Στο
παρελθόν είχα γράψει σχετικά με το πέος τα εξής κείμενα:
ΠΕΟΥΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ
Β΄ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΥΠΤΙΚΗ και
Γ-(τελευταίο)-Η ΣΥΝΘΙΑ ΠΛΑΣΤΕΡ ΚΑΣΤΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΗ ΤΗΣ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗΣ αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει ότι υπάρχουν πέη με οστό!
Στην φωτογραφία είναι διάφορα βάκλον (baculum) τα οποία είναι οστά που υπάρχουν στο πέος σε διάφορα ζώα, αλλά δυστυχώς (;) είναι ένα οστό που δεν υπάρχει πλέον στον άνθρωπο.
Το βάκλον όπως διαβάζουμε εδώ, είναι περισσότερο γνωστό ως οστό του πέους ή πεϊκό οστό, ένα κόκαλο που κάποτε στεκόταν αρωγός στη στύση των αντρών.
Το βάκλον, όμως, υπάρχει ακόμα σε πολλά άλλα είδη, με πιο χαρακτηριστικό τον σκύλο. Έτσι, είναι γνωστότερο στους κτηνιάτρους απ’ ό,τι στους ανδρολόγους.
Όπως εξηγεί ο κ. Διονύσιος Γιουλάτος, καθηγητής στον Τομέα Ζωολογίας του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. :Το βάκλον είναι ένα εν γένει ραβδωτό οστό. Βρίσκεται μέσα στο πέος των αρσενικών θηλαστικών. Κανονικά αυτό το οστό φαίνεται να προέρχεται ίσως από οστεοποίηση συνδετικού ιστού και βρίσκεται πάνω από την ουρήθρα, μάλλον για να την προστατεύει. Είναι ένα οστό συνήθως επίμηκες, αλλά σε κάποιες ομάδες μπορεί να είναι οδοντωτό στην άκρη του. Μπορεί όμως να είναι και πλατύ ή τριαινοειδές, σαν τρίαινα δηλαδή. Εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Μπορεί να είναι ευθύ ή κεκαμμένο (να έχει καμφθεί), παχύ ή λεπτό, μακρύ ή κοντό.
Αυτή η ποικιλομορφία καθορίζεται και φυλογενετικά. Ας πούμε, στα σαρκοφάγα είναι εν γένει επίμηκες και σχετικά απλό στη μορφή. Σε κάποιες ομάδες τρωκτικών μπορεί να είναι οδοντωτό ή τριαινοειδές. Επίσης, η μορφολογία του πεϊκού οστού, π.χ. στους σκίουρους ή σε κάποια είδη ποντικών, έχει και ταξινομικό χαρακτήρα, δηλαδή διαχωρίζει τα είδη.
ΠΕΟΥΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ
Β΄ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΥΠΤΙΚΗ και
Γ-(τελευταίο)-Η ΣΥΝΘΙΑ ΠΛΑΣΤΕΡ ΚΑΣΤΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΗ ΤΗΣ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗΣ αλλά μέχρι σήμερα δεν είχα διαβάσει ότι υπάρχουν πέη με οστό!
Στην φωτογραφία είναι διάφορα βάκλον (baculum) τα οποία είναι οστά που υπάρχουν στο πέος σε διάφορα ζώα, αλλά δυστυχώς (;) είναι ένα οστό που δεν υπάρχει πλέον στον άνθρωπο.
Το βάκλον όπως διαβάζουμε εδώ, είναι περισσότερο γνωστό ως οστό του πέους ή πεϊκό οστό, ένα κόκαλο που κάποτε στεκόταν αρωγός στη στύση των αντρών.
Το βάκλον, όμως, υπάρχει ακόμα σε πολλά άλλα είδη, με πιο χαρακτηριστικό τον σκύλο. Έτσι, είναι γνωστότερο στους κτηνιάτρους απ’ ό,τι στους ανδρολόγους.
