Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ

Μουσουλμάνοι διαδηλωτές καίνε αντίτυπα του μυθιστορήματος του Σαλμάν Ρουσντί «Σατανικοί στίχοι» στο Μπράντφορντ της Αγγλίας, περ. 1988. Το «βλάσφημο» βιβλίο προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις του μουσουλμανικού κόσμου. Το 1989 ο θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Χομεϊνί εξέδωσε «φετφά» ζητώντας τη δολοφονία του Ρουσντί και των εκδοτών του. © Derek Hudson / Getty Images / Ideal Image

Έχει μείνει πλέον ιστορική η πατάτα που είχε γράψει στο παρελθόν ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού(!) του Τσίπρα Νίκος Καρανίκας, όταν θέλοντας να αποδείξει την υπεροχή των αριστερών  έναντι των δεξιών έγραψε το αξέχαστο «Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματά μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον Πασκάλ και τον Μπρικνέρ».
Το παραπάνω περιστατικό μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα το ενδιαφέρον άρθρο του γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου, σχετικά με το ότι  Δεν υφίσταται η έννοια της ισλαμοφοβίας με υπότιτλο Η κριτική της θρησκείας είναι θεμελιώδες δικαίωμα της Δύσης, όχι ασθένεια
Από το άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ μεταφέρω εδώ μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, οι φωτογραφίες από το άρθρο.
Το άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο City Journal (Καλοκαίρι 2017). Διατηρεί ατόφια την επικαιρότητά του, σαν να έχει γραφτεί σήμερα.

Μέλη της θρησκευτικής φοιτητικής οργάνωσης Ισλάμι Τζαμίατ-ε-Τάλαμπα καίνε ομοίωμα του Σαλμάν Ρουσντί κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην πόλη Μουλτάν του Πακιστάν, 17 Ιουνίου 2007. Αφορμή ήταν η απόφαση της Βασίλισσας Ελισάβετ να τιμήσει τον συγγραφέα με τον τίτλο του ιππότη για την προσφορά του στη λογοτεχνία. © M. K. Chaudhry / EPA / ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο όρος «Ισλαμοφοβία» μάλλον υπήρξε πριν αυτοί οι αυτοκρατορικοί γραφειοκράτες τον χρησιμοποιήσουν. (έχει αναφερθεί προηγουμένως στα έργα δύο γάλλων από αποικίες του 1910)
 Πάρα ταύτα η γλώσσα αυτή ήταν σπάνια μέχρι τα τέλη του 1980, όταν ο όρος μετατράπηκε σταδιακά σε πολιτικό εργαλείο, υπό την πίεση των Βρετανών μουσουλμάνων που αντιδρούσαν στην φετφά που εξέδωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εναντίον του μυθιστοριογράφου Σαλμάν Ρουσντί μετά την έκδοση του βιβλίου του Σατανικοί Στίχοι. Με τη ρευστή της σημασία, η λέξη «Ισλαμοφοβία» συγχωνεύει δύο πολύ διαφορετικές έννοιες: τη δίωξη των πιστών που είναι έγκλημα· και την κριτική της θρησκείας που είναι ένα δικαίωμα. Νεοεισαχθείς στο εννοιολογικό πεδίο του αντιρατσισμού, αυτός ο όρος φιλοδοξεί να θέσει το Ισλάμ στο απυρόβλητο τοποθετώντας το στο ίδιο επίπεδο με τον αντισημιτισμό.
Στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβριο του 2013, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης, χρηματοδοτούμενος από δεκάδες μουσουλμανικές χώρες οι οποίες αναίσχυντα καταδιώκουν Εβραίους, Χριστιανούς, Βουδιστές και Ινδουιστές, απαίτησε από τις Δυτικές χώρες να βάλουν τέλος στην ελευθερία της έκφρασης σε ό,τι αφορά το Ισλάμ, καταγγέλλοντας ότι η θρησκεία παρουσιάζεται πολύ αρνητικά ως ένα δόγμα που καταπιέζει τις γυναίκες και προσηλυτίζει με βίαιο τρόπο. Η πρόθεση των υπογραφόντων ήταν να καταστήσουν διεθνές έγκλημα την άσκηση κριτικής της θρησκείας του Κορανίου.
Αυτή η αξίωση, όπως είχε διατυπωθεί στην Παγκόσμια Διάσκεψη κατά του Ρατσισμού που διοργανώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στο Ντέρμπαν ήδη από το 2001, επαναβεβαιώνεται σχεδόν κάθε χρόνο. Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τον ρατσισμό Ντουντού Ντιέν, σε μια έκθεση του Οργανισμού του 2007 για το Συμβούλιο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταγγέλλει την Ισλαμοφοβία ως μια από τις «πιο σοβαρές μορφές δυσφήμισης των θρησκειών». Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε σαφέστατα εξισώσει αυτό το είδος δυσφήμισης με τον ρατσισμό και απαιτούσε την απαγόρευση κάθε χλευασμού του Ισλάμ και των θρησκευτικών συμβόλων του. Αυτό ήταν ένα διπλό τελεσίγραφο. Ο πρώτος στόχος ήταν η επιβολή της σιωπής στους Δυτικούς που ήταν ένοχοι για την αποικιοκρατία, την εκκοσμίκευση, και την προώθηση της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Ο δεύτερος στόχος, ακόμα πιο σημαντικός, ήταν η δημιουργία ενός όπλου επιβολής εναντίον των φιλελεύθερων μουσουλμάνων που τολμούσαν να ασκούν κριτική στην θρησκεία και διεκδικούσαν τη μεταρρύθμιση των νόμων για την οικογένεια, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στην αποστασία και την αλλαξοπιστία, και το δικαίωμα να μην πιστεύουν στον Θεό και να μην τηρούν το Ραμαζάνι και άλλα έθιμα. Είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάζονται δημοσίως αυτοί οι αποστάτες για να μην υπάρχει καμία ελπίδα για αλλαγή.
Το νέο έγκλημα σκέψης έχει στόχο να στιγματίσει τις νεαρές γυναίκες που επιθυμούν να απαλλαγούν από τη μαντίλα και να περπατούν στον δρόμο ακάλυπτες χωρίς ντροπή, και να παντρεύονται όποιον αγαπούν και όχι αυτόν που τους επιβάλλεται, καθώς και να πατάξει εκείνους τους πολίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου με Τουρκική, Πακιστανική ή Αφρικανική καταγωγή που τολμούν να διεκδικούν το δικαίωμα στην θρησκευτική αδιαφορία. Τα ζητήματα που αφορούν το Ισλάμ κινούνται από τη διανοητική, ατομική ή θεολογική σφαίρα στην ποινική, έτσι ώστε κάθε αντίρρηση ή επιφυλακτικότητα ως προς την πίστη να υπόκειται σε κυρώσεις. Η έννοια της Ισλαμοφοβίας αποκρύπτει την πραγματικότητα της επίθεσης που διεξάγουν οι σαλαφιστές, οι ουαχαμπιστές και η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική για να ισλαμοποιήσουν εκ νέου τις μουσουλμανικές κοινότητες – ένα προοίμιο, όπως ελπίζουν, του εξισλαμισμού όλου του Δυτικού κόσμου. Ο σεΐχης Γιουσούφ αλ-Καραντάουι της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ένας πρόσφυγας στο Κατάρ τον οποίο καταζητούσε η Ιντερπόλ για υποκίνηση δολοφονιών και προώθηση της τρομοκρατίας, εκφράζει συχνά τη λύπη του για το γεγονός ότι το Ισλάμ απέτυχε δύο φορές να κατακτήσει την Ευρώπη: το 732 όταν ο Κάρολος Μαρτέλος σταμάτησε τους Σαρακηνούς στο Πουατιέ· και το 1689 με την αποτυχημένη προσπάθεια των Οθωμανών να κατακτήσουν τη Βιέννη. Τώρα η ιδέα είναι να προσηλυτίσουν την Ευρώπη στην πραγματική πίστη αλλάζοντας εν μέρει το δίκαιο και την κουλτούρα.
 
