Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΑΛΗΣ





Στις 30-4-2014 δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, με αυτόν τον  τίτλο, το παρακάτω δηλητηριώδες μεν, αλλά καυστικό  και ιδιαιτέρα εύστοχο κείμενο του  Σταμάτη Φασουλή που περιλαμβάνει με την σάτιρα του τους πάντες και τα πάντα.
Θεωρώ δε πιθανό πως  όταν το έγραφε να είχε το σαρκαστικό ύφος της παραπάνω φωτογραφίας !
Σας το παραδίδω ολόκληρο για να το απολαύσετε!


Σπανίως βγαίνω τα βράδια. Προχθές, παλιός συμμαθητής και φίλος είχε γενέθλια, σηκώθηκα και πήγα.
Η παρέα είχε πολλούς καλλιτέχνες, διανοούμενους (το τι διανοείται ο καθένας άγνωστον), συγγραφείς, δύο μουσικούς, έναν ζωγράφο αφηρημένου εξπρεσιονισμού, μια μικρή ποιήτρια ντυμένη και βαμμένη στα κατάμαυρα, έναν ηθοποιό με τρία σκουλαρίκια κι έναν σκηνοθέτη σεναριογράφο εικαστικό (αυτός ο Γκρίναγουεϊ πήρε παραμάζωμα όλους όσους είχαν περισσέψει απ' τον τυφώνα Μπομπ Ουίλσον. Οι οποίοι μέγιστοι καλλιτέχνες ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τους θαυμαστές-μιμητές τους). Α, και μια κριτικό αγνώστων λοιπών στοιχείων με μια κελεμπία πράσινη και δύο χείλια κόκκινα αίμα. Εκτός αυτής, όλοι οι άλλοι είχαν και το έτερον ήμισυ μαζί τους, το οποίο και παρέμεινε όλο το βράδυ σε ρόλο θαυμαστού αβανταδόρου.
Στην αρχή η ατμόσφαιρα, ευγενική, πολιτισμένη και αν και βρισκόμασταν στην Εκάλη είχε ένα άρωμα μεταξύ Παπάγου και Μανχάταν, χαμόγελα, ένα ενδιαφέρον δε που έδειχνε ο ένας για τη δουλειά του άλλου, τι να σου πω.
Μετά ήρθαν τα ποτά κι ένας κύριος ντυμένος κοράκι με μασέλα πέρναγε με τον δίσκο και μας τάιζε κάτι μπουκίτσες, κι ένας άλλος δίδυμος μας πότιζε μοχίτος.

ΑΝΑΨΑΝΕ τα αίματα κι άρχισε ο χορός των απόψεων. Είναι μια γενιά που πέρασε απ' την ντίσκο κατευθείαν στις «απόψεις». Ταξίδι νον στοπ. Σ' ένα στροβίλισμα της κουβέντας ο εορτάζων, απευθυνόμενος σε μένα και με όλη την άνεση του πρώην συμμαθητή, ρωτάει: «Για πες μας, ρε Σταμάτη, εσύ σαν σκηνοθέτης αυτό το "Γιώργο Παπανδρέου" σαν ρόλο πώς θα τον δίδασκες;».
Η σφαίρα με βρήκε απροετοίμαστο πρέπει να πω και βρέθηκα αδιάβαστος. Άρχισα λοιπόν κι εγώ να αυτοσχεδιάζω. Ξέρετε δεν είναι ακριβώς ρόλος, φλερτάρει πιο πολύ με το «κάζο». Δεν ανήκει στους σαιξπήριους ήρωες, είναι πιο κοντά στον Μολιέρο, κι εγώ την αγνοώ την γαλλική την κωμωδία, και τον στίχο τον Αλεξανδρινό. Επίσης δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω με τη μέθοδο του «actor's studio» γιατί εκεί πρέπει να ανατρέχεις σε προσωπικές εμπειρίες, κι εγώ δεν είχα αντίστοιχες. Δεν έχω δει τον πατέρα μου από μεγάλο ηγέτη και χαρισματικό άνθρωπο να τον σέρνουν στα στερνά του στην Τήνο γιατί τον έχουνε ταμένο, δεν είχα μάνα Αμερικάνα να με νανουρίζει «να τος να τος να τος ο Πρωθυπουργός» και άλλα χαρακτηριστικά της ζωής του ανακόλουθου ανθρώπου. Αυτά βέβαια δεν δικαιολογούν τη συμπεριφορά του, περισσότερο νομίζω θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κανέναν πιο ειδικό για ιατρική γνωμάτευση, αν και φοβάμαι ότι και εκεί η επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Κατόπιν η συζήτηση πήρε στροφή προς το τσάμικο (παρότι εθνικός, δύσκολος ο χορός) και δεν ξέρω πώς μου 'ρθε μες στου χορού την παραζάλη και τόλμησα να ψελλίσω ότι «Η κυβέρνηση κάπως καλά τα κατάφερε και είναι κι αυτό κάτι».

