ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΞΕΓΕΛΑΕΙ Η ΜΝΗΜΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΩΣΤΑ !

 

Μπορεί να μας κάνει εντύπωση πως θυμούνται μερικοί άνθρωποι γεγονότα που έγιναν πριν πολλά χρόνια.
Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως ότι θυμούνται και διηγούνται μερικοί, ακόμα και για σημαντικά γεγονότα της ζωής τους, πιθανώς λόγω του  ως ονομάζεται στην ψυχιατρική, «εξωραϊσμού  του παρελθόντος», δεν είναι και η τότε πραγματικότητα.
Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Στο ποστ μου   ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ…. γράφω για την λάθος αφήγηση που έκανε από σκηνής ο Σαββόπουλος:
Βέβαια έκανε και ένα λάθος λέγοντας ότι η ιστορική συναυλία της ΕΦΕΕ στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε την ίδια μέρα με την συναυλία των Rolling Stones στον Παναθηναϊκό στις17 Απριλίου 1967, δηλαδή 4μέρες πριν να γίνει η δικτατορία .
Έλα ντέ όμως που είχα πάει και στις δύο και βέβαια δισυπόστατος δεν υπήρξα ποτέ !
Η συναυλία στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε στις 19 Απριλίου και λόγω της επιτυχίας που σημείωσε είχε προγραμματιστεί να επαναληφθεί την 21 Απριλίου!
Πρόσφατα δε στο ποστ μου Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ 1946. γράφω πως την παραμονή των εκλογών της 31-1-1946 είχε εκφωνήσει λόγο ο Ιωάννης Σοφιανόπουλος από το Θέατρο Βρετάνια ως εκπρόσωπος  των κομμάτων υπέρ της αποχής.

Ο Μίκης Θεοδωράκης στο Άξιος εστί λέει πως μίλησε εκεί ο Ζαχαριάδης, αλλά αυτό είναι λάθος γιατί ο Ζαχαριάδης στις παραμονές των εκλογών έφυγε για τις ανατολικές χώρες, όπου άρχισε επαφές για τη διερεύνηση του ένοπλου αγώνα, με ενδιάμεσο σταθμό τη Θεσσαλονίκη. Από εκεί φαίνεται ότι έδωσε την εντολή για το χτύπημα στο Λιτόχωρο τη μέρα των εκλογών.  

Στο ίδιο βιβλίο επίσης γράφει για την μέρα που σκοτώθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας πως:
Δηλαδή ξεκινούσαν οι διαδηλώσεις γύρω στις 5 με έξη το απόγευμα, η πορεία γινόταν πάντα από την Ομόνοια, ανέβαιναν την Σταδίου, διαδήλωναν μπροστά στην Βουλή και κατέβαιναν την Πανεπιστημίου. 
Γινόταν πραγματικά ένας φαύλος κύκλος. Κατεβάζαμε τις μάζες, όμως η ζωή προχωρούσε.
Από το παραπάνω κείμενο είναι προφανές ότι όσα λέει δεν τα γνωρίζει από πρώτο χέρι αλλά από διηγήσεις συντρόφων του και ταυτόχρονα είναι εμφανής η προσπάθεια του να μεγιστοποιήσει τον ρόλο των  Λαμπράκηδων στις μεγάλες διαδηλώσεις την εποχή των αποστατών.
Στις διαδηλώσεις αυτές, εκτός των Λαμπράκηδων  σημαντικότερη ίσως ήταν η συμμετοχή της νεολαίας του Κέντρου, της  ΕΔΗΝ.
Θυμάμαι δε τις κωμικοτραγικές σκηνές που έγιναν μπροστά μας στην Πλατεία Συντάγματος όταν ένα βράδυ με την παρέα μου καθόμαστε και τρώγαμε την πάστα μας στο τότε ιδιαίτερα δημοφιλές ζαχαροπλαστείο Παπασπύρου εκεί που σήμερα είναι τα McDonalds. (οι ομπρέλες κάτω δεξιά στην φωτογραφία)

Μια αυθόρμητη ευάριθμη διαδήλωση, φωνάζοντας συνθήματα κατά των αποστατών, εμφανίστηκε στην αρχή της πλατείας Συντάγματος κατά τις 11 το βράδυ! Την άλλη μέρα έμαθα από συμφοιτητές μου τι είχε γίνει. 
Είχαν μαζευτεί μερικοί κεντρώοι φοιτητές στα γραφεία της ΕΔΗΝ που ήταν η νεολαία του Κέντρου στην Ομήρου 16. (στην φωτογραφία ο Ανδρέας στα γραφεία της ΕΔΗΝ)

