ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

 Μετά το χθεσινό  φιάσκο στο Προεδρικό Μέγαρο οδηγούμαστε ολοταχώς προς νέες εκλογές μιας και με τις προηγούμενες ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν θέλησε να αναλάβει  τις ευθύνες που του αναλογούν  στην διακυβέρνηση της χώρας,  ανάλογα με το  ποσοστό που του έδωσε η ψήφος του λαού.

 Πιστεύει  πως σε μία νέα εκλογική αναμέτρηση μπορεί να αυξήσει το ποσοστό του,  εκμεταλλευόμενος το γενικότερο αντιμνημονιακό κλίμα  μαζί με τις ανεδαφικές εξαγγελίες του  περί νέων προσλήψεων κρατικοποιήσεων των τραπεζών, αυξήσεων των μισθών και συντάξεων κτλ

Το ίδιο βέβαια πίστευε κι ο Σαμαράς προεκλογικά και μιλούσε για επανάληψη των εκλογών έως ότου  εκλεγεί, μέχρι που καταποντίστηκε και ησύχασε.

Η ευθύνη για την εκ νέου καταφυγή στις κάλπες ανήκει καθ΄ ολοκληρία στον ΣΥΡΙΖΑ που ήρθε δεύτερο κόμμα έχοντας βέβαια την ατυχία το πρώτο και το τρίτο να εκλέξουν συνολικά μόνο 149 βουλευτές, οπότε θα τον έβγαζαν από την δύσκολη σημερινή θέση, σχηματίζοντας κυβέρνηση και θα μπορούσε τότε ελεύθερος από την πίεση που υπέστη να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, να βρίσκεται καθημερινά στα πεζοδρόμια καταγγέλλοντας τους πάντες και τα πάντα από τον άνετο ρόλο της  αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι εύλογο λοιπόν τα υπόλοιπα κόμματα να μην δέχονται να μετέχουν σε κυβέρνηση  συνεργασίας με την αναπόφευκτη  φθορά από τις κυβερνητικές ευθύνες και αποφάσεις, χωρίς την συμμετοχή του. 

Όμως ένα φάντασμα από το παρελθόν ,ο τέως πρόεδρος  του συνονθυλεύματος από ρετάλια του ΔΙΚΚΥ μέχρι ex μαοϊκούς και τροτσκιστές  που συναποτελούν τον  ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος, υπέρμαχος της δραχμής, είπε τα πράγματα έξω από τα δόντια χωρίς καμία ωραιοποίηση : 

 Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις. Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους.

Αν λοιπόν  στις εκλογές που έγιναν εκφράστηκε ο θυμός και η αγανάκτηση του κόσμου για την πολιτική του μνημονίου, οι νέες θα έχουν ένα τελείως διαφορετικό διακύβευμα.

Αυτό θα είναι αντίστοιχο  με το δημοψήφισμα που είχε εξαγγείλει ο Παπανδρέου για την κύρωση της δανειακής σύμβασης .

Ουσιαστικά στις εκλογές αυτές θα κριθεί αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ, όπως σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση επιθυμεί το 78,1% των ερωτηθέντων, ή  θα επιλέξει την επιστροφή στην δραχμή όπως επιθυμεί το 12,9% .

Το διακύβευμα λοιπόν θα είναι αν θα υπάρξει μια, εκ των πραγμάτων,  κυβέρνηση συνεργασίας, που τηρώντας τις συμβάσεις που έχει υπογράψει η Ελλάδα θα προσπαθήσει να τις αναδιαπραγματευθεί για να ελαφρύνει τους επαχθείς όρους που περιέχουν, ή θα εκλέξει κόμματα που επαγγέλλονται, ανάλογα με ποιά συνιστώσα εκπροσωπούν, από  την  καταγγελία του μνημονίου μέχρι την άμεση διαγραφή μέρους του ή την περίοδο χάριτος, που θα  την κρίνουμε μόνοι μας, όταν και όποτε πετύχουμε ανάκαμψη, όπως έχουν δηλώσει  κατά καιρούς ο αρχηγός  και τα στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ .

Η δυνατότητα να  καταγγείλει κανείς  την δανειακή σύμβαση και να παραμείνει η χώρα  στο ευρώ είναι ανύπαρκτη ,όπως επισημαίνουν διαπρεπείς οικονομολόγοι.

Πιστεύω πως τώρα πια μετά από όσα έχουν ακουστεί αυτές τις μέρες και όσα θα ακουστούν μέχρι τις εκλογές,  θα επικρατήσει στους ψηφοφόρους μπροστά στην κάλπη  η λογική αντί του θυμικού, όπως έγινε στις  πρόσφατες.

Ελπίζω να φτάσουμε  σε αυτές τις  εκλογές χωρίς ο χαμένος αυτός χρόνος που παρεμβάλλεται μέχρι τον σχηματισμό εκλεγμένης κυβέρνησης να έχει αποβεί μοιραίος για την Ελλάδα, γιατί τότε ο λαός σίγουρα θα στραφεί με μένος ενάντια στους υπεύθυνους όπως εύστοχα τονίζει ο Αλαβάνος.