ΔΥΟ ΓΑΛΑΝΑ ΜΑΤΙΑ

Σήκωσε με τρυφερότητα την φωτογραφία του από το σύνθετο και την ξεσκόνισε όπως έκανε κάθε μέρα. Σκέφτηκε ότι αυτά τα γαλανά μάτια που την κοίταζαν χαμογελαστά μέσα από την φωτογραφία ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξε πάνω του όταν τον πρωτοείδε πριν 25 χρόνια. Είκοσι πέντε χρόνια που δεν κατάλαβε καλά καλά πως πέρασαν χωρίς ποτέ να ανταλλάξουν μια σκληρή κουβέντα όπως τόσα άλλα ζευγάρια που ήξερε. Βέβαια λόγω της δουλειάς του, περιοδεύων εμπορικός αντιπρόσωπος, κοντά τον μισό χρόνο της κοινής ζωής τους ήταν μακριά από το σπίτι, οπότε πίστευε ότι δεν είχαν τις μικροσυγκρούσεις που προκαλεί η καθημερινή συμβίωση. Το μόνο διάστημα που είχαν μείνει μαζί πάνω από ένα χρόνο ήταν πριν 20 χρόνια που έκαναν τις προσπάθειες για να κάνουν παιδί.
Ήταν μια περίοδος της ζωής της που πάντα προσπαθούσε να την σπρώξει έξω από τη μνήμη της ιδίως την ημέρα που ο γιατρός της ξεκαθάρισε ότι από μια σπάνια γενετική ανωμαλία δεν θα έμενε ποτέ έγκυος. Ήταν η μοναδική φορά που είδε αυτά τα χαμογελαστά γαλανά μάτια που τόσο αγαπούσε να σκοτεινιάζουν
Ήξερε καλά πόσο ήθελε ένα παιδί και παρά το ότι της έλεγε ότι δεν πειράζει ,ίσως να είναι καλύτερα να είναι μόνο οι δύο τους, έβλεπε πως χάιδευε και έπαιζε με τα παιδιά των φίλων και των συγγενών τους.
Παρά το ότι απωθούσε συνέχεια όλα αυτά από το μυαλό της δεν υπήρξε μέρα που οι σκέψεις αυτές να μην ερχόντουσαν απρόσκλητες στη μνήμη της μέχρι εκείνη τη μέρα.
Εκείνη τη μέρα που παρακολουθούσε στη τηλεόραση τα νέα για το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα όταν άρχισε ο εκφωνητής να λέει τα ονόματα των θυμάτων πήγαινε προς την κουζίνα, όταν ένα όνομα σαν μαχαίρι καρφώθηκε στο κεφάλι της.
Ήταν του άντρα της.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά αυτά που κρατούσε η μνήμη της ήταν σαν σκορπισμένα κομμάτια από ένα παζλ που όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε αλλά και δεν ήθελε να το συναρμολογήσει.
Το μόνο που ήταν σαφές στη μνήμη της ήταν ότι δεν μπορούσε να κλάψει λες και όλα τα δάκρυα είχαν μαζευτεί μέσα της και πότιζαν τα σωθικά της.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά διάσπαρτες αναμνήσεις την πλημμύριζαν καθώς κρατούσε την φωτογραφία.
Τότε κτύπησε το κουδούνι της πόρτας.
Όταν άνοιξε αντίκρισε ένα κοριτσόπουλο γύρω στα 20 που είχε την εντύπωση ότι κάπου το είχε ξαναδεί.
Το κορίτσι την ρώτησε το όνομα της και αφού της το είπε ζήτησε να περάσει μέσα για να μιλήσουν.
Αφού κάθισαν στο σαλόνι η κοπέλα την κοίταζε σιωπηλή και ξαφνικά τα μάτια της γέμισαν δάκρυα χωρίς αναφιλητά. Μην μπορώντας να καταλάβει τίποτα πήγε δίπλα της και συγκινημένη από το βουβό αυτό κλάμα την αγκάλιασε από τους ώμους.
Στις επίμονες ερωτήσεις της γιατί κλαίει, η κοπέλα δεν απαντούσε αλλά προσπαθούσε να σκουπίσει τα μάτια της μέχρι που ψέλλισε χαμηλόφωνα
–ήταν και η μάνα μου στο αεροπλάνο.
Την αγκάλιασε και όσα δάκρυα είχαν μαζευτεί εδώ και ένα χρόνο μέσα της έτρεξαν μεμιάς.
Αφού ηρέμησαν ρώτησε την κοπέλα πως από τόσους συγγενείς των θυμάτων βρήκε αυτήν.
Η απάντηση την άφησε άφωνη.
Ο άντρας σας ήταν ο πατέρας μου και ταξίδευαν μαζί με την μητέρα μου.
Της εξήγησε ότι ο πατέρας της ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος και έλλειπε για μεγάλα διαστήματα από το σπίτι αλλά όταν ήταν εκεί ήταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου.
Με την μητέρα της δεν είχαν παντρευτεί , αλλά όταν γεννήθηκε η κοπέλα την αναγνώρισε σαν γνήσιο παιδί του και είχε φροντίσει για το μέλλον της.
Μαζεύοντας μετά τον θάνατο των γονιών της τα πράγματα τους στο σπίτι για να μετακομίσει σε ένα μικρότερο βρήκε στο γραφείο του πατέρα της σε ένα κλειδωμένο συρτάρι ένα γράμμα που της έγραφε την πραγματικότητα.
Ζητούσε συγνώμη για τα ψέματα που είχε πει στις δύο γυναίκες της ζωής του αλλά ο πρόσκαιρος δεσμός με την μητέρα της διατηρήθηκε όταν αυτή έμεινε έγκυος και του χάρισε ότι πιο πολύ επιθυμούσε στη ζωή του –ένα παιδί.
-Θεώρησα ότι έπρεπε να έρθω να σας πω όλη αυτή την ιστορία γιατί είστε ένα σημαντικό μέρος από την ζωή του πατέρα μου. Λέγοντας την αλήθεια θεωρώ ότι ξεκαθάρισα από το παρελθόν και από δω και πέρα θα πρέπει να κοιτάξω μόνη μου πλέον τι θα κάνω στη ζωή μου.
Σηκώθηκε να φύγει δίνοντας της το χέρι.
Εκείνη την αγκάλιασε και της είπε:
Αγάπη μου δεν είσαι μόνη σου στη ζωή, από σήμερα έχεις μια νέα μητέρα!



Στη μνήμη της
Ιωάννας Μπουκουβάλα- Αναγνώστου.!