Όταν βράδιασε αντί να φύγουν για τα σπίτια τους έριξαν μερικοί την ιδέα να κάνουν μια διαδήλωση κατά των αποστατών. Έτσι ξεκίνησαν λίγοι από την Ομήρου αλλά όταν έφτασαν στο Σύνταγμα είχαν αυξηθεί σημαντικά από περαστικούς. Η αστυνομία εμφανίστηκε καθυστερημένα και οι διαδηλωτές έκατσαν στα πολλά τραπεζάκια που υπήρχαν τότε επάνω στην πλατεία ανάμεσα στον ήδη καθισμένο κόσμο στο δεξιό της μέρος. 
Καθώς πλησίαζε η αστυνομία ένας ένας οι διαδηλωτές πήγαιναν και κάθονταν στα τραπεζάκια που ήσαν αριστερά και όταν πλέον ξαναέγιναν πολλοί σηκώθηκαν και άρχισαν να ξαναφωνάζουν συνθήματα.
Η διαδήλωση έληξε άδοξα όταν η αστυνομία άρχισε τελικά να βαράει αδιακρίτως διαδηλωτές και άσχετους καθήμενους που βρίσκονταν  στην πλατεία.
Ξαναγυρίζοντας στα όσα λέει ο Θεοδωράκης οι διαδηλώσεις συνήθως ξεκίναγαν από τα Προπύλαια και όχι από την Ομόνοια.
Η διαδήλωση που σκοτώθηκε ο Πέτρουλας ξεκίνησε από τα Προπύλαια κατέβηκε στην Ομόνοια και από εκεί ανέβαινε την Σταδίου για να πάει προς το Σύνταγμα. Η αστυνομία είχε αποκλείσει την πρόσβαση προς το Σύνταγμα στο ύψος μεταξύ Χρήστου Λαδά και του καταστήματος Στρογγυλού.
Εκείνη την μέρα καθώς οι γονείς μου έλειπαν στο εξωτερικό στο σπίτι μου βρισκόμαστε 3 ζευγάρια, στους πρώτους έρωτες μας και κάποια ώρα έπεσε η ιδέα να φάμε τσιπς που τότε πρωτοεμφανίστηκαν στην Αθήνα.
Αντιγράφω λοιπόν από τα σχόλια στο ποστ μου   ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΗΓΑΝΗΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!
Αυτό που δεν υπήρχε τότε ήταν τα τσίπς.
Για πρώτη φορά τα τσίπς ήρθαν στην Αθήνα την 10ετία του 60.
Τα πούλαγε χύμα το ζαχαροπλαστείο του Τσίτα στην Πανεπιστημίου απέναντι από την Βιβλιοθήκη σε μεγάλες σακούλες. (στην φωτογραφία ανάμεσα στα δύο αυτοκίνητα, δεξιά του η στοά Νικολούδη)

Θυμάμαι δε χαρακτηριστικά ότι είχα κατέβει από το σπίτι μου, στην Ασκληπιού τότε, μαζί με τον κουμπάρο μου να πάρουμε τσίπς γιατί οι τότε συμφοιτήτριες, και νυν σύζυγοι μας, είχαν πεινάσει μετά από εξαντλητική μελέτη επί κλίνης!
Καθώς ανεβαίναμε αγκαλιά με μια θηριώδη σακούλα με τσίπς ένα πλήθος διαδηλωτών μπούκαρε τρέχοντας από την Κοραή πίσω μας και με την ορμή που είχε έσπρωξε τον κρατούντα αγκαλιά την σακούλα επάνω σε ένα αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να γίνουν θρύψαλα.
Αργότερα μάθαμε τι είχε γίνει.
Ήταν η μέρα των Ιουλιανών που η Αστυνομία είχε αποκλείσει την Σταδίου στο ύψος του Στρογγυλού για να σταματήσει μια διαδήλωση προς το Σύνταγμα και από εκεί άρχισε να πετάει δακρυγόνα.
Ήταν 21-7-1965,η μέρα που σκοτώθηκε από δακρυγόνο ο Σωτήρης Πέτρουλας οπότε μπορείς να καταλάβεις γιατί το θυμάμαι.
Παρεμπιπτόντως ο Τσίτας εκτός από τα τσίπς ήταν και ο πρώτος που έφτιαχνε χυμούς φρούτων σε μίξερ, πρωτοπορία τότε!
Βέβαια μια φορά σε ένα από τα γλυκά του βρέθηκε κομμάτι ποντικού οπότε ο Μποστ είχε γράψει το αμίμητο πως αντί για φρουί γλασέ έχει σουρί γλασέ!
Το ανθρωποκυνηγητό εκείνης της μέρας ήταν φοβερό. Οι αύρες πέταγαν δακρυγόνα βομβίδια, σαν και αυτό που απ΄ότι φαίνεται σκότωσε και τον Πέτρουλα, ακόμα και σε μεμονωμένα άτομα. Παρ΄ ολίγο να φάει ένα στο κεφάλι ο κουμπάρος μου που είχε συνοδεύσει το κορίτσι του μέχρι την αφετηρία των πράσινων λεωφορείων για τον Πειραιά στην Ομόνοια.
Αυτός μεν την γλύτωσε, δεν την γλύτωσε όμως η βιτρίνα καταστήματος στην είσοδο του οποίου είχε καταφύγει γιατί  τα βομβίδια αυτά από χοντρό πεπιεσμένο χαρτί πάχους γύρω στο 0,5 εκ, διαμέτρου περίπου 5 εκ  και μήκους άνω των 10εκ καθώς εκτοξευόταν από ένα κανονάκι της Αστυνομικής Αύρας σίγουρα όταν μπορούσε να σπάσει το τζάμι βιτρίνας μπορούσε να σου σπάσει και το κεφάλι, αν σε πετύχαινε .