ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΗΓΑΝΗΤΗ ΠΑΤΑΤΑ ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!

Μερικές φορές διαβάζεις ένα κείμενο και διαπιστώνεις με έκπληξη πως αυτά που έχει γράψει κάποιος άλλος τα είχες και εσύ σκεφτεί κατά καιρούς έχοντας παρόμοιες εικόνες, εμπειρίες ακόμα και οσφρητικά ερεθίσματα.
 Έτσι λοιπόν τραγάνισα προ ημερών με απόλαυση το κείμενο της Έλενα Ακρίτα για ένα από τα νοστιμότερα φαγητά, που δεν ξέρω κανένα που να μην το τρώει, τις τηγανιτές πατάτες!
 Το έγραψε με έναυσμα το κίνημα της πατάτας Νευροκοπίου που υπάρχει στις μέρες μας αλλά νομίζω πως είναι και θα είναι διαχρονικό. Απολαύστε και σεις ένα μέρος από το κείμενο και είμαι σίγουρος πως μερικοί θα τρέξουν μετά να ρίξουν μερικές πατάτες στο τηγάνι!
 Κανένα τρόφιμο δεν είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο γονίδιό μας όσο η πατάτα. Οχι η πατατοσαλάτα, όχι ο πουρές και σίγουρα όχι το ογκραντέν ή το σουφλέ πατάτας: η τηγανητή. Η απλή τηγανητή πατατούλα. Αυτό το θεσπέσιο τραγανιστό πιάτο, αυτό το κρίτσι κρίτσι που δεν θες να τελειώσεις ποτέ, μας πάει πίσω στα παιδικά μας χρόνια, μας ταξιδεύει σε αναμνήσεις που ο χρόνος τις ξεθώριασε αλλά δεν τις εξόντωσε. Η μυρωδιά του καμένου λαδιού σε εποχές χωρίς απορροφητήρες κι αποσμητικά χώρου… Η μάνα όρθια να τις στεγνώνει σε καθαρό πανί να φύγουν τα πολλά νερά. Το λάδι που έπρεπε να κάψει καλά. Η πατάτα που έπρεπε να τσιτσιρίσει θεαματικά. Φτστσουου ένα πράγμα. Κι η μάνα που τινάζεται ελαφρά προς τα πίσω μην την πάρουν τα σκάγια κι απλώνουμε μετά οδοντόκρεμες σε καμένα δάχτυλα.
 Η πατάτα δεν έκανε ποτέ σόλο καριέρα… Πάντα από δίπλα υπήρχαν κι ένα δυο αυγά τηγανητά… Ή τυρί φέτα με λαδάκι και ρίγανη… Ή μια χωριάτικη… Κάποιο συνοδευτικό τέλος πάντων, που όμως ποτέ δεν ακύρωνε η κυριαρχία της τηγανητής πατάτας. Αυτή ήταν πάντα η σταρ, αυτή έβγαινε τελευταία στην υπόκλιση, αυτή αποθεωνόταν στο τέλος… Αν ρωτήσεις 99 στους 100 Ελληνες ποιο ήταν το αγαπημένο φαγητό των παιδικών τους χρόνων, «τηγανητές πατάτες» θα σου πουν. Κι αν τους ξαναρωτήσεις ποιες ήταν οι πιο νόστιμες που έφαγαν ποτέ, «της μάνας μου» θα σου απαντήσουν. Ακόμα και μετά, στα χρόνια της φούσκας, που οι Ελληνες ανακάλυψαν τη nouvelle - μην ξεράσω - cuisine, την πάπια με δαμάσκηνο, το χοιρινό με μέλι και το γουρούνι με γαρίφαλο στο αυτί… Πήγαιναν στο ρεστοράν, έτρωγαν την απειροελάχιστη γκουρμέ κουραδίτσα στο τεράστιο πιάτο και μετά γύριζαν σπίτι και τσάκιζαν μια τηγανιά πατάτες να στανιάρει το στομάχι τους. Η τηγανητή πατάτα είναι το πιο «αταξικό» έδεσμα που υπάρχει. Καταργεί κοινωνικούς διαχωρισμούς, ξεπετάει οικονομικές διαστρωματώσεις. Τα πλουσιόπαιδα δεν μεγάλωσαν με καπνιστό σολομό και τα φτωχόπαιδα με βλίτα απ' το βουνό. Ολα τα παιδιά με πατάτες μεγαλώσαμε… Και με πατάτες μεγαλώνουμε τα δικά μας παιδιά.
