ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑΣ

Πρόσφατα διάβασα πολλά ειρωνικά ή καταγγελτικά   σχόλια για την έκθεση σε λαϊκό προσκύνημα των γυαλιών και των πλαστικών  παντουφλών  του νεότερου αγίου της Ορθοδοξίας.

Δεν μπορούν να καταλάβουν πολλοί ότι αυτό αποτελεί σημαντική πρόοδο στην πτωματολειψανολογία γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν χρειάζεται πλέον να παίρνουν οι ευσεβείς ιερείς ένα πριόνι και να κόβουν από ένα κομμάτι κάποιου αγίου για ενίσχυση του παγκαριού τους.

Έτσι πλέον προσκυνώντας οι πιστοί τα γυαλιά, τα πέδιλα, τις κάλτσες, τις παντούφλες, τα κινητά, τους ονυχοκόπτες,  τις φανέλες αλλά και τα σώβρακα των αγίων  δεν θα χρειάζεται να αφήνουν τα πτώματα κουλά κόβοντας συνήθως τα χέρια τους .

Η ιδέα δε για την προσκύνηση των σώβρακων των αγίων υπάρχει εδώ και 100 χρόνια, από την εποχή που ο  σπουδαίος Ζακυνθινός σατιρικός Ιωάννης Κολώνιας (1868-1917) έγραψε το απολαυστικό   Το Εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος, που πρόσφατα παρουσιάστηκε και στο θέατρο.

Έτσι πλέον και οι άγιοι θα μπορούν να λιώνουν ολόκληροι και να μην σκορπίζονται κομμάτια τους στα πέρατα του κόσμου, όπως πχ  το Λείψανο του Τιμίου Προδρόμου που βρίσκεται κομματιασμένο σε 12 διαφορετικά μέρη!Μεγαλύτερη διασπορά βέβαια σε όλο τον κόσμο έχουν μόνο τα "πετσάκια" από την περιτομή του Χριστού που ξεπερνούν μέχρι στιγμής τα 17!

Δεν αποκλείεται όμως να διαβάσουμε στο 857ο βιβλίο με προφητείες του Παΐσιου πως είχε προφητεύσει πως αν μετά θάνατον αρχίσουν να τον τεμαχίζουν θα κατέβει το ξανθό γένος και αφού πρώτα μας δώσουν την Πόλη ο αρχηγός τους θα κάνει στους τεμαχιστές του ότι έκανε ο Λωτ στις κόρες του!

Και αν ο Τόμυ Λι Τζόουνς στην  αριστουργηματική του ταινία Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα φροντίζει για την ταφή του λαθρομετανάστη από το Μεξικό, στην Ελλάδα αντίθετα 3 φορές ξέθαψαν τον Άγιο Νεκτάριο μέσα σε 30 χρόνια!

Σχετικά σας μεταφέρω εδώ από το ποστ μου της 12-1-2010 ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ…. το σχετικό απόσπασμα.

Βέβαια ένας άλλος τρόπος για να μπορέσει κανείς να διατηρήσει το σώμα του ακέραιο μετά θάνατο είναι να ΜΗΝ τον ανακηρύξουν σε άγιο!
Δεν φτάνει δε που συνηθίζεται τους αγίους να τους τεμαχίζουν, γιατί τα λείψανα τους θεωρούνται απαραίτητα για τον καθαγιασμό (εγκαίνια) των εισπρακτικών καταστημάτων των παπάδων, αλλά υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ τους για την απόκτηση τους γιατί σύμφωνα με τον θεολόγο Δημήτριο Παναγόπουλο  “πάντες ημείς οι Ορθόδοξοι πιστεύομεν εις την χάριν των Αγίων Λειψάνων και πολλάκις έχομεν και θαύματα εξ αυτών.”.
Βέβαια όμως τις περισσότερες φορές το χριστεπώνυμο πλήθος θέλει ολόκληρο τον τοπικό άγιο του και όχι χωρίς δάκτυλα και πόδια ή χέρια.
Έτσι στις 5 Δεκεμβρίου 1979 διαδήλωση 3000 ατόμων πολιόρκησε το μέγαρο της μητρόπολης στο Αργοστόλι με αίτημα την απομάκρυνση του μητροπολίτη Προκόπιου Μενούτη γιατί οι πιστοί κατηγορούσαν τον ιεράρχη ότι μαζί με άλλους προέβη σε τεμαχισμό του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου, προκειμένου να το “αξιοποιήσει”. Ο Προκόπιος έκανε ενάμιση χρόνο για να ξαναπατήσει στο νησί με αεροταξί βέβαια, έχοντας μαζί του σαν μπράβους άλλους δύο μητροπολίτες οι οποίοι όμως άρπαξαν και αυτοί μερικές ελαφρές ψιλές από τους 7000 κατοίκους που μαζεύτηκαν για να τους εκδηλώσουν την αγάπη τους !
Εκείνον δε που μέσα σε 30 χρόνια τον έθαψαν και ξέθαψαν 3 φορές, μάλλον για να διαπιστώσουν εάν συνεχίζει να ευωδιάζει, ήταν ο Άγιος Νεκτάριος.
Βέβαια το 1962 πολιτευτής του Πειραιώς με καταγωγή από την Αίγινα φρόντισε μέσω του μητροπολίτου Ύδρας να πάρει το στέρνο του Αγίου ο ανεγειρόμενος στον Πειραιά ναός της Αγίας Τριάδος, ενώ ο μητροπολίτης δεν άφησε παραπονούμενη, δυστυχώς όμως μόνο με ένα δάκτυλο την Χίο ,και με άγνωστο ποιό κόκαλο την Κρήτη.
Εκείνος δε ο ασεβέστατος Μπόστ βρήκε την ευκαιρία να σατιρίσει αυτή την κοκαλομοιρασιά.

