ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ γ΄μέρος

Στο ποστ μου ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ γράφω για μεταξύ άλλων και για την ταινία Butterfield 8  με την Ελίζαμπεθ Τέηλορ και τον Λόρενς Χάρβεϋ, στην οποία κάποια στιγμή λέει  η Τέηλορ I'm sorry! οπότε σύσσωμο το νεανικό κοινό απάντησε  μελωδικά στο ρυθμό του πασίγνωστου τότε τραγουδιού της Brenda Lee τραγουδώντας :So sorry!
Στον ίδιο κινηματογράφο μου έχει μείνει αξέχαστη η σκηνή στην οποία διαπιστώνουμε, όπως περιγράφω στο ποστ, ότι αυτό που βλέπουμε είναι ο τεράστιος κώλος της Elena Fiore στην ταινία Μίμης ο Σιδεράς της Λίνα Βερτμίλερ.  

Στην ίδια ιδιοφυή σκηνοθέτρια ανήκει και η ταινία Η κυρία και ο Ναύτης στην οποία αξέχαστη είναι η σκηνή στην οποία η σνομπ  ψηλομύτα κυρία της Μαριάντζελα Μελάτο που έχει ναυαγήσει σε ένα νησί με  ένα λαϊκό ναύτη (Τζιανκάρλο Τζιανίνι) όταν βυθίστηκε το «πρακτικά αβύθιστο», όπως διαφήμιζε, φουσκωτό της, έχει υποταχθεί στην μπρουτάλ γοητεία του και του λέει: sodomizzata me! Αυτός όμως νομίζει ότι είναι βρισιά και της ρίχνει μια σφαλιάρα!
Αλλά εκείνη την εποχή ο ιταλικός κινηματογράφος μας έχει δώσει σε μερικές σπονδυλωτές ταινίες, μερικά πραγματικά αλησμόνητα διαμάντια.
Ένα από αυτά το θυμήθηκα όταν έψαχνα να βρω την μοναδική σκηνή με τα χαστούκια στο τρένο από την ταινία Amici miei όπως γράφω στο ποστ μου ΟΙ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ !
 Είναι με τον Ούγκο Τονιάτσι στο Signore e signori, buonanotte που ως  στρατηγός πάει στην τουαλέτα να χέσει πριν να ηγηθεί σε τιμητικό άγημα, αλλά του πέφτει το παράσημο του μέσα στην λεκάνη με τα σκατά ! Είναι μοναδική η εξέλιξη της ιστορίας κατά την οποία ο Τονιάτσι δεν λέει ούτε μία λέξη!

Ένα άλλο είναι η κωμικοτραγική σκηνή από την ταινία I nuovi mostri στην οποία ο αξέχαστος Αλμπέρτο Σόρντι μετά από πίεση της γυναίκας του πηγαίνει την μάνα του στο γηροκομείο και καθώς την συνοδεύει η αδελφή νοσοκόμος σε αυτό, της φωνάζει σπαρακτικά: Να μου την έχετε σαν βασίλισσα!

Στα χρόνια που μεσουρανούσε στην χώρα μας ο ιταλικός κινηματογράφος, άκουγες συχνά να έχουν γίνει σλόγκαν φράσεις απ΄αυτόν, όπως το περίφημο Τσίτσο το λιμάνι φεύγει από την σκηνή στην οποία βρίσκονται κρυμμένοι σε ένα πλοίο, το γνήσια λαϊκό ντουέτο των  Φράνκο Φράνκι και Τσίτσο Ινγρασία, οπότε καθώς το πλοίο φεύγει ο Φράνκι αναφωνεί, βλέποντας από το φιλιστρίνι κατάπληκτος, την φράση αυτή.
Επίσης όμως άκουγες από παρέες νεαρών να φωνάζουν οι μισοί Μράνκα μπράνκα και να απαντούν οι υπόλοιποι Λεό λεό λεό! όπως ήταν το τραγούδι από τους Γενναίους του Μπρανκαλεόνε με τον πολυτάλαντο ηθοποιό Βιτόριο Γκάσμαν.

Άκουγες βέβαια και άλλους να σφυρίζουν το τραγούδι του Ένιο Μορικόνε που είχε γίνει τεράστια επιτυχία από την ταινία του Σέρτζιο Λεόνε Για μια χούφτα δολάρια.

Τα χρόνια που προβλήθηκε Ο κλέψας του κλέψαντος δεν ξέραμε οι περισσότεροι πως τον έλεγαν, αν και τον είχαμε δει σε αρκετές ιταλικές ταινίες σαν δευτεραγωνιστή και γι αυτό τον είχαμε βαφτίσει «το γερόντιο» Η σκηνή με την οποία ο Carlo Pisacane βλέπει με τα κιάλια και αναφωνεί ενθουσιασμένος, το χρηματοκιβώτιο, που θέλουν να ληστέψουν, είναι πλέον κλασσική.

Στις ιταλικές ταινίες θαυμάσαμε ένα πλήθος από πανέμορφες γυναίκες που ταυτόχρονα ήταν και υψηλής στάθμης ηθοποιοί.
Σοφία Λόρεν, Τζίνα Λολομπρίτζιτα, Βίρνα Λίζι, Στεφανία Σαντρέλι είναι μερικές από αυτές που πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό από διάφορες ταινίες.
Όμως δύο σκηνές από ταινίες έχουν χαραχτεί έντονα στην μνήμη μου. Η πρώτη, από τα νιάτα μου, είναι από την ταινία Πόθοι στους Βάλτους με την εκρηκτικά θηλυκή και προκλητική εικόνα της Συλβάνα Μάγκανο.

Η άλλη είναι πιο πρόσφατη, από την εικόνα της εκρηκτικής Μόνικα Μπελούτσι στην ταινία Μαλένα του Τορνατόρε καθώς περπατάει στην πόλη της, συγκεντρώνοντας όλα τα ανδρικά βλέμματα.

Από τον ίδιο σκηνοθέτη η σκηνή που μας έκανε όλους να δακρύσουμε βλέποντας την αριστουργηματική του ταινία Σινεμά ο Παράδεισος ήταν όταν ο πιτσιρικάς, ώριμος πλέον, επιστρέφει στον κατεστραμμένο πια κινηματογράφο λίγο πριν να τον γκρεμίσουν.

Τέλος δεν πιστεύω ότι υπάρχει κινηματογραφόφιλος που επισκέπτεται την Ρώμη και βρίσκεται μπροστά στην "Fontana di trevi χωρίς να φέρει στο μυαλό του την εικόνα της Ανίτα Έκμπεργκ και του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι από την ταινία Dolce Vita του Φελίνι.

Σε πλήρη όμως αντίθεση με την ονειρική Ρώμη του Φελίνι, υπάρχει και η Ρώμη των παραγκουπόλεων που εξίσου αξέχαστη μας έχει μείνει χάρις στον Έτορε Σκόλα και την ταινία του Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί με τον Νίνο Μανφρέντι μονόφθαλμο μέσα σε ένα εξαθλιωμένο περιβάλλον. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ α΄μέρος
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ β΄μέρος
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 

ΠΟΙΟΙ ΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΗΣ NOVARTIS;

Όταν η υπόθεση της Novartis ήταν στην επικαιρότητα είχα ασχοληθεί με αυτήν και είχα γράψει τα παρακάτω ποστ

-Α΄ΜΕΡΟΣ –ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ NOVARTIS. 14-2-18
 
-Β΄ΜΕΡΟΣ- ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ NOVARTIS ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΝΥΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ 17-2-18
 
-Γ΄ΜΕΡΟΣ- ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ NOVARTIS ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ 20-2-18
 
-ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ 23-2-18

Ήδη το 2022 είχε γίνει πλέον φανερό ότι η όλη ιστορία, όπως γράφω και στο Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΒΑΡΤΙΣ  (14-6-2022) ήταν μια κακοσχεδιασμένη σκευωρία με στόχο τις εκλογές του 2019 και με προοπτική το  σύνθημα από τον ΣΥΡΙΖΑ: από εδώ οι τίμιοι και από την άλλη οι κλέφτες και απατεώνες.
Η κατηγορίες όμως των κουκουλοφόρων μαρτύρων για τα 10 πολιτικά πρόσωπα κατέπεσαν πλήρως, όταν με την ομόφωνη απόφαση από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών τον Αύγουστο 2022 και  την απαλλαγή από κάθε κατηγορία  και του τελευταίου υπό κατηγορία πολιτικού, του Λοβέρδου αθωώθηκαν όλοι.
Έκτοτε και μετά την εκτόνωση της κατάστασης η υπόθεση της Novartis έφυγε από το προσκήνιο, αν και σε κάθε ευκαιρία οι αδίκως κατηγορηθέντες πολιτικοί ζητούσαν την άρση της κάλυψης των κουκουλοφόρων μαρτύρων ώστε να μπορέσουν να εκδικαστούν οι μηνύσεις που τους έχουν υποβάλλει.

