Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Ραφαηλίδης - Η ΟΜΑΔΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ





Μετά την αναγνωσιμότητα που είχε το προηγούμενο άρθρο του Ραφαηλίδη ΟΛΟΙ 0Ι ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΘΑΝΕΙ.. ,που το είχε γράψει  έχοντας σαν ερέθισμα γι΄αυτό το βιβλίο του Γερά­σιμου Κακλαμάνη «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους»,  (έκδοση του συγγραφέα, Αθήνα, 1986) μεταφέρω σήμερα ένα ακόμα κεφάλαιο.
 Είναι το 10ο κεφάλαιο από το βιβλίο του "Ελληνες και Νεοέλληνες" στο οποίο   είχε συγκεντρώσει τα κείμενα που είχε γράψει στο ΕΘΝΟΣ μετά τον ενθουσιασμό που του είχε προκαλέσει η ανάγνωση του βιβλίου του Κακλαμάνη και είχε δημοσιευθεί στις  19-4-87.

Παρά τα 26 χρόνια που πέρασαν από τότε, δυστυχώς φαίνεται πως τα αυτονόητα που γράφει ο Ραφαηλίδης  δεν  είναι τόσο  αυτονόητα σε ελλειμματικούς εγκεφάλους όπως των οπαδών της Χρυσής Αυγής, όταν τους ακούς να φωνάζουν το σύνθημα "Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή"  που δεν είναι τίποτα άλλο από το σύνθημα «Blut und Ehre» (Αίμα και Τιμή), που ήταν το μότο της ναζιστικής νεολαίας (Hitlerjugend) του Αδόλφου Χίτλερ και είναι σήμερα απαγορευμένο στη Γερμανία.

 Η ίδια απαγόρευση υπάρχει και για το τραγούδι «Die Fahne hoch» (Ορθά τα Λάβαρα) που ήταν ο Εθνικός Ύμνος της ναζιστικής Γερμανίας.
 Το Ορθά τα Λάβαρα έγινε και ύμνος βέβαια της ΧΑ παρά την δήλωση του ψοφοδεούς φυρερίσκου στον ανακριτή ότι "δεν είναι ναζιστής"!!
Πριν να διαβάσετε το κείμενο του Ραφαηλίδη μπορείτε να απολαύσετε το βιντεάκι που αποδεικνύει με σατιρικό τρόπο την προέλευση του ¨Ορθά τα λάβαρα"

(τα bold  είναι δικές μου υποσημειώσεις)

ΟΛΕΣ οι συγχύσεις στην Ελλάδα ξεκινούν από την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε τις έννοιες «έθνος» και «κράτος», που σε καμία περίπτωση δεν είναι συνώνυμα.
 Η λέξη έθνος είναι σανσκριτικής καταγωγής και, στην κυριολεξία, σημαίνει «ομαιμοσύνη», δηλαδή ομοιότητα του αίματος των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλετική ομάδα.
Είναι φανερό, όμως, πως για να διατηρήσει" την «καθαρότητα του αίματος  της μια φυλή, και συνεπώς να λειτουργήσει σαν μια ευρεία οικογένεια, όπου όλα τα μέ­λη της θα είναι στενοί ή μακρινοί συγγενείς, πρέπει αυτή η φυλή να είναι καταρχήν ενδογαμική, δηλαδή τα μέλη της να παντρεύονται μεταξύ τους και οι επιμειξίες με αλλόφυλους να απαγορεύονται αυστηρά. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε πολύ κλειστές και πολύ πρωτόγονες κοινωνίες. Σήμερα, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «καθαρές» εθνότητες, διότι δεν υπάρχουν κλειστές κοινωνίες.

 ΕΙΝΑΙ αυτονόητο, πως κανείς νομοθέτης εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια δε θα μπορούσε να διαφυλάξει την «καθαρότητα» του αίματος μιας φυλής.
 'Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν είναι άλογα ράτσας, ταγμένα στις ιπποδρομίες, ώστε να φροντίζουμε για την καθαρότητα του αίματος τους. Και ωστόσο, δεν έλειψαν ποτέ οι μικρόνοες που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο σαν ζώο, περιορισμένο σ' ένα οιονεί αναπαραγωγικό ιπποφορβείο. 
Και ο ρατσισμός είναι αυτό ακριβώς: Μια μεταφυσική και αυτόχρημα παρανοϊκή πίστη στην «καθαρότητα του αίματος της φυλής» -μια καθαρότητα που εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ανήκει στην περιοχή του μύθου.




