Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Όταν ο χριστιανισμός επικράτησε, η πρωταρχική του προσπάθεια  ήταν να πετύχει να εξαλείψει από τους ανθρώπους  τις προαιώνιες τελετές και δοξασίες που είχαν έως τότε και να τις αντικαταστήσει με τις δικές του.

Έτσι έγινε και με την γιορτή των Χριστουγέννων.

Μέχρι τότε εκείνες τις μέρες εορταζόταν στην Ελλάδα το Τριέσπερον ή Ηλιούγεννα που ξεκινούσαν με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του χρόνου) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου  τη νύκτα της 24ης προς 25η Δεκεμβρίου.

Σύμφωνα με τα τότε ελληνικά έθιμα η γιορτή περιείχε λιτανείες, χορούς, συμπόσια, ανταλλαγή δώρων, και βέβαια  την αντίστοιχη κραιπάλη.

                          Ο Αυριλιανός με το στέμμα του που ακτινοβολεί γύρω στο 274-5

Με την επικράτηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο Αυτοκράτωρ Αυριλιανός το 274,ένα χρόνο πριν να τον δολοφονήσουν, θέλησε να ενώσει όλους τους λαούς με μία κεντρική διοίκηση και μία θρησκεία, καθορίζοντας την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα της Γέννησης του Ανίκητου Ήλιου  δηλαδή του ήλιου που δεν θα νικηθεί ποτέ από τα σύννεφα ή από το βαρύ χειμώνα (Dies Natalis Solis Invicti).

΄Ετσι ένωσε  το ελληνικό Τριέσπερο με την αιγυπτιακή εορτή Γέννηση του Όσιρη και την περσική τριήμερη εορτή Γέννηση του Μίθρα (Θεός ¨Ηλιος).

Οι επίσημες λατρευτικές εκδηλώσεις έγιναν σε έναν καινούργιο ναό  που άνοιξε στη Ρώμη.

 Ο Κωνσταντίνος με την επιγραφή SOLI INVICTO COMITI γύρω στο 315

Η λατρεία αυτή συνεχίστηκε μέχρι την εποχή του ηλιολάτρη Κωνσταντίνου ο οποίος ως το 324 σε νομίσματα του εμφανίζεται να δοξάζει τον Sol (Ήλιος) ως «Πηγή της Αυτοκρατορικής Δυνάμεως», μόνον δε κατά τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του οι αναφορές στον Sol και τις άλλες εθνικές θεότητες εξαφανίσθηκαν από τα νομίσματα.

Η Κυριακή ήταν προηγουμένως αφιερωμένη στον Ήλιο, (Sun day οι αγγλοσάξονες, Sonn tag Γερμανοί, Di Manche Φράγκοι) και γι΄αυτό και χριστιανισμός καθιέρωσε την Κυριακή ως μέρα του Κυρίου.

Το 313 ο Κωνσταντίνος υπέγραψε το διάταγμα των Μεδιολάνων με το οποίο θεσπιζόταν η ανεξιθρησκία και έτσι πλέον ο χριστιανισμός νομιμοποιήθηκε ως ¨επιτρεπόμενη θρησκεία". Ευγνωμονούσα η εκκλησία, παρά τις δολοφονίες του γιου του και της γυναίκας του, τον έκανε άγιο και μάλιστα ισαπόστολο!

 Η μορφή του Ιουστινιανού στα ψηφιδωτά του ναού του Αγίου Βιταλίου, στη Ραβέννα.

Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα, κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και τα ανακήρυξε δημόσια αργία. 

Με τα  χρόνια  επικράτησε  σε όλο τον χριστιανικό κόσμο η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα Χριστουγέννων, εκτός της Αρμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας  που συνεχίζει τον συνεορτασμό με τα Θεοφάνια.

Ο χριστιανισμός ενσωμάτωσε από τον μιθραϊσμό  πολλά από τα πιστεύω του, όπως για παράδειγμα, τα ιδανικά της ταπεινότητας και της αδελφικής αγάπης, το βάπτισμα  το  τελετουργικό της κοινωνίας, την χρήση άγιου νερού , την άλω που μετατράπηκε σε φωτοστέφανο, την  λατρεία των ποιμένων που ήταν παρόντες στη γέννηση του Μίθρα, όπως και την γέννηση του σε σπήλαιο. Επίσης ο Μίθρας αναλήφθηκε στους ουρανούς στα 33 του χρόνια, με την υπόσχεση να επιστρέψει την Ημέρα της Κρίσης.

Στο πόστ μου Η΄ ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ -β΄ μέρος η φωτογραφία 235 είναι από το σπήλαιο που ήταν  ένα Μυθραίο ενώ στο ποστ Ζ΄ ΟΛΒΙΑ - Ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. μπορεί να δει κανείς τα ψηφιδωτά από εκκλησία της εποχής του Ιουστινιανού,529-40μΧ. στα οποία  είναι εμφανής η παραμονή των πολιτιστικών στοιχείων της ειδωλολατρικής εποχής σε ναό της νέας θρησκείας.

