"ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Λείποντας τις τελευταίες μέρες από εδώ, είχα ξεφύγει για λίγο από το καταθλιπτικό κλίμα της Ελλάδας που με τον σουγιά στο κόκαλο και με το λουρί στον σβέρκο δεν την βλέπω δυστυχώς να πετιέται από αρχής ν΄ αντρειεύει και να θεριεύει και ούτε να καταφέρνει να καμακώσει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.

'Όμως σαν όλους τους εθισμένους, έτσι και εγώ μόλις γύρισα έπεσα με τα μούτρα στις εφημερίδες για να μάθω τι συνταρακτικά γεγονότα έγιναν στον τόπο μας τις μέρες που έλειπα.

Έτσι λοιπόν διάβασα με ιδιαίτερη ικανοποίηση για την μεγαλοπρεπή συγκέντρωση των "αγανακτισμένων" της Κυριακής στο Σύνταγμα με το βασικό πανό που υπήρχε με το σύνθημα, Δεν θα φύγουμε αν δεν φύγουν: Μνημόνιο, τρόικα, χρέος.

Αμέσως σκέφτηκα ότι εξέφραζαν και τις δικές μου ενδόμυχες επιθυμίες.

Βέβαια μετά τον πρώτο ενθουσιασμό με μια πιο ήρεμη σκέψη είδα το λάθος στην σειρά αυτών των αιτημάτων.

Πως θα φύγει το μνημόνιο και η τρόικα αν δεν φύγει πρώτα το χρέος;

Εδώ σε θέλω μπάρμπα!

Από ότι φαίνεται, χωρίς να είμαι οικονομολόγος, η λύση του να γίνουμε μπαταξήδες και να πούμε σε αυτούς που χρωστάμε ότι εμείς θα γυρίσουμε στην δραχμούλα μας και έτσι αυτοί θα πάρουν από μας το μακρύτερο, δεν φαίνεται να προτείνεται από τους περισσότερους, προφανώς λόγω των σημαντικών επιπτώσεων που θα έχει αυτή η απόφαση στην ζωή όλων μας.

Ακόμα και η συντρόφισσα Αλέκα, σε στιγμή ειλικρίνειας, αναγκάστηκε να πει πως η αποχώρηση από το Ευρώ θα είναι καταστροφική

Οπότε αυτό που ,μένει είναι η προσπάθεια να ξεπληρώσουμε τα χρωστούμενα με Ευρώ, μιας και οι δανειστές μας δεν έχουν καμία διάθεση να τους ξεπληρώσουμε με φιλιά, σύμφωνα με το Δάντειον άσμα που θεωρεί πως οι Ωραίοι έχουν χρέη.

Βέβαια είμαι σίγουρος πως ο Δάντης μάλλον θα προτιμούσε να ξεχρεώσει με χρήμα παρά να φιλήσει την Μέρκελ!

Τι κάνει λοιπόν κανείς στην περίπτωση που χρωστάει και πρέπει να ξεπληρώσει τα χρέη του και ταυτόχρονα να ζήσει παίρνοντας νέα δανεικά;

Συνήθως αναγκάζεται να κάνει το σκατό του παξιμάδι κόβοντας διάφορα περιττά έξοδα και περιορίζοντας ακόμα και αναγκαία.

Εδώ λοιπόν είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας!

Ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων πιστεύει πως, οι φευ ανεπίστρεπτες μέρες της οικονομικής ευμάρειας με δανεικά, πρέπει να συνεχιστούν με νέα δανεικά από τους δανειστές μας οι οποίοι θα πρέπει να μας δανείζουν αδιαμαρτύρητα εις το διηνεκές.

Γι΄ αυτό και , όσοι δουλεύουν στο δημόσιο, κατεβαίνουν σε απεργίες διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στους μισθούς τους, ενώ βέβαια αντίστοιχα κανένας που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμάει κάτι τέτοιο αυτές τις δύσκολες μέρες που η ανεργία έφτασε στο 16,2% .

Βέβαια όλοι μαζί κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και δικαίως "αγανακτισμένοι" στολίζουν την Βουλή με πενταδάκτυλες, ενώ άλλοι όπου δουν πολιτικό του εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους είτε λεκτικά είτε με δροσερές γιαουρτώδεις εκσφενδονίσεις, είτε ακόμη με πλέον συμπαγείς εκσφενδονίσεις με μπουκαλάκια νερού ή και πέτρες.

Έτσι λοιπόν εκτονώνεται μεν το θυμικό, αλλά όλα αυτά δεν αποτελούν προτάσεις για λύση του προβλήματος.

Το μόνο ορατό αποτέλεσμα που έχουν όλες αυτές οι ενέργειες είναι το να αποτρέπουν στο μέλλον κάθε ικανό και σοβαρό άτομο να ασχοληθεί με την πολιτική γιατί βέβαια κανείς δεν θα επιθυμεί, εκεί που κάθεται να πιεί τον καφέ του, κάποιος "αγανακτισμένος" να θέλει να ανοίξει μαζί του πολιτικό διάλογο με βασικό επιχείρημα ένα γιαούρτι στο κεφάλι του.

Πως λοιπόν θα μπορέσουμε να βγούμε από το τέλμα που βρισκόμαστε;

Η λύση αναπόφευκτα θα πρέπει να προέλθει από την Βουλή γιατί ευτυχώς τουλάχιστον κανένας δεν προτείνει ως λύση την δικτατορία.

Το δημοψήφισμα, χωρίς καν να συζητηθεί το ερώτημα, το απεύχονται όλοι ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Να κάνουμε λοιπόν εκλογές;

Η παραπαίουσα κυβέρνηση δεν πρόκειται να τις αποφασίσει γιατί από τις δημοσκοπήσεις ξέρει πως το 71% του λαού δεν τις θέλει γιατί ορθώς καταλαβαίνει πως δεν αποτελούν λύση.

Το ίδιο και η νεοδημοκρατική αντιπολίτευση γιατί κινδυνεύει να τις κερδίσει, οπότε θα έχει αυτή τότε στα χέρια της την καυτή πατάτα.

Αλλά και η αριστερά, ιδίως μετά τις πρόσφατες εκλογές στη Πορτογαλία προβλέπει ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από αυτές.

Πιθανώς δε το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν είναι να αυξηθεί το ποσοστό της ευρύτερης δεξιάς όπως έγινε και στην Πορτογαλία.

Ο μόνος που τις προτείνει είναι ο πάντα ελπίζων ότι θα μπορέσει να συμμετάσχει σε κάποια συμμαχική κυβέρνηση Καρατζαφέρης.

Αυτό λοιπόν που προσωπικά πιστεύω πως μπορεί να πετύχει το γνήσιο και πηγαίο, γι΄αυτό και πιθανώς αποτελεσματικό, κίνημα των "αγανακτισμένων" δεν είναι να εκτονώνονται με μούντζες και κατσαρόλες στις πλατείες αλλά να αποκτήσουν ένα και μοναδικό αίτημα προς του πολιτικούς ΟΛΩΝ των κομμάτων :

ΕΝΩΘΕΙΤΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΒΡΕΙΤΕ ΚΟΙΝΑ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.