Αυτή η ολοφάνερα ανόητη πίστη, η τόσο διαδεδομένη ωστόσο, μας κάνει να νομίζουμε πως ο «χόμο σάπιενς» έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα, προκειμένου να γίνει όντως σοφός.
Και εν πάση περιπτώσει, απ' τον «χόμο. σάπιενς» πρέπει να αποκλειστούν  εξαρχής οι ρατσιστές, που εδώ σε μας πήραν το ψευδώνυμο «εθνικόφρονες».
 Που σημαίνει «άνθρωποι που φρο­νούν - σκέφτονται - εθνικά».
 Αλλά για να σκέφτεσαι εθνικά πρέπει να σκέφτεσαι... αιματολογικά. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύεις πως το αίμα σου έχει μια ειδική ποιότητα, οπωσδήποτε καλύτερη απ' την ποιότητα οποιουδήποτε άλλου που ανήκει σε άλλη... ομάδα (εθνικού) αίματος.
Ο ρατσισμός, λοιπόν, είναι φασισμός.
 Και ο φασισμός είναι πρωτογονισμός, ακριβώς γιατί είναι ρατσισμός. Για ράτσες μιλούν σήμερα μόνο οι ζωολόγοι, οι κτηνίατροι και οι κρετίνοι.




 Κάθε «εθνικόφρων» λοιπόν κρύβει μέσα του ένα φασίστα.
 Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυ­χαίο που τα φασιστικά καθεστώτα στηρίχτηκαν στους «εθνικόφρονες». Ούτε είναι τυχαίο ακόμα, που η εθνικοφροσύνη έχει την τάση να πυκνώνει όσο προχωρού­με προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Από δω και η λογικότατη άποψη, πως η κουταμάρα πολώνεται προς τα δεξιά - χωρίς, δυστυχώς, να είναι αποκλειστικό της προνόμιο. Διότι υπάρχει και μια... αριστερή κουταμάρα. Αλλά τουλάχιστον αυτή δεν έχει την... αιματολο­γική καθαρότητα της δεξιάς κουταμάρας, που είναι πολύ πιο εκνευριστική και, φυσικά, πολύ πιο επικίνδυνη. (Ανάμεσα σε δύο ηλίθιους θα διάλεγα τον αριστερό ηλίθιο απ' τον οποίο κινδυνεύω λιγότερο, παρότι η ηλιθιότητα καθαυτή είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνη.
 Και για να μη δημιουργηθούν παρανοήσεις, πρέπει να τονίσουμε πως η ηλιθιότητα είναι ιδιότητα υπαρξιακή και υπερκομματική.
 Κι αλίμονο στον έξυπνο αριστερό που θα συγκρουστεί με βλάκα αριστερό. Είναι από χέρι χαμένος, γιατί η βλακεία έχει τη δύναμη να μετακινεί όρη, όπως ακριβώς και η πίστη).   

