ΤΟ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 Ο  Περικλής Δημητρολόπουλος γράφει για τον αριστερό Τσέρεμι Κόρμπιν ότι  μπορεί από αουτσάιντερ σε 3 εβδομάδες να είναι ο νέος ηγέτης των  Εργατικών στην Αγγλία. Εάν το καταφέρει θεωρεί ότι θα είναι σαν να κάθεται στον θρόνο της Αγγλίας ένας χίπυς!

Επίσης τονίζει ότι η εκλογή του είναι πολύ πιθανόν να γίνει γιατί αυτός έχει κάτι πολύτιμο σε σχέση με τους αντιπάλους του:ηθικό πλεονέκτημα. Έχει δηλαδή ότι κατάφερε να χάσει η ελληνική αριστερά έπειτα από επτά μήνες στην εξουσία.

 Η κυβερνώσα Αριστερά ξόδεψε πολύ γρήγορα το μεγαλύτερο πολιτικό της κεφάλαιο.Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, η φροντίδα του Κατρούγκαλου για τους πελάτες του, το φαινόμενο Κωνσταντοπούλου και τα συμπτώματα του, οι αποσπάσεις συζύγων, αδελφών και εξαδέλφων στα υπουργικά γραφεία, η πλήρης ανασύσταση του κράτους-κόμματος και τα δουλικά φλέρτ με την Μόσχα στέρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία μιας χίπικης κατάκτησης της εξουσίας και από τους πολίτες την γεύση ενός διαφορετικού ήθους

 Δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτά.

Δεν είναι μόνο η καταστροφική θητεία της επηρμένης  κεφαλής που καταβαράθρωσε  την οικονομία, η ανεπάρκεια της υπουργού που δεν ήξερε που πάνε οι μετανάστες μετά την ηλιοθεραπεία, ο καταργήσας την αριστεία υπουργός παιδείας, η υπουργός που δεν γνώριζε τι κάνει η μητέρα της με τις καταθέσεις της  ή ο Βούτσης που δεν θα ψηφίζει το μνημόνιο που έχει ψηφίσει.

Δεν είναι ακόμα το ΟΧΙ που έγινε αμέσως ΝΑΙ, ή η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ών συνετέθη  αλλά και η απεμπόληση μιας από τις βασικότερες θέσεις της.

Ούτε τα ψέματα που έλεγε ο Τσίπρας  ότι εκλογές δεν θα γίνουν, και στον ΑLFA είπε με κρίση ειλικρίνειας ότι από τις 12/07 είχε στο μυαλό του εκλογές .
Όσο θυμάμαι η αριστερά ζητούσε την εφαρμογή της απλής αναλογικής. Αυτόματα την ξέχασε όταν βρέθηκε στην εξουσία και  ο μόνος που την θυμήθηκε είναι ο τελειόφοιτος, δηλαδή o  αιώνιος φοιτητής των Μαθηματικών Λαφαζάνης, όταν η κυβέρνηση της "πρώτης φοράς αριστεράς με άκρα δεξιά" βάρεσε διάλυση οπότε τώρα έχοντας αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει να πάρει αυτός το μπόνους των 50 εδρών.

Με όλα αυτά είναι ηλίου φαεινότερον ότι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει μέσα σε αυτούς τους 7 μήνες το ηθικό πλεονέκτημα που γράφει ο Περικλής Δημητρολόπουλος για τον Κόρμπιν, ή την τιμή της Αριστεράς όπως την αυτοδιαφήμιζαν  μέχρι σήμερα τα στελέχη της.

Ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικό με το θέμα,με τίτλο  Η απροσδιόριστη τιμή της Αριστεράς έχει γράψει ο καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας Γιώργης Γιατρομανωλάκης και σας το παραθέτω ολόκληρο με δικές μου υπογραμμίσεις.

