ΘΕΛΩ ΓΑΜΟ ΜΕ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟ !

Επειδή η πείρα δεν μεταβιβάζεται κανένας μας δεν λαμβάνει εγκαίρως υπ΄ όψη του τις προειδοποιήσεις που τόσοι παθόντες στο παρελθόν έχουν δώσει.
Έτσι λοιπόν παρά το ότι ο έρωτας είναι ο θρίαμβος της φαντασίας επί της νοημοσύνης(Henry Louis Menken),και ενώ καταλαβαίνουμε καλά ότι ο έρωτας δεν είναι τυφλός και βλέπει πολλά και όχι λίγα, αλλά επειδή βλέπει πολλά, αποφασίζει να δει λιγότερα (Julius Gordon),τελικά δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο Έρωτας είναι η αυταπάτη ότι μια γυναίκα είναι διαφορετική από τις άλλες (Henry Louis Mencken)

Και ερωτευόμαστε!

Αγνοώντας πλήρως αυτό που επεσήμανε ο Ambrose Bierce ότι:ο έρωτας είναι η παροδική τρέλα που θεραπεύεται με τον γάμο.
Μέσα στον ενθουσιασμό βέβαια που έχουμε, δεν προσέχουμε ούτε αυτό που είπε ο Σοπενάουερ ότι: Γάμος σημαίνει για τον άνδρα το να χάνει τα μισά του δικαιώματα και να διπλασιάζει τα καθήκοντα του.
Έτσι λοιπόν μέσα στον νεανικό μας ενθουσιασμό ακολουθούμε την προτροπή που διαβάζουμε σε γκράφιτι στους τοίχους που λέει:
Κάντε έρωτα όχι πόλεμο.
Κάντε και τα δύο.
Παντρευτείτε!

Και παντρευόμαστε!

Έχουμε πλέον πιστέψει ότι ο γάμος είναι ο θρίαμβος της ελπίδας επί του μίσους(Oscar Levant) και αναγκαστικά πια ακολουθούμε το δεύτερο σκέλος από το απόφθεγμα του Benjamin Franklin που είχε πει: Κράτα τα μάτια σου ανοικτά πριν τον γάμο και μισόκλειστα μετά.
Οι εξυπνότεροι βέβαια έχουν καταλάβει ότι:Ο Γάμος είναι ένα πάρε δώσε. Είναι καλύτερο να δίνεις παρά να τα παίρνει μόνη της. (Joey Adams)
Βέβαια την καλύτερη περιγραφή για τον γάμο την έχει κάνει έμμετρα ο K. Σκόκος με το παρακάτω ποίημα του

Σαν πρωτογνωριστήκανε
τι ερωτικό καμίνι
μιλούσε εκείνος τρυφερά
και άκουγε εκείνη

Σαν αρραβωνιαστήκανε
τι γλύκα η κάθε φράση
μιλούσε εκείνη τρυφερά
και άκουγε εκείνος εν εκστάσει

Και αφότου επαντρεύτηκαν
ω βάσανα και πόνοι
μιλούνε και οι δυό μαζί
και ακούνε οι γειτόνοι!