ΤΟ ΕΘΝΟΣ, λοιπόν, είναι ένας αρχαϊσμός και ένας αταβισμός. Επιβιώνει ως έννοια για να δημιουργεί στα απλοϊκά μυαλά την ψευδαίσθηση της συνοχής και της συνέχειας μιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ανθρώπων, που συνεχίζουν να πιστεύουν, γιατί έτσι θέλουν, πως ανήκουν σε μια πολύ μεγάλη οικογένεια με κοινό γενάρχη.
 Κάποτε, ωστόσο, η έννοια της εθνότητας έπαιζε έναν πολύ σοβαρό ρόλο. Πράγματι, η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας άρχισε με τη συσσωμάτωση των ατόμων σε ομάδες ευρύτερες της μικρής, τυπικής οικογένειας, οι οποίες αποτελούν μια ευρεία, αιματοσυγγενική οικογένεια.
 Τούτες οι ομάδες ανέπτυξαν έναν κοι­νό πολιτισμό στη βάση μιας κοινής γλώσσας.
Με τους αιώνες, η αιματοσυγγένεια, με τις συνεχείς επιμειξίες, έπαιζε ολοένα και μικρότερο ρόλο, ενώ αντίθετα τα πολιτιστικά δεδομένα, που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στάδιο της αιματοσυγγένειας, διατηρήθηκαν και αναπτύχθηκαν, για να  αποτελέσουν στη συνέχεια, αυτά και μόνο, τα ειδικά χαρακτηριστικά μιας εθνότητας.
Μ' άλλα λόγια, η έννοια της εθνότητας υπάρχει και σήμερα, αλλά είναι καθαρά και αποκλειστικά πολιτιστική. Συνεπώς, μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας είναι άνθρωποι που έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό πολιτισμό, που διαφέρει απ' τον πολιτισμό μιας άλλης εθνότητας.
 Όμως, με την όσμωση ανάμεσα στους λαούς που επέφερε η βελτίωση και στις μέρες μας η καλπαστική ανάπτυξη των επικοινωνιών και των συγκοινωνιών, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες άρχισαν να ατονούν και να τείνουν προς μια ισοπέδωση, που κανένα διοικητικό μέτρο δε θα ήταν δυνατό να την ανακόψει.
Για να περιοριστούμε στον κινηματογράφο και μόνο, σήμερα γνωρίζουμε τόσο καλά τα αμερικανικά ήθη εξαιτίας της πληθώρας των αμερικάνικων ταινιών που έχουμε δει, όσο δε γνωρίζουμε τα εγχώρια ήθη. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι μια πραγματικότητα. Αλ­λά προσωπικά δε βρίσκω τίποτα το μεμπτό σ' αυτή τη μορφή ιμπεριαλισμού, που ωστόσο ακολουθεί, όπως η ουρά το κεφάλι, τον κυρίως ειπείν ιμπεριαλισμό (τον οικονομικό). Εφόσον, δηλαδή, η Αμερική κυριαρχεί οικονομικά στο Δυτικό κόσμο, είναι φυσικό να κυριαρχεί και πολιτιστικά. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αναχαιτιστεί η πολιτιστική της κυριαρχία, αν προηγουμένως δεν αναχαιτιστεί η οικονομική. 
Τον πολιτισμό τον δημιουργούν πάντα οι οικονομικά ισχυρότεροι. Κι αυτό που λέγεται «λαϊκός πολιτισμός» αναφέρεται μό­νο και αποκλειστικά σε κλειστές κοινωνικές ομάδες, κυρίως αγροτικές.
Αλλά τούτη η κλειστότητα, το ξέρουμε καλά, είναι εντελώς αδύνατη σήμερα. Και μόνο η τηλεόραση είναι επαρκής παράγων για να εισβάλει ο ένας πολιτισμός μέ­σα στον άλλο και να δημιουργηθεί ένα αξεδιάλυτο πο­λιτιστικό μπέρδεμα, που στη μεταβατική περίοδο που περνάμε σήμερα μπορεί να μας ενοχλεί, αλλά τους αν­θρώπους του 21ου αιώνα είναι βέβαιο πως δε θα τους ενοχλεί καθόλου. Οι πολιτισμοί, άλλωστε, δεν είναι για να φυλακίζονται στα μουσεία, αλλά για να κυκλοφορούν, να ενοποιούνται και να δημιουργούν τη χωρίς σύνορα πανανθρώπινη κοινωνία. Το τι είδους κοινωνικό καθεστώς θα έχει αυτή η υπερεθνική κοινωνία του άμεσου μέλλοντος είναι ένα άλλο ζήτημα, που ξεπερνάει τα όρια αρμοδιότητας της επιστήμης της Εθνολογίας και μετατίθεται στην περιοχή της αρμοδιότητας των επιστημών της Κοινωνιολογίας και της Πολιτικής Οικονομίας.