Αλλά το Ισλάμ επωφελείται από μια ειδική προστασία. Την ίδια στιγμή που μειονότητες Χριστιανών στα Ισλαμικά εδάφη διώκονται, δολοφονούνται ή οδηγούνται στην εξορία –τώρα απειλούνται με εξαφάνιση έως τα μέσα αυτού του αιώνα– ο όρος «Χριστιανοφοβία», παρότι προτάθηκε από αξιωματούχους του ΟΗΕ, δεν καθιερώθηκε, και δεν θα καθιερωθεί ποτέ. Δυσκολευόμαστε να δούμε τον Χριστιανισμό σαν κάτι άλλο πέρα από μια θρησκεία κατάκτησης και μισαλλοδοξίας, αν και σήμερα τουλάχιστον από την Εγγύς Ανατολή έως το Πακιστάν είναι μια θρησκεία μαρτυρίου. Στη Γαλλία, με την αντικληρική της παράδοση, μπορούμε να χλευάζουμε τον Μωυσή, τον Ιησού, τον Πάπα και να τους αναπαριστούμε σε οποιαδήποτε στάση, ακόμα και την πιο χυδαία. Αλλά δεν πρέπει να γελάμε ποτέ με το Ισλάμ· εάν το κάνουμε προκαλούμε την οργή των δικαστηρίων. Γιατί αυτό το διπλό κριτήριο; Η Παρισινή εφημερίδα Le Monde σημειώνει ότι το σατιρικό   περιοδικό Charlie Hebdo έχει αφιερώσει μόνο 4% των εξωφύλλων του σε αναπαραστάσεις του προφήτη Μωάμεθ, ενώ χλευάζει τον Ιησού, τον Μωυσή, τον Δαλάι Λάμα εδώ και σαράντα χρόνια – αλλά ήταν αυτό το 4% που προκάλεσε μια μαζική δολοφονία από ισλαμιστές φονιάδες στις 7 Ιανουαρίου 2015. Και επειδή άσκησα κριτική σε δύο γαλλικές Ισλαμιστικές ομάδες που υπήρξαν ιδεολογικοί συναυτουργοί των δολοφόνων του Charlie Hebdo, με έσυραν στο δικαστήριο με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης. Κέρδισα τη δίκη – ευτυχώς, διότι αυτό που έλεγα ήταν η απλή αλήθεια.
Και σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ο πιο παράδοξος παράγοντας όλης της διαμάχης περί Ισλαμοφοβίας: η στράτευση μέρους της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην υπεράσπιση της πιο ριζοσπαστικής εκδοχής του Ισλάμ – κάποιος μπορεί να την χαρακτηρίσει ως νεο-μπολσεβικική μισαλλοδοξία των χαμένων πιστών του Μαρξισμού. Έχοντας χάσει τα πάντα –την εργατική τάξη, τον Τρίτο Κόσμο– η Αριστερά αγκιστρώνεται από αυτή την αυταπάτη: το Ισλάμ, αναβαπτιζόμενο σε θρησκεία των φτωχών μετατρέπεται στην τελευταία ουτοπία αντικαθιστώντας αυτήν του κομμουνισμού και της αποαποικιοποίησης για τους απογοητευμένους μαχητές. Ο μουσουλμάνος αντικαθιστά τον προλετάριο.
 
Η επιστροφή του Θεού στη σκηνή της Ιστορίας τελικά κατάργησε τα μαρξιστικά και αντιαποικιακά προγράμματα. Η πίστη κινητοποιεί τις μάζες καλύτερα από τη σοσιαλιστική ελπίδα. Τώρα ήταν ο πιστός του Κορανίου αυτός που ενσαρκώνει τη διεθνή ελπίδα για δικαιοσύνη, που αρνείται να συμμορφωθεί στην τάξη πραγμάτων, που υπερβαίνει σύνορα και δημιουργεί μια νέα διεθνή τάξη υπό την αιγίδα του Προφήτη: μια πράσινη Κομμουνιστική Διεθνή. Τόσο το χειρότερο για τον φεμινισμό, την ισότητα των γυναικών, την λυτρωτική αμφιβολία, το κριτικό πνεύμα· με λίγα λόγια, τόσο το χειρότερο για οτιδήποτε σχετίζεται παραδοσιακά με μια προοδευτική θέση.
 
Στο βιβλίο του Οριενταλισμός του 1978, ο Έντουαρντ Σαΐντ παρατήρησε ότι μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, οι γελοιογραφίες στον Δυτικό Τύπο κάποιες φορές απεικόνιζαν τους Άραβες με γαμψές μύτες να στέκονται δίπλα από αντλίες πετρελαίου – ξεκάθαρα Σημίτες, σημείωσε. Επομένως, υποστήριξε ο Σαΐντ, ο στόχος του αντισημιτισμού πέρασε από τον Εβραίο στον Άραβα. Ο Σαΐντ δεν ήταν που αποκάλεσε τον εαυτό του, σε μια συνέντευξή στην Haaretz το 2000, τελευταίο «Εβραίο της Μέσης Ανατολής, έναν Παλαιστίνιο Εβραίο»; Με λίγα λόγια, για εκείνον η εχθρότητα του Δυτικού χριστιανικού κόσμου απέναντι στο Ισλάμ αντιπροσωπεύει το ισοδύναμο του αντισημιτισμού που έρεε από την ίδια πηγή.
 
