Οι φάροι είναι από τα κτίσματα που πάντα με γοήτευαν από
παιδί, γιατί τότε είχα διαβάσει μονορούφι
το περιπετειώδες βιβλίο του Ιουλίου Βέρν " Ο φάρος
στην άκρη του κόσμου" τον φάρο δηλαδή που βρίσκεται στο ακρωτήριο Χόρν.
Δυστυχώς ενώ στην Ελλάδα υπήρχαν το 1940, 206 πανέμορφοι πέτρινοι
φάροι μετά την Κατοχή είχαν μείνει μόνο
19!
Ανακατασκευάστηκαν οι 80 και όλοι οι άλλοι αντικαταστάθηκαν από φωτοσημαντήρες.
Από τον καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι Γάλλοι είχαν ασχοληθεί
με την κατασκευή των φάρων στον χώρο του
Αιγαίου.
Στην Ελλάδα το 1887 ο Χαρίλαος
Τρικούπης πέρασε νομό "Περί συστάσεως
ταμείου φάρων" και έτσι άρχισε η οργανωμένη συντήρηση και κατασκευή
τους.
Δυστυχώς ο πέτρινος φάρος που υπάρχει στον κάβο Φονιά στο Λαύριο είναι μισογκρεμισμένος και δεν ξανακτίστηκε ποτέ.
Οι ντόπιοι αποκαλούν τον κάβο αυτό και "κάβο του Πασά", ή "κάβο-Πασά".
Από αυτόν ελέγχεται όλο το στενό της Μακρονήσου γιατί εκεί είναι και το μικρότερο εύρος του. Την περίοδο που η Μακρόνησος ήταν τόπος εκτοπισμού και εξορίας, στον κάβο αυτό
υπήρχε φυλάκιο της τότε Χωροφυλακής που
με προβολείς έλεγχε τη νύκτα το στενό. Κατά πληροφορίες παλαιών κατοίκων εκεί
είχαν πυροβοληθεί 3 - 4 εκτοπισμένοι όταν προσπάθησαν κατά καιρούς να
δραπετεύσουν κολυμπώντας.
Το γοητευτικό ερείπιο του φάρου αντιστέκεται ακόμα αγέρωχο στους
ισχυρούς βοριάδες, που κατεβαίνουν από την περιοχή της Εύβοιας, σε ένα θαλασσοδαρμένο
κάβο που δικαιολογεί απόλυτα το όνομα που του έδωσαν με τα χρόνια οι
ναυτικοί.
Από χρόνια ήθελα να μάθω σχετικά με τον φάρο του καβο-Φονιά καθώς
αρκετές φορές έχω ψαρέψει στα βράχια κάτω από αυτόν με το ψαροντούφεκο.
Έτσι από τον ιστότοπο για τους φάρους, πληροφορήθηκα ότι αυτός είχε κατασκευαστεί το 1889, είχε τετράγωνο πύργο 9 μέτρων και εστιακό ύψος
15 μέτρα. Θα πρέπει να ήταν μάλλον σαν τον φάρο του σκίτσου στην αρχή.
Ο φάρος καταστράφηκε από τους Γερμανούς κατά την αποχώρηση
τους στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην θέση του τοποθετήθηκε, λίγο μακρύτερα από τα χαλάσματα
του παλιού πύργου, ένας μεταλλικός απρόσωπος και άχαρος φανός, που φαίνεται και στην φωτογραφία
.
Με το ζουμ μπορεί η Μακρόνησος να φαίνεται ότι είναι κοντά,
όταν είσαι στον κάβο-Φονιά, όμως δεν θεωρώ πιθανό ότι είναι πραγματική η
πληροφορία των παλαιών κατοίκων που μετέφερα παραπάνω, για κρατούμενους που κατάφεραν
να κολυμπήσουν από το νησί μέχρι εκεί.
Η μόνη προσπάθεια απόδρασης από την Μακρόνησο αναφέρεται πως έγινε τον Μάρτιο 1947 και οι 7 δραπέτες σκοτώθηκαν από τους φρουρούς εκεί.
Ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τους φάρους είναι
ο απόστρατος
Πλοίαρχος τον Πολεμικού Ναυτικού Γήσης Παπαγεωργίου που έχει γράψει και το βιβλίο "Οι ελληνικοί πέτρινοι φάροι" ,με
σκίτσα δικά του.
Ο Παπαγεωργίου ήταν γνωστός στο ευρύτερο κοινό των εφημερίδων "Η
Πρώτη", το "Βήμα", "Ελευθεροτυπία", "Τα Νέα"
αλλά και περιοδικών, από τις γελοιογραφίες του που τις υπέγραφε ως Γήσης.
Στο παρακάτω βίντεο μιλάει με αγάπη για τους φάρους της Ελλάδας
Αλλά εκεί που θα τον απολαύσετε κυριολεκτικά είναι σε μια συνέντευξη του, που με μοναδικό χιούμορ και αυτοειρωνευόμενος εκθέτει την σταδιοδρομία του και πως ασχολήθηκε με τους φάρους.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα του σπινθηροβόλου πνεύματος του είναι
το παρακάτω:
Πρέπει να σου πω κάτι εδώ, το οποίο έπρεπε να σου έχω πει
στην αρχή. Όλα τα κτίσματα έχουν γίνει για κάποιο σκοπό ο οποίος εξυπηρετείται
μέσα στο κτίσμα. Ο κινηματογράφος, επί παραδείγματι, έγινε για τους θεατές που
βλέπουν το έργο. Η εκκλησία για τους πιστούς που εκκλησιάζονται εκεί. Το σπίτι
για να εξυπηρετήσει την οικογένεια που μένει σ' αυτό. Η αποθήκη για τα υλικά
που αποθηκεύονται σ' αυτήν. Ο φάρος είναι το μόνο κτίσμα που κτίστηκε για
να εξυπηρετεί αυτούς οι οποίοι βρίσκονται έξω και μακριά από αυτόν! Ο σκοπός
της ίδιας της ύπαρξής του είναι να κρατά σε απόσταση τους ανθρώπους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου