ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΑΙΔΙ

Ο Ηλίας Βενέζης με την κόρη του στο σπίτι του Αγ. Θέρου, όπου νοίκιαζαν δωμάτιο, στην Κηφισιά, αρχές της δεκαετίας του '50

Διάβαζα τις αναμνήσεις της κ.Άννας Βενέζη Κοσμετάτου στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 23-8-2015 που περιγράφει τις διακοπές που έκανε μετά τον πόλεμο με τον πατέρα της Ηλία Βενέζη.

Αρχικά, όπως γράφει "Δεν κάναμε διακοπές κάναμε παραθερισμό" όλο το καλοκαίρι στην Ανάβυσσο και :

Ηταν ένα ταξίδι τρεισήμισι ωρών, από έναν δρόμο εσωτερικό που μετά το Λιόπεσι γινόταν χωματόδρομος. Το λεωφορείο ξεκινούσε από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας χαμηλά, στο Πεδίον του Αρεως, και φορτώναμε στην οροφή του ένα ολόκληρο νοικοκυριό από κατσαρόλες, στρώματα, μαξιλάρια... Ηταν μια μίνι μετακόμιση. Ο πατέρας μου συνόδευε τη μητέρα μου κι εμένα στην Ανάβυσσο, όπου μέναμε σ' ένα καλύβι. Δυο σπίτια υπήρχαν μοναχά τότε εκεί. Η Ανάβυσσος οριζόταν από τις Αλυκές, αυτά τα τεράστια βουνά, και μια θαυμάσια παραλία. Υπήρχαν μόνο καλυβόσπιτα και οι εκκλησίες στον λοφίσκο. Εκεί περνούσαμε εμείς όλο το καλοκαίρι και ο πατέρας μου ερχόταν να μας δει όποτε μπορούσε.
Όπως βλέπετε εκείνη την εποχή η Παιανία λεγόταν Λιόπεσι γι΄αυτό και την αναφέρει έτσι.

Η Ανάβυσσος σήμερα. Στην  άκτιστη περιοχή ήσαν οι αλυκές που φαίνονται σε αεροφωτογραφία κάτω της 10ετιας του 60.

Στην συνέχεια θυμάται:

Από το '50-'51 και μετά πηγαίναμε στην Κηφισιά. Ο γιατρός είχε πει ότι το παιδί έχει αδενοπάθεια - όλα τα παιδιά μετά τον πόλεμο είχαν αδενοπάθεια - και δεν έπρεπε να μένω τόσο πολύ στον ήλιο. Αρχίσαμε λοιπόν να παραθερίζουμε στην Κηφισιά, όπου ήταν εύκολο ο πατέρας μου να έρχεται συχνότερα και τον βλέπαμε πάρα πολύ. Η Κηφισιά ήταν ένας τελείως άλλος κύκλος ανθρώπων. Στην Ανάβυσσο ήμασταν απομονωμένοι, δεν μπορούσαμε ούτε εμείς να καλέσουμε κανέναν ούτε κάποιος να έρθει να μας δει. Η Κηφισιά είχε άλλη ζωή, καθαρά παραθεριστική, είχες πολλούς φίλους που ανέβαιναν στην Κηφισιά, πολλά παιδιά, είχες πράγματα να κάνεις. Ο παραθερισμός εκεί ήταν μια συνέχεια της αστικής ζωής αλλά σε πιο δροσερό και ευχάριστο μέρος.

4

Το Κεφαλάρι στην  Κηφισιά ήταν από τα αγαπημένα μέρη του πατέρα μου που όταν απέκτησε το πρώτο του αυτοκίνητο μας πήγαινε συχνά εκεί και καθόμαστε στου Καλαμπόκα και τρώγαμε συνήθως παγωτό.

Μια  φορά όμως έχοντας δει μερικούς να πίνουν με απόλαυση ένα άσπρο υγρό η παιδική μου περιέργεια δεν άντεξε και παρήγγειλα και εγώ το ίδιο δείχνοντας το στο γκαρσόνι.

-Δεν θα σου αρέσει είπε  ο πατέρας μου, αλλά μετά μην μου πεις ότι θέλεις κάτι άλλο.

-Θα μου αρέσει σίγουρα του απάντησα ψευδόμενος ,γιατί έχω ξαναπιεί και έτσι δοκίμασα για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή μου σουμάδα!

Ακόμα θυμάμαι την πικράδα και την αηδία που πήρα, αλλά παρ΄όλα αυτά με σθένος και υπομονή το ήπια όλο, υπό το ειρωνικό βλέμμα του πατέρα μου χωρίς να  αναφωνήσω ως ο Χριστός παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο!

Η διήγηση της κόρης του συγγραφέα της «Αιολικής γης», του «Νούμερου 31328» και της «Γαλήνης»  μου έφερε στο μυαλό αντίστοιχες αναμνήσεις διακοπών από τα δικά μου παιδικά χρόνια. Γράφω διακοπών γιατί παραθερισμό, όπως γράφει η κ. Βενέζη, ήταν αδύνατο να κάνουμε καθώς και οι δύο γονείς μου ως εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν από την δουλειά τους.

Όπως δε γράφει πολύ σωστά, όλα τα παιδιά μετά τον πόλεμο είχαν αδενοπάθεια, έτσι και εγώ δεν μπορούσα να αποτελούσα την εξαίρεση στον κανόνα.