Όπως εξηγεί ο κ. Διονύσιος Γιουλάτος, καθηγητής στον Τομέα Ζωολογίας του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. :Το βάκλον είναι ένα εν γένει ραβδωτό οστό. Βρίσκεται μέσα στο πέος των αρσενικών θηλαστικών. Κανονικά αυτό το οστό φαίνεται να προέρχεται ίσως από οστεοποίηση συνδετικού ιστού και βρίσκεται πάνω από την ουρήθρα, μάλλον για να την προστατεύει. Είναι ένα οστό συνήθως επίμηκες, αλλά σε κάποιες ομάδες μπορεί να είναι οδοντωτό στην άκρη του. Μπορεί όμως να είναι και πλατύ ή τριαινοειδές, σαν τρίαινα δηλαδή. Εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Μπορεί να είναι ευθύ ή κεκαμμένο (να έχει καμφθεί), παχύ ή λεπτό, μακρύ ή κοντό.
Αυτή η ποικιλομορφία καθορίζεται και φυλογενετικά. Ας πούμε, στα σαρκοφάγα είναι εν γένει επίμηκες και σχετικά απλό στη μορφή. Σε κάποιες ομάδες τρωκτικών μπορεί να είναι οδοντωτό ή τριαινοειδές. Επίσης, η μορφολογία του πεϊκού οστού, π.χ. στους σκίουρους ή σε κάποια είδη ποντικών, έχει και ταξινομικό χαρακτήρα, δηλαδή διαχωρίζει τα είδη.
Στην
παραπάνω φωτογραφία πάνω αριστερά είναι οστό σκίουρου, και δεξιά από rice rat,
ενώ κάτω είναι βάκλον από θαλάσσιο λέοντα (Walrus) που ζει στον Βόρειο
Πόλο και το πέος τους φτάνει ακόμα και
τα 60 εκατοστά όπως αυτό που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία.
Για
να διακρίνουμε ποια είδη το έχουν και ποια όχι, ο κ. Γιουλάτος επισημαίνει
ότι επειδή πρόκειται για ένα οστό που βρίσκεται στο πέος και είναι σχετικά
μικρό σε μέγεθος, ένας έμπειρος ανατόμος δεν θα το κοιτάξει παρά μόνο αν ξέρει
τι να ψάξει. Αυτό σημαίνει ότι τελικά ίσως και να μη λείπει από οργανισμούς
στους οποίους δεν έχει καταγραφεί.
Τα θηλαστικά, ως ομάδα στην οποία έχει βρεθεί το οστό αυτό, αριθμεί πάρα πολλά είδη, σχεδόν εξίμισι χιλιάδες σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές, αλλά είναι φύσει αδύνατο να έχουν εξεταστεί ανατομικά όλα, ώστε να καταγραφεί η απουσία ή η παρουσία του συγκεκριμένου οστού σε αυτά. Οι περισσότερες μελέτες αφορούν ένα σχετικά μικρό ποσοστό, το πολύ ένα 60%.
Πρώτ' από όλα, λοιπόν, έχει καταγραφεί στα πλακουντοφόρα θηλαστικά.
Δεν έχει βρεθεί σε αυτά που ονομάζουμε μονοτρήματα, δηλαδή στον ορνιθόρυγχο και στις έχιδνες, τα πρωτόγονα αυτά θηλαστικά που ακόμη γεννούν αυγά. Δεν έχει καταγραφεί ούτε στα μαρσιποφόρα.
Στα πλακουντοφόρα υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί σε μια ομάδα αφρικανικών μυγαλόμορφων θηλαστικών, τα οποία ονομάζονται αφροσορίσιδα, στα ευρασιατικά μυγαλόμορφα, μια τάξη θηλαστικών την οποία ονομάζουμε σορικόμορφα. Αλλά και εκεί πάλι έχει βρεθεί μόνο στους ασπάλακες, όχι στις μυγαλές.
Στα σαρκοφάγα επίσης υπάρχει οστό. Η πλειονότητα των σαρκοφάγων, πλην των υαινών, φέρει πεϊκό οστό. Επίσης υπάρχει στην πλειονότητα των νυχτερίδων, εκτός από κάποιες ομάδες, τροπικές και υποτροπικές, στις οποίες έχει καταγραφεί η απουσία του. Το συγκεκριμένο οστό βρίσκεται σε όλα τα τρωκτικά, εμφανίζοντας πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί επίσης σε κάποιες ομάδες λαγόμορφων, μια τάξη θηλαστικών, της Βόρειας Αμερικής. Όχι στους λαγούς ή στα κουνέλια, αλλά στην άλλη κατηγορία των λαγόμορφων που είναι τα πίκα (φωτογραφία) και μοιάζουν περισσότερο με τρωκτικά παρά με λαγούς.
