Β ΄Η κλειτοριδεκτομή στις Δυτικές χώρες ως θεραπεία του αυνανισμού

.Μια ευμεγέθης κλειτορίς στον Μεσαίωνα εάν έπεφτε στην αντίληψη των κυνηγών μαγισσών μπορούσε να οδηγήσει την γυναίκα στο θάνατο γιατί την θεωρούσαν ως “θηλή του διαβόλου”.
Πάντως στην Ευρώπη η κλειτοριδεκτομή είναι άγνωστη μέχρι τον 19ο αιώνα.
Στις αρχές του αιώνα αυτού οι ιατροί της εποχής εφαρμόζουν την ιατρική πρακτική μόνο με την κλινική εμπειρία.
Δυστυχώς όμως μη έχοντας τις ανάλογες γνώσεις φυσιολογίας τα στοιχεία που βασίζονται είναι η αιμορραγία, η διόγκωση, ο εμετός, οι κενώσεις και ο ιδρώτας. Η αναποτελεσματικότητα λοιπόν των ιατρικών θεραπευτικών και διαγνωστικών μεθόδων μαζί με την σεμνοτυφία που κάλυπτε τα θέματα της σεξουαλικότητας των ανθρώπων στην Βικτωριανή εποχή οδήγησε τους ιατρούς της εποχής να θεωρούν ότι ο αυνανισμός αποτελεί μια συνήθεια η οποία μπορεί να προκαλέσει βλάβη στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα
Βασικός υπεύθυνος για την αντίληψη αυτή ήταν ο Isaak Baker Brown το 1858 με το βιβλίο του “On the Curabilty of certain forms of insanity, epilepsy,catalepsy and hysteria in females”. O Baker Brown ήταν σημαντική ιατρική προσωπικότητα στην εποχή του, το 1865 διετέλεσε Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας του Λονδίνου ήταν δε ιδρυτής του Νοσοκομείου St.Mary στο Λονδίνο.
Η συμβολή του στην εδραίωση της ωοθηκεκτομής, εγχείρησης πρωτοποριακής για την εποχή, ήταν μεγάλη γιατί ήταν στενός συνεργάτης του Thomas Spencer Wells ο οποίος μέχρι το 1872 είχε διενεργήσει 500 ωοθηκεκτομές(αριθμός τεράστιος για την εποχή και για τις πρωτόγονες συνθήκες των χειρουργείων).
Η θεωρία του Baker Brown ήταν ότι τα περισσότερα νοσήματα του νευρικού συστήματος προέρχονται από την υπερδιέγερση του αιδοιικού νεύρου .
¨Έτσι 8 στάδια προοδευτικής νόσου προκαλούνται από τον αυνανισμό: πρώτα υστερία, μετά ερεθισμός του νωτιαίου μυελού και στη συνέχεια υστερική επιληψία, κρίσεις καταληψίας, κρίσεις επιληψίας, ιδιωτεία, μανία και τελικώς θάνατος.
Η θεραπεία ήταν πλήρης εξαίρεση της κλειτορίδας με ψαλίδι, επιπωματισμός της πληγής με ίνες λινού (ξαντό,lint) χορήγηση από το ορθό οπίου και παρακολούθηση της ασθενούς. Μετά ένα μήνα η πληγή συνήθως είχε επουλωθεί και σύμφωνα με τον Baker Brown οι μεν “προβληματικές γυναίκες γίνονταν ευτυχισμένες σύζυγοι, οι επαναστατημένες νεαρές επέστρεφαν στους κόλπους της οικογενείας και οι παντρεμένες που πριν απέφευγαν τα σεξουαλικά τους καθήκοντα έμεναν έγκυες.”!!!!
Οι αντιλήψεις αυτές ήταν ευρύτερα διαδεδομένες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες απλώς ο Baker Brown με το κύρος του και το βιβλίο του τους έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο εκδότης της New Orleans Medical and Surgical Journal το 1885, θεωρεί ότι ο γυναικείος αυνανισμός προκαλεί σ΄ αυτές πολλά νοσήματα όπως λευκόρροια, μητρορραγία, πτώση της μήτρας, καρκίνο, λειτουργικά καρδιολογικά προβλήματα, ερεθισμό του νωτιαίου μυελού, εκτακτοσυστολές, υστερία, σπασμούς, καταβολή δυνάμεων, καχεξία και πολλά συμπτώματα που καλούνται νευρικά. Καταλήγει δε με το απόφθεγμα ενός Γάλλου ιατρού ότι «κατά την γνώμη μου ούτε η πανούκλα, ούτε ο πόλεμος, ούτε η ευλογιά, ούτε ένα πλήθος παρόμοιων διαβόλων έχει τόσο καταστροφικό αποτέλεσμα για την ανθρωπότητα από την συνήθεια του αυνανισμού. Είναι το στοιχείο καταστροφής της πολιτισμένης κοινωνίας» .
