Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΤΟΥ

Πριν λίγα χρόνια, από προσωπική εμπειρία  συνειδητοποίησα πως το τραγικό δεν είναι η φασιστική συμπεριφορά ενός  ή λίγων ατόμων πάνω στους άλλους, αλλά η παθητική αποδοχή της από τους περισσότερους.

Σε μια συγκεκριμένη περίσταση που ένα και μόνο άτομο καταπατούσε κατοχυρωμένα δικαιώματα μας, βρέθηκα κάποτε μόνο εγώ μαζί με όχι περισσότερους από  5-6 άλλους να αντιδρούμε, ενώ οι υπόλοιποι, καμιά 60ρια, λούφαζαν και αποδέχονταν παθητικά την απαράδεκτη αυτή  φασιστική συμπεριφορά.  

Από τότε λοιπόν δεν με εκπλήσσουν γεγονότα σαν αυτά που έγιναν στην συναυλία του Νταλάρα από καμιά 50 τραμπούκους, ούτε  με εκπλήσσει η παθητική στάση των σαφώς πολυπληθέστερων θεατών της συναυλίας που ήθελαν να τον ακούσουν.

Το χειρότερο είναι ότι συμπεριφορές σαν και αυτήν ακριβώς γιατί δεν συναντούν αντίδραση από τον φοβισμένο κόσμο που τις παρακολουθεί παθητικά,  έχουν εδραιώσει την πεποίθηση  σε δυναμικές μειοψηφίες ότι εκφράζουν και την άποψη της πλειοψηφίας χωρίς βέβαια να περνάει καν από το ελλειποβαρές  μυαλό τους ότι ακόμα και να ήταν έτσι, η πλειοψηφία δεν επιβάλλει την άποψη της με την βία.

Όπως γράφει ο Άρης Ραβανός :

Αρκετοί εκ των υποστηρικτών των βίαιων αντιδράσεων, λένε ότι όταν ο φασισμός είναι εδώ, τότε και οι πράξεις των πολιτών οφείλουν να είναι ανάλογες.

Όχι. Φασισμός είναι οι πράξεις τους. Ο φασισμός είναι λαϊκισμός και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός κατά βάση και κατά ουσία.

 Εξ ίσου τραγική δε είναι η διαπίστωση ότι οι συμπεριφορές αυτές έχουν αν όχι την υποστήριξη , την ανοχή συχνά κομμάτων της αριστεράς, που πιστεύουν πως θα ψαρέψουν ψηφοφόρους από τον θολό αυτό πολτό που στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα πολιτικό προσανατολισμό αλλά εμφορείται από αγανάκτηση για την σημερινή τραγική οικονομική κατάσταση  μαζί με μίσος για όσους δεν αντιμετωπίζουν, όπως ο Νταλάρας, άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.

Γράφω για πολτό γιατί αυτό το συνονθύλευμα δεν έχει πολιτική θέση.

Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις  γίνονται με επιχειρήματα και όχι με γιαούρτια και καρέκλες.

Ίσως οι  μεν  "αγανακτισμένοι"  που εξέφραζαν ένα ευρύτερο μέτωπο ανθρώπων που η μείωση των εισοδημάτων τους και η ανεργία τους οδηγούσε στο Σύνταγμα να μουντζώνουν την Βουλή, να αποτελούν ένα τμήμα της αριστεράς, που όμως και αυτή βρίσκεται μέσα σε αυτή (!), ενώ αντίθετα ο πολτός αυτών  που βιαιοπραγούν είναι συνήθως απολιτικός και ο μόνος λόγος που μπορεί να αρθρώσει  είναι όλα αυτά τα αμέτρητα χυδαία σχόλια που διαβάζει κανείς στα  site τύπου Troktiko κτλ

Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Μεταξύ αυτών και ο γνωστός μας και μη εξαιρετέος, Πανεπιστημιακός και συγγραφέας όπως σεμνά μας αυτοσυστήνεται, θαυμαστής του Πολύδωρα, Απόστολος Διαμαντής.

Είναι αυτός που με πανεπιστημιακή εμβρίθεια στο άρθρο του Τι εστί νόμος; μας εξηγούσε πως  :Εάν ένα κοινοβούλιο ψηφίσει νόμο με τον οποίο ο λαός δεν συμφωνεί, τότε αυτός ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί! 

Δηλαδή για να εφαρμοστεί ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια πρέπει: να συμφωνούν οι πολίτες και πρωτίστως αυτοί τους οποίους ο νόμος αφορά- εν προκειμένω οι πρυτάνεις, οι καθηγητές, οι φοιτητές και εν τέλει ο λαός !!!

Το βάθος και η ποιότητα των στοχασμών του με οδήγησαν τότε να γράψω το ποστ :

ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΣΤΙ ΝΟΜΟΣ

Σήμερα σχετικά με τα επεισόδια στο Ίλιον γράφει:

Ειδικώς με τους καλλιτέχνες δεν πρέπει να μας ξενίζει το γιούχα, διότι ανά τους αιώνες έχουν προπηλακισθεί οι πάντες, όταν το προϊόν τους δεν άρεσε ή τέλος πάντων δεν άρεσε σε κάποιους. Εδώ προπηλακίστηκε ο Βίκτωρ Ουγκώ στο Παρίσι, μέχρι και ο Ευριπίδης αποδοκιμάστηκε έντονα, ο Νταλάρας μας ξένισε;

Δεν  θα είχε κανείς αντίρρηση αν το προϊόν του Νταλάρα δεν άρεσε στον κόσμο, να τον γιουχάρουν όπως έχει γίνει και με άλλους καλλιτέχνες στο παρελθόν ιδίως όταν κάποιος έχει ακριβοπληρώσει το εισιτήριο .