Τα θηλαστικά, ως ομάδα στην οποία έχει βρεθεί το οστό αυτό, αριθμεί πάρα πολλά είδη, σχεδόν εξίμισι χιλιάδες σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές, αλλά είναι φύσει αδύνατο να έχουν εξεταστεί ανατομικά όλα, ώστε να καταγραφεί η απουσία ή η παρουσία του συγκεκριμένου οστού σε αυτά. Οι περισσότερες μελέτες αφορούν ένα σχετικά μικρό ποσοστό, το πολύ ένα 60%.
Πρώτ' από όλα, λοιπόν, έχει καταγραφεί στα πλακουντοφόρα θηλαστικά.
Δεν έχει βρεθεί σε αυτά που ονομάζουμε μονοτρήματα, δηλαδή στον ορνιθόρυγχο και στις έχιδνες, τα πρωτόγονα αυτά θηλαστικά που ακόμη γεννούν αυγά. Δεν έχει καταγραφεί ούτε στα μαρσιποφόρα.
Στα πλακουντοφόρα υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί σε μια ομάδα αφρικανικών μυγαλόμορφων θηλαστικών, τα οποία ονομάζονται αφροσορίσιδα, στα ευρασιατικά μυγαλόμορφα, μια τάξη θηλαστικών την οποία ονομάζουμε σορικόμορφα. Αλλά και εκεί πάλι έχει βρεθεί μόνο στους ασπάλακες, όχι στις μυγαλές.
Στα σαρκοφάγα επίσης υπάρχει οστό. Η πλειονότητα των σαρκοφάγων, πλην των υαινών, φέρει πεϊκό οστό. Επίσης υπάρχει στην πλειονότητα των νυχτερίδων, εκτός από κάποιες ομάδες, τροπικές και υποτροπικές, στις οποίες έχει καταγραφεί η απουσία του. Το συγκεκριμένο οστό βρίσκεται σε όλα τα τρωκτικά, εμφανίζοντας πολύ μεγάλη ποικιλομορφία. Έχει βρεθεί επίσης σε κάποιες ομάδες λαγόμορφων, μια τάξη θηλαστικών, της Βόρειας Αμερικής. Όχι στους λαγούς ή στα κουνέλια, αλλά στην άλλη κατηγορία των λαγόμορφων που είναι τα πίκα (φωτογραφία) και μοιάζουν περισσότερο με τρωκτικά παρά με λαγούς.
Υπάρχει
σε όλες τις αφρικανικές μαϊμούδες και τους πίθηκους. Δεν έχει βρεθεί όμως σε
ένα είδος ασιατικής μαϊμούς που ζει στο Βιετνάμ, τον Pygathrix
(φωτογραφία), αλλά και πάλι μόνο στο ένα στα τρία είδη εντοπίζεται η έλλειψή
του.
Υπάρχει
όμως στον χιμπατζή (και στο μπονόμπο, αλλά συρρικνωμένο,
στο άκρο του πέους, και είναι λίγα χιλιοστά, περίπου 6-15),
στον γορίλλα και στον ουρακοτάγκο. Για τον μπονόμπο έχω γράψει
στο παρελθόν το ποστ ΜΠONOΜΠO ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΕΙΔΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Απ’ τη στιγμή που υπάρχει στον χιμπατζή, στον γορίλλα, στον ουρακοτάγκο, στους γίββωνες και στους κερκοπίθηκους, σημαίνει ότι το οστό υπήρχε σε αυτή την εξελικτική γραμμή. Αν σκεφτούμε τώρα ότι οι χιμπατζήδες και οι άνθρωποι ως ομάδες διαχωρίστηκαν πριν από περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια, με βάση το αρχείο των απολιθωμάτων αλλά κυρίως με βάση μοριακές και γενετικές μελέτες, το πιο πιθανό είναι στον άνθρωπο να χάθηκε κάπου μετά τον διαχωρισμό.
Στην ερώτηση που χρησιμεύει και γιατί χάθηκε, η απάντηση είναι ότι δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί ο ακριβής ρόλος αυτού του οστού.
Άλλοι λένε ότι συνδέεται με τη μηχανική υποστήριξη του πέους.
Κάποιοι το συνδέουν με την υπερνίκηση της αντίστασης του κόλπου, την αποφυγή της συμπίεσης της ουρήθρας ή επίσης με τη διέγερση των θηλυκών γενετικών οργάνων κατά τη διαδικασία της διείσδυσης του πέους στον κόλπο.