ΛΟΙΠΟΝ, κάτω από συνθήκες αυξανόμενης πολιτιστικής όσμωσης, το να μιλάει κανείς για «εθνική καθαρότητα» ακόμα και με την ελαστική πολιτιστική έννοια είναι τόσο αστείο, όσο περίπου και το να μιλάει για «εθνική καθαρότητα» με την πανάρχαια αιματολογική έννοια. Διότι, δε σμίγουν μόνο τα αίματα, αλλά και τα ήθη, και τα έθιμα, και οι νόμοι, και οι θεσμοί και οι ιδέες. 
Σήμερα, το πεδίο δράσεως, τόσο της οικονομίας όσο και των ιδεών είναι η υδρόγειος σφαίρα. Μια μέρα, τα εθνικά σύνορα θα καταρρεύσουν οπωσδήποτε, και μάλιστα χωρίς να το επιδιώξει κανείς συνειδητά.
 Η ανθρώπινη κοινωνία, από τότε που εμφανίστηκε, βαδίζει συνεχώς και αδιάλειπτα προς την ενοποίηση. Που δε θα ολοκληρωθεί, αν όλοι οι άνθρωποι ολόκληρης της Γης δεν αισθανθούν πως ανήκουν στην ίδια εθνότητα, δηλαδή την κοινότητα όλων των ανθρώπων, ολόκληρης της Γης.
Πρόκειται για ένα ιδανικό κοινό και στο χριστιανισμό και στο μαρξισμό και στον καπιταλισμό.
Μόνο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τούτη την ενότητα στη βάση μιας διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας.
Και, βέβαια, αυτή η ενότητα δε θα είναι ούτε πλήρης ούτε σταθερή αν δε συντελεστεί στη βάση της οικονομικής ενότητας, που είναι η αναγκαία προϋπόθεση για κάθε άλλης μορφής ενότητα. (Ακόμα και στην πατρική οικογένεια δεν είναι δυνατό να υπάρξει ενότητα αν τη συνοχή της τη διαβρώνουν παράγοντες οικονομικής τάξεως. Ο μαρξισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφατική επισήμανση της πρωταρχικότητας του οικονομικού παράγοντα στα πάντα. Και είναι κωμικό να τον αμφισβητούν άνθρωποι που ολόκληρη τη ζωή τους τη δομούν γύρω από ένα χρηματοκιβώτιο, και καμιά φορά γύρω από μια και μοναδική λίρα ή από έναν κηπάκο ευτελούς αξίας.).
Αν το έθνος είναι μια έννοια που ανήκει πλέον στην αρχαιολογία της σκέψης, πράγμα που δημιουργεί την ανάγκη της επικάλυψης της απ' την πάντα δρώσα επικαιρότητα του συναισθήματος (μόνο το συναίσθημα θα δικαιολογούσε την προσκόλλησή μας στην έννοια της εθνότητας, που κατάντησε έννοια περίπου... ερωτική), η έννοια του κράτους, αντίθετα, είναι πάντα επίκαιρη και πάντα δρώσα.
 Το κράτος σε καμιά περίπτωση δεν είναι συνώνυμο του έθνους. Όπως ήδη αντιληφθήκαμε, το έθνος είναι έννοια εξαιρετικά πλατιά - τόσο πλατιά που να ξεχειλώνει από παντού και κανείς να μην μπορεί να τη συμμαζέψει. Άλλωστε, κανείς μελετητής δεν κατάφερε να δώσει έναν σαφή ορισμό της έννοιας «έθνος». Πώς θα ήταν δυνατό να οριστούν με σαφήνεια τα συναισθήματα;
 Η έκφραση, για παράδειγμα, «αγαπώ την Ελλάδα» (νοούμενη ως έθνος) δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την έκφραση «αγαπώ τη Μαρία». Και οι δύο εκφράσεις είναι το ίδιο δυσπερίγραπτες λογικά, γιατί είναι το ίδιο συναισθηματικές.
Και. επειδή κάτι πρέπει ν' αγαπάει κανείς σε τούτο τον κόσμο, όταν δεν είναι σε θέση να αγαπήσει τις γυναίκες (και οι γυναίκες τους άντρες) καταλήγει τελικά ν' αγαπήσει μέχρι παραφροσύνης... τη σημαία, το στέμμα και άλλα τέτοια φετίχ, αποδεικνυόμενος γνήσιος ειδωλολάτρης. Παρά ταύτα, έχει την αξίωση να τον αντιμετωπίζουμε ως πολιτισμένο άνθρωπο.
 Ε, όχι. Πάει πολύ. Είναι τόσο βάρβαρος, όσο και ο Αφρικανός ανθρωποφάγος. Γιατί, αν δεν ήταν ανθρωποφάγος δε θα επιθυμούσε να «φάει τον εχθρό», ή να τον «πετάξει στη θάλασσα» (δηλαδή να τον πνίξει σαν γατί) ή να του «πιει το αίμα» σαν βρικόλακας. Ας το καταλάβουμε καλά: Ο εθνικισμός είναι πρωτογονισμός και βαρβαρότητα, κυρίως όταν ο «εθνικόφρων» είναι τόσο βλαξ, που να μην μπορεί να καταλάβει πως πίσω απ' αυτό τον πρωτόγονο συναισθηματισμό κρύβονται τα πεζά σχέδια τον οικονομικά ισχυρών.