Στις 14-7-2024 ένα δημοσίευμα στην εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα μέχρι τότε νερά.
Σε αυτό αναγράφεται ότι οι κουκούλες έκρυβαν λύτρα 56 εκατ. ευρώ, πως ο δικηγόρος πήρε €30 εκατ. και οι ψευδομάρτυρες  μοιράστηκαν άλλα €26, πως πλήρωσαν τον φόρο οι Αμερικανοί και πως από €5 έως €6 πήραν ο «Μάξιμος Σαράφης» και η ¨Αικατερίνη Κελέση»!
Οπότε εύλογα  αναρωτιέται  ο Γιώργος Παπαχρήστος στις 20-21/7/2024 στα ΝΕΑ:

Για να μη χανόμαστε σε αναλύσεις και συζητήσεις και να μην ξεφεύγουμε από το πραγματικό περιεχόμενο της υπόθεσης με τα «30 αργύρια» που δόθηκαν και κάποιοι τα πήραν στην υπόθεση της σκευωρίας Novartis, είναι απαραίτητο να βάλουμε ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Τι έχουμε λοιπόν; Το πραγματικό στοιχείο, ότι δόθηκαν από το αμερικανικό Δημόσιο ως αμοιβή ή ως «λύτρα» 56 εκατομμύρια δολάρια.
Έχουμε και λέμε.
Ερώτημα πρώτον : Ποιος τα πήρε;
Ερώτημα δεύτερον: αυτός που τα πήρε τα κράτησε για τον εαυτό του; τα μοίρασε; Και αν τα μοίρασε, ποιοί πήραν λεφτά από την μοιρασιά;
Ερώτημα τρίτον: από αυτά που μοιράστηκαν, πόσα πήγαν στους προστατευόμενους κουκουλοφόρους και πόσα στον λοιπό πληθυσμό που δραστηριοποιήθηκε επί του θέματος;
Ερώτημα τέταρτον: αν δεχτούμε ότι ο Σαράκης, ο δικηγόρος και νυν ανεξάρτητος βουλευτής, πήρε από τα 56 εκατομ. τα 30, αυτός τα κράτησε για την πάρτη του,  ή λ.χ. έδωσε και σε κάποιους άλλους χρήματα; Και αυτοί οι άλλοι ήταν κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εκδότες, τι;
Ερώτημα πέμπτον: από τα 26 εκατομ. που απομένουν, έλαβαν χρήματα οι προστατευόμενοι, οι κουκουλοφόροι; Αν ναι, η πράξη είναι προδήλως παράνομη και ως εκ τούτου ερευνητέα από τις Αρχές για πλείστα όσα κακουργήματα, αρχής γενομένης ότι οι προστατευόμενοι μάρτυρες δεν παίρνουν χρήματα όταν καταθέτουν για ποινική υπόθεση.
Ερώτημα έκτον: έχει συμβεί ότι έχει συμβεί, μια εφημερίδα αποκαλύπτει το deal των 56 εκατομ. ένας δικηγόρος, ο Σαράκης, αποδέχεται στην Βουλή ότι έλαβε 30 εκατομ. για τις «υπηρεσίες» του, η Αρχή που διερευνά οικονομικά εγκλήματα γιατί δεν έχει κινητοποιηθεί ακόμη; Δεν χρήζουν διερεύνησης όλα αυτά;
Ερώτημα έβδομον: πότε και πως θα μάθουμε πραγματικά από επίσημα χείλη τι ακριβώς έχει συμβεί με την υπόθεση αυτή; Δέκα άνθρωποι, πολιτικές προσωπικότητες πρώτης γραμμής, κατηγορήθηκαν άδικα για χρηματισμό από την Novartis, δεν πρέπει να πληροφορηθεί η κοινωνία ποιος έστησε την σκευωρία και προς όφελος ποιου;
Όγδοο ερώτημα δεν έχει. Εκτός ίσως από ένα: απαντήσεις στα επτά που τέθηκαν ήδη, θα δώσει κανείς;
Ή μπα…
Μέχρι στιγμής δεν είδα απάντηση στα ερωτήματα αυτά.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ

Μουσουλμάνοι διαδηλωτές καίνε αντίτυπα του μυθιστορήματος του Σαλμάν Ρουσντί «Σατανικοί στίχοι» στο Μπράντφορντ της Αγγλίας, περ. 1988. Το «βλάσφημο» βιβλίο προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις του μουσουλμανικού κόσμου. Το 1989 ο θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν Αγιατολάχ Χομεϊνί εξέδωσε «φετφά» ζητώντας τη δολοφονία του Ρουσντί και των εκδοτών του. © Derek Hudson / Getty Images / Ideal Image

Έχει μείνει πλέον ιστορική η πατάτα που είχε γράψει στο παρελθόν ο σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού(!) του Τσίπρα Νίκος Καρανίκας, όταν θέλοντας να αποδείξει την υπεροχή των αριστερών  έναντι των δεξιών έγραψε το αξέχαστο «Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματά μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον Πασκάλ και τον Μπρικνέρ».
Το παραπάνω περιστατικό μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα το ενδιαφέρον άρθρο του γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου, σχετικά με το ότι  Δεν υφίσταται η έννοια της ισλαμοφοβίας με υπότιτλο Η κριτική της θρησκείας είναι θεμελιώδες δικαίωμα της Δύσης, όχι ασθένεια
Από το άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ μεταφέρω εδώ μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου, οι φωτογραφίες από το άρθρο.
Το άρθρο του Πασκάλ Μπρυκνέρ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο City Journal (Καλοκαίρι 2017). Διατηρεί ατόφια την επικαιρότητά του, σαν να έχει γραφτεί σήμερα.

Μέλη της θρησκευτικής φοιτητικής οργάνωσης Ισλάμι Τζαμίατ-ε-Τάλαμπα καίνε ομοίωμα του Σαλμάν Ρουσντί κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην πόλη Μουλτάν του Πακιστάν, 17 Ιουνίου 2007. Αφορμή ήταν η απόφαση της Βασίλισσας Ελισάβετ να τιμήσει τον συγγραφέα με τον τίτλο του ιππότη για την προσφορά του στη λογοτεχνία. © M. K. Chaudhry / EPA / ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο όρος «Ισλαμοφοβία» μάλλον υπήρξε πριν αυτοί οι αυτοκρατορικοί γραφειοκράτες τον χρησιμοποιήσουν. (έχει αναφερθεί προηγουμένως στα έργα δύο γάλλων από αποικίες του 1910)
 Πάρα ταύτα η γλώσσα αυτή ήταν σπάνια μέχρι τα τέλη του 1980, όταν ο όρος μετατράπηκε σταδιακά σε πολιτικό εργαλείο, υπό την πίεση των Βρετανών μουσουλμάνων που αντιδρούσαν στην φετφά που εξέδωσε ο Αγιατολάχ Χομεϊνί εναντίον του μυθιστοριογράφου Σαλμάν Ρουσντί μετά την έκδοση του βιβλίου του Σατανικοί Στίχοι. Με τη ρευστή της σημασία, η λέξη «Ισλαμοφοβία» συγχωνεύει δύο πολύ διαφορετικές έννοιες: τη δίωξη των πιστών που είναι έγκλημα· και την κριτική της θρησκείας που είναι ένα δικαίωμα. Νεοεισαχθείς στο εννοιολογικό πεδίο του αντιρατσισμού, αυτός ο όρος φιλοδοξεί να θέσει το Ισλάμ στο απυρόβλητο τοποθετώντας το στο ίδιο επίπεδο με τον αντισημιτισμό.
Στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβριο του 2013, ο Οργανισμός Ισλαμικής Διάσκεψης, χρηματοδοτούμενος από δεκάδες μουσουλμανικές χώρες οι οποίες αναίσχυντα καταδιώκουν Εβραίους, Χριστιανούς, Βουδιστές και Ινδουιστές, απαίτησε από τις Δυτικές χώρες να βάλουν τέλος στην ελευθερία της έκφρασης σε ό,τι αφορά το Ισλάμ, καταγγέλλοντας ότι η θρησκεία παρουσιάζεται πολύ αρνητικά ως ένα δόγμα που καταπιέζει τις γυναίκες και προσηλυτίζει με βίαιο τρόπο. Η πρόθεση των υπογραφόντων ήταν να καταστήσουν διεθνές έγκλημα την άσκηση κριτικής της θρησκείας του Κορανίου.
Αυτή η αξίωση, όπως είχε διατυπωθεί στην Παγκόσμια Διάσκεψη κατά του Ρατσισμού που διοργανώθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στο Ντέρμπαν ήδη από το 2001, επαναβεβαιώνεται σχεδόν κάθε χρόνο. Ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τον ρατσισμό Ντουντού Ντιέν, σε μια έκθεση του Οργανισμού του 2007 για το Συμβούλιο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταγγέλλει την Ισλαμοφοβία ως μια από τις «πιο σοβαρές μορφές δυσφήμισης των θρησκειών». Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε σαφέστατα εξισώσει αυτό το είδος δυσφήμισης με τον ρατσισμό και απαιτούσε την απαγόρευση κάθε χλευασμού του Ισλάμ και των θρησκευτικών συμβόλων του. Αυτό ήταν ένα διπλό τελεσίγραφο. Ο πρώτος στόχος ήταν η επιβολή της σιωπής στους Δυτικούς που ήταν ένοχοι για την αποικιοκρατία, την εκκοσμίκευση, και την προώθηση της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Ο δεύτερος στόχος, ακόμα πιο σημαντικός, ήταν η δημιουργία ενός όπλου επιβολής εναντίον των φιλελεύθερων μουσουλμάνων που τολμούσαν να ασκούν κριτική στην θρησκεία και διεκδικούσαν τη μεταρρύθμιση των νόμων για την οικογένεια, την ισότητα των φύλων, το δικαίωμα στην αποστασία και την αλλαξοπιστία, και το δικαίωμα να μην πιστεύουν στον Θεό και να μην τηρούν το Ραμαζάνι και άλλα έθιμα. Είναι επιτακτική ανάγκη να καταδικάζονται δημοσίως αυτοί οι αποστάτες για να μην υπάρχει καμία ελπίδα για αλλαγή.
Το νέο έγκλημα σκέψης έχει στόχο να στιγματίσει τις νεαρές γυναίκες που επιθυμούν να απαλλαγούν από τη μαντίλα και να περπατούν στον δρόμο ακάλυπτες χωρίς ντροπή, και να παντρεύονται όποιον αγαπούν και όχι αυτόν που τους επιβάλλεται, καθώς και να πατάξει εκείνους τους πολίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου με Τουρκική, Πακιστανική ή Αφρικανική καταγωγή που τολμούν να διεκδικούν το δικαίωμα στην θρησκευτική αδιαφορία. Τα ζητήματα που αφορούν το Ισλάμ κινούνται από τη διανοητική, ατομική ή θεολογική σφαίρα στην ποινική, έτσι ώστε κάθε αντίρρηση ή επιφυλακτικότητα ως προς την πίστη να υπόκειται σε κυρώσεις. Η έννοια της Ισλαμοφοβίας αποκρύπτει την πραγματικότητα της επίθεσης που διεξάγουν οι σαλαφιστές, οι ουαχαμπιστές και η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική για να ισλαμοποιήσουν εκ νέου τις μουσουλμανικές κοινότητες – ένα προοίμιο, όπως ελπίζουν, του εξισλαμισμού όλου του Δυτικού κόσμου. Ο σεΐχης Γιουσούφ αλ-Καραντάουι της Αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ένας πρόσφυγας στο Κατάρ τον οποίο καταζητούσε η Ιντερπόλ για υποκίνηση δολοφονιών και προώθηση της τρομοκρατίας, εκφράζει συχνά τη λύπη του για το γεγονός ότι το Ισλάμ απέτυχε δύο φορές να κατακτήσει την Ευρώπη: το 732 όταν ο Κάρολος Μαρτέλος σταμάτησε τους Σαρακηνούς στο Πουατιέ· και το 1689 με την αποτυχημένη προσπάθεια των Οθωμανών να κατακτήσουν τη Βιέννη. Τώρα η ιδέα είναι να προσηλυτίσουν την Ευρώπη στην πραγματική πίστη αλλάζοντας εν μέρει το δίκαιο και την κουλτούρα.
 