Όμως τα νερά, τα γιαούρτια και οι καρέκλες δεν  έπεσαν γιατί δεν άρεσε το προϊόν του, που στο κάτω κάτω της γραφής τους προσφέρθηκε και τζάμπα.

Και τελειώνει το άρθρο του ως ακολούθως:

Επομένως και ευχαριστημένοι να είμαστε προς το παρόν με την σώφρονα και μάλλον χιουμοριστική στάση των ελλήνων ανέργων που πετάνε γιαούρτια. Διότι, όπως πάει το βιολί, εάν συνεχιστεί αυτή η αμέριμνη εφαρμογή μνημονίων και νεοφιλελεύθερων παραδείσων, βλέπω πολύ πιθανόν να έρχονται ταχύτερα ιπτάμενα αντικείμενα…

Ελπίζω βέβαια να εκτιμήσει με το ανάλογο χιούμορ τον σώφρονα και χιουμορίστα φοιτητή όταν θα του σβουρήξει κανένα γιαούρτι αν δεν συμφωνεί με τα λεγόμενα του.

Είναι, κατά Διαμαντή, το πλέον ουσιαστικό και καίριο  επιχείρημα  για κάθε διαφορετική γνώμη.

Που έχει οδηγήσει όμως η εδραίωση και η παθητική αποδοχή τέτοιων συμπεριφορών;

Όπως γράφει ο Δημ.Μαρκόπουλος:

Δεν ξέρω εάν το καταλάβατε, όμως κανείς δεν έχει πλέον σε αυτή τη χώρα το δικαίωμα της αντίθετης άποψης. Δεν είσαι για παράδειγμα φουλ αντιμνημονιακός κι έχεις αντίθετη άποψη; Στην πυρά και στο γιαούρτωμα. Τολμάς να γράψεις κάτι άλλο από αυτό που το κοινό θέλει; Κατευθείαν για ανασκολοπισμό. Έτυχε η γυναίκα σου να είναι υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ κι εσύ τραγουδιστής που τα τραγούδια σου δεν αρέσουν πλέον σε αυτούς που σε χειροκροτούσαν παλιότερα ως αριστερό; Στον Καιάδα. Είσαι με τη Χρυσή Αυγή; Κατευθείαν στο απόσπασμα από την Άκρα Αριστερά. Είσαι ΣΥΡΙΖΑ; Η Χρυσή Αυγή έτοιμη είναι στη γωνιά.

Έτσι λοιπόν ο Νταλάρας δεν έχει το δικαίωμα να έχει διαφορετική άποψη από ορισμένους για θέματα  πολιτικής, οπότε είναι προδότης, δοσίλογος! κτλ 

Αλλά το χειρότερο είχε το θράσος να δώσει δωρεάν συναυλίες σε λαϊκές συνοικίες , όντας σύζυγος γυναίκας που ανέλαβε υπουργείο!

Εδώ ακριβώς είναι η πλήρης ταύτιση με την χειρότερη εκδοχή του φασισμού, τον ναζισμό που βάσιζε τα αντίποινα του για τις απώλειες των στρατευμάτων του  από τους αντάρτες, στην συλλογική ευθύνη του άμαχου πληθυσμού της περιοχής .

Παραμένοντας  απτόητος στην σκηνή  ο Νταλάρας  απέδειξε τουλάχιστον πως όταν αντιστέκεται κανείς σε τέτοιες αθλιότητες τελικά χαμένοι είναι οι ασχημονούντες τραμπούκοι γιατί ούτε θέσεις ούτε επιχειρήματα είναι τα μπουκάλια του νερού, τα γιαούρτια και οι καρέκλες αλλά ξεκάθαρη  προσπάθεια  φασιστικής επιβολής.

Πολύ σωστά λοιπόν επισημαίνει ο Κώστας Γιαννακίδης:

 Δεν είναι ο λαός που πετούσε καρέκλες χθες στον Νταλάρα και αύριο στον οποιοδήποτε άλλον. Είναι η ανοχή του λαού ή ο φόβος του απέναντι σε ακραίες μειοψηφίες και σε κτηνώδεις συμπεριφορές. Είναι η συλλογική μας αδιαφορία, ο κυνισμός μπροστά στο χυδαίο, η αναγνώριση της αλητείας ως ένα κομμάτι του κοινού μας πολιτισμού. Κάπως έτσι, τα θρασύδειλα φασιστοειδή του μπούγιου χτυπούν ρυθμικά της μπότες τους, υψώνουν τις φωνές τους, παίρνουν την οργή και τη μετατρέπουν σε υστερία. Ευτυχώς ο Νταλάρας έμεινε στη θέση του. Μόνος απέναντι σε πολλούς, επώνυμος μπροστά σε ανώνυμους. Άντρας. Και, όντως, τους είχε χεσμένους.