ΤΙ ΗΤΑΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ, σηκώθηκε η Εκάλη να με φάει. Τι γερμανοτσολιά με είπανε, τι Τσολάκογλου, τι χαιρετισμούς στην Ανγκελα άκουσα, τι «μη μου λες τέτοια θα πέσω φαγωμένος στην πισίνα», μια συνοδός εικαστικού δε που φορούσε για σκουλαρίκι ένα σιντί, σηκώθηκε και μου πέταξε έναν αστακό στη μούρη. Δεν ήξερα ότι το βόρειο προάστιο ΕΑΜοκρατείται. Ευτυχώς η οικοδέσποινα με λυπήθηκε και με φυγάδευσε με το Cartier στο χέρι. «Από 'δώ απ' την κουζίνα έλα, θα σε πάει ο οδηγός».
Παρ' όλον τον προπηλακισμό, εγώ στον δρόμο αναρωτιόμουνα «Αυτό το Γιώργο Παπανδρέου στο θέατρο πώς παίζεται»; Γιατί στη ζωή δεν παίζεται.


12 σχόλια:

  1. Και ύστερα απορούμε για το χάλι μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το "Η κυβέρνηση κάπως καλά τα κατάφερε και είναι κι αυτό κάτι».
    Θα μου επιτρέψει ο αξιότιμος κύριος Σταμάτης Φασουλής, να το εκλάβω ως διαπίστωση πως ευτυχώς "το κάπως καλά" δεν ήταν "πολύ καλά" γιατί η ανεργία θα ήταν στο 40 %, οι αυτόχειρες υπερδιπλάσιοι, δεν θα είχε μείνει ίχνος της δημόσιας περιουσίας που δεν θα είχε πουληθεί στους ημέτερους των δανειστών μας, τα χρέη των τραπεζών θα τα είχαμε αναλάβει εξ ολοκλήρου οι φορολογούμενοι και καθαρές από χρέη θα είχαν ξαναπουληθεί σε αυτούς που τις υπερχρέωσαν και ούτω καθ' εξής. Το υπόλοιπο δεν το έχω ζήσει ποτέ ως σκηνικό και δεν έχω άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν νομίζω πως είναι κανένας ιδιαίτερα ευτυχής για όσα έχει περάσει η χώρα τα τελευταία χρόνια και αυτό που χρειαζόταν επειγόντως ήταν μια σωστή διακυβέρνηση για να μπορέσει να ξεπεράσει η πατρίδα μας την κρίση που την οδηγούσε στην χρεοκοπία, με όλα τα τραγικά συνεπακόλουθα.
      Η ψήφος του λαού δεν έδωκε την απόλυτη πλειοψηφία σε κανένα κόμμα και στις δύο τελευταίες εκλογές.
      Η ιδανική λοιπόν λύση για την χώρα , όπως το έχω ξαναγράψει, θα ήταν η συνεργασία των ισχυρότερων κομμάτων με ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα .
      Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ και τις δύο φορές αρνήθηκε να συμμετάσχει στις κυβερνητικές ευθύνες προτιμώντας την εύκολη και αβανταδόρικη θέση της αντιπολίτευσης.
      Μιας αντιπολίτευσης που 4 φορές από πέρσι την άνοιξη έχει αναγγείλει πως η κυβέρνηση πέφτει!
      Το αποτέλεσμα όμως δείχνει πως δεν έπεσε, παρά την συμπαράσταση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες ανεξαιρέτως τις απεργίες ,τις συνεχείς εξαγγελίες για παροχές ανυπάρκτων χρημάτων , την άρνηση για οποιαδήποτε μεταρρύθμιση σε ένα δυσκίνητο και αναποτελεσματικό κράτος γιατί δεν κατάφερε να πείσει τον λαό με τις αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις των στελεχών του.
      Έτσι λοιπόν σήμερα βρισκόμαστε να συζητάμε αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει πρώτο κόμμα, χωρίς βέβαια αυτοδυναμία ,με 1-2 μονάδες διαφορά.
      Και αυτό γιατί το λαϊκό κριτήριο διαπιστώνει πως σαφώς η κατάσταση της οικονομίας δεν είναι καλή αλλά σαφώς επίσης διαπιστώνει πως είναι καλύτερη από την περσινή μαυρίλα.
      Η διαπίστωση λοιπόν του Φασουλή πως "Η κυβέρνηση κάπως καλά τα κατάφερε και είναι κι αυτό κάτι" δεν είναι παράλογη ενώ παράλογη είναι η αντιμετώπιση της άποψης του, όπως την περιγράφει.
      Ποτέ τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο..