Είναι δε τέτοιες οι αντιλήψεις της εποχής ώστε να υφίσταται και συζυγικός αυνανισμός εάν η σεξουαλική επαφή δεν συνοδεύεται με εκσπερμάτιση στον κόλπο όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Καρδαμάτης ,ένας ανθυπίατρος που εκδίδει την ίδια εποχή (1886) στην Ελλαδα, το βιβλίο του «Περί αυνανισμού» το οποίο βασίζεται σε πλούσια βιβλιογραφία από την Ευρώπη .
Στο κεφάλαιο λοιπόν «αυνανισμός συζυγικός» γράφει:
«Αι γυναίκες υποφέρουσι συνήθως πλέον των ανδρών εκ των παρά φύσιν εκτελέσεων των συζυγικών καθηκόντων. Η μήτρα ευρίσκεται εν διεγέρσει και συμφορήσει, η οποία ποσώς δεν μετριάζεται δια της επαφής του σπερματικού υγρού, όπερ την αναψύχει(!!!), η έλλειψις αύτη της αναψύξεως συντελεί εις την διατήρησιν του υπερεθισμού. Η έλλειψις αύτη της αναψύξεως της μήτρας μετά το πέρας του αφροδισιακού σπασμού, δια του σπερματικού ρευστού, συντελεί κατά τον Devay και Mayer εις την ανάπτυξιν του εγκεφαλοειδούς καρκίνου του τραχήλου της μήτρας και τόσων άλλων νοσημάτων, άτινα θέλομεν αναφέρει και άτινα αναπτύσσονται υπό την επήρειαν της ηδονής της μη σβεσθείσης υπό του σπέρματος”.
Όταν λοιπόν τα ήπια θεραπευτικά μέσα κατά του αυνανισμού δεν είχαν επιτυχία τότε κατέφευγαν στις χειρουργικές μεθόδους.
Ο Καρδαμάτης αντιγράφοντας τα αντίστοιχα κεφάλαια από το βιβλίο “L΄onanisme” του Fournier περιγράφει για μεν τους άνδρες την “περιβολή διά κρίκων” και για τις γυναίκες την “κλειτοριδεκτομή”.
Η περιβολή δια κρίκων γίνεται ως εξής: “αφού σύρωμεν την ακροβυστίαν(το πετσάκι εννοεί!) προς τα έξω, διαπερώμεν ταύτην δια βελόνης τινος ράμμα ενεχούσης εκατέρωθεν, εις τρόπον ώστε αι δυο σχηματισθείσαι υπο της βελόνης οπαί να ώσιν η μια κατέναντι της ετέρας. Το ράμμα εγκαταλείπομεν μέχρις ου τα άκρα των οπών επουλωθώσι και αποκτήσωσι βαθμόν τινα τραχύτητος, είτα αφαιρούμεν το ράμμα και αντ΄αυτού διαπερωμεν μετάλλινον αντί του εκ λινού, εκ χρυσού δηλ. ή αργύρου ή και εξ οιουδήποτε ετέρου μετάλλου ευκάμπτου, τα άκρα δε του μεταλλινου τουτου ράμματος προσκολλώμεν ώστε να μην δύνανται να αποχωρισθώσιν ειμή ρινιζόμενα δια ρίνης (λίμα)”(Τώρα τι πόνους τράβαγε τώρα αυτός όταν του σηκωνόταν ο Θεός και η ψυχή του! Βέβαια σήμερα υπάρχει οικειοθελώς ! τοποθέτηση στην ακροποσθία δακτυλίου piercing αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που σας γράψω αργότερα )( ΠΡΟΣΘΗΚΗ PIERCING- Η τρέλα δεν πάει στα βουνά πάει χαμηλά. Β΄PIERCING- Η τρέλα δεν πάει στα βουνά πάει χαμηλά... )
Η εγχείρηση αυτή, που ονομάζεται αγκτηριασμός, στο παρελθόν είχε εφαρμοστεί και στις γυναίκες με διάτρηση και των δυο μεγάλων χειλέων.