Αλλά το Ισλάμ επωφελείται από μια ειδική προστασία. Την ίδια στιγμή που μειονότητες Χριστιανών στα Ισλαμικά εδάφη διώκονται, δολοφονούνται ή οδηγούνται στην εξορία –τώρα απειλούνται με εξαφάνιση έως τα μέσα αυτού του αιώνα– ο όρος «Χριστιανοφοβία», παρότι προτάθηκε από αξιωματούχους του ΟΗΕ, δεν καθιερώθηκε, και δεν θα καθιερωθεί ποτέ. Δυσκολευόμαστε να δούμε τον Χριστιανισμό σαν κάτι άλλο πέρα από μια θρησκεία κατάκτησης και μισαλλοδοξίας, αν και σήμερα τουλάχιστον από την Εγγύς Ανατολή έως το Πακιστάν είναι μια θρησκεία μαρτυρίου. Στη Γαλλία, με την αντικληρική της παράδοση, μπορούμε να χλευάζουμε τον Μωυσή, τον Ιησού, τον Πάπα και να τους αναπαριστούμε σε οποιαδήποτε στάση, ακόμα και την πιο χυδαία. Αλλά δεν πρέπει να γελάμε ποτέ με το Ισλάμ· εάν το κάνουμε προκαλούμε την οργή των δικαστηρίων. Γιατί αυτό το διπλό κριτήριο; Η Παρισινή εφημερίδα Le Monde σημειώνει ότι το σατιρικό   περιοδικό Charlie Hebdo έχει αφιερώσει μόνο 4% των εξωφύλλων του σε αναπαραστάσεις του προφήτη Μωάμεθ, ενώ χλευάζει τον Ιησού, τον Μωυσή, τον Δαλάι Λάμα εδώ και σαράντα χρόνια – αλλά ήταν αυτό το 4% που προκάλεσε μια μαζική δολοφονία από ισλαμιστές φονιάδες στις 7 Ιανουαρίου 2015. Και επειδή άσκησα κριτική σε δύο γαλλικές Ισλαμιστικές ομάδες που υπήρξαν ιδεολογικοί συναυτουργοί των δολοφόνων του Charlie Hebdo, με έσυραν στο δικαστήριο με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης. Κέρδισα τη δίκη – ευτυχώς, διότι αυτό που έλεγα ήταν η απλή αλήθεια.
Και σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ο πιο παράδοξος παράγοντας όλης της διαμάχης περί Ισλαμοφοβίας: η στράτευση μέρους της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην υπεράσπιση της πιο ριζοσπαστικής εκδοχής του Ισλάμ – κάποιος μπορεί να την χαρακτηρίσει ως νεο-μπολσεβικική μισαλλοδοξία των χαμένων πιστών του Μαρξισμού. Έχοντας χάσει τα πάντα –την εργατική τάξη, τον Τρίτο Κόσμο– η Αριστερά αγκιστρώνεται από αυτή την αυταπάτη: το Ισλάμ, αναβαπτιζόμενο σε θρησκεία των φτωχών μετατρέπεται στην τελευταία ουτοπία αντικαθιστώντας αυτήν του κομμουνισμού και της αποαποικιοποίησης για τους απογοητευμένους μαχητές. Ο μουσουλμάνος αντικαθιστά τον προλετάριο.
 
Η επιστροφή του Θεού στη σκηνή της Ιστορίας τελικά κατάργησε τα μαρξιστικά και αντιαποικιακά προγράμματα. Η πίστη κινητοποιεί τις μάζες καλύτερα από τη σοσιαλιστική ελπίδα. Τώρα ήταν ο πιστός του Κορανίου αυτός που ενσαρκώνει τη διεθνή ελπίδα για δικαιοσύνη, που αρνείται να συμμορφωθεί στην τάξη πραγμάτων, που υπερβαίνει σύνορα και δημιουργεί μια νέα διεθνή τάξη υπό την αιγίδα του Προφήτη: μια πράσινη Κομμουνιστική Διεθνή. Τόσο το χειρότερο για τον φεμινισμό, την ισότητα των γυναικών, την λυτρωτική αμφιβολία, το κριτικό πνεύμα· με λίγα λόγια, τόσο το χειρότερο για οτιδήποτε σχετίζεται παραδοσιακά με μια προοδευτική θέση.
 
Στο βιβλίο του Οριενταλισμός του 1978, ο Έντουαρντ Σαΐντ παρατήρησε ότι μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973, οι γελοιογραφίες στον Δυτικό Τύπο κάποιες φορές απεικόνιζαν τους Άραβες με γαμψές μύτες να στέκονται δίπλα από αντλίες πετρελαίου – ξεκάθαρα Σημίτες, σημείωσε. Επομένως, υποστήριξε ο Σαΐντ, ο στόχος του αντισημιτισμού πέρασε από τον Εβραίο στον Άραβα. Ο Σαΐντ δεν ήταν που αποκάλεσε τον εαυτό του, σε μια συνέντευξή στην Haaretz το 2000, τελευταίο «Εβραίο της Μέσης Ανατολής, έναν Παλαιστίνιο Εβραίο»; Με λίγα λόγια, για εκείνον η εχθρότητα του Δυτικού χριστιανικού κόσμου απέναντι στο Ισλάμ αντιπροσωπεύει το ισοδύναμο του αντισημιτισμού που έρεε από την ίδια πηγή.
 
