ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ; *

Από την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη ακόμα που δημοσιεύτηκε το ομότιτλο άρθρο, διακρινόμαστε για την ιδιαίτερη ικανότητα μας να αναλύουμε τις αιτίες και τους υπαιτίους για ότι μας πάει στραβά.
Ακόμα και ο ποιητής έχει εκφράσει, με τους παρακάτω στίχους του, όλη την νεοελληνική αντίληψη για το που οφείλονται όλα τα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν σε αυτή την χώρα.

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!

Ενώ όμως με τόση σαφήνεια επεξηγεί το τι μας φταίει στην συνέχεια μας τα χαλάει λέγοντας:
.

Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα

δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
.
Εδώ ο Βάρναλης κάνει ένα μεγάλο και μοιραίο λάθος γιατί αν σε κάτι διαπρέπουμε είναι στο να αναλύουμε διεξοδικά τις αιτίες που τα πράγματα δεν έγιναν σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.
Όταν πχ μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο επακολούθησε ένας καταιγισμός από ενδελεχείς αναλύσεις που μας εξηγούσαν, η κάθε μία από την σκοπιά της, του γιατί έγινε αυτό και ποιοί είναι οι υπεύθυνοι.
Το ίδιο έγινε όταν τα Σκόπια αντί να αποκαλούνται Άνω, Βόρεια, Νέα κτλ Μακεδονία είναι πλέον καθιερωμένα διεθνώς απλά και μόνο σαν Μακεδονία.
Πρόσφατα τέλος μετά την οικονομική κρίση και τα μέτρα που πάρθηκαν έχει επακολουθήσει ένας νέος καταιγισμός από αναλύσεις γιατί φτάσαμε εδώ και ποιοι ευθύνονται γι΄ αυτό η κάθε μία βέβαια ανάλογα με την πολιτική θέση του καθενός.
Στην πλειονότητα δε οι αναλύσεις αυτές, που μπορεί να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες η μια από την άλλη, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Κάποιοι άλλοι είναι οι υπαίτιοι για τις κακοτυχίες μας ενώ εμείς, μόνο σε κάποιο ελάχιστο βαθμό, ΜΠΟΡΕΙ, ΙΣΩΣ, να έχουμε βοηθήσει για να συμβούν.
Έτσι λοιπόν δικαίως ο ποιητής εκφράζει σε δύο μόνο στίχους την πικρή πραγματικότητα.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"

