ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΞΥΠΝΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ β΄μέρος

Πάνω από την πόλη της Ρόδου είναι ο λόφος του Αγίου Στεφάνου, γνωστός και ως Μόντε Σμίθ. Εκεί είχε εγκαταστήσει  το παρατηρητήριό του ο σερ Σίντνεϊ Σμιθ (Sir William Sidney Smith, 1764-1840), διοικητής των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, προκειμένου να παρακολουθεί τις κινήσεις του γαλλικού στόλου στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο ναύαρχος, έγινε διάσημος αφενός μεν για την ευφυΐα, το δυναμισμό και την ανδρεία του (κατάφερε να αντιπαρατεθεί επιτυχώς στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1799), αφετέρου δε για τη ματαιοδοξία και τις εκκεντρικότητές του. Μεταξύ αυτών είναι και η απάντηση που έδωσε στον μπάτλερ του, όταν ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε διαβάσει την "Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" του Γίββωνα.
"Δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο πριν γράψω κριτική γι" αυτό, για να μην είμαι προκατειλημμένος υπέρ του".

Ο Τόμας Καρλάυλ μπορεί να ήταν διακεκριμένος φιλόσοφος , σατιρικός συγγραφέας και ιστορικός αλλά ταυτόχρονα ήταν καλβινιστής, ενάντιος στην δημοκρατική διακυβέρνηση και τον φιλελευθερισμό και είχε επίσης και ξεσπάσματα ρατσισμού στα γραπτά του.
Προφανώς για όλα αυτά η γνώμη του Χένρυ Τζαίημς  γι΄ αυτόν συμπυκνώνεται στην φράση:  
«Ένα χοντρό λουκάνικο που ξεροψήνεται μέσα στο ίδιο του το απαίσιο λίπος»

Ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρίγκελ ή Μπρέγκελ ο πρεσβύτερος έλεγε στον γιό του, τον εξίσου γνωστό ζωγράφο, ως Πίτερ Μπρίγκελ ο νεότερος 
Υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε ζήτημα: η δική μου και η λανθασμένη.

Από τον παππού σας πίθηκο ή από την γιαγιά σας πιθηκίνα κατάγεστε, κύριε Χάξλεϊ; ρώτησε ο αιδεσιμότατος Samuel Wilberforce τον Χάξλεϊ, ένθερμο υποστηρικτή του Δαρβίνου στις 30-6-1860 σε αίθουσα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να πάρει την πληρωμένη απάντηση:
-Δεν θα ντρεπόμουν να είχα ένα πίθηκο για πρόγονο, αντίθετα θα ντρεπόμουν να έχω συγγένεια με έναν ταλαντούχο άνθρωπο όπως εσείς που θέλει να συσκοτίσει την αλήθεια!

Ο αριστοκρατικής καταγωγής ζωγράφος που είχε μείνει νάνος από ατυχήματα στα πόδια του όταν ήταν παιδί, Τουλούζ Λωτρέκ την στιγμή που παραλάμβανε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής δεν δίστασε να πει: 
Αγαπητέ μου Κύριε Υπουργέ σκεφτήκατε πόσο γελοίος θα φαίνομαι με αυτό το «πράγμα» στην μπουτονιέρα μου την επόμενη φορά που θα πάω στο μπορντέλο να ζωγραφίσω;

Οι πιο δηλητηριώδεις πάντως ατάκες είναι αυτές που έχουν ειπωθεί από αυτούς που αντιπαθούσαν  κάποιο που πέθανε. 
Ο Αμερικανός ποιητής, ζωγράφος και μυθιστοριογράφος Ε.Ε.Κάμμινγκς σχολιάζοντας τον θάνατο ενός από τους χειρότερους  Προέδρους των ΗΠΑ, του Γουόρεν Χάρντινγκ είπε:
«Μόλις πέθανε ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να κάνει επτά γραμματικά λάθη σε κάθε πρόταση που ψέλλιζε».