Κάποιοι άλλοι σχετίζουν την παρουσία του με την καλύτερη μεταφορά του σπέρματος.
Οι περισσότερες μελέτες συνδέουν την ύπαρξη και την ευρωστότητα αυτού του οστού με τη διευκόλυνση της παρατεταμένης διείσδυσης. Βέβαια, όλα αυτά είναι αλληλοσυνδεόμενα.
Οι μελέτες έχουν δείξει ότι κυρίως στα πρωτεύοντα και στα σαρκοφάγα, όπου έχουν γίνει πιθανότατα και οι βασικές μελέτες, η παρουσία του πεϊκού οστού συνδέεται με τον έντονο σεξουαλικό ανταγωνισμό και ιδίως με τη συζευκτική και τη μετασυζευκτική σεξουαλική επιλογή. Έχει βρεθεί, κυρίως στα πρωτεύοντα, ότι η παρουσία και η ευρωστότητά του συνδέεται με την παρατεταμένη διάρκεια της διείσδυσης, η οποία αυξάνει την αναπαραγωγική επιτυχία γιατί καθυστερεί ουσιαστικά τα θηλυκά από νέα ζευγαρώματα.
Άρα παρουσιάζεται κυρίως σε ομάδες πρωτευόντων, οι οποίες εμφανίζουν πολυγαμικά ή εποχικά αναπαραγωγικά συστήματα και χαρακτηρίζονται από έντονο ανταγωνισμό. Ενώ, αντίθετα, σε άλλες ομάδες πρωτευόντων που δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, άρα δεν υπάρχει πίεση ή ανταγωνισμός, το οστό μοιάζει να είναι λιγάκι πιο υποπλασμένο.
Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να αιτιολογήσουν την απώλειά του στον άνθρωπο.
Πρωτ’ από όλα, ο άνθρωπος, με βάση τη σωματική του μάζα και σε σχέση με το μέγεθός του αλλά και με τα αντίστοιχα πρωτεύοντα έχει ένα πέος αρκετά μεγάλο.
Η απώλεια συνδέεται καταρχάς με τη σεξουαλική επιλογή. Είναι ένα χαρακτηριστικό που καθορίζεται από αυτήν.
Κάποιοι λοιπόν εικάζουν ότι επιλέχθηκαν αρσενικά τα οποία μπορούσαν να έχουν ισχυρή και παρατεταμένη στύση, χωρίς την παρουσία κάποιου εσωτερικού οστού. Αυτά τα αρσενικά θα ήταν θεωρητικά πιο υγιή και πιο δυνατά στα μάτια των θηλυκών. Αυτή είναι η εικασία του Richard Dawkins.
Μια άλλη θεωρία λέει ότι επιλέγονταν τα αρσενικά που θα είχαν θεωρητικά ένα μαλακότερο, πιο ευέλικτο πέος, το οποίο θα επέτρεπε μεγαλύτερο εύρος ερωτικών στάσεων και κινήσεων, άρα θα προκαλούσε μεγαλύτερη σωματική διέγερση στα θηλυκά. Η ύπαρξη ενός τέτοιου οστού πιθανότατα δεν θα διευκόλυνε τις ακροβατικές ερωτοτροπίες ή θα ήταν επιρρεπές σε τραυματισμούς.
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, όταν άλλαξαν τα κοινωνικά ή αναπαραγωγικά συστήματα και περάσαμε σε μονογαμικά ή πολυγυνικά (δηλαδή τα χαρέμια), τα αρσενικά είχαν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στα θηλυκά κι αυτό οδήγησε σταδιακά στην επιλογή ενός μη ευμεγέθους βάκλου και ενός αντίστοιχου πεϊκού οστού. Σε αντίθετη περίπτωση το πέος ενδεχομένως να ήταν πολύ ενοχλητικό ή ιδιαίτερα ευάλωτο.
