ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Αυτές η δημοτικές  και περιφερειακές εκλογές έχουν δύο  διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες.

Το πρώτο είναι το μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων ή αυτών που αρνούνται να απαντήσουν στις διάφορες δημοσκοπήσεις.

Το δεύτερο είναι ότι συνήθως οι διάφοροι υποψήφιοι μέχρι τώρα είχαν σαν σημαία τους το κόμμα που τους στήριζε.

Σε αυτές τις εκλογές όμως ουσιαστικά οι  υποψήφιοι που διατήρησαν αυτό το μοντέλο είναι κυρίως  οι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Η ΝΔ αντιμετωπίζει το πρόβλημα ότι απέναντι στους υποψηφίους της σε σημαντικούς δήμους και περιφέρειες έχει αντιπάλους που προέρχονται από τα ίδια της τα σπλάχνα.

Στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας τόσο ο Καμίνης όσο και ο Μπουτάρης παραμένουν στο επιτυχημένο από τις προηγούμενες εκλογές υπερκομματικό μοντέλο, ενώ η ΝΔ με τον Σπηλιωτόπουλο έχει να αντιμετωπίσει εκτός των άλλων τον πρώην δικό της δήμαρχο Κακλαμάνη.

Στην ιδιαίτερα σημαντική περιφέρεια της Αττικής , γιατί σε αυτήν ψηφίζει  το 30% περίπου του εκλογικού  σώματος, ο Σγουρός όχι μόνο κατέρχεται ως υπερκομματικός αλλά ζήτησε ακόμα και κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δίπλα στο όνομα του να μπει λευκό.

Το ίδιο επίσης ζήτησαν και άλλοι υποψήφιοι περιφερειάρχες, όπως ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Γιάννης Μαχαιρίδης.

Βλέπουμε δηλαδή να αποποιούνται την κομματική τους προέλευση για να συγκεντρώσουν ένα ευρύτερο σύνολο ψηφοφόρων αφήνοντας πχ στην Θεσσαλονίκη τον Ιωαννίδη να πάρει τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων της ΝΔ και αντίστοιχα τον Θανάση Γιαννόπουλο  της Στερεάς Ελλάδας.

Από ότι δείχνουν τα μέχρι στιγμής προγνωστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε σαν σκοπό να μετατρέψει τις δημοτικές εκλογές σε δημοψήφισμα, στηρίζοντας τον προεκλογικό του αγώνα στην αντιμνημονιακή του πολιτική, αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η σκληρή κομματικοποίηση των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θα καταλήξει να κινδυνεύει να μην εκλέξει κανένα δικό του υποψήφιο σε κάποιο από τους μεγάλους δήμους ή περιφέρεια.

Γι΄αυτό και δεν ξανακούσαμε δηλώσεις σαν της Δούρου «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» ενώ ο Σακελλαρίδης εστιάζεται κυρίως σε αυτοδιοικητικά θέματα.

Ο συγκεκριμένος υποψήφιος μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής και σκεπτόμουνα σοβαρά να τον ψηφίσω μέχρι που διάβασα στα ΝΕΑ να δηλώνει, λες και ζει σε κάποια άλλη χώρα,  πως πρέπει οι διαδηλωτές να αποφασίζουν αν θα κλείνουν τους δρόμους !!

Φαίνεται δυστυχώς πως δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις μόνιμες ιδεοληψίες του κόμματος που τον στηρίζει και που μαζί με την οικονομική κρίση έχουν οδηγήσει το κέντρο της Αθήνας στην υποβάθμιση.

Αντιγράφω από το Επταήμερο του Διόδωρου:

Από τον Νίκο Δένδια μάθαμε πως έγιναν 20.200 διαδηλώσεις στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από την έναρξη της μνημονιακής εποχής τον Μάιο του 2010 ως τα τέλη του φετινού Μαρτίου. Περίπου 1.450 ημέρες, 14 διαδηλώσεις την ημέρα. Από αυτές, έγιναν στην Αθήνα 6.300, ήτοι κατά μέσον όρο 4 διαδηλώσεις κάθε ημέρα στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, το Σύνταγμα. Απορούμε μετά γιατί έχουμε τόσο βαθιά ύφεση, γιατί έχει διαλυθεί το κέντρο της πρωτεύουσας, γιατί το έχουν εγκαταλείψει οι κάτοικοι και το έχουν καταλάβει οι περιθωριακοί;

Αντίθετα από το 2012 ο Καμίνης έχει προτείνει μια απόλυτα λογική πρόταση νόμου για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες έτσι ώστε να μην μπορούν να παραλύουν τους δρόμους του  κέντρου ολιγομελείς ομάδες .

Παρ΄όλα αυτά το αυτονόητο δικαίωμα του να διαδηλώνεις, αλλά και το εξ ίσου αυτονόητο δικαίωμα του καθενός να μπορεί να κινηθεί στο κέντρο της  πόλης του,  δεν είναι τόσο αυτονόητο για πολλούς άλλους.

Στις φωτογραφίες που έχω πάρει στο Σικάγο, οι άνθρωποι διαδηλώνουν με ποικίλα αιτήματα στα πεζοδρόμια χωρίς να κλείνουν τους δρόμους και να διακόπτεται η λειτουργία της πόλης, με ανοικτά τα καταστήματα και χωρίς να υπάρχει η ανάγκη να τους ακολουθεί μια διμοιρία των ΜΑΤ.

Δυστυχώς όμως εδώ θέματα που από χρόνια έχουν επιλυθεί σε όλες τις προηγμένες χώρες λιμνάζουν, γιατί τα επί μέρους τοπικά συμφέροντα δεν αφήνουν να δοθούν επωφελείς λύσεις για το σύνολο.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της διαχείρισης  των σκουπιδιών.

Ενώ τα πρόστιμα από την Κομισιόν έρχονται το ένα μετά το άλλο μπορεί  να θυμηθεί κανείς τι έγινε πρόσφατα με την Κερατέα.

Όλοι οι υποψήφιοι που ανάλυσαν τις θέσεις τους για την περιφέρεια Αττικής στον ΣΚΑΙ, είπαν ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, επιτιθέμενοι στον νυν περιφερειάρχη αλλά χωρίς καμία πρακτική απάντηση στην εύλογη απορία του για το πού θα πάνε τα σκουπίδια, όταν  όπως  του ζητούσαν όλοι τους, άμεσα να κλείσουν οι ΧΥΤΑ. 

Τέλος η προχειρότητα με την οποία καταρτίζονται τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων φάνηκε στο μπάχαλο που έγινε στον ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση για περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας του Θ. Καρυπίδη  και του Αχμετ Κουρτ, για την περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης αλλά και το φιάσκο για την υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή της Σουλειμάν Σαμπιχά.

Ελπίζω οι παραπάνω σκόρπιες παρατηρήσεις που έγραψα να οδηγήσουν αρκετούς στο να διαβάσουν αναλυτικότερα τα προγράμματα των διαφόρων υποψηφίων και να αποκτήσουν έτσι άμεση και προσωπική εκτίμηση  για το ποιοι είναι ικανοί να αναλάβουν την Δημαρχία στην πόλη  τους και την ευρύτερη  περιφέρεια του τόπου τους.