Ήδη από το 1994, στην Γκρενόμπλ, οι νέοι μουσουλμάνοι που έκαναν πορεία για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της κυβέρνησης για την απαγόρευση της ισλαμικής μαντίλας, φορούσαν περιβραχιόνια με μια κίτρινη ισλαμική ημισέληνο –μια παραπομπή στο κίτρινο αστέρι που ήταν υποχρεωμένοι να φορούν οι Εβραίοι κατά τη διάρκεια της Κατοχής– σε μαύρο φόντο και την επιγραφή «Πότε θα έρθει η σειρά μας;».
Προς τι αυτή η ισλαμική επιθυμία να θεωρούνται οι μουσουλμάνοι Εβραίοι; Η απάντηση είναι σαφής: για να αποκτήσουν ιδιότητα παρία. Αλλά η αναλογία είναι διπλά ψευδής. Πρώτον, ο αντισημιτισμός δεν αφορούσε την εβραϊκή θρησκεία αυτή καθαυτήν αλλά την ύπαρξη των Εβραίων ως λαού. Οι αντισημίτες απεχθάνονταν ακόμα και τον άπιστο Εβραίο εξαιτίας του οικογενειακού του ονόματος και της συλλογικής του ταυτότητας. Και, δεύτερον, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, δεν υπήρχαν εξτρεμιστικές ομάδες Εβραίων που έκοβαν τους λαιμούς ιερέων στις εκκλησίες, όπως συνέβη στο Σαν-Ετιέν-ντυ-Ρουβραί στη Γαλλία τον Ιούλιο του 2016, μια ενέργεια δύο νέων τζιχαντιστών· δεν υπήρχαν Εβραίοι που τοποθετούσαν βόμβες σε σταθμούς τρένων, εμπορικά κέντρα ή αεροδρόμια, ή έριχναν φορτηγά στα πλήθη. Υπάρχει συνεπώς και ένας τρίτος αντισημιτισμός από το 1945 που πρέπει να προστεθεί στις κλασικές μορφές του, χριστιανικές και εθνικιστικές: ο φθόνος για τον Εβραίο ως θύματος, το πρότυπο της καταστροφής της Σοά.
 
Σύμφωνα με τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές και πολλούς προοδευτικούς, ο Μουσουλμάνος θα έπρεπε να αντικαταστήσει τον Εβραίο για άλλον ένα λόγο: ο Εβραίος έχει ατιμάσει την θέση του και έχει γίνει με τη σειρά του αποικιοκράτης με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η εξιδανίκευση του Εβραίου μετά τον πόλεμο προετοίμασε τη διαδοχική εκστρατεία σπίλωσης· με άλλα λόγια, η Ιουδαιοποίηση των μουσουλμάνων συνεπάγεται την Ναζιστικοποίηση των Ισραηλινών.
 
Η Ευρώπη έχει μια υποχρέωση όσον αφορά τον Ιουδαϊσμό, αφού αποτέλεσε μέρος της ιστορίας της από τις απαρχές της. Το Ισλάμ είναι μέρος του σύγχρονου Γαλλικού και Ευρωπαϊκού τοπίου, ναι, και επομένως έχει δικαίωμα στην κατανόησή μας, στην θρησκευτική ελευθερία, στην αστυνομική προστασία, σε κατάλληλους χώρους προσευχής, και στον σεβασμό. Αλλά με τη σειρά του πρέπει να σέβεται τους δημοκρατικούς και κοσμικούς κανόνες και όχι να διεκδικεί ένα υπερεδαφικό καθεστώς με ειδικά δικαιώματα, όπως την εξαίρεση από την κολύμβηση και τη γυμναστική για τα κορίτσια, τους χώρους προσευχής σε επιχειρήσεις, την ξεχωριστή εκπαίδευση και τις διάφορες εξαιρέσεις και τα προνόμια σε νοσοκομεία. Οι πιστοί πρέπει να προστατεύονται, αλλά και οι άπιστοι, οι αποστάτες και οι σκεπτικιστές. Έχω προτείνει ήδη από το 2006 τη δημιουργία ενός τεράστιου συστήματος υποστήριξης για τους αντιφρονούντες από το Ισλάμ, όπως βοηθήσαμε τους Σοβιετικούς αντιφρονούντες. Πρέπει επίσης να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της κριτικής των δογμάτων, όπως κάνουμε για τον χριστιανισμό, τον ιουδαϊσμό και τον βουδισμό. Ο στόχος δεν είναι να κάνουμε την Ευρώπη ισλαμική αλλά το Ισλάμ Ευρωπαϊκό, ούτως ώστε να είναι μια θρησκεία ανάμεσα στις άλλες, που ίσως, μια μέρα, να βοηθήσει στην εξάπλωση της ανεκτικότητας και στην αναζωογόνηση της κριτικής σκέψης στο υπόλοιπο της ούμμα
 
Και πόλεις της Βρετανίας όπως το Μπράντφορντ (όπου κάηκαν εκατοντάδες αντίτυπα των Σατανικών Στίχων του Ρουσντί το 1989, όπως ακριβώς οι Ναζί έκαψαν τα «εφυλισμένα» βιβλία στη Νυρεμβέργη το 1933) και το Μπέρμιγχαμ, στο οποίο κυριαρχούν οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές περισσότερο από ποτέ, έχουν μετατραπεί σε μικρά εμιράτα που καταπνίγουν τους φίλους της ελευθερίας. Όσον αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την εκστρατεία του Προέδρου Ομπάμα να προσεγγίσει το Ισλάμ στο Κάιρο το 2009, ο μουσουλμανικός κόσμος εξακολουθεί να τις εχθρεύεται, ό,τι και να κάνουν, μόνο και μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι υπάρχουν.
Η Γαλλία δέχεται επίθεση όχι επειδή καταπιέζει τους μουσουλμάνους αλλά επειδή τους απελευθερώνει από τα χέρια της θρησκείας. Τους προσφέρει μια προοπτική που τρομάζει τους πιστούς – αυτή της πνευματικής αδιαφορίας, του δικαιώματος στην πίστη και την αθεΐα, όπως είναι σε θέση να κάνουν οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί. Εάν η Γαλλία ήταν η φυλακή που κάποιοι περιγράφουν, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή πηγαίνουν να ζήσουν εκεί, κάθε μέρα, τόσο για τις οικονομικές ευκαιρίες της όσο και για τις ελευθερίες που μπορούν να απολαμβάνουν, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας να αφήσουν επιτέλους πίσω τους τη μισαλλοδοξία, τις τελετουργίες και την εξουσία των τζαμιών και των ιμάμηδων; 
Οι μουσουλμάνοι στις ελεύθερες κοινωνίες πρέπει να αποδεχθούν ό,τι έχουν αποδεχθεί οι εβραίοι και οι χριστιανοί: ότι δεν είναι μια ανώτερη θρησκεία η οποία πρέπει να απολαμβάνει πλεονεκτήματα που στερούνται άλλες θρησκείες. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ο φανατισμός δανείζεται τη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μεταμφιέζεται σε θύμα προκειμένου να επιβάλλει καλύτερα την εξουσία του. Υπάρχει μια παλιά παροιμία: και στον διάβολο αρέσουν οι παραβολές των Αγίων Γραφών.
 
Κάντε ένα περίπατο στους δρόμους κάθε μεγάλης Ευρωπαϊκής ή Αμερικανικής πόλης, και θα περάσετε μπροστά από αμέτρητες εκκλησίες Βαπτιστών, Καθολικών, Λουθηρανών, Ευαγγελιστών, ινδουιστικούς ναούς, συναγωγές, τζαμιά, παγόδες και τα λοιπά. Αυτή η ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών εκφράσεων του Θείου είναι ένα θαύμα της Δύσης. «Όταν υπάρχει μόνο μια θρησκεία, κυβερνά η τυραννία· όταν υπάρχουν δύο, βασιλεύει ο θρησκευτικός πόλεμος· και όταν υπάρχουν πολλές έρχεται η ελευθερία», παρατήρησε ο Βολταίρος. Το καλύτερο που μπορούμε να ευχόμαστε για το Ισλάμ δεν είναι «φοβία» ή «φιλία», αλλά μια καλοήθη αδιαφορία σε μια ελεύθερη αγορά πνευματικών ιδεών, ανοιχτή σε όλα τα δόγματα. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η αδιαφορία που θέλουν οι φονταμενταλιστές να εξαλείψουν. Δεν μπορεί να είναι ίση με άλλες θρησκείες αφού πιστεύει ότι είναι ανώτερη από όλες τις άλλες. Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος.
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΣΤ
ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ
Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟ
 
 

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ β΄μέρος

Μετά τον πόλεμο ο κινηματογράφος αποτελούσε το βασικό μέσο διασκέδασης σε όλο τον κόσμο, με τις αμερικανικές ταινίες να κυριαρχούν, αλλά ταυτόχρονα με ισχυρές κινηματογραφίες στην Αγγλία, την Γαλλία και την Ιταλία στην Ευρώπη.
Αλλά και στην χώρα μας σημαντικό μέρος του κοινού πήγαινε στους κινηματογράφους για να δει ελληνικές ταινίες και στο ποστ μου ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ  εξηγώ το γιατί.
Θα μπορούσα να αφιερώσω πολλά ποστ μου αναφέροντας μόνο ένα πλήθος από σκηνές που έχουν εντυπωθεί στην μνήμη των περισσότερων Ελλήνων από τις συνεχείς επανειλημμένες προβολές τους στην τηλεόραση.