Σπάνια θα δει κάποιος να αναφέρεται στην λύση του προβλήματος και να δίνει μια απάντηση στο βασικό ερώτημα:
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό αποφεύγουν οι περισσότεροι να την δώσουν για ένα και μοναδικό λόγο.
Στην Ελλάδα κατοικούν από την μία μεριά γνήσιοι και τίμιοι Έλληνες και από την άλλη προδότες, κλέφτες, πράκτορες του εχθρού, προβοκάτορες, πουλημένοι, υποκινούμενοι από ξένους δακτύλους (χωρίς να ξεκαθαρίζεται αν είναι του χεριού ή του ποδιού),ξεπουλημένοι στους κεφαλαιοκράτες, μίσθαρνα όργανα διαφόρων συμφερόντων και γενικά από όλους αυτούς που δεν είναι σύμφωνοι με τις απόψεις μας και δεν ταιριάζουν μαζί τους τα χνώτα μας.
Οπότε αν προτείνεις κάτι που δεν ανήκει στις εθνικές μας φαντασιώσεις ή πρόκειται να θίξει προσωπικά μας συμφέροντα ή ακόμα χειρότερα την τσέπη μας, αυτομάτως θα ανήκεις σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες.
Από παιδί θυμάμαι κάθε χρόνο που πέρναγε, το Κυπριακό να χειροτερεύει και η κάθε λύση που προτεινόταν να είναι χειρότερη από την προηγούμενη που είχε απορριφθεί σαν προδοσία του αγώνα.
Όταν τα Σκόπια ήσαν δεκτικά σε μια ονομασία που να περιέχει το όνομα του γεωγραφικού χώρου που ζουν, εμείς βάζαμε και στα γράμματα σφραγίδες πως Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, λες και αυτοί ζούσαν σε κάποια περιοχή της Δανίας και όχι στον ευρύτερο χώρο που λέγεται Μακεδονία!
Όταν από χρόνια τα μαντάτα της οικονομίας προδίκαζαν το σημερινό αποτέλεσμα σωρεία από αναλύσεις εξηγούσαν τις αιτίες και τους υπευθύνους, αλλά όταν φτάναμε να προτείνεται να εφαρμοστεί κάποια λύση, όπως πχ με το ασφαλιστικό του Γιαννίτση σουπερ αγωνιστές προέτασσαν τα ηρωικά τους στήθη για να αποσυρθεί.
Οι ίδιοι αγωνιστές είναι έτοιμοι όμως να πρωτοστατήσουν έξω και μέσα στο υπουργείο Εργασίας για να απορροφηθούν από το Δημόσιο οι ατυχείς απολυμένοι από τα εργοστάσια που κλείνουν, αλλά οι ίδιοι πάλι είναι αυτοί που θα καταγγέλλουν σε εμβριθείς αναλύσεις τους, το υπερτροφικό και σπάταλο Δημόσιο.
Είναι βέβαια κατανοητό πως οι αναλύσεις των διάφορων γεγονότων δεν έχει κανένα κόστος και το μόνο που διακινδυνεύει ο συγγραφέας τους είναι να χαρακτηριστούν από κάποιους ανοησίες και φληναφήματα.
Αντίθετα το να παίρνει κανείς αποφάσεις και να τις εφαρμόζεις έχει πολλές φορές ένα σημαντικό κόστος.
Έτσι όταν ο Ελ. Βενιζέλος οκτώ μόλις χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή υπέγραψε με τον Ατατούρκ το σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας πέτυχε να αντιστρέψει το κλίμα έχθρας που επικρατούσε τότε με την Τουρκία και να διατηρηθούν ειρηνικές σχέσεις μαζί της για χρόνια μέχρι την έναρξη του Κυπριακού.
Όμως από πολλούς θεωρήθηκε προδότης, οι πρόσφυγες που βαυκαλίζονταν ότι θα επιστρέψουν κάποτε στα σπίτια τους τον εγκατέλειψαν, και έτσι έχασε τις επόμενες εκλογές.
Σήμερα δυστυχώς τα προβλήματα της χώρας μας, που έχουν αναλυθεί ποικιλοτρόπως λέγοντας ο καθένας το μακρύ και το κοντό του για το ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, δεν βρέθηκε κανείς από μας να δώσει μια θετική και σοβαρή απάντηση για ΤΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ.
Έτσι έπρεπε σαν - Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα- να περιμένουμε να έρθει το ΔΝΤ και η ΕΕ να μας επιβάλλουν πως ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ αλλιώς κομμένο το παραδάκι.
Ελπίζω πάντως πως ο θεός της Ελλάδας (για όσους πιστεύουν σε αυτόν),να βάλει το χέρι του και να κάνει- κάποιο θαύμα- και να την σκαπουλάρουμε τελικά με τις μικρότερες απώλειες.
Ίσως δε η τωρινή ψυχρολουσία να μας οδηγήσει στο μέλλον στο να αντιληφτούμε ότι μάλλον είναι προτιμότερο από μόνοι μας να παίρνουμε εγκαίρως έστω και επώδυνα μέτρα, παρά το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, παρά να φτάνουμε στον πάτο και να αναγκαζόμαστε τότε να ζητάμε χείρα βοηθείας από τους ξένους που βέβαια δεν διακρίνονται για αφιλοκέρδεια τους.
.
*«Τις πταίει;», το ιστορικό άρθρο που ο Τρικούπης έγραψε στις 29/6/1874 , χωρίς να βάλει την υπογραφή του, στην εφημερίδα «Καιροί», μέσα από το οποίο εξέφραζε τη διάχυτη δυσφορία που ένιωθαν οι πιο προοδευτικοί πολίτες της χώρας και οδήγησε τελικά στην αρχή της Δεδηλωμένης.