Ήδη από το 1994, στην Γκρενόμπλ, οι νέοι μουσουλμάνοι που έκαναν πορεία για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της κυβέρνησης για την απαγόρευση της ισλαμικής μαντίλας, φορούσαν περιβραχιόνια με μια κίτρινη ισλαμική ημισέληνο –μια παραπομπή στο κίτρινο αστέρι που ήταν υποχρεωμένοι να φορούν οι Εβραίοι κατά τη διάρκεια της Κατοχής– σε μαύρο φόντο και την επιγραφή «Πότε θα έρθει η σειρά μας;».
Προς τι αυτή η ισλαμική επιθυμία να θεωρούνται οι μουσουλμάνοι Εβραίοι; Η απάντηση είναι σαφής: για να αποκτήσουν ιδιότητα παρία. Αλλά η αναλογία είναι διπλά ψευδής. Πρώτον, ο αντισημιτισμός δεν αφορούσε την εβραϊκή θρησκεία αυτή καθαυτήν αλλά την ύπαρξη των Εβραίων ως λαού. Οι αντισημίτες απεχθάνονταν ακόμα και τον άπιστο Εβραίο εξαιτίας του οικογενειακού του ονόματος και της συλλογικής του ταυτότητας. Και, δεύτερον, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, δεν υπήρχαν εξτρεμιστικές ομάδες Εβραίων που έκοβαν τους λαιμούς ιερέων στις εκκλησίες, όπως συνέβη στο Σαν-Ετιέν-ντυ-Ρουβραί στη Γαλλία τον Ιούλιο του 2016, μια ενέργεια δύο νέων τζιχαντιστών· δεν υπήρχαν Εβραίοι που τοποθετούσαν βόμβες σε σταθμούς τρένων, εμπορικά κέντρα ή αεροδρόμια, ή έριχναν φορτηγά στα πλήθη. Υπάρχει συνεπώς και ένας τρίτος αντισημιτισμός από το 1945 που πρέπει να προστεθεί στις κλασικές μορφές του, χριστιανικές και εθνικιστικές: ο φθόνος για τον Εβραίο ως θύματος, το πρότυπο της καταστροφής της Σοά.
 
Σύμφωνα με τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές και πολλούς προοδευτικούς, ο Μουσουλμάνος θα έπρεπε να αντικαταστήσει τον Εβραίο για άλλον ένα λόγο: ο Εβραίος έχει ατιμάσει την θέση του και έχει γίνει με τη σειρά του αποικιοκράτης με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η εξιδανίκευση του Εβραίου μετά τον πόλεμο προετοίμασε τη διαδοχική εκστρατεία σπίλωσης· με άλλα λόγια, η Ιουδαιοποίηση των μουσουλμάνων συνεπάγεται την Ναζιστικοποίηση των Ισραηλινών.
 
Η Ευρώπη έχει μια υποχρέωση όσον αφορά τον Ιουδαϊσμό, αφού αποτέλεσε μέρος της ιστορίας της από τις απαρχές της. Το Ισλάμ είναι μέρος του σύγχρονου Γαλλικού και Ευρωπαϊκού τοπίου, ναι, και επομένως έχει δικαίωμα στην κατανόησή μας, στην θρησκευτική ελευθερία, στην αστυνομική προστασία, σε κατάλληλους χώρους προσευχής, και στον σεβασμό. Αλλά με τη σειρά του πρέπει να σέβεται τους δημοκρατικούς και κοσμικούς κανόνες και όχι να διεκδικεί ένα υπερεδαφικό καθεστώς με ειδικά δικαιώματα, όπως την εξαίρεση από την κολύμβηση και τη γυμναστική για τα κορίτσια, τους χώρους προσευχής σε επιχειρήσεις, την ξεχωριστή εκπαίδευση και τις διάφορες εξαιρέσεις και τα προνόμια σε νοσοκομεία. Οι πιστοί πρέπει να προστατεύονται, αλλά και οι άπιστοι, οι αποστάτες και οι σκεπτικιστές. Έχω προτείνει ήδη από το 2006 τη δημιουργία ενός τεράστιου συστήματος υποστήριξης για τους αντιφρονούντες από το Ισλάμ, όπως βοηθήσαμε τους Σοβιετικούς αντιφρονούντες. Πρέπει επίσης να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της κριτικής των δογμάτων, όπως κάνουμε για τον χριστιανισμό, τον ιουδαϊσμό και τον βουδισμό. Ο στόχος δεν είναι να κάνουμε την Ευρώπη ισλαμική αλλά το Ισλάμ Ευρωπαϊκό, ούτως ώστε να είναι μια θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, που ίσως, μια μέρα, να βοηθήσει στην εξάπλωση της ανεκτικότητας και στην αναζωογόνηση της κριτικής σκέψης στο υπόλοιπο της ούμμα
 