Τον τελευταίο καιρό άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται σε μια υποτιθέμενη αρετή που χαρακτηρίζει συλλήβδην αυτόν τον πολυμορφικό, ανομοιογενή, γεμάτο αντιφάσεις και εσωτερικές διαμάχες πολιτικό χώρο. Μπορεί, λένε, να έχουμε κάνει λάθη, μπορεί ο ένας να τραβά από εδώ και ο άλλος από εκεί, μπορεί να έχουμε ξεπουλήσει τις εξαγγελίες μας, όμως εμείς, παρά ταύτα,  διαθέτουμε μιαν ηθικοπολιτική ιδιότητα, ένα προπατορικό χάρισμα που λέγεται «τιμή της Αριστεράς». Αυτή ακριβώς η «τιμή» είναι που μας κάνει να διαφέρουμε από όλους τους άλλους. Κοντολογίς, εμείς οι «αριστεροί» είμαστε έντιμοι, τιμημένοι, ενάρετοι, θαρραλέοι. Το σημαντικότερο: η καθ' ημάς «Αριστερά» είναι μια πολιτική κολυμβήθρα μέσα στην οποία καθαίρονται όλα τα πολιτικά αμαρτήματα, όλες οι παρασπονδίες, όλες οι βλακείες, πάσα πολιτική νόσος και πάσα πολιτική μαλακία. Εδώ μέσα καθάρθηκαν και απολυμάνθηκαν όλες οι παλαιές πασοκογενείς φατρίες, κάθε σταλινικό μόρφωμα, κάθε φασιστικό παρακλάδι, κάθε αριστερίστικη υστερία. Η κολυμβήθρα της «Αριστεράς» κάνει το ψώνιο μεγαλοφυΐα, τον ασήμαντο αστέρα του πολιτικώς ορθού. Τι θα ήταν ο Α κύριος και η Β κυρία χωρίς τη χάρη και την τιμή της «Αριστεράς» μας; Ενα τίποτε. Μια νούλα. Η δική μας «Αριστερά» γιατρεύει, εξυψώνει, ηθικοποιεί, εκλαμπρύνει. Ακόμη και τους άσχημους και τους κακοφτιαγμένους, ακόμη και τις ασχημούλες, τους κάνει όλους και όλες ωραίους και ωραίες.

Αυτή η ιδεολογία / ιδεοληψία σχετικά με αυτή την απροσδιόριστη τελικά «τιμή» της Αριστεράς θα πρέπει (όπως υποθέτω) να διαμορφώθηκε μετά την ήττα των ελλήνων αριστερών, τις μετεμφυλιακές διώξεις, τις φυλακές, τις εξορίες. Τις εκτελέσεις. Σε αυτή την ιδανικοποίηση συνετέλεσαν οπωσδήποτε η «επάρατος Δεξιά», οι τα φαιά φέροντες, το Παλάτι, οι πολιτικές ακρότητες, οι διώξεις και τελικά η απριλιανή δικτατορία. Αυτή η «εντιμότητα» προβλήθηκε από τους ποιητές και διανοουμένους της μεταπολεμικής Αριστεράς και όχι λίγες φορές επίχρισε και έσβησε οικείες ανομίες, συντροφικές προδοσίες, ακρότητες και εμφύλια εγκλήματα. Οι αριστεροί έμοιαζαν να παραμένουν συνεχώς κυνηγημένοι και καταπιεσμένοι, την ίδια στιγμή που η αριστερή διανόηση, οι πολλοί και λαμπροί συγγραφείς ανέλαβαν να καθάρουν (ή να αποκρύψουν) το σκοτεινό παρελθόν. Και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν. Παρά τις δυσκολίες. Δεν έχει κανείς παρά να δει τις φοιτητικές (και όχι μόνο) διαδηλώσεις πριν από τη δικτατορία, την «Αυγή» (προς Θεού: εκείνης της εποχής!), τους αριστερούς λογοτέχνες και τους  αριστερούς πολιτικούς που καταπιέζονταν και συνθλίβονταν ανάμεσα στον δογματισμό του ΚΚΕ και στο παρακράτος.

