ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΑΙ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ;

Η κυβέρνηση αποφάσισε την πλήρωση της ηγεσίας του Αρείου Πάγου με την επιλογή της κ. Καλού και της κ. Κοκοτίνη

Διάφορα  κωμικοτραγικά είχαν εκτυλιχτεί  τις τελευταίες  μέρες σχετικά με την επιλογή της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, η θητεία της οποίας εκπνέει στις 30 Ιουνίου. Η επιλογή της νέας ηγεσίας γίνεται, βάσει Συντάγματος, από το υπουργικό συμβούλιο που, σύμφωνα με το Σύνταγμα αντανακλά αντιπροσωπευτικά τη λαϊκή βούληση.

Όμως και η ίδια η κυβέρνηση διαπίστωσε, μετά τις ευρωεκλογές,  ότι έχει χάσει την λαϊκή βούληση γι΄αυτό και αναγκάστηκε και προκήρυξε εκλογές. Τυπικά όπως φαίνεται, είχε το δικαίωμα μετά τις 30 Ιουνίου να διορίσει την νέα ηγεσία, αλλά μετά 6 μέρες στις εκλογές που θα γίνουν, το πιθανότερο είναι πως θα αναλάβει νέα κυβέρνηση η οποία όμως θα  βρεθεί με μια πιθανώς μη αρεστή σε αυτήν ηγεσία.

Από την άλλη πλευρά η ΝΔ μιλάει για αντιθεσμική διαδικασία γιατί  μια κυβέρνηση που έχει προκηρύξει εκλογές είναι επί της ουσίας υπηρεσιακή και ως εκ τούτου μπορεί να προβαίνει μόνον σε πράξεις διαχείρισης τρεχουσών υποθέσεων ενόψει των εκλογών. Και παράνομη διότι ο νόμος 2190/94 ρητά απαγορεύει, κατά την προεκλογική περίοδο, οποιονδήποτε διορισμό σε θέση δημοσίου υπαλλήλου ή λειτουργού, πολλώ δε μάλλον στην ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων.

Ο Τζανακόπουλος  είπε σχετικά το αμίμητο: «κάποιοι θέλουν οι θεσμοί να μείνουν ακέφαλοι ενόψει εκλογών»

Προφανώς ξέχασε πως ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε για σχεδόν  4 μήνες, από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο το 2015, χωρίς ηγεσία το Συμβούλιο Επικρατείας και το Ελεγκτικό Συνέδριο. Και αυτό γιατί;

Γιατί σε περίπτωση που θα γίνονταν πρόωρες εκλογές, όπως και έγιναν ,η μόνη επιλέξιμη ως πρωθυπουργός θα ήταν, όπως και έγινε, η κ.Θάνου με την γνωστή μετέπειτα πορεία της. Είχε φροντίσει μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ να διορίσει την κ. Θάνου στις 29 Ιουνίου 2015, ακριβώς μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος , πριν ακόμα λήξει η θητεία του προκατόχου της !

Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια δεν πρωτοτύπησε.

Όσοι έχουν κάποια ηλικία θα θυμούνται πως τον Ιούνιο 1990 το Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παράκαμψε όλους του αντιπροέδρους και πολλού αεροπαγίτες και με βαθειά βουτιά στην επετηρίδα επέλεξε τον Βασίλειο Κόκκινο Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κίνηση που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις .

Στο Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που αθωώθηκε  για τις 3 κατηγορίες που είχε παραπεμφθεί,  πρόεδρος ήταν ο Κόκκινος που  ψήφισε υπέρ της ενοχής του και ήταν αυτός που συνέταξε το σκεπτικό της μειοψηφίας, που ζητούσε την καταδίκη του τέως πρωθυπουργού.

Όλα τα παραπάνω δίνουν  και την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου.

Στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει συνεννόηση των δύο κομμάτων στην επιλογή της ηγεσίας  του Αρείου Πάγου η ΝΔ είχε αντιτείνει πως:  

«Ακόμη και αν υπάρξει διακομματική συναίνεση για το ζήτημα αυτό, το Σύνταγμα και ο νόμος δεν επιτρέπουν να ληφθεί μια τέτοια απόφαση»

Όλη αυτή η ιστορία προκαλεί σημαντικό πλήγμα στην αξιοπιστία της δικαιοσύνης  στον λαό, αλλά αποτελεί επίσης και καίριο πλήγμα για πολλούς ανώτατους δικαστές που επιτελούν σωστά το έργο τους ανεπηρέαστοι από κομματικές εξαρτήσεις.

  Έτσι ακόμα και η επιλογή των δύο κυριών, που μπορεί να θεωρούνται ότι συγκαταλέγονται  μεταξύ  των αρίστων, δημιουργεί  την υπόνοια ότι θα συμβαδίσουν  στις αποφάσεις με το κόμμα που τις επέλεξε.

Η εικόνα είναι σαφής.

Όλα τα κόμματα θέλουν να έχουν ως κυβέρνηση  την Δικαιοσύνη υπό όσο το δυνατόν μεγαλύτερο έλεγχο, έτσι ώστε οι αποφάσεις που παίρνει να είναι συμβατές με τις επιθυμίες της, αλλά και σε πιθανές μελλοντικές διώξεις μελών της οι αποφάσεις να είναι ευνοϊκότερες.

Εξ αιτίας αυτών των λόγων  δεν ευδοκιμούν προτάσεις για συνταγματική αναθεώρηση του τρόπου εκλογής της ηγεσίας των Δικαστικών σωμάτων, όπως πχ να  εκλέγει η Δικαιοσύνη την ηγεσία της και η κυβέρνηση να την εγκρίνει ή να την απορρίπτει με τεκμηριωμένη αιτιολόγηση, ή η άλλη πρόταση του Ποταμιού να συντάσσεται κατάλογος υποψηφίων από τα ίδια τα Ανώτατα Δικαστήρια και τη τελική επιλογή να γίνεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Έτσι με την χθεσινή εσπευσμένη απόφαση της κυβέρνησης  θα παραμείνουν οι υπόνοιες στον κόσμο ότι η Δικαιοσύνη στον τόπο μας ούτε ανεξάρτητη είναι ούτε και ακκομάτιστη.