Ο πρώτος ηθοποιός και σκηνοθέτης που του απονεμήθηκε ο τίτλος του  σερ Χένρι Ίρβινγκ (1838-1905),  αναφερόμενος στον Μπέρναρντ Σω είχε πει:
«Θα πλήρωνα ευχαρίστως τα έξοδα της κηδείας του, όποια στιγμή μου και αν μου το ζητούσαν, αλλά επιτέλους πότε θα μου το ζητήσουν!»

Ενώ  ο Ντάνιελ Νταφόε (που έγραψε τον Ροβινσώνα Κρούσο) έγραψε σε φίλο του.
Δεν πήγα στην κηδεία του. Έστειλα όμως μια επιστολή στην οικογένεια του λέγοντας πόσο συμφωνώ με την πρωτοβουλία του αυτή να αποδημήσει επιτέλους στον άλλο κόσμο.

Κάτι αντίστοιχο έχει πει ο γνωστός για την επιγραμματική εξυπνάδα  συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, όταν πέθανε ο Τρούμαν Καπότε:
«Επιτέλους το πρώτο σωστό βήμα στην καριέρα του». 

Επίσης ο  Γκορ Βιντάλ είχε πει για τον Αλεξάντερ Σολζενίτσιν:
«Κακός συγγραφέας και ανόητος άνθρωπος - αυτός όμως είναι συχνά ο συνδυασμός της επιτυχίας για το αμερικανικό αναγνωστικό κοινό». 

Αλλά και ο σύγχρονος συγγραφέας Μάρτιν Εϊμις είχε πει για τον Γκορ Βιντάλ που ήταν γνωστός ομοφυλόφιλος:
«Δίνει την εντύπωση ότι πιστεύει πραγματικά πως οι ετεροφυλόφιλοι έχουν πέσει θύματα μαζικής ύπνωσης και προπαγάνδας, αλλιώς θα ήταν γκέι φυσικά».

Επίσης ο  Μάρτιν Εϊμις έχει πει για τον Θερβάντες:
«Το διάβασμα του Δον Κιχώτη μπορεί να συγκριθεί με μια αρμένικη βίζιτα ηλικιωμένου συγγενούς που δεν σταματά να σε ζαλίζει με τις φάρσες του, τις βρώμικες συνήθειές του, τις ατέλειωτες περιγραφές ακατανόητων αναμνήσεων. Οταν επιτέλους τελειώσει η εμπειρία και ο γέρος φύγει (στη σελίδα 845), σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Και δεν πρόκειται για δάκρυα ανακούφισης ή μετάνοιας, αλλά για δάκρυα περηφάνιας που κατάφερες να φτάσεις μέχρι το τέλος.»

Ο Τρούμαν Καπότε για την ηγετική μορφή του κινήματος μπητ Τζακ Κέρουακ:
«Αυτό δεν είναι γράψιμο, είναι δακτυλογράφηση».  

Η Βιρτζίνια Γουλφ για τον «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις
«Το έργο ενός νοσηρού προπτυχιακού φοιτητή που ξύνει διαρκώς τα σπυριά του».

Ο Νόρμαν Μέιλερ για τον μυθιστοριογράφο και δημοσιογράφο Τομ Γουλφ:
«Διαβάζοντάς τον κάποιες φορές, είναι σαν να σε έχει καβαλήσει μια υπέρβαρη γυναίκα. Ή την ερωτεύεσαι ή παθαίνεις ασφυξία».

Ο αμερικανός συγγραφέας Τζον Ντος Πάσος για τον ποιητή και ιδρυτή του ντανταϊσμού Τρίσταν Τζάρα
«Ενας χτικιάρης Ρουμάνος που θυμίζει σχολαστικό αρχιλογιστή».

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι για όλους τους συναδέλφους του
«Οι συγγραφείς θέλουν να μυρίζουν μόνο τις δικές τους κουράδες. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Προτιμώ να σκέφτομαι τον θάνατο παρά το έργο άλλων συγγραφέων. Είναι πολύ πιο ευχάριστο». 

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.