Μέσα από αυτές τις δυσκολίες μπόρεσε να μορφοποιηθεί τελικά και να προβληθεί ένα διαφορετικό πολιτικό ήθος, μια ενάρετη πολιτική συμπεριφορά. Αυτό το ιδανικοποιημένο αριστερό πρόσωπο έλαμψε στη Μεταπολίτευση, ενώ η διάσπαση του ΚΚΕ έδωσε νέα αίγλη στην ανανεωμένη και ανανεωτική Αριστερά. Η όποια «τιμή» δεν είχε ακριβώς προσδιορισθεί, όμως είχε ανεβεί στο πολιτικό χρηματιστήριο.
Κρίνω λοιπόν πως ο ΣΥΡΙΖΑ (εκτός από τις άλλες λαθροχειρίες) προέβαλε και επέβαλε, ως ένα είδος ιδεολογικού ρεβανσισμού, αυτή την ούτως ή άλλως απροσδιόριστη «τιμή» της παλαιάς Αριστεράς. Προς ίδιον όφελος. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί το σεντόνι της «ενάρετης» και «άσπιλης» Αριστεράς, μπόρεσε και σκέπασε πολλές και θολές αριστερίστικες, σταλινικές, τριτοκοσμικές μιζεροαναρχικές, ακόμη και ακροδεξιές ιδεολογίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη ένα ριζοσπαστικό κόμμα με αγγελικές και συνάμα άκρως επαναστατικές μορφές που ως και ακόμη και τώρα συναγελάζονται κάτω από την τρύπια τέντα ενός ριζοσπαστικού, αριστερού συνασπισμού. Ομως φευ! Αυτή η τάχατες ιδανικοποιημένη μορφή ενός ούτως ή άλλως συντηρητικού και αλλοπρόσαλλου πολιτικού μορφώματος διαλύθηκε σαν καπνός μετά τις τελευταίες εξελίξεις.

 Η κοντόφθαλμη, όπως αποδείχθηκε, και κυρίως καταστρεπτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (υποστηριζόμενη από μια χαϊκαλικο-καμμενική μπαρούφα) έδειξε πως ο ρεβανσισμός των «ενάρετων» ηλιθίων μάς οδήγησε σε μια εθνική καταστροφή. Αποτέλεσμα: η «τίμια» Αριστερά δεν έχει πια τίποτε να ζηλέψει από την καταραμένη Δεξιά. Το φρικτότερο: στην άκρα δεξιά σκοτεινή γωνία καραδοκεί η ΧΑ που τώρα πια διακηρύχνει πως είναι το μόνο κόμμα που μας έχει απομείνει με «τιμή», «αρετή» και ιδεολογική καθαρότητα.

Δεν είναι λοιπόν τόσο η απομυθοποίηση, η αυτογελοιοποίηση και η «ατίμωση» της Αριστεράς που μας ενδιαφέρει σήμερα. Ενα ιδεολόγημα έπρεπε κάποια στιγμή να φανερωθεί πόσο κούφιο, πόσο άδειο, πόσο μίζερο ήταν. Αυτό που μας ενδιαφέρει όλους (ανεξάρτητα τι ψηφίσαμε) είναι να μπούμε, έστω και τώρα, σε έναν έλλογο πολιτικό δρόμο. Χωρίς μεσσίες, χωρίς μεσάζοντες. Χωρίς παρωπίδες. Δεν μας ενδιαφέρει πια καμιά πολιτικάντικη «τιμή», δεξιάς ή αριστερής κοπής. Μονάχα το  έθνος έχει τη δική του τιμή και τη δική του αλήθεια. Αυτή πρέπει να δούμε. Αυτή πρέπει να βρούμε. Αυτή να υπηρετήσουμε.