 Όπως ο Μίθρας γεννήθηκε σε σπήλαιο, Εν τω σπηλαίω τίκτεται... μετέφερε η λαίκή παράδοση και για τον Χριστό  στα κάλαντα και στην εικονογραφία, ενώ καμία τέτοια αναφορά περί σπηλαίου δεν υπάρχει στην Καινή Διαθήκη.

Ο πάπας άγιος Δάμασος ο Α΄ δεν μπορούσε να ανεχθεί ότι υπήρχε και άλλος θεός και μάλιστα μερικούς αιώνες πριν από τον δικό του, που είχε γεννηθεί σε σπήλαιο στις 25 Δεκεμβρίου εν μέσω βοσκών, και γι΄αυτό τον λόγο κατέστρεψε τον σπήλαιο του Μίθρα που υπήρχε στην Ρώμη.

Όμως σε σπηλιά γεννήθηκαν επίσης θεοί της Ασίας αλλά και ο Άδωνης, ο Διόνυσος, ο Ερμής αλλά και ο ίδιος ο Δίας από την Ρέα (Ἰδαίον Ἄντρον).

Αλλά πριν την γέννηση ενός θεού πρέπει να  προηγηθεί η σύλληψη του.

Η  παρθενογένεση λοιπόν είναι ο συνήθης τρόπος γέννησης των θεών.

Στην Θεογονία  του Ησιόδου η Γη,γέννησε με παρθενογένεση τον Ουρανό, τα Oὔρεα (Όρη) και τον Πόντο.

Με παρθενογένεση αναπαράγονται  4 ακόμα θεότητες στην Θεογονία

η Νύχτα, η Έρις και η Ήρα αλλά και το σεξουαλικά απροσδιόριστο Χάος.

Κατά τον Ησίοδο η Ήρα γέννησε μόνη της τον Ήφαιστο, χωρίς τη συμμετοχή του Δία.

Στην ελληνική μυθολογία, επίσης ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του.

Από παρθένο γεννιέται στην Αίγυπτο και ο αγγελιοφόρος θεών Θωτ αλλά και άλλοι θεοί της αρχαιότητας όπως οι θεοί  Ώρος και Ρα αλλά και βασιλείς, όπως ο Αμενχοτέπ, 1.500 χρόνια πριν τον Χριστό.

Ενδιαφέρον είναι δε πως όλες αυτές οι παρθένες-μητέρες έμεναν έγκυες.

Ο Δίας  γίνεται χρυσή βροχή για να επισκεφτεί την Δανάη και από αυτήν την "επίσκεψη" γεννιέται ο Περσέας. Βέβαια άμα είσαι θεός σε ότι θέλεις μεταμορφώνεσαι και έτσι ο Δίας ,γνωστός μπερμπάντης ,μεταμορφώθηκε σε κύκνο για να προσεγγίσει την Λήδα.

Με ποιο πρωτότυπο  τρόπο γεννήθηκαν ο θεός της Φρυγίας Άττις, δηλαδή από ένα αμύγδαλο που έβαλε στον κόρφο της η μητέρα του!  

Μιας και οι προηγούμενοι θεοί δεν γεννήθηκαν με την κλασσική και δοκιμασμένη μέθοδο, δεν θα μπορούσε και η χριστιανική θρησκεία να δεχτεί ο δικός της θεός να έχει γεννηθεί διαφορετικά.

                                   Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, έργο του Αντρέι Ρουμπλιώφ

Από τους ευαγγελιστές μόνο ο Λουκάς,(Λουκ. Α΄, 26-29) κάνει άμεση αναφορά στο γεγονός αυτό και λέει επί λέξει τα εξής:

26 Εν δε τώ μηνί τώ έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ από τού Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ, 

27 προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. 

28 και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε· Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σού· ευλογημένη σύ εν γυναιξίν. 

29 η δε ιδούσα διεταράχθη επί τώ λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος. 

Την εξήγηση του τι σημαίνει εισελθών προς αυτήν και γιατί θεώρησε ποταπό τον ασπασμό μπορούμε να την βρούμε στο μοναδικής πρωτοτυπίας, ακόμα και με αιμομιξίες, πορνογράφημα που είναι η Παλαιά Διαθήκη.

 Σε αυτήν περιγράφεται πως ο γηραλέος ,86 ετών, παιδεραστής Αβραάμ με την προτροπή της ετεροθαλούς αδελφής του αλλά και συζύγου του Σάρας, απέκτησε τον Ισμαήλ.

Σάρα δε γυνή Άβραμ ουκ έτικτεν αυτώ. Ην δε αυτή παιδίσκη Αιγυπτία, η όνομα Άγαρ. είπε δε Σάρα προς Άβραμ, Ιδού συνέκλεισέ με Κύριος του μη τίκτειν, είσελθε ουν προς την παιδίσκην μου, ίνα τεκνοποιήσωμαι εξ’ αυτής. Υπήκουσε δε Άβραμ της φωνής Σάρας… και εισήλθε προς Άγαρ και συνέλαβεν  (Γένεσις ΙΣΤ 1-4)

Βέβαια όταν η Σάρα απέκτησε, στην ωριμότητα των  90 ετών της  τον Ισαάκ,  φρόντισε να εξαποστείλει την Αγαρ και τον Ισμαήλ για να μην χάσει ο γιος της τα κληρονομικά του δικαιώματα.

Ο γιός του Ισαάκ και εγγονός του Αβραάμ, Ιακώβ φρόντισε να τηρήσει την οικογενειακή παράδοση του να εισέρχεται στα θηλυκά της οικίας του με ιδιαίτερο ζήλο .

Αφού η γυναίκα του Λεία του έκανε 6 παιδιά σταμάτησε να γεννάει και τότε πήρε  την δούλη της Ζέλφα και ἔδωκεν αὐτὴν τῷ Ἰακὼβ γυναῖκα. καὶ εἰσῆλθε πρὸς αὐτὴν (Γένεσις 30,9-13)  Προφανώς  στον  Ιακώβ  του άρεσε που εισήλθε στην Ζέλφα οπότε ξαναεισήλθε και την γκάστρωσε για δεύτερη φορά. (Γενεσις 35,26)

                                              Ο Ιακώβ με την Ραχήλ έργο του William Duce

Όμως ο μερακλής Ιακώβ γούσταρε και την αδελφή της Λείας, Ραχήλ οπότε την πήρε και αυτήν για γυναίκα του, αλλά και αυτή δεν του έκανε απογόνους οπότε ακολουθήθηκε η γνωστή συνταγή  :

είπε δε Ραχήλ τω Ιακώβ , ιδού η παιδίσκη μου Βαλλά, και τέξεται επί των γονάτων μου, και τεκνοποιήσωμαι καγώ εξ’ αυτής…και είσελθε προς αυτήν Ιακώβ (Γένεσις Λ 3-4)

Αλλά και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις  το εισήλθε προς έχει ακριβώς την ίδια έννοια όπως πχ:

Και επήγεν ο Σαμψών εις την Γάζαν, και είδεν εκεί γυναίκα πόρνην, και εισήλθεν προς αυτήν (Κριταί στ 1)

Είπε δε Ιούδας προς τον Αυνάν. Είσελθε προς την γυναίκα του αδελφού σου, (Γένεσις ΛΗ 8-9)

Αντίστοιχες αναφορές υπάρχουν  και στα: Γένεσις ΛΗ 1-2, Γένεσις ΛΗ 13-18, Δευτερονόμιον κε 5, Ρουθ δ 13,Σαμουήλ β 12.

Στην Δύση, παρά το ότι δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια ,αλλά  επίσης και στην δική μας Ιερή  παράδοση, που αναγνωρίζεται από την εκκλησία ως ισόκυρη με την αγία Γραφή, απεικονίζεται ο αρχάγγελος Γαβριήλ να δίνει στην Παναγία ένα κρίνο.

Ο κρίνος ήταν το σύμβολο της αθωότητας, της αγνότητας και της παρθενίας, και συχνά όταν αναπαριστάνονταν επάνω σε βωμό δεν είχε στήμονες,που θυμίζουν το όργανο με το οποίο εισέρχεται κανείς,για να μην μολύνουν την παρθενική αγνότητα του άνθους!

Ένα όμως θέμα που έχει προκαλέσει από αιώνες το έντονο μαλλιοτράβηγμα μεταξύ θεολόγων και διαφόρων χριστιανικών δογμάτων  είναι ότι το αιπάρθενον της Παναγίας δεν συμβαδίζει με την ύπαρξη αδελφών του Χριστού, ούτε με την παρουσίαση του Ιωσήφ σαν πατέρα του, σύμφωνα με όσα γράφουν τα Ευαγγέλια:

ΛΟΥΚΑΣ 2,48. Η Παναγία, λέει στον Ιησού για τον Ιωσήφ: «Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε».

ΜΑΤΘΑΙΟΣ 1,25 "και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν".

ΜΑΤΘΑΙΟΣ 13,55-56, ΜΑΡΚΟΣ 6,3. ΛΟΥΚΑΣ 8,19). "Ουχ ούτός εστίν ο του τέκτονος υιός, ουχί η μήτηρ αυτού λέγεται Μαρία και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας, και αι αδελφαί αυτού ουχί πάσαι προς ημάς εισι; "

Κατά την Ορθόδοξη εκκλησία η Παναγία  όχι μόνο δεν έκανε άλλα παιδιά αλλά παρέμεινε παρθένος ακόμα και μετά τον τοκετό που δεν έγινε βέβαια με καισαρική!

Η εικονογραφία της εκκλησίας μας παρουσιάζει το αειπάρθενον με τα τρία αστέρια που ζωγραφίζει στο κεφαλομάντηλό της.
Είναι "η προ τόκου" (αστέρι αριστερού ώμου), "η εν τόκω" (αστέρι κεφαλής) και "μετά τόκον" (αστέρι δεξιού ώμου) Παρθένος.

Τελικά η  Παναγία ανακηρύχθηκε Θεοτόκος με μεγάλη καθυστέρηση το 431 από την Γ΄ οικουμενική Σύνοδο.

Σχετική με τα Χριστούγεννα είναι και η ανάρτηση μου ΣΕΛΕΣΤΑ-Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