ΕΜΕΙΣ, ΤΟΥ 60 ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ….

Πάνω από 40 χρόνια τώρα όταν σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα και η μουσική μας φέρνει τους μάγους στην σκηνή και σύντομα μαζί τους , ο Μάγος θριαμβεύει στην σκηνή, έχεις συνειδητοποιήσει πια ότι πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν και βέβαια γνωρίζεις πως η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δική σου μελαγχολία και ξέρεις πια πως από αρκετά χρόνια πριν είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε ν΄ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιούς θ΄ αφήσεις.
Μπορεί να πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες, οι κραυγές και να γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών, αλλά έχεις πια αποφασίσει ότι θα είσαι πάντα εκεί μαζί του και με την μουσική του με την οποία φτιάχνουν οι Ελληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες.
Μπορεί πια στο ακροατήριο τα παιδιά με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα, να έχουν τα μαλλιά τους άσπρα η τα ρούχα τους να έχουν ακολουθήσει άλλες μόδες, αλλά δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί από την σκηνή :

Το κοινό! Που να βρίσκεται κρυμμένο;
Γιορτινό! Μακρυνό κι αγαπημένο

γιατί τώρα πια ξέρει καλά και μας το λέει πως:

Και οι δικοί μου είστε εσείς
γνωστοί μου άγνωστοι από χρόνια
απ΄της Ρουλότας τις βραδιές
κι απ του Ροντέο τα τρομπόνια.
Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ,
τα ίδια λάθη

Γιατί είμαστε όλοι εκεί με τα λάθη μας ,που μεγαλώνουμε και όμορφα παλιώνουμε μαζί με μερικά από τα κορίτσια που τα πειράζαμε όταν τα βλέπαμε στον δρόμο πως δυό -δυό πέρασαν πέρασαν τα κορίτσια που δυστυχώς δεν χρειάζονται πια την μαμά τους να ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά!
Εκεί ήταν και η Συννεφούλα που χαμογελούσε όταν άκουγε τον ποιητή να της τραγουδά να γυρίσεις σου ζητώ ,επίσης ήταν και η Άννα που κάποτε στο παρελθόν την είδε να χάνεται για πάντα στου κόσμου την βοή μόνο που τώρα γύρισε παρέα με την Συννεφούλα μαζί όμως με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους!
Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα ώσπου η σύναξη αυτή σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί ,γιατί εμείς του 60 εκδρομείς δεν είμαστε απόμακροι εξ αρχής όταν τραγουδούσαμε ,πολλοί με δακρυσμένα μάτια, τα τραγούδια που σημάδεψαν τα νιάτα μας.
Φεύγοντας από το θέατρο μπορεί να μην το ακούσαμε αυτή τη φορά ,αλλά μέσα μας τραγουδούσαμε με μπάντα την μουσική της ψυχής μας
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν΄ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε ,βρέ
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους
σαν ποταμούς
ΥΓ Όπως καταλαβαίνετε χθες ήμουνα σε ένα κατάμεστο ΠΑΛΛΑΣ και παρακολούθησα την συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου- Το Περιβόλι του τρελλού, (1969-2009) με τα κομμάτια από τους πρώτους του δίσκους στα πλαίσια των εκδηλώσεων 60΄ς το Ροκ του Μέλλοντος μας. Σαββόπουλος και φίλοι. Οι συναυλίες θα συνεχιστούν από 25/12 έως και 29/12 και το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων είναι εδώ.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας πω αν μου άρεσε ,απλά το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει καταφέρει όλες τις αμέτρητες φορές που τον έχω δει τόσα χρόνια να δίνει μια νέα ,κάθε φορά, φρέσκια εκτέλεση στα τραγούδια του, επιτυγχάνοντας αυτό το αποτέλεσμα γιατί συνδυάζει την δική του ευαισθησία και πείρα με τις σύγχρονες μουσικές τάσεις από νέους και ταλαντούχους μουσικούς.
Βέβαια έκανε και ένα λάθος λέγοντας ότι η ιστορική συναυλία της ΕΦΕΕ στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε την ίδια μέρα με την συναυλία των Rolling Stones στον Παναθηναϊκό στις17 Απριλίου 1967, δηλαδή 4 πριν να γίνει η δικτατορία .
Έλα ντέ όμως που είχα πάει και στις δύο και βέβαια δισυπόστατος δεν υπήρξα ποτέ !
Η συναυλία στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ έγινε στις 19 Απριλίου και λόγω της επιτυχίας που σημείωσε είχε προγραμματιστεί να επαναληφθεί την 21 Απριλίου!
Σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στο ποστ που γράφω για εκείνες τις μέρες και για τις συναυλίες, με τα σχετικά δημοσιεύματα του τότε τύπου.
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Επίσης σας παραθέτω μερικά εξαιρετικά ποστ για τον Σαββόπουλο που έχουν γράψει παλιότερα άλλοι αξιόλογοι μπλογκερς:

Οίστρος: Δ.Σαββόπουλος: Μια σειρά αμφιβολίες που με φτάνουν στο "αμήν"
http://oistros-reportaz1.blogspot.com/2006/11/blog-post_05.html

Έντεκα: Έντεκα (Σαββόπουλοι)
http://enteka.blogspot.com/2007/06/blog-post_26.html

Squarelogic: Μια βραδιά με τον Σαββόπουλο

ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 25-12-09

Ένα εξαιρετικό κείμενο για την ίδια συναυλία έγραψε με την τόσο ραφινάτη πένα της η Όλγα Μπακομάρου στην Ε της 24-12.

Σας το παραθέτω ολόκληρο:

*Ας τον έχει ο Θεός καλά τον Διονύση Σαββόπουλο γι' αυτό το δροσερό αεράκι που σήκωσε και φυσάει πάνω από την πόλη, μέσα σε θέατρα, σινεμά και μουσεία, σε χώρους συναυλιών, ομιλιών και «χάπενινγκ» και στο Μετρό ακόμα...
Γι' αυτό το παλιό κουτί με το ακριβό άρωμα που ποτέ δεν ξεθύμανε, και που εκείνος έχοντάς το φυλαγμένο στην αγκαλιά του, στο μυαλό και στην καρδιά του μέσα, κοντά μισόν αιώνα τώρα, είπε να το ανοίξει· για να μας το δείξει, να μας το θυμίσει, να μας το γνωρίσει, να το γιορτάσει μαζί μας...

*Με την ειλικρίνεια και τη λαχτάρα ενός παιδιού, άλλωστε, ο Διονύσης έχει κρατήσει κάτι από εκείνη την αθωότητα, το αισθάνεσαι· και είναι ίσως κι αυτός ένας λόγος που όσο μεγαλώνει (και μεγαλώνουμε) τόσο περισσότερο τον αγαπάμε... Από την εικόνα εκείνου του αδύνατου αμφισβητία νεαρού, με τα κοντοκομμένα μαύρα μαλλιά, τα γυαλιά με τον βαρύ σκελετό και το μουστάκι... ώς αυτήν του ώριμου άνδρα, με τη μικρή άσπρη αλογοουρά και την κοντή γενειάδα, τα στρογγυλά γυαλάκια και τη γαλήνη ενός αναχωρητή ή προφήτη στο πρόσωπο...

*Φεύγοντας το 2009, σχεδόν ταυτόχρονα με τα «ωσαννά» των αγγέλων, που υποτίθεται (ξανα)κατεβαίνουν στη Γη χωρίς πλέον να τα ακούμε... ανεβαίνοντας τα σκαλιά του «Παλλάς», ημέρα πρεμιέρας, με τη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων να υποδέχεται «επωνύμους» και «ανωνύμους»... Να τοι του '60 οι εκδρομείς επί σκηνής (και ποιος ξέρει πόσοι από αυτούς που γέμιζαν την αίθουσα), μιας δεκαετίας μυθικής, μαγικής, ιστορικής, που πάνω της ακουμπήσαμε, πιαστήκαμε, πατήσαμε· και, υποψιασμένα ή ανυποψίαστα, πατάμε...

*Με τους «Μάγους» του να ανοίγουν τον δρόμο, όλους τους δρόμους για το ταξίδι... Μέσα από τις μουσικές του, την ποίηση, τη φωνή, την πρόζα του, τις ιστορίες (του) που μας διηγήθηκε· με τη φιγούρα του μες στα μαύρα, το σώμα δυνατό, παλλόμενο, ένα με την κιθάρα του... Μέσα από βίντεο-ντοκουμέντα, γεγονότα που σημάδεψαν τον κόσμο και τη χώρα, και πρόσωπα, δικά του και δικά μας, παρόντα και απόντα -«όταν ο κόσμος θα γκρεμίζεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές...»· και ένα ρίγος να μας διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα...

*Κύματα κύματα η νοσταλγία -είδα ανθρώπους κάποιας ηλικίας δίπλα μου να κλαίνε και νεότερους να σιγοτραγουδάνε... Και όταν έλεγε το «Είδα την Αννα κάποτε», η γυναίκα που καθόταν μπροστά μου έγειρε ξαφνικά στην αγκαλιά του συντρόφου της και έμεινε ακίνητη εκεί και αφού τέλειωσε το τραγούδι· και όταν ανασηκώθηκε σκούπιζε διακριτικά τα δάκρυά της... Εκδρομέας ίσως και εκείνη της δεκαετίας του '60 σκέφτηκα -μαζί με τους διαδηλωτές του «1-1-4», μαζί με τον Μίκη, τον Χατζιδάκι, τον Κουν, τον Τσαρούχη, τη Μελίνα, τον Μποστ και τόσους άλλους- που σηματοδότησε «το ροκ του μέλλοντός μας»...

*«Στέκομαι αμήχανος μπροστά στο μέλλον. Συχνά βαρύς και αυτοοικτιρόμενος. Το τοπίο είναι άνυδρο και βραχώδες. Συνέβη πράγματι η δεκαετία του '60;», αναρωτιέται ο Διονύσης, προλογίζοντας το εξαιρετικό πρόγραμμα των εκδηλώσεων που ολοκληρώνονται στις 14 Ιανουαρίου του νέου έτους. «Μα τι το ψάχνω;», δίνει την απάντηση ο ίδιος. «Πρωτοπήδηξα στα "σίξτις". Είδα τα νερά να φουσκώνουν και τη στάθμη τους ν' ανεβαίνει εκεί που δεν ξανάγινε. Υστερα τα νερά τραβήχτηκαν, καταλάγιασαν, αλλά το σημείο που φτάσανε και φάγανε το βράχο είναι εκεί, ψηλά, κτήμα εσαεί. Να το, κοιτάξτε το, ακούστε το, είναι πάντα εκεί, ναι, σαν μια γιορτή...».

*Τα φώτα σβήνουν όμως, οι Μάγοι φεύγουν απ' τη σκηνή... Εξω στον δρόμο, η γιορτή μοιάζει να συνεχίζεται: Το πλήθος που γέμιζε το «Παλλάς» κυλάει πυκνό από τις σκάλες προς την έξοδο, πρόσωπα ξαναμμένα, γελαστά, ευτυχισμένα μπορείς να πεις· με τις κάμερες επί του πεζοδρομίου να σημαδεύουν ως είθισται τους «επωνύμους»... Παλιοί φίλοι και γνωστοί, που ξανασυναντήθηκαν τυχαία εκεί, καληνυχτίζονται με φιλιά στον αέρα, λόγω γρίπης μάλλον, και υποσχέσεις ότι σύντομα θα ξαναβρεθούν· ενώ μια ξέμπαρκη αυτόκλητη «ορχήστρα του δρόμου», λίγο πιο πέρα, παίζει άλλες μουσικές...