Πιστεύω πχ πως λίγοι σήμερα δεν έχουν βαθιά εντυπωμένη στην μνήμη τους τον Φούντα στην Στέλλα να λέει στην Μερκούρη -φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι, τον Φωτόπουλο να λέει Αόμματος στην Κάλπικη λίρα, τον φαντάρο να χορεύει ζεμπέκικο στην Ευδοκία ή τον Ηλιόπουλο στον μεν Ατσίδα να λέει -Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα αλλά αντίθετα να εμφανίζεται ως  Δράκος στην ομώνυμη ταινία για την οποία έχω γράψει  το ποστ μου Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ
Πλήθος δε από ατάκες από τις ελληνικές ταινίες εκείνης της εποχής έχουν γίνει πλέον σχεδόν σλόγκαν στην καθημερινή ομιλία των νεοελλήνων. 

 Έχω ακούσει να παραγγέλνει πελάτης πορτοκαλάδα και το γκαρσόν που τον ξέρει να τον ρωτάει σαν τον Γκιωνάκη στα Κίτρινα Γάντια: Πορτοκαλάδα από πορτοκάλι;

Άσε που και ο ίδιος, σαν γνήσιος Λογοθετίδης έχω επαναλάβει πολλές φορές όταν βλέπω αναμμένο φως χωρίς λόγο, το αμίμητο που λέει για τους διακόπτες των φώτων: Μπαίνεις χραπ, βγαίνεις χραπ!  στο Ένα Βότσαλο στην Λίμνη.

Προσωπικά πιστεύω πως η σκηνή από την Σάντα Τσικίτα στην οποία ο Λογοθετίδης μαζεύει με το δάκτυλο του τα σουσάμια από το κουλούρι του, μόλις έχει φέρει 6 κρουσάν στο αφεντικό του χωρίς αυτός να του προσφέρει κανένα, ανήκει δικαιωματικά σε μια ανθολογία από μοναδικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Δεν πιστεύω δε να υπάρχει κάποιος που όταν η σύζυγος αναφέρεται  με νοσταλγία σε κάποιο νεανικό της φλερτ να μην της θύμισε ο άνδρας της την καταπληκτική σκηνή με τον Κωνσταντάρα και την Κοντού που τους επισκέπτεται ο εξιδανικευμένος στην φαντασία της Στέφανος, στην ταινία Της ζήλιας τα καμώματα!
Μπορεί δε να ξεχάσει κανείς τον Τσάκωνα να αναλογίζεται στο Μάθε παιδί μου γράμματα : 6 χρόνια στο Δημοτικό, 6 χρόνια στο Γυμνάσιο 12, 6 χρόνια στο Πολυτεχνείο 18, 6 χρόνια στο εξωτερικό 24, και 6 χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο 30, μέχρι τα 36 που είμαι ακόμα άλλα 6 χρόνια, που πήγανε;

Το ίδιο επίσης δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την μοναδική Σαπφώ Νοταρά από την ταινία Αχ! Αυτή η γυναίκα μου, να αναφωνεί με την χαρακτηριστική  της φωνή: Εδώ γίνονται Σόδομα και Γόμορα!
Ο Αυλωνίτης δε διαπρύσιος κήρυξ της ηθικής στην Ωραία των Αθηνών διακηρύσσει το αξέχαστο Πνεύμα και Ηθική  και στην ταινία ο Κλέαρχος η Μαρίνα κι ο κοντός εξαναγκάζεται να πει: Μην ξανακούσω να πεις τον κοντό κοντό!

Στο ποστ μου ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ αναφέρω 3 αξέχαστες σκηνές από ταινίες του μέγιστου  ηθοποιού μας Θανάση Βέγγου που προσωπικά τον ανακάλυψα στο γαμήλιο ταξίδι μας στην Ελλάδα καθώς τότε σε όλη την ελληνική επαρχία παίζονταν οι ταινίες του. Όπως δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που δεν θυμάται την σκηνή με τον Βέγγο στην ταινία Ο Θανάσης στην χώρα της σφαλιάρας, να οδηγεί το φορτηγό με ξεχασμένο το μεγάφωνο του ανοικτό και ακούγοντας απαγορευμένο Θεοδωράκη στην διαπασών, να  φτάνει στην γιορτή για την χούντα στην  πλατεία του χωριού και τότε να το παίρνει χαμπάρι!

Αλλά ο Βέγγος με την ίδια ευκολία που μας έκανε να γελάμε μπορούσε να αποδώσει και εξίσου καλά ένα τραγικό μονόλογο λέγοντας στον Χάρβεϋ Καιτέλ στο Βλέμμα του Οδυσσέα του Αγγελόπουλου μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο πως: Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε.... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. 
Αξέχαστες όμως είναι και πλήθος σκηνές από την αριστουργηματική ταινία Της Κακομοίρας με τον Χατζηχρήστο ως Ζήκο, να εξηγεί στον Φέρμα ότι είναι και σχολικά μορφωμένος. Τελοιόφοιτος 4ης Δημοτικού, 16 χρόνια σχολείο, 4 χρόνια κάθε τάξη ή να λέει στο αφεντικό του  Με κρατάς και τον Νίκα, ποιος είναι αυτός ο Νίκας;  ή όταν μένει μπουκάλα που λέει το αμίμητο: Αι γυναίκαι είναι άπιστες, το φιλοσόφησα τώρα!
Μπορείς δε να μην θυμηθείς τα χαστούκια στα Χτυποκάρδια στο θρανίο η όσα έχει ρίξει ο Κωνσταντάρας στις ταινίες του με κορυφαίο αυτό στον Παύλο Λιάρο στην ταινία Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι όταν αυτός του λέει: τράβα ρε πατέρα να πιεις μόνος σου νερό και φέρε και σε μένα ένα ποτήρι»

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες ακόμα με μοναδικές σκηνές που μας έχει προσφέρει ο ελληνικός κινηματογράφος.
Θα τελειώσω όμως με μια σκηνή που δυστυχώς δεν έχω δει, αλλά από την περιγραφή της την θεωρώ, όπως γράφω και στο ποστ μου
Ο ΓΚΟΥΣΓΚΟΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΤΣΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
μοναδική, καθώς σε ένα είδος που στοχεύει στην οπτική διέγερση του θεατή έδωσε μια τελείως σουρεαλιστική και κωμική διάσταση, διώχνοντας έτσι την υποσυνείδητη ντροπή που έχουν οι περισσότεροι θεατές ταινιών αυτού του είδους από την παρουσία τους στον κινηματογράφο.  Είναι η σκηνή που τον δείχνει να πηδάει και  αντί βογκητών λέει : α, ρε νάχα τώρα μια μπύρα  οπότε εμφανίζεται ένα χέρι και  του δίνει μια!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ α΄μέρος

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ γ΄μέρος

 
 

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙΣ (ΤΖ)ΑΚΡΗ..

Όταν ένα κόμμα είναι στην αντιπολίτευση δεν έχει κανένα πρόβλημα να προτείνει διάφορες φορολογικές ελαφρύνσεις, τις οποίες όλοι τις ακούν με ευχαρίστηση, αλλά και την παροχή αυξήσεων σε όλους μαζί με διάφορα απίθανα επιδόματα που να ικανοποιούν κάθε επαγγελματική τάξη.   
Έτσι ο νυν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να λέει ότι: δεσμεύεται για την επαναφορά του  13^ο και 14 μισθού.., όπως ακριβώς και ο προηγούμενος με το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης που θα καταργούσε τα μέτρα λιτότητας, όπως επίσης και ο Σαμαράς με τα Ζάππεια του, μέχρι που ήρθε η ώρα οι δύο τελευταίοι να προσγειωθούν απότομα στην πραγματικότητα, ενώ ο πρώτος ακόμα εφαρμόζει συστηματικά αυτό που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου ότι: κανείς δεν έπαθε από το τάξιμο!
Έτσι ο νεόκοπος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την διάσπαση του και την αποχώρηση του βαρέως πυροβολικού του που κάτι κάτεχε από νομικά,   εξαπέλυσε από το εναπομείναν ελαφρύ του πυροβολικό την κ Τζάκρη η οποία και κατάθεσε στην Βουλή νομοσχέδιο με τον βαρύγδουπο τίτλο «Για μια σταθερή, προοδευτική και δίκαιη φορολογία εισοδημάτων φυσικών – νομικών προσώπων και ιδιοκτησίας ακινήτων»
Οπότε ο Στέφανος Κασιμάτης σχολίασε με σαρκασμό στο άρθρο του με τίτλο,  Δεν βγάζεις (Τζ)άκρη  (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου ) ότι:

Δακτυλοδεικτούμενη, διότι παρότι δικηγόρος και πολιτικός η κυρία Τζάκρη δεν γνωρίζει το Σύνταγμα.
Η περίφημη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα «είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας» έγινε από το βήμα της Βουλής τον Φεβρουάριο του 2015. Μολονότι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ιδιοκτησίας Στέφανου Κασσελάκη, ο Αλέξης δεν είναι πια όσο αγαπητός ήταν κάποτε, λογικά η συγκεκριμένη δήλωση πρέπει ακόμη να ισχύει.
Φυσικά, με κάποιες εξαιρέσεις, όπως λ.χ. για τις 52 λέξεις της παραγράφου 3 του άρθρου 73, η οποία αφορά τις προτάσεις νόμου που κατατίθενται από τη Βουλή – ουσιαστικά, δηλαδή, από την αντιπολίτευση, αφού τα νομοσχέδια κατατίθενται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Η εν λόγω πρόβλεψη του Συντάγματος ορίζει ότι καμία πρόταση νόμου δεν εισάγεται προς συζήτηση εφόσον συνεπάγεται μείωση των κρατικών εσόδων προκειμένου «να δοθεί μισθός, σύνταξη ή γενικά όφελος σε κάποιο πρόσωπο».
Τουλάχιστον λοιπόν για αυτές τις 52 λέξεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Διότι, αν ήταν, θα σεβόταν τη συγκεκριμένη πρόβλεψη και δεν θα επέμενε να συζητηθεί από την Ολομέλεια η πρόταση νόμου που κατέθεσε πρόσφατα με τον τίτλο: «Για μια σταθερή, προοδευτική και δίκαιη φορολογία εισοδημάτων φυσικών – νομικών προσώπων και ιδιοκτησίας ακινήτων». Διότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους εξέτασε τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται σε αυτή και κατέληξε ότι το ετήσιο κόστος τους, αν εφαρμόζονταν, θα ήταν στα 10,8 δισ., έναντι μόλις 2,7 δισ. εσόδων.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι στον ΣΥΡΙΖΑ αγνοούσαν τη συγκεκριμένη πρόβλεψη του Συντάγματος, όπως ακριβώς αγνοούσαν και τις προβλέψεις του νόμου για τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των πολιτικών αρχηγών. Η επιπολαιότητα είναι το χαρακτηριστικότερο γνώρισμά τους. Όταν όμως την πληροφορήθηκαν, αποφάσισαν προφανώς ότι δεν τους αφορά, διαφορετικά δεν θα επέμεναν να συζητηθεί η πρόταση νόμου παρά την αντισυνταγματικότητά της.
Η κυβέρνηση, εν τούτοις, αντιλαμβανόμενη τη δυσκολία της θέσης τους, τους πρόσφερε μια αξιοπρεπή διέξοδο από την γκάφα. Ο Κωστής Χατζηδάκης, συγκεκριμένα, πρότεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να συζητηθεί το κόστος της πρότασής τους στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με τη συμμετοχή στελεχών του Γενικού Λογιστηρίου. Αφού στον ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, με την κυρία Τζάκρη αρχικά να απορρίπτει την πρόταση, ενώ ο πρόεδρος φάνηκε λίγο αργότερα να την αποδέχεται υπό προϋποθέσεις, κατέληξαν ότι τους συνέφερε περισσότερο να βουλώσουν τα αφτιά τους και να επιμένουν ότι η συζήτηση πρέπει να γίνει στη Βουλή. Τι θα γίνει, τελικά, δεν έχω ιδέα. Με αυτούς του ανθρώπους δεν μπορείς να βγάλεις άκρη ή, μάλλον, δεν μπορείς να βγάλεις Τζάκρη…
 
Πάντως μετά την αναμενόμενη ατυχή κατάληξη αυτής της πρότασης νόμου, η κ.Τζάκρη δεν θα έχει πρόβλημα να επαναλάβει την γνωστή της φράση στις αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ -Τον ήπιαμε!!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ α΄μέρος

 

Διαβάζοντας προχθές αυτή την de Profundis παραληρηματική αφήγηση ενός γνήσιου κινηματογραφόφιλου στην οποία με καταπληκτική μνήμη θυμάται χαρακτηριστικές σκηνές από ένα τεράστιο πλήθος  σημαντικών ταινιών σκέφτηκα αμέσως ποιες άραγε σκηνές από τις χιλιάδες κινηματογραφικές ταινίες έχω δει στην ζωή μου μου έχουν εντυπωθεί στην μνήμη μου.
 Ήδη στο παρελθόν έχω γράψει για  ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΤΑΙΝΙΕΣ.
Αυτές ήταν από τις ταινίες, Κάτω απ' την λάμψη του φεγγαριού  με την Σερ και τον Νίκολας Κέιτζ,  Δράκουλας με τον Κρίστοφερ Λη, The Bellboy με τον Τζέρι Λούις,  Ένας βασιλιάς στην Νέα Υόρκη με τον Τσάρλι Τσάπλιν,  Son of Paleface με τον  Bob Hope και την  Jane Russell,  Woodstock,  Η σιωπή του Μπέργκμαν και  ο Γυρισμός  με την Τζέιν Φόντα και τον Γιον Βόιτ.

Προσπάθησα να ξεκινήσω τις αναμνήσεις μου από την εποχή του βωβού, και αναπόφευκτα η πρώτη εικόνα είναι από το Θωρηκτό Ποτέμκιν το καροτσάκι του παιδιού που κυλάει στις σκάλες της Οδησσού αλλά και τα σκουληκιασμένα τρόφιμα που έδιναν στους ναύτες. Την σκηνή στην σκάλα την έχει αντιγράψει ο Μπράιαν ντε Πάλμα  στην ταινία «Οι Αδιάφθοροι». 

Κανείς πιστεύω από όσους έχουν δει την Γέννηση ενός έθνους του Γκρίφιθ δεν μπορεί να ξεχάσει τις σκηνές με τους Κου Κλουξ Κλάν που εμφανίζονται μάλιστα θετικά από τον σκηνοθέτη.
Δεν νομίζω δε ότι όποιος έχει δει αυτή την σκηνή με τον Χάρολντ Λόίντ στο SAFETY LAST ότι μπορεί να την ξεχάσει!

Βέβαια όσοι μεγαλώσαμε με τις ταινίες του Χοντρού Λιγνού έχουμε στο μυαλό μας πλήθος από σκηνές από αυτές τόσο από την εποχή του βωβού όσο και του ομιλούντος αλλά και από κωμικές καταστάσεις με τις οποίες διασκεδάζαμε ως παιδιά όπως το "Kneesie-Easie-Nosie", και "Finger-Wiggle"

Αλλά τι να πρωτοθυμηθεί κανείς επίσης από το πλήθος των ταινιών του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν. Την εικόνα του στον Χρυσοθήρα να τρώει σαν μακαρόνια τα κορδόνια του, στον Δικτάτορα να παίζει με την σφαίρα της Υφηλίου ή όταν έμπλεξε  με τις μηχανές στους Μοντέρνους Καιρούς;
Παραβλέποντας ένα τεράστιο πλήθος από σημαντικές ταινίες του βωβού , δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς στην κινηματογραφική και ανεπανάληπτη πανδαισία κινηματογραφικών εικόνων που έχει Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ, την και για σήμερα πρωτοποριακή ταινία του Τζίγκα Βερτόφ.
Εκείνα τα χρόνια γυρίστηκαν μερικές από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου όπως η πρώτη σουρεαλιστική ταινία ο Ανδαλουσιανός σκύλος των Μπουνουέλ και Νταλί.

Μπορεί να μη είδαμε σε αυτήν σκύλους και Ανδαλουσιανούς όμως η εικόνα με το ξυράφι να κόβει ένα μάτι είναι από αυτές που μένουν ανεξίτηλα γραμμένες στην μνήμη μας.
Ούτε ξαναείδαμε από τότε, όπως γράφω στο ποστ  μου  FREAKS-ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΤΕΙ  κάτι αντίστοιχο  με άτομα με εκ γενετής παραμορφώσεις.

Αντίθετα όλοι τότε, αλλά μέχρι και την δική μου γενιά, θαύμαζαν τον πρώην Ολυμπιονίκη με το τέλειο σώμα Τζόνι Βαϊσμύλερ στον ρόλο του Ταρζάν και την κλασσική του κραυγή την μιμούνταν όλα τα παιδιά.
Όμως με τον θρίαμβο του ομιλούντος γυρίστηκε και για πολλούς, αλλά και για μένα, η σημαντικότερη ταινία της ιστορίας του κινηματογράφου Ο Πολίτης Κέιν από τον Όρσον Γουέλς.
Eίναι  συγκλονιστική η σκηνή που ο Κέιν πεθαίνει και το μόνο που λέει είναι η λέξη Rosebud!

To ίδιο βέβαια είναι και η τελευταία σκηνή από το Οσα παίρνει ο άνεμος στην οποία η Βίβιαν Λη, ως Scarlett O'Hara,  παραμένει αισιόδοξη και πιστεύει ότι ο Rhett Butler θα ξαναγυρίσει λέγοντας :After all, Tomorrow Is Another Day.
Αντίθετα όμως ο Χόμφρεϋ Μπόγκαρντ στην Καζαμπλάνκα  δεν λέει ποτέ στην ταινία την φράση "Play it again, Sam " όπως γράφεται πολλές φορές ότι είπε με την αναχώρηση της Ιγκριντ Μπέργκμαν. Αυτό που είπε είναι:, "You played it for her, you can play it for me. If she can stand it, I can. Play it!"

Τέλος από όσους έχουν δει τις ταινίες του  Frank Capra, ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Τζέιμς Στιούαρτ ως νεαρό γερουσιαστή Τζέφερσον Σμιθ στην ταινία Ο κύριος Σμιθ πάει στην Ουάσινγκτον  να ξεμπροστιάζει στο Κοινοβούλιο τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τον Κάρυ Γκράντ στο φίλμ   Αρσενικό και παλιά νταντέλα όταν διαπιστώνει κατάπληκτος ότι οι καλοκάγαθες και συμπαθείς γριούλες δολοφονούν αβέρτα, ή τέλος να μην συγκινηθεί από το τέλος της ταινίας Μια υπέροχη ζωή πάλι με τον Τζέιμς Στιούαρτ.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ β΄μέρος

 ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ γ΄μέρος

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ;

Η αχαρακτήριστη συμπεριφορά του Αυγενάκη στο αεροδρόμιο, μου θύμισε δύο πράγματα.
Πρώτα το γεγονός ότι χάρις στην κάμερα που υπήρχε αποτυπώθηκε το συμβάν ενώ αν δεν υπήρχε, ο λόγος ενός πρώην υπουργού σαφώς θα υπερίσχυε του λόγου ενός απλού υπαλλήλου ο οποίος θα μπορούσε να βρεθεί και τιμωρημένος για απρεπή συμπεριφορά προς επιφανή πολιτικό.
Μήπως θυμάστε τι έλεγαν και τι έγραφαν οι δήθεν «προοδευτικοί» όταν είχε αρχίσει να χρησιμοποιούνται;
Το δεύτερο είναι ένα ποστ μου που μου είχε σταλεί με e-mail στα αγγλικά χωρίς να μου διευκρινίζουν αν είναι πραγματικό γεγονός  ή ευφάνταστη μυθοπλασία.
Το είχα δημοσιεύσει πριν 13 χρόνια με τον τίτλο Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΑΓΩΓΟΥ ΕΠΙΒΑΤΗ και το μεταφέρω ολόκληρο ξανά εδώ, προσθέτοντας στο τέλος το απολαυστικό ανέκδοτο που είχε γράψει η ΜΕΡΟΠΗ στα  σχόλια του.

Θα πρέπει να δοθεί ένα βραβείο στην υπάλληλο που ήταν στο γκισέ της αεροπορικής εταιρείας Virgin στο Σύδνεϋ πριν από μερικούς μήνες για την εξυπνάδα, την ετοιμότητα και το χιούμορ που αντιμετώπισε ένα επιβάτη που μάλλον θα του άξιζε να μεταφερθεί με τις αποσκευές.
Μια πτήση με 767 της Virgin με πολλούς επιβάτες ακυρώθηκε λόγω βλάβης του αεροσκάφους. 'Έτσι η υπάλληλος στο γκισέ προσπαθούσε να εξυπηρετήσει, τοποθετώντας σε κάποια άλλη πτήση, μια μακριά ουρά από ενοχλημένους από την ταλαιπωρία επιβάτες.
Ξαφνικά ένας εξαγριωμένος επιβάτης έσπρωξε τους άλλους έφτασε στο γκισέ και βαρώντας το εισιτήριο του επάνω σε αυτό δήλωσε φωνάζοντας πώς πρέπει να είναι στην επόμενη πτήση και ότι πρέπει να είναι και στην πρώτη θέση.
Η υπάλληλος του είπε :
Λυπάμαι κύριε ,θα είναι χαρά μου να σας εξυπηρετήσω αλλά θα πρέπει πρώτα να εξυπηρετήσω πρώτα όλους αυτούς που περιμένουν στην σειρά, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θα υπάρξει πρόβλημα σε αυτό που ζητάτε.
Ο επιβάτης όμως ήταν ανυποχώρητος και φωνάζοντας δυνατά για να τον ακούσουν όλοι είπε: Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;
Χωρίς να διστάσει η υπάλληλος χαμογελώντας πήρε το μικρόφωνο που είχε μπροστά της και είπε ακουόμενη σε όλο τον χώρο του αεροδρομίου:
Μπορώ να έχω την προσοχή σας παρακαλώ, μπορώ να έχω την προσοχή σας...
Είναι εδώ ένας επιβάτης που δεν γνωρίζει ποιός είναι. Παρακαλώ πολύ όποιος τον γνωρίζει να προσέλθει στο deck της Virgin
.Με όλη την ουρά που περίμενε να έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια ο αγροίκος έτριξε τα δόντια του και είπε στην υπάλληλο:
Θα σε γαμίσω!
Θα σε γαμίσω!
Χωρίς αυτή να χάσει το χαμόγελο της του απάντησε:
Λυπάμαι κύριε, και γι΄ αυτό θα πρέπει να περιμένετε στην ίδια ουρά. Προηγούνται άλλοι!

Και το ανέκδοτο από τα σχόλια:
Να και ένα ανέκδοτο σχετικό με τη χιλιοειπωμένη αυτή φράση "ξέρεις ποιος είμαι εγώ?"
Οι φοιτητές έχουν εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, και ο καθηγητής είναι πολύ αυστηρός:
- Έχετε στη διάθεση σας τρεις ώρες, τους λέει. Όποιο γραπτό παραδοθεί αργότερα δεν θα γίνει δεκτό.
Μετά από μισή ώρα στην αίθουσα μπαίνει καθυστερημένος ένας φοιτητής. Ζητάει τα θέματα από τον καθηγητή κι εκείνος του τα δίνει λέγοντάς του κυνικά:
- Αποκλείεται να προλάβεις! του λέει.
- Θα προλάβω! λέει ο φοιτητής.
Κάθεται σε μια θέση κι αρχίζει να γράφει. Πάνω στις τρεις ώρες, όλοι οι φοιτητές πηγαίνουν και αφήνουν τα γραπτά τους πάνω στην έδρα. Όλοι εκτός από τον αργοπορημένο. Αυτός μισή ώρα αργότερα τελειώνει το γραπτό του και πάει να το παραδώσει.
- Χα! Στο είχα πει ότι δεν θα προλάβεις! του λέει θριαμβευτικά ο καθηγητής. Δε θα δεχτώ το γραπτό σου!
Ο φοιτητής δείχνει να εκνευρίζεται.
- Ξέρετε ποιος είμαι εγώ; λέει στον καθηγητή.
Εκείνος τον κοιτάζει έκπληκτος και του αποκρίνεται αρνητικά με νεύρο.
- Σας ξαναρωτάω, ξέρετε ποιος είμαι εγώ εδώ που στέκομαι μπροστά σας;
- Ούτε ξέρω και ούτε με ενδιαφέρει, του απαντάει με ύφος γεμάτο ειρωνεία ο καθηγητής.
- Ωραία! λέει ο φοιτητής.
Και με μια γρήγορη κίνηση, ανασηκώνει μερικά γραπτά, βάζει το δικό του στη μέση των χαρτιών και φεύγει τρέχοντας!!!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

 Όταν είδα το παραπάνω σκέφτηκα ότι πιθανόν να είναι κάποια ψεύτικη κατασκευή κάποιου φανατικού κατά της ορθοδοξίας, οπότε και άρχισα να ψάχνω στο ιντερνέτ σχετικά με τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο.
 Έτσι με έκπληξη διαπίστωσα ότι αυτό είναι μετριοπαθής έκφραση μπροστά στο απίστευτο μέγεθος του μισογυνισμού του, τον οποίο μπορεί να κατανοήσει κανείς διαβάζοντας αυτά που έχει γράψει στο γεμάτο (χριστιανική αγάπη)!) πόνημα του  Κατά των πονηρών γυναικών
 
«Τι είναι η γυναίκα; Είναι ναυάγιο πάνω στην ξηρά, πηγή κακίας, αποταμίευμα χυδαιότητας και πονηριάς, θανατηφόρο συναπάντημα, ολίσθημα των ματιών, όλεθρος των ψυχών, πληγή της καρδιάς, καταστροφή των νέων, εξουσία του Άδη, απόκρημνη επιθυμία.
 
«Τι είναι η γυναίκα; Είναι αιτία του διαβόλου, ανάπαυση του όφη, παρηγοριά του διαβόλου, απαρηγόρητη λύπη, καμίνι που από κάτω καίει φωτιά, σκανδαλισμός των σωζομένων, αγιάτρευτη κακία, τόπος καθημερινής φλυαρίας, ξενοδοχείο των άσωτων, εργαστήριο των δαιμόνων.
 
«Τι είναι η γυναίκα; Είναι φίλτρο πονηριάς, αδιάντροπο θηρίο, αχαλίνωτο στόμα, δημοσίευση των μυστικών, οδηγός του σκότους, δάσκαλος των παραπτωμάτων, πονηριά της απόλαυσης, αχόρταγη επιθυμία, που προξενεί την αιώνια κόλαση.
 