 Πόσο δίκιο έχει δε για όλες αυτές τις αηδίες της nouvelle cuisine που βρίσκεσαι μπροστά σε ένα τεράστιο πιάτο με πράγματι μια απειροελάχιστη κουραδίτσα στο κέντρο ακαθορίστου προέλευσης και γεύσης ενώ ο μαίτρ με αρκετά εμφανή σαδισμό σου εξηγεί τι απίθανους γευστικούς συνδυασμούς έχει αυτή η κουράδα στολισμένη με 3 αρακάδες και κάτι ίχνη φυτών ακαθόριστης προέλευσης.
 Το κακό δε είναι ότι πολλές γυναίκες παρασύρονται από όλη αυτή την γκουρμεδολογία που μας κατακλύζει και ενώ σε καλούν σε τραπέζι που υποτίθεται πως θέλουν να σε ευχαριστήσουν σε μεταβάλουν σε πειραματόζωο των μαγειρικών τους εμπνεύσεων. Οι δε κυρίες της παρέας αφού κατακεραυνώσουν κουτσομπολεύοντας μεταξύ τους τα εδέσματα της οικοδέσποινας, της λένε υποκριτικά -Εξαιρετικό ήταν χρυσή μου!-
Βέβαια ως γνήσια μιμητικά όντα στο δικό τους σπίτι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν κάτι πιο απίθανο ! Ακόμα θυμάμαι τον κουμπάρο μου που σε ένα φιλικό σπίτι που μας είχαν καλέσει για φαγητό ανενδοίαστα η οικοδέσποινα που τον ξέρει παιδιόθεν του είπε πως - Α΄μάλλον αυτά που έχω φτιάξει δεν τα τρως εσύ!
Όπως έχει πει ο ίδιος αφού σε καλούν να φας και θέλουν να σε ευχαριστήσουν γιατί δεν βάζουν ένα αρνάκι στο φούρνο με πατάτες που το τρώνε όλοι και μένουν και ευχαριστημένοι;
 Ακριβώς δε αυτό που γράφει η Ακρίτα πως μετά από ένα τέτοιο γεύμα πας και ρίχνεις μια τηγανιά πατάτες το έχω ζήσει με τον παραπάνω, όταν βρισκόταν με την γυναίκα του στο Εδιμβούργο για το PhD του. Τους είχαμε επισκεφτεί με την γυναίκα μου εκεί και μας είχαν πάει σε ένα ταβερνάκι να φάμε τοπικές σπεσιαλιτέ που δυστυχώς μας έχει μείνει αξέχαστη η ανοστιά τους.
 Γυρίσαμε στο σπίτι τους και ακόμα θυμάμαι την νοστιμιά που είχαν τα τηγανιτά αυγά με μπέικον και τηγανιτές πατάτες που φάγαμε μετά τις σκωτσέζικες αηδίες!
 Δεν μου έχει μείνε δε στην μνήμη κανένα πιάτο από γκουρμέ, του κώλου, εστιατόρια ενώ μου έχουν μείνει ανεξίτηλα στο μυαλό 3 αξέχαστες γευστικές εμπειρίες από ταβερνάκια.
 Η πρώτη ήταν ένας εξαιρετικά ψημένος κολιός καλοκαίρι στην Σέριφο.