 Το πρόβλημα όμως είναι ότι από την εποχή που γράφτηκε (1806) η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ του ανωνύμου του Έλληνος υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις αμφιβολίες αν τα κόκαλα αυτά είναι και τα γνήσια των αγίων γιατί όπως γράφει: Αυτοί έχουν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Έν ένί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλα του.Έγώ, έως τώρα βέβαια ,είδα έως τέσσαρας κεφαλάς του Αγίου Χαραλάμπους…Έτσι μεγάλο θέμα πρόεκυψε και το 1964, με την επιστροφή της κάρας του Αγίου Ανδρέα που αμφισβητήθηκε ότι είναι γνήσια.

Αυτό το πρόβλημα όμως το έχει λύσει αποτελεσματικά στην “Κανονική Επιστολή” του ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.
“Τα άγια λείψανα εισίν αδιάφθαρτα, ωραία, ευώδη, εξηραμμένα, ήμερα και ευπρόσιτα, ωσάν να είναι κοιμισμένα. Και προς τούτοις, βρύουσι και διάφορα θαύματα.” (Κανών Ζ’, ερμηνεία στο “Πηδάλιον”). Εν αντιθέσει προς αυτά, τα λείψανα των αφορισμένων “είναι αδιάλυτα, είναι άσχημα και δυσειδή, είναι δυσώδη και βρωμερά, είναι φουσκωμένα ως τύμπανα και προκαλούν φόβο και φρίκη”..

Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί η εκκλησία δεν θέλει το κάψιμο των νεκρών.

Ο πιστός θέλει να προσκυνήσει κάποιο κομμάτι ενός αγίου που το βλέπει όμορφα στολισμένο, όπως το παρακάτω κρανίο και έτσι μετά από αυτή την ψυχική ανάταση, να ακουμπήσει τον πλούσιο οβολό του ευχαριστημένος στο παγκάρι.

Ένα δοχείο με στάχτη δεν μπορεί να του δημιουργήσει την ίδια ευφορία  οπότε και ο οβολός του θα είναι ιδιαίτερα τσιφούτικος.

Μόνο η γκαρνταρόμπα της Παναγίας μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη κατά τον ίδιο τρόπο με τα λείψανα, αλλά και αυτή λόγω του διαθέτει μόνο  3 ζώνες δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες  του χριστεπώνυμου πλήθους.

(Σχετικά στα ΜΗΠΩΣ Η ΒΡΑΚΟΖΩΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ  ΕΥΡΟΖΩΝΗ; ... και ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ)

Έτσι λοιπόν ο εκσυγχρονισμός της πτωματολειψανολογίας με τα πέδιλα, τα γυαλιά κτλ για  προσκύνηση των πιστών, αποτελεί ένα θετικό και ελπιδοφόρο βήμα που ανοίγει νέους ορίζοντες στην εισπρακτική αφαίμαξη  των προβάτων του ποιμνίου από τους ποιμένες της εκκλησίας μας.