Η ομηρική λέξη κράτος, λοιπόν, σημαίνει στην κυριολεξία ισχύς, δύναμη, εξουσία, βία, κυριαρχία. (Η λέξη παράγεται απ" το ρήμα κρατώ που σημαίνει είμαι ισχυ­ρός, είμαι δυνατός, είναι κυρίαρχος.) 
Αν το έθνος είναι έννοια συναισθηματική, που έγινε τέτοια από εκπεσμό του αρχικού φυλετικού και στη συνέχεια του πολιτιστικού της περιεχομένου, το κράτος είναι έννοια λογική μέχρι παραλογισμού. Τίποτε δεν είναι πιο υπαρκτό, πιο βασανιστικό και πιο καταπιεστικό απ' το σύγχρονο κράτος, σ' όλες του τις μορφές. Σε τελική ανάλυση, κράτος είναι οι νόμοι του κράτους, οι χωροφύλακες του κράτους, οι δεσμοφύλακες του κράτους. Και οι... παπάδες του κράτους, στην περίπτωση που οι παπάδες πλην της πνευματικής θέλουν να ασκούν και κοσμική εξουσία, καλή ώρα σαν τους δικούς μας δεσποτάδες, που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται απ' τό πνεύμα και ολοένα και περισσότερο πλησιάζουν το... οινόπνευμα. (Το καλό κρασί θέλει και καλό φάϊ, λέει ο λαός.)
Παρόλο που το κράτος στηρίζεται συναισθηματικά στο έθνος, στις περιπτώσεις εκείνες που, όπως εδώ, δεν μπορεί να στηριχτεί σ' αυτό ούτε φυλετικά ούτε πολιτιστικά, αδιαφορεί πλήρως για το έθνος. Και μη μου πείτε πως οι υδροκέφαλοι «κρατικοί λειτουργοί» εδώ στην Ελλάδα των Ελλήνων κομπιναδόρων πιστεύουν έστω και μια λέξη απ' αυτά, που λένε στους εκφωνούμενους κατά τις εθνικές επετείους λόγους. Πρόκειται, απλώς, για λόγια παχιά που απευθύνονται σε εγκέφαλους αδύνατους
. Και καμιά φορά, πρόκειται για λόγια παχιά που κυοφορούνται σε εγκέφαλους αδύνατους και απευθύνονται σε εγκέφαλους το ίδιο αδύνατους. (Είναι η περίπτωση των «εθνικών» άλογων λόγων του Γ. Παπαδόπουλου και των περί αυτόν κρετίνων.)
ΚΑΠΟΥ, λοιπόν, τα πράγματα έχουν μπλέξει επικίνδυνα. Τόσο που εδώ στην Ελλάδα να μην ξέρουμε πια που σταματάει το κράτος και που αρχίζει το έθνος - και αντίστροφα. 'Έτσι, τα κρατικά τα βαφτίζουμε εθνικά, ενώ τα εθνικά δεν είναι παρά κρατικά. Κουλουβάχατα, κατά το δη λεγόμενο.
Μ' άλλα λόγια, ακόμα δεν καταλάβαμε πως Έλληνας, έτσι πεζά, είναι ο καθένας που έχει την ελληνική υπηκοότητα, που υπακούει, δηλαδή, στους νόμους του ελληνικού κράτους, άσχετα απ' τη φυλετική του προέλευση. Εντούτοις θέλουμε τους 'Έλληνες να υπακούουν και στους «νόμους του αίματος», ως γνήσιοι Αφρικανοί. Και παρά ταύτα δε μας πετούν με τις κλωτσιές απ' την ΕΟΚ, κι απ' όπου αλλού υπάρχουν πολιτισμένοι άνθρωποι.
Ο Γεράσιμος Κακλαμάνης στο επίμοχθο και σχολαστικά τεκμηριωμένο έργο του «Επί της δομής του Νεοελληνικού Κράτους» (έκδοση του συγγραφέα) λέει: «Η συνεπής επιδίωξη της θρησκευτικής κλειστότητας στην τουρκοκρατία, ενώ διατήρησε την εθνική συνείδηση μεγάλων τμημάτων του ανά την Μικρά Ασία ελληνισμού, επί των Βαλκανίων επέφερε ένα αξεδιάλυτο συνειδησιακό μείγμα μεταξύ Ελλήνων, Σλάβων, Βλάχων, Αλβανών», κλπ. Και συνεχίζει: «Η κατάσταση του νεοελληνικού εθνισμού των πρώτων επαναστατικών χρόνων ήταν η συνειδησιακή  πολλαπλότητα διαφόρων τμημάτων του ελληνισμού και συνεπώς η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ιδεολογίας». Και διερωτάται ευλόγως: «Ποια εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει μια χώρα μειονοτήτων;». Και διευκρινίζει αλλού: «Οι πολιτικοί δε δημιουργούν Ιστορία. Απλώς την υπηρετούν».
Εδώ όμως, ούτε ο λαός δημιουργεί ενσυνείδητα Ιστορία. Διότι υπηρετεί τους πολιτικούς και όχι τον εαυτό του. Και η νεοελληνική Ιστορία δεν υπακούει σε καμιά πρόθεση. Απλώς, αναφύεται τυχαία και αναγκαία, όπως το χορταράκι στους αγρούς. Η νεοελληνική Ιστορία είναι... αγροτική ιστορία στην πιο απόλυτη κυριολεξία.