Αντίστοιχα στις γυναίκες, όπως αναφέρει ο Καρδαμάτης, η αντιμετώπιση του αυνανισμού ήταν χειρουργική με κλειτοριδεκτομή. Πρώτος την εφήρμοσε ο Antoine Dubois «…… επί νεάνιδος κατ΄ αρχάς, ην ο αυνανισμός είχε τελείως μαράνει και εις την οποίαν η εφαρμογή των επιλοίπων θεραπευτικών μέσων απέτυχε. Εις μάτην, λέγει έδεσαν τας χείρας και τας κνήμας της οι γονείς αυτής, τη ήρκει μια κίνησις των μηρών της, ους ηδύνατο εισέτι να προστρίβει τον έναν επί του ετέρου, δια να επιφέρει ικανήν ρύσιν. Τότε απελπισθέντες την οδήγησαν προς τον Dubois όστις επρότεινε την κλειτοριδεκτομίαν και προς ήν συνήνεσαν οι γονείς αυτής. Η κλειτορίς καθηρέθη και η προκληθείσα αιμορραγία επεσχέθη δια της καυτηριάσεως. Η επιτυχία υπήρξε πλήρης. Η ασθενής θεραπευθείσα εκ της ολεθρίας έξεως ανέκτησε την υγείαν της».
Αναφέρονται ακόμη άλλες δυο περιπτώσεις του καθηγητού της Γυναικολογίας στην Βιέννη Braus και του ιατρού Peter στις οποίες η κλειτοριδεκτομή έγινε “τη χρήσει γαλβανοκαυστικού μαχαιρίου”.
Από το βιβλίο του Καρδαμάτη είναι προφανές ότι οι απόψεις αυτές του Baker Brown για τον αυνανισμό είχαν την γενικότερη αποδοχή και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο Καρδαμάτης έχει βασίσει το βιβλίο του κυρίως στο βιβλίο του Fournier και χρησιμοποιεί Γαλλική και Ιταλική βιβλιογραφία και δεν αναφέρει καθόλου το βιβλίο του Baker Brown. Αντίστοιχα ο Fournier είναι γνώστης της θεωρίας του Baker Brown και εκτός από Γαλλική χρησιμοποιεί και Γερμανική βιβλιογραφία. Ήδη και ο Fournier στην 5η έκδοση του βιβλίου του, το 1893 γράφει πλέον ότι «η κλειτοριδεκτομία η οποία έχει εξυμνηθεί από χειρουργούς και ιατρούς πολύ φημισμένους έχει σήμερα λίγους οπαδούς …….πρέπει να χρησιμοποιείται σαν τελευταίο μέσο όταν τα άλλα έχουν αποτύχει»
Ευτυχώς όμως η κλειτοριδεκτομή που εφήρμοζε ο Baker Brown σε διαταραγμένες ψυχολογικά ασθενείς δέχτηκε έντονη κριτική από συναδέλφους του και έτσι αναγκάστηκε να την σταματήσει. Ουσιαστικά η κλειτοριδεκτομή εφαρμόστηκε στην Αγγλία από το 1860 έως το 1866.
Ο Baker Brown πέθανε το 1873 έχοντας χαρακτηριστεί ως παράφρων.
Στην Αμερική οι απόψεις του συνάντησαν την ίδια έντονη κριτική και η κλειτοριδεκτομή χαρακτηρίστηκε ως «απόλυτα καταδικαστέα εγχείρηση» (Editorial 1866-67 του South J.Med.Sci.) και δεν απέκτησε ποτέ ιδιαίτερη δημοτικότητα.
Η τελευταία φορά που αναφέρεται στην Αμερική η εγχείρηση για θεραπεία του αυνανισμού είναι το 1894 , αν και ακόμη το 1937 στο Holt’ s Diseases of infancy and Childhood ο συγγραφέας δηλώνει ότι «δεν είναι αντίθετος στην κλειτοριδεκτομία ή στον καυτηριασμό της κλειτορίδος»
Τέλος η κλειτοριδεκτομία αναφέρεται και ως θεραπεία της στειρώσεως ακόμη και το 1927 ! από τον Debay «……η τερατώδης ανάπτυξη της κλειτορίδος καθιστά την γυναίκα ολίγον επιτήδειαν, αν μη όλως ανίκανον προς τεκνοποίησιν. Συνήθως δ΄η εκτομή του οργάνου τούτου επαναφέρει εις την γυναίκα τας φυσικάς ορμάς και την προς τεκνοποίησιν ικανότητα μη υπαρχούσης άλλης τινος αιτίας στειρώσεως»
Ο Debay στο δημοφιλέστατο στην εποχή του (1927) βιβλίο,«Υγιεινή και φυσιολογία του γάμου.», του οποίου έχω την 20η Ελληνική Έκδοση , η οποία έγινε από την 221η Γαλλική Έκδοση !!! γράφει πάντως χαρακτηριστικά: «Οι Ελληνες μάλλον πεπολιτισμένοι τυγχάνοντες ουδέποτε μετεγχειρίσθησαν τοιαύτα μέσα, εμπιστευόμενοι, και δικαίως, μάλλον την τιμιότητα των γυναικών αυτών, ή εις τους μοχλούς του γυναικωνίτου»
Στην Ελλάδα ευτυχώς η εγχείρηση αυτή δεν βρήκε οπαδούς.

Το προηγούμενο

Α΄ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ

Τα επόμενα

Γ΄ ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ-Η σημερινή κατάσταση στις μουσουλμανικές χώρες και την Δύση

ΚΛΕΙΤΟΡΙΔΕΚΤΟΜΗ -Δυτικές χώρες

Δ΄ ΠΕΡΙΤΟΜΗ