ΚΑΤΘΑΝΕ ΦΩΦΗ!

Ο πρόσφατος θάνατος της Φώφης Γεννηματά συντάραξε το πανελλήνιο, άσχετα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός, για δύο λόγους.  
Ο πρώτος είναι η γενναιότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία μίλησε από την πρώτη στιγμή για τον καρκίνο της και ο δεύτερος γιατί ήταν ακόμα νέα και σε μια ηλικία που ένας πολιτικός βρίσκεται πλέον στην ακμή της καριέρας του.
Και όταν γράφω για αξιοπρέπεια, μόλις χθες μάθαμε γιατί η Φώφη είχε λείψει από την ψηφοφορία στην Βουλή για το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο το κόμμα της το υπερψήφισε, αλλά η απουσία της  σχολιάστηκε τότε δυσμενώς και κατηγορήθηκε ότι δεν πήγε για να μην δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους της που ήσαν κατά. Δεν απάντησε ποτέ σε όσους την κακολόγησαν και δεν ήξερε κανείς ότι είχε απαγορεύσει ρητά στους συνεργάτες της να πουν πως εκείνη την μέρα έκανε θεραπεία για την νόσο της, για να μην θεωρήσει ο κόσμος ότι την εκμεταλλεύεται πολιτικά.   
Η Φώφη, όπως στο παρελθόν και ο Ανδρέας, είχε πετύχει να είναι αναγνωρίσιμη ακούγοντας μόνο το μικρό της όνομα.
Και αυτό το είχε πετύχει επίσης, παρά το βαρύ επώνυμο της, γιατί όλοι δεν την αντιμετώπιζαν σαν την κόρη του πατέρα της, αλλά σαν αυτόνομη πολιτική προσωπικότητα.
Ένας μέρος δε της θλίψης που προκάλεσε ο θάνατός της, ήταν το γεγονός ότι μετά την παραίτηση της από την προεδρεία του κόμματος της, ο κόσμος έπαψε να την βλέπει σαν την πολιτικό που πολλοί δεν είχαν την ίδιες πολιτικές ιδέες με αυτήν, αλλά σαν μια νέα γυναίκα της διπλανής τους πόρτας με το χαμόγελο στο στόμα, που έδινε σαν παλικάρι με αγωνιστικότητα και θάρρος, για χρόνια, την μάχη με ένα πανίσχυρο εχθρό.
Η σημερινή επέτειος του ΟΧΙ στην συλλογική μνήμη των Ελλήνων δεν έχει μείνει ως η αρχή ενός πολέμου που κατέληξε στην κατάκτηση της χώρας μας από τον εχθρό, αλλά από το γεγονός ότι πατεράδες μας και οι μανάδες μας δεν δίστασαν αντίστοιχα ούτε μια στιγμή να αντιταχθούν με όλες τους τις δυνάμεις σε ένα πανίσχυρο εχθρό και να δώσουν μια μάχη που το τέλος της δεν προμηνυόταν αίσιο για αυτούς.
Έτσι  ο μελλοντικός ιστορικός όταν θα αναφέρεται σε αυτήν δεν θα μνημονεύει μόνο το τι προσέφερε στην πολιτική, αλλά και το τι συλλογικά συναισθήματα προκάλεσε ο θάνατος της στην χώρα, μετά από τον αγώνα που έδωσε για χρόνια με τον καρκίνο.
Οι επικήδειοι των παιδιών της τέλος συγκλόνισαν όλους όσους τα άκουσαν, γιατί μας αποκάλυψαν την ανθρώπινη διάσταση μια μητέρας, σαν όλων μας, πέρα από την πολιτικό.
Θα ευχόμουνα με όλη μου την ψυχή η Φώφη να είχε κερδίσει αυτή την μάχη και μετά από μια επιτυχή πολιτική σταδιοδρομία, να είχε αποδημήσει μετά από πολλά χρόνια πλήρης ημερών. Ο θάνατος της όμως, θα είχε περάσει τότε σχεδόν απαρατήρητος σε κάποιο μονόστηλο των εφημερίδων, μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό.
Στην κηδεία της  δεν θα παρευρισκόταν, όπως σήμερα, η πρόεδρος της Δημοκρατίας και όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας. Απλά θα παρευρισκόταν ο πρόεδρος τη Βουλής ή κάποιος εκπρόσωπος του, ο αρχηγός του κόμματος της και μερικοί στενοί φίλοι.
Σχετικά με τον μύθο που δημιουργείται  με όσους πεθαίνουν νέοι γράφω σε ένα από τα πρώτα μου ποστ, το ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΝΕΟΙ
Η ιστορία είναι γνωστή ως ο Θρίαμβος του Διαγόρα. Ο Διαγόρας είχε την ευτυχία να ζήσει την επιτυχία των δυο γιων του, του Δαμάγητου και του Ακουσίλαου, που νίκησαν την ίδια ημέρα στους αγώνες των Ολυμπίων. Οι δυο γιοι του, αφού στέφθηκαν νικητές, σήκωσαν τον Διαγόρα και τον περιέφεραν στο στάδιο υπό τις επευφημίες των θεατών. Η παράδοση λέει, πως ένας από τους θεατές εν μέσω των επευφημιών και της πλήρους ευδαιμονίας αναφώνησε «Κάτθανε, Διαγόρα, οὐ καὶ ἐς Ὄλυμπον ἀναβήσῃ» (Πέθανε Διαγόρα, δεν θα ανέβεις και στον Όλυμπο) και ο Διαγόρας τότε άφησε την τελευταία του πνοή.
Είμαι σίγουρος πως όσοι ασχολούνται με την πολιτική ένα από τα θέματα που τους απασχολεί ιδιαίτερα είναι η υστεροφημία τους.
Ίσως λοιπόν η Φώφη πριν καλά καλά όλοι μας συνειδητοποιήσουμε την βαρύτητα της κατάστασης της υγείας της, και ενώ την περιέβαλλε μια πρωτοφανής στην ζωή της καθολική συμπαράσταση, αγάπη και αναγνώριση από όλο τον κόσμο, να άκουσε τον Διαγόρα να της φωνάζει: Κάτθανε Φώφη!
Και τον άκουσε!