(

12 σχόλια:

  1. «Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του. Αυτό θα πει ελευθερία».

    «Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός».

    «Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».

    ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (δολοφονήθηκε από τα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ* του Παύλου Γύπαρη στις 31 Ιουλίου 1920, απέναντι από το σημερινό Χίλτον).

    *ΣΣ ως απόγονος Μικρασιατών προέρχομαι από φανατική βενιζελική οικογένεια, παπούδες μου πολέμησαν στην Δημοκρατική Άμυνα... οι ανατολίτες ήταν βενιζελικότεροι των Κρητικών, δεν υπάρχει οικογένεια τους που να μην έχει ονοματήσει ένα παιδί τους Ελευθέριο, Ελευθερία ή και ακόμα Βενιζέλο σαν βαφτιστικό όνομα, ο Άη Γιώργης τους ήταν ο Μαύρος καβαλάρης (Νικόλαος Πλαστήρας**)
    ** Σε αυτή την επιρροή του ο Πλαστήρας είχε πει ότι θα διαλύσει το ΚΚΕ και θα κατατροπώσει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (η ραχοκοκαλία αυτών των οργανώσεων ήταν οι προσφυγικές περιοχές).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. O Ίων Δραγούμης η μεγάλη αυτή μορφή των γραμμάτων και της πολιτικής έπεσε θύμα του διχασμού και του μίσους που επικρατούσε τότε ως αντιβενιζελικός, την ώρα μάλιστα που πήγαινε να γράψει ένα κείμενο καταδικαστικό για την απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου!
      Αν ζούσε σήμερα είναι σίγουρος πως θα συμφωνούσε απόλυτα με τα κείμενα του Ραφαηλίδη και Κακλαμάνη γιατί υποστήριζε την δημιουργία ενός πολυεθνικού ελληνικού κράτους, όπως ακριβώς και ο Ρήγας Φεραίος και γι΄αυτό και από το 1908 ήταν αντίθετος με τον Μεγαλοϊδεατισμό !
      Αυτό ακριβώς λέει και Ραφαηλίδης όταν γράφει:
      Η Ελλάδα ήταν πάντα μια χοάνη συγκερασμού εθνο¬τήτων και λαοτήτων, ένα τέλειο χωνευτήρι λαών
      Όσο για τους σημερινούς εθνικιστές που προσπαθούν να προσεταιριστούν ιδεολογικά τον Δραγούμη ας διαβάσουν αυτό το κείμενο από το προσωπικό του ημερολόγιο(6-4-1919) για καταλάβουν, αν μπορούν, το εύρος της σκέψης του:
      «Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια pétition de principe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une pétition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barrès. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau, Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barrès στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν δεν κάνουν άλλο παρά να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους. Ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος εδημιούργησαν τίποτε, μόνο έλαβαν και έδωσαν συνείδηση. Ο πατριωτισμός και η αλληλοβοήθεια υπάρχουν πάντα, με στενότερα ή πλατύτερα όρια (χωριό, πολιτεία, κράτος, έθνος, κοινότητα, αδελφάτα, συνεταιρισμοί, συνασπισμοί) και σύμφωνά τους ενεργούσαν και ενεργούν οι άνθρωποι. Οι νασιοναλιστές και οι αναρχικοί και σοσιαλιστές μόνο τα εφώτισαν, έκαμαν φωτεινή και μονομερή προβολή ενός αισθήματος όπως και οι ατομικιστές φώτισαν το άλλο αίσθημα τον εγωισμό (με αρχή την αυτοσυντηρησία).»

      Διαγραφή
  2. ο πολυεθνισμός είναι δημιουργός τού πολιτισμού καί όχι ό εθνικισμός
    γιώργος -λευκαδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς λέει και ο Ραφαηλίδης!::
      Στη σημερινή Ελλάδα των ηρώων και του ιερατείου, λέει ο Κακλαμάνης, οι πάντες έμαθαν να πιστεύουν στον ελληνισμό κι όχι στους ελληνισμούς, κι ας τους διαψεύδει η Ιστορία που γνώρισε πολλές παραλλαγές του ελληνισμού, σε τόπους και χρόνους που ουδεμία φυλετική ή θρησκευτική σχέση έχουν με τους κυρίως Έλληνες.
      Το ξαναλέμε: Ο ελληνισμός είναι πολυκεντρικός και πολυδιασπασμένος.
      Ο ελληνισμός σήμερα έχει πατρίδα τη γη.

      Διαγραφή
  3. Ο Ίων Δραγούμης ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα.

    Ήμαρτον όμως ο Ίων Δραγούμης συνοδοιπόρος του Ραφαηλίδη;
    Ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού όπως νομίζεται! ΧΑΙΡΟΜΑΙ που συμφωνείτε με τις απόψεις του Ίωνα Δραγούμη.

    Προς ενημέρωση ο Ίωνας Δραγούμης:

    Υπήρξε υποπρόξενος στα Σκόπια, στο Μοναστήρι και εν συνεχεία στην Ανατ. Μακεδονία, στο Προξενείο Σερρών, στην Ανατολική Ρωμυλία στο Προξενείο του Πύργου και στη Θράκη, στο Προξενείο Φιλιππούπολης, ως το 1907. Δηλαδή κατά την διάρκεια του ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

    Είχε γαμπρό του Παύλο Μελά (σύζυγος της αδερφής του).

    Οργάνωσε τις ορθόδοξες κοινότητες εναντίον των βουλγαρικών κομιτάτων, κινητοποίησε τις Ελληνικές Δυνάμεις κι αναδείχθηκε ένθερμος απόστολος του Μακεδονικού Αγώνα.
    Ανάλογες πατριωτικές προσπάθειες κατέβαλε κατά τη διετία 1907 -1909 στην Κωνσταντινούπολη, υπηρετώντας στην εκεί ελληνική πρεσβεία. Το 1909 βοήθησε στην προπαρασκευή του πατριωτικού κινήματος. Το 1910 συνέπραξε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Ομίλου».

    Το 1911, όταν κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα οι Ιταλοί , συγκρότησε στην Πάτμο πανδωδεκανησιακό συνέδριο, που πρόλαβε να διακηρύξει το αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα, (Συνέδριο Πάτμου (1912).

    Το 1912, δεκανέας, υπηρέτησε στο επιτελείο του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου. Μαζί με τον Βίκτορα Δούσμανη και τον Ιωάννη Μεταξά στάλθηκε να διαπραγματευτεί με τον Ταχσίν πασά την παράδοση της Θεσσαλονίκης, στην οποία και πρώτος ύψωσε την ελληνική σημαία.

