτήρια, αλλά δυστυχώς, άλλοι ίσως πιο φανατικοί θαυμαστές του από μένα είχαν σπεύσει και ήδη η συναυλία ήταν sold out! Προφανώς όμως, επειδή η ζήτηση ήταν επιτακτική ,το Μέγαρο εξήγγειλε και δεύτερη συναυλία για την επόμενη μέρα, οπότε πανευτυχής πρόλαβα και έκλεισα εισιτήρια και σε καλές θέσεις!
Όμως βάσκανος μοίρα συμμάχησε με τον κόβιτ με αποτέλεσμα να νοσήσει ο Σαββόπουλος και οι  2 συναυλίες να αναβληθούν.
Επιτέλους γερός ακμαίος και δυνατός ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στις 14 και 15 Ιανουαρίου στο Μέγαρο, αντί για την μικρότερη αίθουσα Χ.Τριάντη που ήταν αρχικά προγραμματισμένη η συναυλία, στην κατάμεστη και μεγαλύτερη κατά 200 θέσεις αίθουσα Χ.Λαμπράκης .

Αυτή την φορά μας μάγευσε με ένα γοητευτικό 3ωρο ταξίδι από την πόλη που τον γέννησε, μέχρι την Αθήνα που τον ανέδειξε, με τίτλο «Γεννήθηκα στην Σαλονίκη». Το ξεχωριστό όμως που είχε αυτή η βραδιά ήταν ότι η σκηνή ήταν σε όλη την έκταση της κατειλημμένη από την τεράστια  Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με την Χορωδία του Δήμου Αθηναίων στο βάθος. Δύο από σημαντικότερους συνθέτες και ενορχηστρωτές  της νεότερης γενιάς ο Αντώνης Σουσάμογλου και ο Λάζαρος Τσαβδαρίδης, όπως είπε ο Σαββόπουλος, είχαν την όρεξη να ανασυνθέσουν τρόπον τινά και να μεταγράψουν σε συμφωνική μορφή τις μουσικές από γνωστά τραγούδια του.
Έτσι στην αρχή η συμφωνική ορχήστρα με μαέστρο  τον Μίλτο Λογιάδη έπαιξε ένα μεγάλο ποτ πουρί από επιτυχίες του Σαββόπουλου, με αποτέλεσμα κατάπληκτοι, καθώς ο στίχος δεν καπέλωνε το μουσικό μέρος, να συνειδητοποιήσουμε ότι η μουσική των τραγουδιών του μπορεί να ακούγεται χωρίς κανένα πρόβλημα αυτόνομη και να ευφραίνει με το άκουσμα της την ψυχή μας.
Στην συνέχεια στο πρώτο μέρος ο Σαββόπουλος ξεκινώντας με τον Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη τραγούδησε μεγάλες επιτυχίες του με την συνοδεία της ορχήστρας και της χορωδίας, αλλά ταυτόχρονα, με την μοναδική του ικανότητα να αφηγείται ,διηγήθηκε ενδιάμεσα ιστορίες από την ζωή του, ιστορίες  που στην ουσία  είναι όλη η σύγχρονη ιστορία από το 1960 μέχρι τις μέρες μας.
Στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε μαζί με δύο νέους καλλιτέχνες τον Φώτη Σιώτα και την Κατερίνα Πολέμη οι οποίοι είτε εναλλάξ είτε μαζί του τραγούδησαν μερικά από τα πιο δύσκολα και όχι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό τραγούδια του.
Την συναυλία την έκλεισε μόνος του παίζοντας με την κιθάρα του και με την συνοδεία μόνο ενός πιάνου και ενός  βιολιού την Συνεφούλα, καταχειροκροτούμενος για ώρα, από όλους εμάς όρθιους στην αίθουσα.

Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος μετά από τόσα χρόνια καθώς ο Σαββόπουλος αποτελεί για μένα ακρογωνιαίο λίθο της μουσικής μας, αλλά αυτή η συναυλία πιστεύω πως θα μείνει στην μουσική ιστορία της χώρας μας και επειδή την μαγνητοσκοπούσαν ελπίζω πως και όσοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν θα μπορέσουν αργότερα να την δουν.   

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε η Πέπη Ραγκούση στα ΝΕΑ(17-1-2023) από την συναυλία: :…παρατηρώντας το κοινό του Σαββόπουλου- διότι περί αυτού πρόκειται- σκεφτόμουν ότι όλους  εμάς που ήμασταν εκεί κι όλους του άλλους που θα ήθελαν να είναι μαζί μας, μας ενώνει η αγάπη μας για τον Διονύση. Καμία ιδεολογία, καμία συστράτευση, κανένα κομματικό αφήγημα. Ο Σαββόπουλος είναι από μόνος του μια ιδεολογία, ένας τρόπος να κοιτάς την ζωή και, κυρίως, τον εαυτό σου. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μοναδικότητα του. Και η δυναμική μοναχικότητα του επίσης. Έχουμε πολλούς υπέροχους συνθέτες, είμαστε τυχεροί. Μόνο που τα τραγούδια των περισσοτέρων, αν δεν υπήρχαν αυτοί, κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να τα έχουν γράψει. Τα τραγούδια του Σαββόπουλου αν δεν υπήρχε αυτός, ουδείς άλλος θα μπορούσε να τα γράψει. Ίσως ούτε και να τα τραγουδήσει. Αδυνατώ να σκεφτώ κάποιον που θα μπορούσε να αποδώσει τον σπαραγμό και την  περηφάνεια εκείνου του «Κώστας,  Κώστας, Μανώλης, Πέτρος …από τον «Τσάμικο» σαν σήμαντρο που κτυπά κατάμονο.
Και σε ένα άλλο σημείο του εξαιρετικού άρθρου της γράφει:
Πάνε πολλά χρόνια που εκείνο το «….στριφογυρίζω μια σημαιούλα μεσ΄το κρύο» το έχω αφομοιώσει έτσι ώστε με παραπέμπει σε κάτι δικές μου εφιαλτικές ώρες που με τράβαγαν στις παρελάσεις. Δεν ήξερα τι ακριβώς με έκανε να δυσανασχετώ μέχρι που ήρθε ο αυτός ο στίχος και έκανε την  εικόνα ουσία.
Μια μικρή ιδέα από την συναυλία μπορεί να πάρει κανείς από τα παρακάτω βίντεο

Η πρόβα του Διονύση Σαββόπουλου με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ λίγο πριν από τις συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής

Επίσης ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έχει γράψει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος με τίτλο, Πήγα στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Μεταφέρω από αυτό μια παράγραφο που με άγγιξε ιδιαίτερα:
«Έγινε κατολίσθηση και 'πεσε κάνας βράχος;». Μας τραγούδησε όλα όσα θέλαμε; Προφανώς όχι, δεν χωρούν τα τραγούδια σε μια νύχτα, δεν χωράνε τα αισθήματα. Όμως έφυγα πλήρης, σας είπα, σχώρεσα και συγχωρέθηκα. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Στου «’60 τους εκδρομείς» τραγούδησε: εβδομήντα εννιά ετών, με μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν» κι αμέσως μετά έσκυψε να μας ευχαριστήσει. Εκείνος εμάς. 
 
Τα σχόλια μεταδίδονται μετά από έγκριση.