Η βασικές ιατρικές συμβουλές  εκείνη την εποχή  ήταν να  μην κουράζεται το παιδί και να βρίσκεται σε υγιεινό περιβάλλον με δέντρα και καθαρό αέρα.

Έτσι τα πρώτα παιδικά μου χρόνια βρέθηκα να κάνω διακοπές μέσα σε πεύκα και βουνά.

Αμυδρά θυμάμαι να με μεταφέρει η μάνα μου με παιδικό καροτσάκι και σύμφωνα με τα λεγόμενα της, γιατί εγώ δεν το θυμάμαι,  να κάνουμε διακοπές με τις ξαδέλφες μου στο πευκόφυτο τότε Μάτι της Αττικής.

(φωτογραφία μου στο καροτσάκι υπάρχει στο ποστ Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ)

Οι πρώτες διακοπές που θυμάμαι είναι στην Ερυθραία κάπου εκεί κοντά που σήμερα υπάρχει ένας κινηματογράφος.
Τα επόμενα χρόνια καθώς άρχισαν να βελτιώνονται τα οικονομικά της οικογένειας οι μηνιαίες διακοπές με την μάνα μου, γιατί τον πατέρα μου η δουλειά του τον κράταγε στην Αθήνα, ήταν σε ξενοδοχείο στα Τρίκαλα της Κορινθίας και μετά στα Καλάβρυτα.

Στα Καλάβρυτα  ξυπνώντας ένα πρωί δεν βρήκα την μάνα  μου στο ξενοδοχείο, και παρά το ότι ήμουνα  πεινασμένος , ντρεπόμουνα να πάω μόνος μου για πρωινό και έτσι βγήκα έξω σε μια πλατεία για να την βρώ.

Εκεί ήταν μια εκκλησία όποτε είδα κάτι συνομήλικα παιδάκια να βγαίνουν από αυτήν μασουλώντας ένα ψωμάκι.

Στήθηκα λοιπόν και εγώ σε μια μεγάλη ουρά από παιδιά, έφτασα στον παπά οπού μου έχωσε ένα κουταλάκι στο στόμα με ένα ωραίο κρασάκι και πήρα και το ψωμάκι μου. Η δοκιμή με έπεισε οπότε ξαναέκατσα στην ουρά και ξαναπήρα τα ίδια.
Έτσι για πρώτη και μοναδική φορά στην ζωή μου μετάλαβα και μάλιστα δύο φορές!

Η πρώτη επαφή μου με θαλασσινές διακοπές ήταν στην Άνδρο, αλλά και εκεί δεν μείναμε σε παραθαλάσσιο μέρος αλλά στην Σάριζα και κατεβαίναμε για μπάνιο στην θάλασσα.

Οι πιο πολυτελείς διακοπές στην παιδική μου ηλικία ήταν στην Ρόδο για καμιά 15 μέρες. 
Πήγαμε με ένα καράβι από το οποίο θυμάμαι τις ξύλινες σκαλιστές κολώνες που είχε στο σαλόνι και νομίζω πως το έλεγαν Ιόνιο. Στην επιστροφή γυρίσαμε με αεροπλάνο της τότε ΤΑΕ και αυτό ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σε αυτό.

Και εκεί βέβαια τις μισές μέρες τις περάσαμε στο βουνό, σε ένα ξενοδοχείο σαν σαλέ το Έλαφος και Ελαφίνα και μετά τις υπόλοιπες στο περίφημο τότε Ξενοδοχείο των Ρόδων που με θλίψη το είδα την 10ετια του 90 να ερειπώνει. Ευτυχώς σήμερα ανακαινίστηκε και είναι το Καζίνο της Ρόδου.

Η διαμονή σε αυτό στοίχιζε 1 χρυσή λίρα την ημέρα, ποσό πολύ μεγάλο για εκείνη την εποχή, αλλά ήταν η πρώτη μεγάλη πολυτέλεια που επέτρεψαν οι γονείς μου στον εαυτό τους, σαν να ήταν το γαμήλιο ταξίδι που δεν μπόρεσαν  να κάνουν καθώς παντρεύτηκαν μέσα στην κατοχή. Είχαν δε  περάσει από την φοιτητική τους εποχή ,στερημένα χρόνια, καθώς επακολούθησε ο πόλεμος, επιστρατεύσεις  και τα δύσκολα χρόνια μετά.
Το βράδυ  με άφηναν στο δωμάτιο και κατέβαιναν κάτω για να χορέψουν στην  κυκλική πίστα χορού που υπήρχε μέσα σε μια πισίνα καθώς έπαιζε η ορχήστρα του ξενοδοχείου. Εγώ κρεμασμένος στο παράθυρο τους έβλεπα ευτυχισμένους μέσα σε αυτό το πανέμορφο περιβάλλον οπότε σύντομα η κούραση της μέρας με οδηγούσε ευχαριστημένο στις αγκάλες του Μορφέως. 
Τα επόμενα χρόνια ευτυχώς η αδενοπάθεια πέρασε και έτσι όλες οι επόμενες διακοπές της ζωής μου ήσαν κοντά στην μεγάλη μου αγάπη, την θάλασσα,πηγαίνοντας για διακοπές στην Κω.