 Η δεύτερη ήταν ένα πιάτο σε ένα μαγέρικο στο λιμάνι του Πόρτο της Πορτογαλίας. Σε ένα μακρόστενο μεγάλο πιάτο μας έφεραν φρεσκοτηγανισμένες πατάτες και επάνω τους μια ζουμερή καλοψημένη μπριζόλα επάνω στην οποία είχε απλώσει ένα τηγανητό αυγό!
 Η τρίτη, και καλύτερη, ήταν σε ένα ερημικό κολπίσκο της Τζιάς που μια γριά είχε το σπίτι της και τον κήπο της. Καθώς ρωτήσαμε αν υπάρχει εκεί κοντά κάπου να φάμε, προθυμοποιήθηκε να μας φτιάξει αυτή κάτι πρόχειρο. Μας τηγάνισε αυγά από τις κότες της, έκοψε ντομάτα από τον κήπο της και τηγάνισε τις πιο θεσπέσιες τηγανιτές πατάτες που έχω φάει έχοντας τους ρίξει επάνω θρούμπη!
 Μόνο η λέξη πανδαισία μπορεί να σηματοδοτήσει επακριβώς το τι αισθανθήκαμε με αυτό το γεύμα και βέβαια ως γνήσιοι δοκιμαστές της Michelin την βαθμολογήσαμε ομόφωνα με 3 αστέρια !
 Και για όσους δεν τρώνε τηγανιτές πατάτες για να μην παχύνουν και να μην τους αυξηθεί η χοληστερίνη προφανώς δεν γνωρίζουν τα νεώτερα επιστημονικά δεδομένα που διαπίστωσαν πως βοηθούν στην καταπολέμηση του άγχους και απελευθερώνουν την «ορμόνη του έρωτα» ! Λεπτομέρειες εδώ.
 Τελειώνω δε με ένα ωραίο σχετικό ανέκδοτο.
 Ήταν τρεις αδερφές από την Κρήτη πολύ αγαπημένες. Ήρθε η ώρα να παντρευτούν.
 Η μία παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αμερική και θα έφευγε μαζί του.
 Η δεύτερη παντρεύτηκε κάποιον ο οποίος ζούσε στην Αγγλία και θα πήγαινε εκεί. 
 Η τρίτη παντρεύτηκε κάποιον από το χωριό τους στην Κρήτη και θα έμενε εκεί. 
 Το τελευταίο βράδυ πριν χωρίσουν λυπημένες μιλούσαν:
 - Κορίτσια να γράφουμε συχνά η μία στην άλλη, να λέμε τα νέα μας, πως περνάμε με τους άντρες μας, είπε η πρώτη.
 - Ναι, αλλά όταν θέλουμε να πούμε κάτι για το σεξ πώς να το πούμε; 
- Να μην πάρει κανείς άλλος το γράμμα και το διαβάσει, είπε η δεύτερη.
 - Εγώ λέω, όταν γράφουμε για το σεξ, να λέμε τηγανιτές πατάτες, είπε η τρίτη και όλες συμφώνησαν. Πέρασε καιρός και το πρώτο γράμμα έφτασε από την Αμερική:
 "Εδώ κορίτσια είναι πολύ ωραία. Έχουμε αλυσίδα εστιατορίων. Πολλά λεφτά, βόλτες και ταξίδια, αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά το μήνα".
 Μετά ήρθε το γράμμα από την Αγγλία:
 "Κορίτσια όλα πολύ καλά. Έχουμε αλυσίδα καταστημάτων με ρούχα. Πολλά λεφτά, γυρνάμε όλο τον κόσμο, τα παιδιά πάνε στα καλύτερα σχολεία, αλλά τηγανιτές πατάτες τρώμε μια φορά στις δεκαπέντε μέρες".
 Τελευταίο ήρθε το γράμμα από το χωριό της Κρήτης:
 "Εδώ κορίτσια τι να σας πω; Όπως τα ξέρετε. Χωράφι, παιδιά, νοικοκυριό, τα ίδια και τα ίδια. Τηγανιτές πατάτες όμως τρώμε κάθε μέρα και τα Σαββατοκύριακα ο Μήτσος γλύφει και το τηγάνι."