    Το 1914 πήγε πρεσβευτής στην Αγία Πετρούπολη, όπου και διαχειρίσθηκε με επιτυχία το ζήτημα του Αγίου Όρους, φροντίζοντας παράλληλα να οργανώσει τις ελληνικές κοινότητες της Ρωσίας.

    http://www.youtube.com/watch?v=JuoVBd4hM_0

    «Ας λείψη το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνη την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρή το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή ή να χαθή. Το κράτος, που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό.»

    «…Τόσο αγαπώ την ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνομαι όλοι άνθρωποι κοσμοπολίτες ή Εβραίοι, θα έλεγα να μην επονομαζόμαστε Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες, όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μιας απέραντης δημοκρατίας».

    «Ναι, το βλέπω πως η Ευρώπη ενώνεται, πως τα έθνη και οι φυλές ζυγώνουν η μία την άλλη. Αλλά εγώ είμαι ένας και εγώ θα ακουμπήσω επάνω στους γύρω μου ανθρώπους. Και αυτοί είναι οι Έλληνες».

    “Δουλεύω γιά τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας γιά τον Ελληνισμό, δουλεύω γιά τον εαυτό μου. Γιατί μήπως εγώ είμαι διαφορετικός από τον ελληνισμό μου; Δεν δουλεύω γιά την κυβέρνηση, δουλεύω γιά τον Ελληνισμό. Άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό.”

    «Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια.»

    «Όταν ένας του γένους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το γένος; Όταν ένας του γένους δε θέλει να χαθεί το γένος, πώς μπορεί το γένος να χαθεί; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες.»

    Αυτά λέει και ο Ραφαηλίδης ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΤΟΤΕ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν διαβάσεις προσεχτικά τα κείμενα του Ραφαηλίδη θα καταλάβεις γιατί πράγματι ήταν συνοδοιπόρος του Δραγούμη!

      Διαγραφή
  4. ΙΩΝΑΣ = ΓΙΟΥΝΑΝ όλοι οι ανατολικοι λαοί ( Πέρσες, Τούρκοι κλπ) ΓΙΟΥΝΑΝΗΔΕΣ μας λένε δηλαδή ΙΩΝΕΣ.

    Ο ΓΙΟΥΝΑΝΗΣ Δραγούμης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σχετικά με το Γιουνάν γράφει ο Ραφαηλίδης:
      ...η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν ήταν ελληνική, ήταν πολυεθνική. Και η επίσημη θρησκεία της, ο χριστιανισμός, δεν ήταν ελληνική, ήταν διεθνής (αλλά εβραϊκής αρχικής καταγωγής και προέλευσης).
      Να, λοιπόν, πως γίνεται να είναι Ρωμαίοι οι 'Ελληνες. Και να παραμένουν πάντα υπερηφάνως Ρωμιοί, χωρίς να αντιλαμβάνονται την καταφάνερη αντίφαση. Ο εθνολογικός τραγέλαφος εν Ελλάδι αρχίζει με μια διπλή παρεξήγηση, απ' τα βυζαντινά χρόνια ακόμα: Μια πολυεθνική γλώσσα και μια πολυεθνική θρησκεία τα κάναμε γνωρίσματα ουσιαστικά της ράτσας μας. Κι ωστόσο, είμαστε όντως και παραμένουμε Ρωμιοί. Δηλαδή, μια πανσπερμία λαών, όμοια μ' αυτήν που στο Βυζάντιο πήραν από λάθος το όνομα Ρωμιοί.
      Προς επίρρωσιν των παραπάνω, σημειώνουμε το πάρα πολύ χαρακτηριστικό γεγονός πως οι Τούρκοι έχουν δύο ονόματα για τους 'Ελληνες: Και σήμερα, σε μερικές περιπτώσεις, ονομάζουν Ρουμ, δηλαδή Ρωμαίους (Ρωμιούς) τους κατοίκους του παλιού Βυζαντίου, π.χ. τους Κωνσταντινουπολίτες Έλληνες, ενώ για τους κατοίκους της νότιας μεσογειακής Ελλάδας χρησιμοποιούν το όνομα Γιουνάν. Μ' άλλα λόγια, ακόμα και οι Τούρκοι, γλωσσολογικά τουλάχιστον, αναγνωρίζουν ως «γνήσιους» Έλληνες κυρίως... τους νησιώτες. Αυτούς ακριβώς των οποίων τα νησιά εποφθαλμιούν. Ο παραλογισμός επί εθνικού επιπέδου δεν είναι μόνο γνώρισμα των Ελλήνων, είναι και των Τούρκων. 'Οπως και όλων των υπανάπτυχτων και των πεινασμένων - που μόλις αντιληφθούν ψωμί υπό μορφή πετρελαίου κάπου κοντά τους, σπεύδουν να το αρπάξουν
      .

