ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΑΛΗΣ

Στις 30-4-2014 δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, με αυτόν τον  τίτλο, το παρακάτω δηλητηριώδες μεν, αλλά καυστικό  και ιδιαιτέρα εύστοχο κείμενο του  Σταμάτη Φασουλή που περιλαμβάνει με την σάτιρα του τους πάντες και τα πάντα.

Θεωρώ δε πιθανό πως  όταν το έγραφε να είχε το σαρκαστικό ύφος της παραπάνω φωτογραφίας !

Σας το παραδίδω ολόκληρο για να το απολαύσετε!

Σπανίως βγαίνω τα βράδια. Προχθές, παλιός συμμαθητής και φίλος είχε γενέθλια, σηκώθηκα και πήγα.

Η παρέα είχε πολλούς καλλιτέχνες, διανοούμενους (το τι διανοείται ο καθένας άγνωστον), συγγραφείς, δύο μουσικούς, έναν ζωγράφο αφηρημένου εξπρεσιονισμού, μια μικρή ποιήτρια ντυμένη και βαμμένη στα κατάμαυρα, έναν ηθοποιό με τρία σκουλαρίκια κι έναν σκηνοθέτη σεναριογράφο εικαστικό (αυτός ο Γκρίναγουεϊ πήρε παραμάζωμα όλους όσους είχαν περισσέψει απ' τον τυφώνα Μπομπ Ουίλσον. Οι οποίοι μέγιστοι καλλιτέχνες ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τους θαυμαστές-μιμητές τους). Α, και μια κριτικό αγνώστων λοιπών στοιχείων με μια κελεμπία πράσινη και δύο χείλια κόκκινα αίμα. Εκτός αυτής, όλοι οι άλλοι είχαν και το έτερον ήμισυ μαζί τους, το οποίο και παρέμεινε όλο το βράδυ σε ρόλο θαυμαστού αβανταδόρου.

Στην αρχή η ατμόσφαιρα, ευγενική, πολιτισμένη και αν και βρισκόμασταν στην Εκάλη είχε ένα άρωμα μεταξύ Παπάγου και Μανχάταν, χαμόγελα, ένα ενδιαφέρον δε που έδειχνε ο ένας για τη δουλειά του άλλου, τι να σου πω.

Μετά ήρθαν τα ποτά κι ένας κύριος ντυμένος κοράκι με μασέλα πέρναγε με τον δίσκο και μας τάιζε κάτι μπουκίτσες, κι ένας άλλος δίδυμος μας πότιζε μοχίτος.

ΑΝΑΨΑΝΕ τα αίματα κι άρχισε ο χορός των απόψεων. Είναι μια γενιά που πέρασε απ' την ντίσκο κατευθείαν στις «απόψεις». Ταξίδι νον στοπ. Σ' ένα στροβίλισμα της κουβέντας ο εορτάζων, απευθυνόμενος σε μένα και με όλη την άνεση του πρώην συμμαθητή, ρωτάει: «Για πες μας, ρε Σταμάτη, εσύ σαν σκηνοθέτης αυτό το "Γιώργο Παπανδρέου" σαν ρόλο πώς θα τον δίδασκες;».

Η σφαίρα με βρήκε απροετοίμαστο πρέπει να πω και βρέθηκα αδιάβαστος. Άρχισα λοιπόν κι εγώ να αυτοσχεδιάζω. Ξέρετε δεν είναι ακριβώς ρόλος, φλερτάρει πιο πολύ με το «κάζο». Δεν ανήκει στους σαιξπήριους ήρωες, είναι πιο κοντά στον Μολιέρο, κι εγώ την αγνοώ την γαλλική την κωμωδία, και τον στίχο τον Αλεξανδρινό. Επίσης δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω με τη μέθοδο του «actor's studio» γιατί εκεί πρέπει να ανατρέχεις σε προσωπικές εμπειρίες, κι εγώ δεν είχα αντίστοιχες. Δεν έχω δει τον πατέρα μου από μεγάλο ηγέτη και χαρισματικό άνθρωπο να τον σέρνουν στα στερνά του στην Τήνο γιατί τον έχουνε ταμένο, δεν είχα μάνα Αμερικάνα να με νανουρίζει «να τος να τος να τος ο Πρωθυπουργός» και άλλα χαρακτηριστικά της ζωής του ανακόλουθου ανθρώπου. Αυτά βέβαια δεν δικαιολογούν τη συμπεριφορά του, περισσότερο νομίζω θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κανέναν πιο ειδικό για ιατρική γνωμάτευση, αν και φοβάμαι ότι και εκεί η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Κατόπιν η συζήτηση πήρε στροφή προς το τσάμικο (παρότι εθνικός, δύσκολος ο χορός) και δεν ξέρω πώς μου 'ρθε μες στου χορού την παραζάλη και τόλμησα να ψελλίσω ότι «Η κυβέρνηση κάπως καλά τα κατάφερε και είναι κι αυτό κάτι».

ΤΙ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ, σηκώθηκε η Εκάλη να με φάει. Τι γερμανοτσολιά με είπανε, τι Τσολάκογλου, τι χαιρετισμούς στην Ανγκελα άκουσα, τι «μη μου λες τέτοια θα πέσω φαγωμένος στην πισίνα», μια συνοδός εικαστικού δε που φορούσε για σκουλαρίκι ένα σιντί, σηκώθηκε και μου πέταξε έναν αστακό στη μούρη. Δεν ήξερα ότι το βόρειο προάστιο ΕΑΜοκρατείται. Ευτυχώς η οικοδέσποινα με λυπήθηκε και με φυγάδευσε με το Cartier στο χέρι. «Από 'δώ απ' την κουζίνα έλα, θα σε πάει ο οδηγός».

Παρ' όλον τον προπηλακισμό, εγώ στον δρόμο αναρωτιόμουνα «Αυτό το Γιώργο Παπανδρέου στο θέατρο πώς παίζεται»; Γιατί στη ζωή δεν παίζεται.