Άραγε όταν χαλάει ένας γάμος αιτία είναι, όπως λέει στο Μια γυναίκα χωρίς σημασία ο Οσκαρ Γουάιλντ, ότι: η κοινή λογική του άνδρα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, καταστρέφει στην εποχή μας τους πιο πολλούς γάμους. Πως μπορεί μια γυναίκα να είναι ευτυχισμένη με ένα άνδρα που επιμένει να της φέρεται σαν να έχει απέναντι του ένα λογικό όν;
Ή έχει δίκιο ο Σοπενάουερ στο Έρωτας και ζωή, που πιστεύει ότι:
Φανερό είναι πως η γυναίκα είναι φυσικά προορισμένη να υποτάσσεται. Και η απόδειξη ,το γεγονός πως όποια βρίσκεται στην κατάσταση εκείνης της απόλυτης ανεξαρτησίας, την αντίθετη στην φύση, προσαρτάται μοναχή της αμέσως σε ένα οποιοδήποτε άνδρα, αφήνοντας να την καθυποτάξει και να την διευθύνει γιατί έχει ανάγκη αφέντη. Αν είναι νέα διαλέγει ένα εραστή, αν είναι ηλικιωμένη διαλέγει ένα πνευματικό!
Βέβαια το να είσαι εραστής ,όπως λέει ο Μπαλζάκ ,είναι πιο εύκολο από το να είσαι σύζυγος! Γιατί είναι πιο δύσκολο να δείχνεις εξυπνάδα καθημερινά από το να κάνεις όμορφες διαλέξεις πότε ,πότε.
Σ΄ αυτή λοιπόν την ζωή ότι και να έχουν πει, τα διάφορα φωτεινά πνεύματα ο κόσμος θα συνεχίσει να ερωτεύεται και να παντρεύεται.
Και ο μεν έρωτας λίγο πολύ δεν έχει αλλάξει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Εκεί που έχουν όμως γίνει ριζικές αλλαγές είναι στο γάμο.
Έχει πλήρως εξαμερικανιστεί.
Κατ΄ αρχάς ενώ σήμερα μπορεί πλέον να παντρευτεί κανείς σαν άνθρωπος στο Δημαρχείο οι περισσότεροι, μάλλον οι περισσότερες, θέλουν γάμο στην εκκλησία με όλα τα συμπαραμαρτούντα της σχετικής παράστασης.
Σαφώς και θεωρώ αυτονόητο να παντρευτούν στην εκκλησία όσοι πιστεύουν ότι είναι μυστήριο.
Η πλειονότητα όμως δεν προτιμάει την εκκλησία για λόγους πίστης αλλά γιατί εκεί το πρόγραμμα του κέντρου έχει μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια. Το γυναικείο πλήθος έχει γαλουχηθεί με αυτή την αντίληψη από γενεές πριν, για την σημαντική και θριαμβευτική αυτή στιγμή της ζωής του και σαφώς θέλει να βάλει νυφικό και να μπει στην εκκλησία εν θριάμβω υπό τα βλέμματα ζήλιας των ανύπαντρων και θαυμασμού των γονέων και των συγγενών, οι οποίοι έμπλεοι συγκινήσεως αναφωνούν ηχηρώς και για την τελευταία καρακαϊδόνα: Κούκλα είναι!

Σεμνό νυφικό για ένα απλό γάμο στην ανθοστόλιστη εκκλησία, με όλους τους πολυέλαιους αναμμένους, ψάλλουσα μελωδικώς χορωδία και τουλάχιστον ένα χρυσοποίκιλτον μητροπολίτη να τελεί το μυστήριο βοηθούμενος από 4-5 παπάδες γεμάτους κατάνυξη .

Τολμηρό νυφικό για γάμο στο Δημαρχείο με μερακλή Δήμαρχο.

.

Αντίθετα στον συνήθως καταϊδρωμένο γαμπρό κανείς δεν δίνει σημασία εκτός των γονιών του που ή είναι πανευτυχείς για την νύφη που βρήκε το βλαστάρι τους, συνήθως λόγω της προίκας που έχει, ή γιατί την συμπαθούν, ή αντίθετα δεν μπορούν να χωνέψουν τι ξόανο είναι αυτό που ΤΟΥΣ κουβάλησε το χαϊβάνι τους.

(ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΝΕΤΑ)

.

Δεν συζητάω για όλα τα άλλα που θεωρούνται απαραίτητα δηλαδή τις προσκλήσεις,τις μπουμπουνιέρες που πρέπει να είναι πάντα πρωτότυπες, τις λαμπάδες, τους πολυελαίους της εκκλησίας, την χορωδία των κακόφωνων ψαλτάδων, τους φωτογράφους και τους βιντεατζήδες τις φορεσιές για τα παρανυμφάκια και όλα αυτά που θα θυμάται με συγκίνηση η νύφη σε όλη της την ζωή ακριβώς όπως θυμάται ο σύζυγος την συγκίνηση που ένιωσε με το μπάσκετ όταν ο Καμπούρης μπροστά στο καλάθι είπε θα το βάλω και το έβαλε !