Έτσι όπως διαβάζουμε εδώ άρχισε να εξαφανίζεται στην εποχή του Homo Erectus, (του Όρθιου Ανθρώπου). Είναι η εποχή που η μονογαμία αναδύθηκε ως βασική αναπαραγωγική στρατηγική στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου. Η μείωση του ανταγωνισμού στην αναζήτηση συντρόφου λοιπόν σταδιακά εξάλειψε την ανάγκη ύπαρξης του συγκεκριμένου οστού.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το χρονικό όριο για τη διάρκεια της διείσδυσης του αρσενικού οργάνου, πέρα από το οποίο το οστό κρίνεται αναγκαίο, είναι τα τρία λεπτά. Κάτω από τα τρία λεπτά συνουσίας, το οστό αρχίζει να γίνεται περιττό. Έτσι, όταν ο χρόνος της ερωτικής συνεύρεσης του ανθρώπου μειώθηκε, το συγκεκριμένο οστό δεν είχε καμία χρησιμότητα και σταδιακά εξαφανίστηκε..
Υπάρχει βέβαια, και το κλειτοριδικό οστό, το baubellum, το οποίο φαίνεται να απουσιάζει από μεγαλύτερη μερίδα πρωτευόντων σε σχέση με το πεϊκό οστό. Πάντως, είναι αρκετά μικρό, πολύ μικρότερο από το πεϊκό οστό. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες ομάδες, όπως οι θηλυκοί λεμούριοι, οι οποίοι έχουν ένα αρκετά ευμέγεθες κλειτοριδικό οστό που είναι σχεδόν το μισό από το πεϊκό οστό των αρσενικών.
Απ’ τη στιγμή που υπάρχει στον χιμπατζή, στον γορίλλα, στον ουρακοτάγκο, στους γίββωνες και στους κερκοπίθηκους, σημαίνει ότι το οστό υπήρχε σε αυτή την εξελικτική γραμμή. Αν σκεφτούμε τώρα ότι οι χιμπατζήδες και οι άνθρωποι ως ομάδες διαχωρίστηκαν πριν από περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια, με βάση το αρχείο των απολιθωμάτων αλλά κυρίως με βάση μοριακές και γενετικές μελέτες, το πιο πιθανό είναι στον άνθρωπο να χάθηκε κάπου μετά τον διαχωρισμό.
Στην ερώτηση που χρησιμεύει και γιατί χάθηκε, η απάντηση είναι ότι δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί ο ακριβής ρόλος αυτού του οστού.
Άλλοι λένε ότι συνδέεται με τη μηχανική υποστήριξη του πέους.
Κάποιοι το συνδέουν με την υπερνίκηση της αντίστασης του κόλπου, την αποφυγή της συμπίεσης της ουρήθρας ή επίσης με τη διέγερση των θηλυκών γενετικών οργάνων κατά τη διαδικασία της διείσδυσης του πέους στον κόλπο.
Κάποιοι άλλοι σχετίζουν την παρουσία του με την καλύτερη μεταφορά του σπέρματος.
Οι περισσότερες μελέτες συνδέουν την ύπαρξη και την ευρωστότητα αυτού του οστού με τη διευκόλυνση της παρατεταμένης διείσδυσης. Βέβαια, όλα αυτά είναι αλληλοσυνδεόμενα.
Οι μελέτες έχουν δείξει ότι κυρίως στα πρωτεύοντα και στα σαρκοφάγα, όπου έχουν γίνει πιθανότατα και οι βασικές μελέτες, η παρουσία του πεϊκού οστού συνδέεται με τον έντονο σεξουαλικό ανταγωνισμό και ιδίως με τη συζευκτική και τη μετασυζευκτική σεξουαλική επιλογή. Έχει βρεθεί, κυρίως στα πρωτεύοντα, ότι η παρουσία και η ευρωστότητά του συνδέεται με την παρατεταμένη διάρκεια της διείσδυσης, η οποία αυξάνει την αναπαραγωγική επιτυχία γιατί καθυστερεί ουσιαστικά τα θηλυκά από νέα ζευγαρώματα.
Άρα παρουσιάζεται κυρίως σε ομάδες πρωτευόντων, οι οποίες εμφανίζουν πολυγαμικά ή εποχικά αναπαραγωγικά συστήματα και χαρακτηρίζονται από έντονο ανταγωνισμό. Ενώ, αντίθετα, σε άλλες ομάδες πρωτευόντων που δεν λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, άρα δεν υπάρχει πίεση ή ανταγωνισμός, το οστό μοιάζει να είναι λιγάκι πιο υποπλασμένο.
Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις, έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες που προσπαθούν να αιτιολογήσουν την απώλειά του στον άνθρωπο.
