ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΧΩΡΑ

Όσο θυμάμαι, ένα μόνιμο αίτημα της αριστεράς, όταν κυριαρχούσαν η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, ήταν η καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Εξυπακούεται βέβαια ότι η απλή αναλογική εκ των πραγμάτων οδηγεί μεν σε κυβερνήσεις συνεργασίας γιατί αφ΄ενός για να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση απαιτείται ποσοστό άνω του 50%  αλλά  βέβαια οδηγεί επίσης σε κομματικές πολυδιασπάσεις.

Όπως γράφω στο ποστ μου ΤΟ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, το αίτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, αφ΄ότου ήρθε πρώτο κόμμα, φρόντισε να το ξεχάσει και ο μόνος που το θυμήθηκε, όχι βέβαια όσο ήταν στην κυβέρνηση, ήταν μετά την διάσπαση ο Λαφαζάνης.

Εάν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε σε όσα λέει, αυτές οι εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν με απλή αναλογική αρκεί να το ζητούσαν 200 βουλευτές. Σίγουρα όλα τα μικρά κόμματα θα συμφωνούσαν σε αυτό και ακόμα και αν η ΝΔ ήταν αρνητική με τους 92 βουλευτές που διαθέτει, δεν θα μπορούσε να την αποτρέψει.

Αλλά επίσης και στην περίπτωση που δεν προέκυπτε συναίνεση των 200, αλλά απλή πλειοψηφία άνω των 151 βουλευτών, η καθιέρωση της θα μπορούσε να γίνει, γιατί  το Σύνταγμα προβλέπει ότι ένα νέο εκλογικό σύστημα εφαρμόζεται από τις μεθεπόμενες εκλογές.
Είναι προφανές λοιπόν   ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόταξε  το εφήμερο κομματικό του συμφέρον αντί για την εφαρμογή της απλής αναλογικής που μέχρι πρόσφατα διακήρυσσε ότι αποτελεί εθνικό συμφέρον.

Έτσι φτάσαμε στις εκλογές της Κυριακής  αφού με την ανικανότητα του Τσίπρα χάθηκε και  Η 7η ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΧΩΡΑ .
Πίστευε βέβαια ότι με αυτές τις εκλογές θα αποκτήσει αυτοδυναμία, χάρις στο σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής που ισχύει, αλλά δεν είχε υπολογίσει ότι οι ψηφοφόροι του αρχίζουν να συνειδητοποιούν πόσο τους έχει κοροϊδέψει και έτσι όχι μόνο αυτοδυναμία δεν προβλέπεται, αλλά προβλέπεται ένα πραγματικό ντέρμπυ με την ΝΔ.

Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση αποδείχτηκε η παντελής έλλειψη της πολιτικής του διορατικότητας, όπως και στην 7μηνη διακυβέρνηση του που πίστευε, ή το χειρότερο εξαπατούσε ενσυνείδητα τους ψηφοφόρους του, πως θα φέρει μια καλύτερη συμφωνία και έφερε το χειρότερο μνημόνιο, πως θα άλλαζε την Ευρώπη και θα σχημάτιζε μια συμμαχία του Νότου(!), πως θα μπορούσε να βρει χρηματοδότηση εκτός ΕΕ και ότι θα πραγματοποιήσει όλες τις ,για κάθε στοιχειωδώς εχέφρονα άνθρωπο απραγματοποίητες, εξαγγελίες του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Εξίσου ανίκανος αποδείχτηκε και στην επιλογή των υπουργών του, που είτε φάνηκαν παντελώς ανεπαρκείς στο  να παραγάγουν το παραμικρό έργο κατά την θητεία τους, ενώ  επιπρόσθετα όσοι αποχώρησαν φροντίζουν να τον στολίζουν κατάλληλα.
Ενδεικτικά αναφέρω μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα όπως, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης, Στρατούλης,Χριστοδουλοπούλου,  Μητρόπουλος, Βαλαβάνη, Φλαμπουράρης, Μπαλτάς, Κατρούγκαλος, Αντωνοπούλου.

 Χαρακτηριστικά  γράφει σχετικά ο Ανδρέας Παππάς:

Το θέαμα που παρουσιάζουν οι πρώην «σύντροφοι» είναι αξιοθρήνητο. Αρκεί να ακούσει κανείς πώς μιλάνε για τον Τσίπρα το «κοριτσάκι με τις επιτροπές» και η φίλη της η Ραχήλ, πώς σκυλοκαβγαδίζουν στα κανάλια οι μέχρι χτες «συναγωνιστές», για να καταλάβει ποιο μπουλούκι πεινασμένων για εξουσία ερασιτεχνών αλλά και ιδεοληπτικών νεομπολσεβίκων μάς κυβερνούσε τους προηγούμενους μήνες. Σαν εφιάλτη και μόνο ελπίζω ότι θα θυμόμαστε κάποτε την περίοδο όπου την Ελλάδα κυβερνούσαν ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης, ο Βαρουφάκης και ο Κοτζιάς, η Νάντια με τη διορατική μαμά και η κυρα-Θεανώ με τις μαρμελάδες της. Άσε πια τους διανοούμενους της κυβέρνησης, τους Μπαλτάδες και τους Ξυδάκηδες, θλιβερούς νεομπολσεβίκους, που ήξεραν να συνδυάζουν μια χαρά τον Αλτουσέρ με τους διορισμούς ημετέρων.

Χάρις λοιπόν στην ανικανότητα του Τσίπρα και στο σκορποχώρι του ΣΥΡΙΖΑ φτάσαμε σε αυτές τις ουσιαστικά άχρηστες εκλογές.

Ας δούμε λοιπόν τι μέλλει γενέσθαι

Όποιος λοιπόν και να βγει πρώτος  αναγκαστικά θα πρέπει να συνεργαστεί με άλλο ή /άλλα κόμματα  για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Είναι δε όχι μόνο λογικό αλλά και επιβεβλημένο ότι στην κυβέρνηση συμμετέχει αναγκαστικά το πρώτο κόμμα συνεργαζόμενο με ένα η περισσότερα κόμματα από αυτά που έχουν ψηφίσει το 3ο μνημόνιο.

Η πιθανότητα να γίνει μια οικουμενική κυβέρνηση με όλα τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο  είναι η πιο απίθανη αλλά και όχι επιθυμητή εξέλιξη γιατί ουσιαστικά τότε αντιπολίτευση θα είναι η ΧΑ, το ΚΚΕ και ο Λεβέντης.

Οπότε αναγκαστικά όποιο κόμμα έρθει πρώτο είτε σε συνεργασία με το δεύτερο ή σε συνεργασία με κάποιο μικρότερο θα σχηματίσει κυβέρνηση η οποία έτσι και αλλιώς το μνημόνιο που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει.

Γιατί λοιπόν  φτάσαμε σε αυτές τις εκλογές ενώ αυτό θα μπορούσε να γίνει και χωρίς αυτές;

Η εξήγηση ίσως είναι ότι επειδή αυτές οι εκλογές γίνονται με λίστα ο Τσίπρας μπορεί έτσι να ελέγξει την ομάδα των 53 που προέρχονται από την πρώην συνιστώσα ΑΚΟΑ(Ανανεωτική Κομμουνιστική Οικολογική Αριστερά) που όπως κατήγγειλε ο Μεϊμαράκης  έχουν υπογράψει κείμενο σύμφωνα με το οποίο δεν θα ψηφίσουν κανένα εφαρμοστικό νόμο του Μνημονίου.

Οπότε επειδή μέχρι σήμερα ο Τσίπρας έχει αποδείξει έμπρακτα ότι βάζει πρώτα το συμφέρον του κόμματος του από το συμφέρον της χώρας μάλλον είναι προτιμότερο να έρθει πρώτος γιατί σε περίπτωση που βρεθεί στην δεύτερη θέση είναι πολύ πιθανό να προτιμήσει να γίνει αντιπολίτευση και από την θέση αυτή να κατηγορεί την κυβέρνηση για τα μέτρα που θα είναι αναγκασμένη να πάρει βάσει του μνημονίου που αυτός συμφώνησε!

Κλείνω  το σημερινό άρθρο, όπως και ο Ανδρέας Παππάς το δικό του με την ίδια φράση:

Ψήφισε ό,τι θέλεις, συμπολίτη. Έλεος όμως, λυπήσου μας. Μη μας ξανακαταδικάσεις να ζήσουμε με υπουργούς τον Καμμένο και τον Χαϊκάλη, τον Κατρούγκαλο και την Τασία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Επειδή μερικοί προτίθενται να ρίξουν λευκό ή άκυρο ως ψήφο διαμαρτυρίας δεν  συνειδητοποιούν ότι έτσι ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟ  ΠΡΏΤΟ ΚΟΜΜΑ , όπως έχω εξηγήσει στο ποστ μου

 ΠΡΙΝ ΝΑ ΡΙΞΕΙΣ ΛΕΥΚΟ Η ΑΚΥΡΟ

Άλλοι επίσης σκοπεύουν να μην πάνε να ψηφίσουν.

Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί έτσι επιτρέπουν σε μένα να επιλέξω ποιοι θα μας κυβερνήσουν γιατί  είναι γνωστό σε όλους ότι διακρίνομαι για την σωστή μου κρίση!  

Έχω εξηγήσει πάντως στο παρελθόν  ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 18-9-2015

Σε ένα εξαιρετικής διορατικότητας άρθρο ο Θοδωρής Γεωργακόπουλος κάνει με ιδιαίτερο χιούμορ μια εξαιρετική ανάλυση των πολιτικών κομμάτων που κατεβαίνουν σε αυτές τις εκλογές.

Ένα μικρό απόσπασμα  που αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το παρακάτω:

Αυτό που κατεβαίνει στις εκλογές σήμερα ως ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μυστήριο. θολό πράγμα που δεν εκφράζει καμία ανάγκη του εκλογικού δυναμικού. Είναι πρακτικά ένας άνθρωπος με μια χούφτα πιστούς και μερικές εκατοντάδες αποσβολωμένους που δεν έχουν το θάρρος να φύγουν, σαν κακοποιημένες σύζυγοι που ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες, "πιέζεται πάρα πολύ στη δουλειά του", "θα βελτιωθεί", τέτοια.

Γιατί τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα συνονθύλευμα ριζοσπαστικών συνιστωσών που συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: Το λαϊκισμό ως δρόμο προς το σοσιαλισμό. Την αέναη μπουρδολογία του αμφιθεάτρου, την επίκληση του ανέφικτου ως πολιτικής πρότασης, τον ιδεολογικό αυτισμό. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν συνηθίσει να υποστηρίζουν τη δογματική τους εθνικολαϊκιστική/σοσιαλιστική ονείρωξη στο κλειστό μικροπεριβάλλον του άκακου 4%, σε ένα μικρόκοσμο στον οποίο ο Αλέκος ο Φλαμπουράρης είναι γκουρού και ο Αλέξης Τσίπρας ένα επιδέξιο πολιτικό τσιτάχ. Μετά ήρθε η πραγματικότητα σαν ωτομοτρίς και τους ισοπέδωσε.

Κι αυτή τη στιγμή ό,τι έχει μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει ότι έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τι του συμβαίνει. Πάσχει από μια σχιζοειδή διαταραχή, καταγγέλει ακόμα τα μνημόνια σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο που τριγυρνά στην αυλή χωρίς να ξέρει ακόμη ότι έχει πεθάνει. Ο κύριος Σπιρτζής καταγγέλει τη σύμβαση των αεροδρομίων που υπέγραψε, η κυρία Γεροβασίλη δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί με όποιον θεωρεί το μνημόνιο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ καταστροφικό. Το κόμμα αυτό στέκεται σαν αποσβωλομένο στο μεταίχμιο, θέσει αντιμνημονιακό και πράξει μνημονιακό. Είναι το κόμμα του Σρέντιγκερ.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 19-9-2015

Σήμερα μου λύθηκε μια απορία που είχα όλο το καλοκαίρι ποιος να είναι αυτός που περνούσε καθημερινά πάνω από το εξοχικό μου στο Λαύριο με ελικόπτερο.