      Διαγραφή
  5. Όλα τα κείμενα του Ραφαηλίδη είναι εξαιρετικά όπως και το συγκεκριμένο απόσπασμα που επέλεξες.Η φράση του πως η ανθρώπινη κοινωνία βαδίζει από τότε που δημιουργήθηκε προς την ενοποίηση με άφησε άφωνο πρώτον γιατί την έγραψε σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση βρισκόταν στο ξεκίνημά της όσο και γιατί έρχεται σε αντίθεση με την καθιερωμένη αντίληψη πως η παγκοσμιοποίηση επιβλήθηκε από κάποιες ελίτ με στόχο οικονομικά οφέλη. Το ίδιο άφωνο με άφησε και η φράση πως η έννοια του έθνους ανήκει στην αρχαιολογία της σκέψης. Αυτό δεν το βλέπω προς το παρόν να επαληθεύεται αλλά σε βάθος χρόνου με τις τεράστιες αλλαγές που συμβαίνουν στον πλανήτη μας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σου μεταφέρω άλλο ένα σχετικό και επίκαιρο απόσπασμα του Ραφαηλίδη:
      ΣΗΜΕΡΑ δεν μπορούμε να μιλούμε σε τούτο τον τόπο για «φυλετική καθαρότητα». Οι «καθαροί Έλληνες» είναι αποκύημα της φαντασίας ακαθάρτων εγκεφάλων, που συνεχίζουν να μας εξαπατούν με ανύπαρκτα και φασίζοντα «αιματολογικά επιχειρήματα». 'Αλλωστε, μόνο ο Χίτλερ τόλμησε να μιλήσει ηλιθίως περί «καθαρότητας του αίματος». Γιατί, λοιπόν, τον μιμούνται τόσοι πολλοί σε τούτο τον πολυεθνικό τόπο; Μα, διότι είναι καθησυχαστικό από -ψυχολογική άποψη να νιώθει κανείς πως είναι μέλος μιας «μεγάλης οικογένειας» που λέγεται έθνος. 'Ολοι φαίνεται πως έχουν ξεχάσει τον άψογο ορισμό του Ισοκράτη, σύμφωνα με τον οποίο Έλληνες είναι αυτοί που μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας.

      Διαγραφή
  6. ** (σε συνέχεια του **)
    Για να συμπληρώσω τέλος πάντων μια λεπτομέρεια
    Η κυβέρνηση των Δεκεμβριανών ήταν η Κυβέρνηση του Γ Παπανδρέου (ο οποίος ήταν υπουργός των Βενιζελικών κυβερνήσεων ΚΑΙ ο ιδεολογικός νους της επανάστασης του 1922 του Πλαστήρα - Γονατά) Μετά την Βάρκιζα σχηματίστηκε κυβέρνηση Πλαστήρα για να συμμαζευτεί η Αριστερά που στηριζόταν κυρίως στις προσφυγικές συνοικίες της Αττικής. Μετά τον Εμφύλιο πάλι με την ίδια λογική δημιουργήθηκε η κυβέρνηση Πλαστήρα για την ειρήνευση του τόπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπάρχει μια διαδεδομένη άποψη την οποία εκμεταλλεύονται οι δεξιοί εθνικιστές ότι ο Δραγούμης είναι ο πατριάρχης του εθνικισμού στην Ελλάδα.
    Ο Δραγούμης άτομο με εξαιρετικές ευαισθησίες είναι όπως φαίνεται και από το κείμενο από το ημερολόγιο του που γράφει σε σχόλιο ο Αθεόφοβος, από τα πιο αντιφατικά άτομα στις απόψεις που πολλές φορές αντιμάχονται μεταξύ τους.
    Γιγαντιαία απόσταση χωρίζει τον δεξιό Barrès από τον ουμανιστή Τολστόϊ, τον Ιακωβίνο Rousseau, τον αναρχικό Κροπότκιν ή τον αριστερό και ομοφιλόφιλο Gide.
    Η αλλαγή του από τον βενιζελισμό στον κωνσταντινισμό είναι αντίστοιχη με τους μεγάλους έρωτες της ζωής του από την βενιζεκικιά Δέλτα στην βασιλικιά Κοτοπούλη. Διατυπώνει συχνά αντιφατικές σκέψεις περί ελληνικού πολιτισμού, περί αυτάρκειας και μοναδικότητας της φυλής και ενώ επίσημα αντιμάχεται τον πολιτισμό της Εσπερίας δεν ομολογεί ότι τα εργαλεία της σκέψης του, η παιδεία του, είναι δυτικής κοπής. Όπως γράφει στο ημερολόγιο του (1914) :
    Ας μη βιάζω τον εαυτό μου [...]να προσπαθεί με συλλογισμούς να πειστεί και να πείσει και τους άλλους πως υπάρχει ελληνική culture που αξίζει δυο παράδες. Γιατί να βιάζω τον εαυτό μου να φαίνεται αλλιώτικος ή να γίνεται αλλιώτικος απ' ό,τι φυσικά είναι; Μ' αρέσει το Βερολίνο και η γερμανική culture.

    ΑπάντησηΔιαγραφή