Και πόλεις της Βρετανίας όπως το Μπράντφορντ (όπου κάηκαν εκατοντάδες αντίτυπα των Σατανικών Στίχων του Ρουσντί το 1989, όπως ακριβώς οι Ναζί έκαψαν τα «εφυλισμένα» βιβλία στη Νυρεμβέργη το 1933) και το Μπέρμιγχαμ, στο οποίο κυριαρχούν οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές περισσότερο από ποτέ, έχουν μετατραπεί σε μικρά εμιράτα που καταπνίγουν τους φίλους της ελευθερίας. Όσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την εκστρατεία του Προέδρου Ομπάμα να προσεγγίσει το Ισλάμ στο Κάιρο το 2009, ο μουσουλμανικός κόσμος εξακολουθεί να τις εχθρεύεται, ό,τι και να κάνουν, μόνο και μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι υπάρχουν.
Η Γαλλία δέχεται επίθεση όχι επειδή καταπιέζει τους μουσουλμάνους αλλά επειδή τους απελευθερώνει από τα χέρια της θρησκείας. Τους προσφέρει μια προοπτική που τρομάζει τους πιστούς – αυτή της πνευματικής αδιαφορίας, του δικαιώματος στην πίστη και την αθεΐα, όπως είναι σε θέση να κάνουν οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί. Εάν η Γαλλία ήταν η φυλακή που κάποιοι περιγράφουν, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή πηγαίνουν να ζήσουν εκεί, κάθε μέρα, τόσο για τις οικονομικές ευκαιρίες της όσο και για τις ελευθερίες που μπορούν να απολαμβάνουν, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας να αφήσουν επιτέλους πίσω τους τη μισαλλοδοξία, τις τελετουργίες και την εξουσία των τζαμιών και των ιμάμηδων; 
Οι μουσουλμάνοι στις ελεύθερες κοινωνίες πρέπει να αποδεχθούν ό,τι έχουν αποδεχθεί οι εβραίοι και οι χριστιανοί: ότι δεν είναι μια ανώτερη θρησκεία η οποία πρέπει να απολαμβάνει πλεονεκτήματα που στερούνται άλλες θρησκείες. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ο φανατισμός δανείζεται τη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μεταμφιέζεται σε θύμα προκειμένου να επιβάλλει καλύτερα την εξουσία του. Υπάρχει μια παλιά παροιμία: και στον διάβολο αρέσουν οι παραβολές των Αγίων Γραφών.
 
Κάντε ένα περίπατο στους δρόμους κάθε μεγάλης Ευρωπαϊκής ή Αμερικανικής πόλης, και θα περάσετε μπροστά από αμέτρητες εκκλησίες Βαπτιστών, Καθολικών, Λουθηρανών, Ευαγγελιστών, ινδουιστικούς ναούς, συναγωγές, τζαμιά, παγόδες και τα λοιπά. Αυτή η ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών εκφράσεων του Θείου είναι ένα θαύμα της Δύσης. «Όταν υπάρχει μόνο μια θρησκεία, κυβερνά η τυραννία· όταν υπάρχουν δύο, βασιλεύει ο θρησκευτικός πόλεμος· και όταν υπάρχουν πολλές έρχεται η ελευθερία», παρατήρησε ο Βολταίρος. Το καλύτερο που μπορούμε να ευχόμαστε για το Ισλάμ δεν είναι «φοβία» ή «φιλία», αλλά μια καλοήθη αδιαφορία σε μια ελεύθερη αγορά πνευματικών ιδεών, ανοιχτή σε όλα τα δόγματα. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η αδιαφορία που θέλουν οι φονταμενταλιστές να εξαλείψουν. Δεν μπορεί να είναι ίση με άλλες θρησκείες αφού πιστεύει ότι είναι ανώτερη από όλες τις άλλες. Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος.
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΣΤ
ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ
Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