Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Πριν να συνεχίσω με τις άλλες 2 ιστορίες δεν μπορώ να μην γράψω δύο λόγια για αυτό που ζούμε την τελευταία εβδομάδα. Το μπάσκετ.
Όπως έχω γράψει και στο πρώτο μου πόστ δεν έχω κανένα φίλαθλο πνεύμα και η μόνη άσκηση που έχω υποβάλλει τον εαυτό μου, εκτός από το ποδήλατο μέχρι την εφηβεία και το ψαροντούφεκο μέχρι σήμερα, είναι η εκγύμναση των μασητήρων.
Πιθανώς αυτό να οφείλεται στο ότι από την εποχή της γυμναστικής του σχολείου απέκτησα μια φαιδρή εικόνα για τον αθλητισμό από τον γυμναστή που είχαμε.
Μας έκανε επάνω- κάτω τα χεράκια φορώντας το κοστούμι του με γραβάτα(!)και μετά προσπαθούσε να μας μάθει Ελληνικούς χορούς χωρίς μουσική(!) με το 1-2-3.!
Καταλαβαίνει κανείς το κωμικοτραγικό θέαμα μαντραχαλαίων με σορτσάκια να προσπαθούν να χορέψουν καλαματιανό!
Μέχρι την εποχή του Γκάλη ούτε το μπάσκετ μου κινούσε το ενδιαφέρον.
Όταν είδα όμως τον Γκάλη να παίζει μπάσκετ έμεινα έκθαμβος.
Η ικανότητα αυτού του ανθρώπου να αλλάζει μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου πολλές φορές στον αέρα θέση και κίνηση ήταν μοναδική. Χωρίς να παραγνωρίζω την συμβολή του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, και εκείνες τις καθοριστικές βολές του Καμπούρη η βασική ψυχή της ομάδας ήταν το φαινόμενο Γκάλης.
Έτσι έμαθα και τους κανόνες του μπάσκετ οπότε εκτίμησα ακόμη περισσότερο αυτό το παιχνίδι που συνδυάζει ικανότητα με συλλογική και ατομική ευφυΐα μέσα σε καθορισμένο χρόνο.
Φθάνοντας στο σήμερα έχουμε μια σημαντική διαφορά η οποία οφείλεται σαφώς στους παίκτες αλλά κυρίως στον προπονητή τους.
Γιατί τώρα δεν υπάρχει Γκάλης αλλά υπάρχει κάτι σημαντικότερο από αυτόν-υπάρχει ομάδα!
Χαίρεσαι να βλέπεις αυτά τα παιδιά να παίζουν σαν μια καλοκουρντισμένη μηχανή ,χωρίς προσπάθειες προβολής κανενός, με την εικόνα μιας παρέας που διασκεδάζει για αυτό που κάνει. Και δίπλα τους ένα Γιαννάκη έξυπνο, εφευρετικό και προνοητικό μηχανοδηγό αυτής της καλά ρυθμισμένης μηχανής να στέλνει τους παίκτες τους στο γήπεδο με μια τρυφερή κωλιά σαν τον πατέρα που είναι σίγουρος για τα παιδιά του.
Αυτή είναι η άλλη Ελλάδα που προχωράει μπροστά ,κόντρα στη μιζέρια και την κακομοιριά αυτής που αντιστέκεται ακόμα αλλά σιγά σιγά αργοπεθαίνει .
Ο τελικός δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβεβαίωση αυτής της πραγματικότητας.
Δεν έχει σημασία η νίκη η οποία μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας συγκυρίας της στιγμής, όπως έγινε με την Ισπανία-Αργεντινή.
Έχει όμως σημασία όμως το ότι έφτασες εδώ αντιμετωπίζοντας ομάδες ολκής ,από χώρες με πολλαπλάσιο μέγεθος από σένα χάρις σε αυτό που κάνει τις χώρες να προοδεύουν –την συλλογική προσπάθεια.