Αλλά να τελείωνε η ιστορία εδώ καλά θα ήταν.
Όπως στο θέατρο η παράσταση που ξεκίνησε σαν κωμωδία συνεχίζεται μετά το διάλειμμα σαν τραγωδία με την δεξίωση.
Άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι κάθονται στο ίδιο τραπέζι να γλεντήσουν.
Βέβαια τι γλέντι μπορείς να κάνεις όταν κάθεσαι με την δεύτερη ξαδέλφη της μάνας του γαμπρού ,που διηγείται συγκινημένη πως την είχε χαιρετήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος και την οποία ο γαμπρός έχει να την δει από τα βαφτίσια του;
Αλλά αν δεν την καλέσουν όλο το σόι θα τους κατηγορήσει ότι ξέχασαν τη κακομοίρα την θεια Αγλαΐα και αυτό δεν είναι σωστό και πρέπον.
Υπομένεις λοιπόν την πολυλογία της θείας Αγλαίας και αντί να έρθει τουλάχιστον το φαγητό πετάγεσαι έντρομος επάνω γιατί τα μεγάφωνα στην διαπασών παίζουν το γαμήλιο εμβατήριο του Μέντελσον με το οποίο εισέρχεται θριαμβευτικά το ζεύγος σκορπώντας βεβιασμένα χαμόγελα στους χειροκροτούντες (γιατί άραγε;) θεατές .
Κατά το φαγητό το ζεύγος περιφέρεται με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και τσουγκρίζει με τους πανευτυχείς καθήμενους που τους περισσότερους δεν τους ξέρει γιατί αποτελούν καλεσμένους αμφοτέρων των πεθερικών. Τα πεθερικά τους έχουν καλέσει για να τους εκδικηθούν γιατί και αυτοί τους είχαν καλέσει σε δικό τους γάμο στον οποίο είχαν αναγκαστεί να πάνε σιχτιρίζοντας για το δώρο που υποχρεώθηκαν να στείλουν.

Έτσι τουλάχιστον το παίρνουν πίσω!
Μετά επακολουθεί η χορευτική πανδαισία.
Αυτή ξεκινάει με το ζεύγος ,που έχει ήδη κόψει την τούρτα και ο ένας έχει μπουκώσει με χάρη τον άλλο με το γλυκό, όπως ακριβώς η Δήμητρα τον Ανδρέα αν θυμάστε, το οποίο και επιδεικνύει τις χορευτικές του ικανότητες υπό τα βλέμματα επιδοκιμασίας των καλεσμένων.

Στην συνέχεια μπαίνουν τα βάλς και τα ταγκά οπότε σηκώνονται όλα τα ζεύγη των πουρών και συμπιέζοντας ο ένας την κοιλία της άλλης χορεύουν με πάθος αγκαλιασμένα τσικ του τσικ την Κομπαρσίτα.
Όταν η μουσική αρχίζει να αποκτά πιο έντονο ρυθμό συνήθως τα πουρά ετοιμάζονται πλέον για αναχώρηση εκτός από ελάχιστα που θέλουν να επιδείξουν ότι τους παρακολουθεί καλός καρδιολόγος που τους έχει διαβεβαιώσει ότι έχουν καρδιά από σίδερο.
Τελικά στην δεξίωση μένει και γλεντάει η παρέα του ζεύγους όταν όλοι οι άσχετοι και η θεία Αγλαΐα έχουν φύγει.

Πόσο απλούστερα και λογικότερα θα ήταν τα πράγματα αν το ζευγάρι με τους φίλους του και τους στενούς του συγγενείς πήγαιναν στο Δημαρχείο να παντρευτούν και μετά όλοι μαζί, ή ακόμα καλύτερα το ζευγάρι με την παρέα του πήγαιναν κάπου να γλεντήσουν πραγματικά όπως αυτοί θέλουν και με αυτούς που πραγματικά θέλουν.
Αντί δε τα λεφτά των γονιών να πηγαίνουν σε νυφικά και δεξιώσεις να τα παίρνουν στο χέρι οι νεόνυμφοι για να τα φάνε όπως αυτοί επιθυμούν.
Κάποτε που οι κοινωνίες ήταν μικρές είχε λόγο να γίνεται μεγάλος γάμος και γλέντια.
Τα δώρα του γάμου είναι άχρηστα σήμερα στα περισσότερα ζευγάρια, ενώ τότε αποτελούσαν ουσιαστική συμβολή για το σπιτικό τους . Το δε γαμήλιο γλέντι είχε νόημα γιατί όλοι λίγο πολύ ήσαν γνωστοί μεταξύ τους ,ήσαν από το ίδιο μέρος, είχαν ξαναγλεντήσει μαζί ,ένας δε γάμος αποτελούσε και ξεχωριστό γεγονός για την κοινωνία τους.
Σήμερα τι από όλα αυτά ισχύει;

,