« Τι είναι η γυναίκα; Είναι γήινο φρόνημα, ραθυμία του άνδρα, ακολασία που κοιμάται μαζί του, φροντίδα που ξυπνά μαζί του, καθημερινή βλάβη, θύελλα του σπιτιού, ναυάγιο του άνδρα, ανήμερο θηρίο, καταγώγιο των μοιχών, όπλο του διαβόλου, επιθυμητή λύσσα, παγκόσμιος θάνατος.
 
Όταν λοιπόν δεις μία γυναίκα όμορφη, που λάμπει, που έχει χαρούμενα μάτια, που γυαλίζουν τα μάγουλά της, που  κάποια επιτηδευμένη ομορφιά του προσώπου της φλογίζει τον λογισμό σου και αυξάνει τις επιθυμίες σου, σκέψου ότι αυτό που θαυμάζεις είναι χώμα, ότι αυτό που καίει είναι στάχτη, και τότε θα σταματήσει να παραφέρεται η ψυχή. Ξεσκέπασε με τον λογισμό σου το δέρμα του προσώπου της, και τότε θα δεις όλη την μηδαμινότητά της ομορφιάς της, διότι δεν θα βρεις τίποτε άλλο από οστά φλέβες και δυσοσμία. Σκέψου επίσης αυτή να γερνάει, να μεταβάλλεται, να πεθαίνει, να πέφτει μαραμένο όλο εκείνο το άνθος. Σκέψου τι θαυμάζεις, και να ντραπείς, και αφού ντραπείς, μετανόησε.»
 
Είναι ενδιαφέρουσα η προσπάθεια που διαβάζω εδώ να δοθούν εξηγήσεις για το κείμενο αυτό.
Παρά το ότι, όπως έχω γράψει είναι  ανύπαρκτη η σχέση του  πολιτισμού των αρχαίων μας με τον χριστιανισμό  ( ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ)  φαίνεται ότι ο απολογητής του Αγίου Εφραίμ έχει μελετήσει καλά τους σοφιστές, που με τα σοφίσματα τους υποστήριζαν παράδοξες απόψεις, παραβιάζοντας συγκαλυμμένα τους νόμους της λογικής.
Αρχικά λοιπόν μας ενημερώνει ότι είναι κατά των πονηρών γυναικών, αλλά προφανώς επειδή δεν έχει γράψει άλλο για τις μη πονηρές γυναίκες, γίνεται προσπάθεια να αμφισβητηθεί η γνησιότητα του έργου.  (το οποίο μάλιστα είναι και αμφιβαλλόμενο, όπως τα περισσότερα από τα διασωθέντα έργα που αποδίδονται στον άγιο)
Μετά διαβάζουμε το ακλόνητο επιχείρημα ότι :προφανώς δεν ήταν σχιζοφρενής ( από σαφή δική του ψυχιατρική γνωμάτευση μετά από 1700 χρόνια!) , ώστε από τη μια να αναλώνεται για το λαό του και από την άλλη να κυριαρχείται από μίσος για το ήμισυ της ανθρωπότητας!
Για να δικαιολογηθούν δε όλα αυτά τα φρικώδη που έγραψε για τις γυναίκες διαβάζουμε ότι: όλα αυτά απευθύνονται  σ’ έναν αδύναμο μοναχό για να τον αποτρέψει από τη φυσική έλξη του αντίθετου φύλου και δε σκοπεύει να υποκινήσει μίσος ή απέχθεια στη γυναίκα ως άνθρωπο.
Απλά είναι  ένας τεχνητός τρόπος να δημιουργήσει στον μοναχό απέχθεια για τη γυναικεία έλξη, και όχι για τη γυναίκα αυτή καθεαυτή ως ανθρώπινο πλάσμα. Αυτό από μόνο του δείχνει έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν μισεί τις γυναίκες, αλλά που ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ με μεθόδους ενάντια στην έλξη που του προκαλούν, επειδή τις υπεραγαπά!!!!
(η τόση πολλή αγάπη μου θύμισε όλες αυτές τις γυναικοκτονίες στις οποίες ακούμε ότι την σκότωσε γιατί την αγαπούσε!)
Όλα δε αυτά τα ανατριχιαστικά που γράφει για τις γυναίκες αφορούν στην πραγματικότητα τον διάβολο, που κρύβεται πίσω από το φυσιολογικό μεν, αλλά εξοβελιστέο σεξουαλικό ένστικτο!
(Όταν, για να κάνει την συμβουλή του πιο αξιοπρόσεκτη, ο άνδρας μοναχός κάνει τον μαθητευόμενο να βλέπει τον διάβολο να κρύβεται πίσω από μια ωραία γυναίκα, δεν εννοεί τη γυναίκα, αλλά την παραπλάνηση από τη γενετήσια έλξη)
.Και τώρα φτάνουμε στην κορύφωση της σοφιστείας καθώς γίνεται αναφορά, στην αναγκαστικά μεν χαρακτηριζόμενη ως φρικτή πολιτική δολοφονία (!!) της Υπατίας από κάποιους (όχι βέβαια φανατικούς, αλλά απλά) ανόητους χριστιανούς!
Κουβέντα βέβαια για τον υποκινητή τους, τον αρχιεπίσκοπο Κύριλλο που βέβαια έγινε και Άγιος!

Μεταφέρει δε μια ιστορία που γράφει ο Δαμάσκιος, γράφοντας ένα αιώνα μετά τον θάνατο της,  ότι ένας μαθητής της τής εξομολογήθηκε τον έρωτά του, «εκείνη αποφάσισε να τον τιμωρήσει και βρήκε μια πολύ αποτελεσματική μέθοδο για να τον αποφύγει. Του έδειξε μια από τις πετσέτες υγείας που χρησιμοποιούσε, το σύμβολο δηλαδή της γυναικείας φύσης, λέγοντας: “Αυτό αγαπάς στην πραγματικότητα, νεαρέ μου, και όχι την ομορφιά για την ομορφιά της”»
Το ότι αν αληθεύει αυτή η ιστορία, γιατί υπάρχει και άλλη εκδοχή ότι η Υπατία θεράπευσε με μουσική τον πόθο του νέου γι’ αυτήν, βολεύει τους απολογητές του Εφραίμ γιατί συνάδει και με την χριστιανική αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι ακάθαρτες λόγω της εμμήνου ρύσεως τους!
Οπότε συμπεραίνει αυθαίρετα ότι έτσι, μας αποκαλύπτει τον αληθινό χαρακτήρα της Υπατίας και δείχνει την απέχθειά της προς το ανθρώπινο σώμα και τη σεξουαλικότητα»
(άραγε θα συμφωνούσε γι΄αυτό ο σύζυγος της Ισίδωρος;)
Για να καταλήξει στο μεγαλειώδες συμπέρασμα, που κατ΄αυτόν αιτιολογεί  τις αθλιότητες  του Εφραίμ για τις γυναίκες:
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους δασκάλους του χριστιανικού μοναχισμού. Προσπαθούν να βοηθήσουν τους μαθητές τους (που οικειοθελώς έθεσαν τον εαυτό τους στη μαθητεία αυτή) να καταλάβουν τη βαθύτερη σημασία του Έρωτα (το θείο έρωτα και την ένωση με το Θεό, το ανώτατο ερωτικό ιδεώδες σε όλο το σύμπαν) και να τους στρέψουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Ως επιβεβαίωση δε του μισογυνισμού και της ανθρωποφοβίας που πρέπει να έχουν οι μοναχοί, μας παραθέτει απόσπασμα από τις οδηγίες που δίνει στους μοναχούς ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:  Και αν τύχη και περάσης από ένα σοκκάκι και εις το ένα μέρος είνε η γυναίκα και εις το άλλο είνε ο διάβολος, να μην αποπεράσης εκείθεν οπού είνε η γυναίκα, μόνον από εκεί όπου είναι ο διάβολος, διατί κάνεις τον σταυρόν σου και φεύγει, μα η γυναίκα δεν φεύγει. Και καθώς είνε δύσκολον το αρνί να συναναστρέφεται με τον λύκον και να μη φαγωθή  ή τα λιανόξυλα με τα κάρβουνα και να μην καγούν, έτσι είνε δύσκολον ο καλόγηρος να συναναστρέφεται με γυναίκες και η καλογριά με άνδρες και να μην μολυνθούν και να σκανδαλισθούν»
Και για να πεισθούμε ότι δεν υπάρχει μισογυνισμός στην ορθοδοξία μας αναφέρει την ύπαρξη γυναικών που μόνασαν ξεκινώντας από   τη μεγάλη αγία διδασκάλισσα της ερήμου Συγκλητική, που «έγινε για τις γυναίκες ό,τι ο Μέγας Αντώνιος για τους άντρες».

Για τον ΄Άγιο αυτό έχω γράψει το ποστ μου ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ-Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΛΥΣΙΑΣ!
Αν η Συγκλητική είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του Αντώνιου νομίζω ότι σήμερα αποτελεί μάλλον παράδειγμα προς αποφυγή  για τις σημερινές γυναίκες!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.