      Διαγραφή
  3. Ο Φασουλής είναι ένας
    αυτούς τους,διαχρονικούς,τύπους που έκαναν το Βάρναλη να γράψει το "...που είσαι νιότη πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος...".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο καθένας μας μπορεί να έχει την άποψη του για κάποιον άλλο, αλλά δεν βλέπω ποια μπορεί να είναι η σχέση του Φασουλή με το ποίημα του Βάρναλη.
      Από τα νιάτα του ήθελε να γίνει ένας πετυχημένος ηθοποιός και σκηνοθέτης και αυτό το κατάφερε κατά γενική ομολογία πετυχαίνοντας ευρύτερη αναγνώριση από πολλούς.
      Το ότι έχει την δική του άποψη για τα πράγματα αυτό είναι απόλυτα θεμιτό, κατανοητό και ουδέποτε κατακριτέο.
      Επαναλαμβάνω αυτό που έχει πει ο Κλιντ Ίστγουντ:
      Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες!
      Όλοι έχουν από μία!

      Διαγραφή
  4. Αθεόφοβε, το ¨που είσαι νιότη…¨ του Βάρναλη κολλάει τέλεια στο Φασουλή, ο οποίος πάντα με τα κείμενά του σατίριζε την εξουσία επειδή ήξερε πως αυτό είναι το χρέος του σωστού καλλιτέχνη.
    Οι άλλοι, που υμνούν τους άρχοντες δεν είναι καλλιτέχνες. Κολαούζους και γελωτοποιούς τους λέγανε παλιότερα.
    Φυσικά είναι δικαίωμα του Φασουλή, τώρα στα γεράματα, να θέλει να παραμείνει στην ιστορία σαν ένας ακόμα φασουλής. Δεν θα του το στερήσει κανένας.
    Πολύ σωστά επισημαίνεις το ρηθέν από τον Κλιντ Ίστγουντ.
    Κι εγώ έχω την άποψή μου και ο Φασουλής την κωλοτρυπίδα του…εε την άποψή του ήθελα να πω, αλλά δεν το λέω επειδή είναι το ίδιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο χαρακτηρισμός ως κολαούζου είναι μάλλον ατυχής και άσχετος σύμφωνα με την σημασία της λέξεως :
      1- αυτός που προπορεύεται και δείχνει το δρόμο προς έναν τόπο, ο οδηγός σε πορεία
      2-ο φορτικός άνθρωπος, που προσκολλάται δίπλα σε κάποιον και του κάνει τα θελήματα
      3-ο ελικοτόμος, εργαλείο διάνοιξης σπειρώματος (αρσενικό)
      Αλλά και το γελωτοποιός είναι εξ ίσου ατυχής και άσχετος χαρακτηρισμός, γιατί αυτοί ήσαν οι κωμικοί που διασκέδαζαν την βασιλική αυλή και ήσαν βέβαια άμεσα εξαρτημένοι από την εξουσία για να μπορέσουν να επιβιώσουν και αρκετές φορές να επιζήσουν.
      Ο Φασουλής, από όσο ξέρω, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας επιτυχημένος ελεύθερος επαγγελματίας, δεν είχε ποτέ του εξάρτηση από καμιά κρατική θέση, οπότε δεν έχει κανένα λόγο για να "γλύψει' κάποια εξουσία.
      Ως εκ τούτου η οποιαδήποτε γνώμη εκφέρει, σωστή ή λάθος, εμπίπτει στο ανθρώπινο δικαίωμα Νο 19
      Είναι αυτό που πολλές εξουσίες στέρησαν και στερούν σε ένα πλήθος από πνευματικούς ανθρώπους αλλά και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι το απεμπόλησαν μόνοι τους υποταγμένοι σε κάποια κομματική εξουσία.

      Διαγραφή
    2. τα πραματα δεν ειναι ασπρα η μαυρα ειναι παντα πρασινα

      Διαγραφή
    3. Σαν το χρώμα των φύλλων της Ελιάς; :))

      Διαγραφή
  5. και οχι μονο υπαρχουν πολλα πρασινα μια συνεχια απο τα 495 εως τα 570 νανομετρα πρασινο ελιας γρασιδιου αγκιναρας σπαραγιου αβοκαντο ορεξη να εχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επειδή πολλοί δεν θα καταλάβουν τι εννοείς εξηγώ ότι το πράσινο σαν χρώμα είναι αυτό που έχει την απόχρωση του τμήματος του ορατού φάσματος που βρίσκεται μεταξύ κίτρινου και κυανού, που ένας παρατηρητής αντιλαμβάνεται σαν ακτινοβολία της οποίας το μήκος κύματος περιλαμβάνεται περίπου ανάμεσα στα 490 και στα 570 νανόμετρα.

      Διαγραφή
  6. Φιλτατε Αthe ! Οι τυποι σαν τον χαρισματικο Κο Φασουλη οταν γερνουν δεν ειναι ερωτευσιμοι κι αυτο τους σκοτωνει ! Στο παρελθον αλλα εγραφε ,και βεβαια αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου και των αναγκων του ! Εχει καθε δικαιωμα να ειναι και φαλτσος! Δεν γνωριζω αν ειναι κρατικοδιαιτος , ομως στο θεατρο εχει παρει Λουδοβικιες σφραγιδες !!! Oh mon Dieu.

    ΑπάντησηΔιαγραφή