Πρωτ’ από όλα, ο άνθρωπος, με βάση τη σωματική του μάζα και σε σχέση με το μέγεθός του αλλά και με τα αντίστοιχα πρωτεύοντα έχει ένα πέος αρκετά μεγάλο.
Η απώλεια συνδέεται καταρχάς με τη σεξουαλική επιλογή. Είναι ένα χαρακτηριστικό που καθορίζεται από αυτήν.
Κάποιοι λοιπόν εικάζουν ότι επιλέχθηκαν αρσενικά τα οποία μπορούσαν να έχουν ισχυρή και παρατεταμένη στύση, χωρίς την παρουσία κάποιου εσωτερικού οστού. Αυτά τα αρσενικά θα ήταν θεωρητικά πιο υγιή και πιο δυνατά στα μάτια των θηλυκών. Αυτή είναι η εικασία του Richard Dawkins.
Μια άλλη θεωρία λέει ότι επιλέγονταν τα αρσενικά που θα είχαν θεωρητικά ένα μαλακότερο, πιο ευέλικτο πέος, το οποίο θα επέτρεπε μεγαλύτερο εύρος ερωτικών στάσεων και κινήσεων, άρα θα προκαλούσε μεγαλύτερη σωματική διέγερση στα θηλυκά. Η ύπαρξη ενός τέτοιου οστού πιθανότατα δεν θα διευκόλυνε τις ακροβατικές ερωτοτροπίες ή θα ήταν επιρρεπές σε τραυματισμούς.
Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, όταν άλλαξαν τα κοινωνικά ή αναπαραγωγικά συστήματα και περάσαμε σε μονογαμικά ή πολυγυνικά (δηλαδή τα χαρέμια), τα αρσενικά είχαν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στα θηλυκά κι αυτό οδήγησε σταδιακά στην επιλογή ενός μη ευμεγέθους βάκλου και ενός αντίστοιχου πεϊκού οστού. Σε αντίθετη περίπτωση το πέος ενδεχομένως να ήταν πολύ ενοχλητικό ή ιδιαίτερα ευάλωτο.
Έτσι όπως διαβάζουμε εδώ άρχισε να εξαφανίζεται στην εποχή του Homo Erectus, (του Όρθιου Ανθρώπου). Είναι η εποχή που η μονογαμία αναδύθηκε ως βασική αναπαραγωγική στρατηγική στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου. Η μείωση του ανταγωνισμού στην αναζήτηση συντρόφου λοιπόν σταδιακά εξάλειψε την ανάγκη ύπαρξης του συγκεκριμένου οστού.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το χρονικό όριο για τη διάρκεια της διείσδυσης του αρσενικού οργάνου, πέρα από το οποίο το οστό κρίνεται αναγκαίο, είναι τα τρία λεπτά. Κάτω από τα τρία λεπτά συνουσίας, το οστό αρχίζει να γίνεται περιττό. Έτσι, όταν ο χρόνος της ερωτικής συνεύρεσης του ανθρώπου μειώθηκε, το συγκεκριμένο οστό δεν είχε καμία χρησιμότητα και σταδιακά εξαφανίστηκε..
Υπάρχει βέβαια, και το κλειτοριδικό οστό, το baubellum, το οποίο φαίνεται να απουσιάζει από μεγαλύτερη μερίδα πρωτευόντων σε σχέση με το πεϊκό οστό. Πάντως, είναι αρκετά μικρό, πολύ μικρότερο από το πεϊκό οστό. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένες ομάδες, όπως οι θηλυκοί λεμούριοι, οι οποίοι έχουν ένα αρκετά ευμέγεθες κλειτοριδικό οστό που είναι σχεδόν το μισό από το πεϊκό οστό των αρσενικών.
Τέλος ενδιαφέρον έχει ότι σε κάποιους πολιτισμούς τα
οστά χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία κοσμημάτων, όπως αυτό που αποτελείται
από πλευρά και οστά πέους από ρακούν.
Οι φωτογραφίες και το κείμενο με συντμήσεις, περικοπές και συνενώσεις είναι από το Γιατί χάθηκε το οστό του πέους από τον άνθρωπο;
Οι φωτογραφίες και το κείμενο με συντμήσεις, περικοπές και συνενώσεις είναι από το Γιατί χάθηκε το οστό του πέους από τον άνθρωπο;
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου