ΜΙΑ ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Έχω να γράψω για κάποιο ταξίδι από τον καιρό που ο κορονοϊός μας έκλεισε στα σπίτια μας και περιόρισε τις μετακινήσεις μας.
Τηρώντας τα γνωστά προφυλακτικά μέτρα και έχοντας κάνει και τους 7 μέχρι στιγμής εμβολιασμούς, τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου, έχουμε καταφέρει να μην νοσήσουμε μέχρι στιγμής.
Έτσι όταν μια παρέα φίλων οργάνωσε μια μονοήμερη εκδρομή στην Αίγινα, αμέσως δήλωσα συμμετοχή μόνος μου, καθώς η γυναίκα μου δεν τους γνωρίζει.
Στην Αίγινα είχα να πάω από τα φοιτητικά μου χρόνια και ενώ έκτοτε όλο λέγαμε να ξαναπάμε, όλο κάτι τύχαινε και το αναβάλαμε.
Τώρα όμως μετά από το σύντομο ταξίδι με το καράβι, βρέθηκα με την υπόλοιπη παρέα στο πανέμορφο αυτό νησί, που ευτυχώς μου φάνηκε ότι διατηρεί την ίδια ομορφιά που θυμόμουνα από το παρελθόν, χωρίς ευτυχώς η γνωστή νεοελληνική κακογουστιά να την έχει καταστρέψει παρά τα πλήθη των επισκεπτών που δέχεται, ιδίως τα Σαββατοκύριακα.
Από τα πρώτα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν ένα από τα χαρακτηριστικότερα τοπόσημα  του  που είναι η Κολώνα, με τον προϊστορικό/ιστορικό οικισμό της γύρω της.

Σε σχεδιάγραμμα που υπάρχει εκεί, στην παραλία πριν να μπει κανείς στον αρχαιολογικό χώρο, μπορεί να δει κανείς το πως ήταν στην αρχαιότητα το εμπορικό και πολεμικό λιμάνι του νησιού που προστατεύονταν από τείχη και κυματοθραύστες, ίχνη των οποίων σώζονται σήμερα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
 

 Ο λόφος  ονομάστηκε Κολώνα (ιταλικά Colonna) από τους Βενετσιάνους ναυτικούς, γιατί την  είχαν ως σημάδι προσανατολισμού τους καθώς δεσπόζει σ' αυτόν. Η Κολώνα της Αίγινας είναι γνωστή για τους 11  προϊστορικούς  οικισμούς  της,  από τους πιο σημαντικούς εκείνης της περιόδου, καθώς και για το ναό του Απόλλωνα του 6ου αι. π.Χ.
 Η προϊστορική πόλη άκμασε κατά την εποχή του χαλκού (2500-2600 π.Χ) Το ιερό γνώρισε τη μεγάλη ακμή του κατά τα τέλη του 6ου με αρχές του 5ου αιώνα π.Χ.
 Μια τελευταία άνθιση της πόλης σημειώθηκε κατά την ελληνιστική εποχή υπό την ηγεσία των βασιλέων της Περγάμου. Κατά τον 3ο αιώνα μ.Χ., εξαιτίας των βαρβαρικών επιδρομών οικοδομήθηκε νέα οχύρωση με το υλικό των κτηρίων του ιερού, όπως μπορεί να δει κανείς σε προπλάσματα στο μουσείο.

Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού όσα οικοδομήματα είχαν διασωθεί χρησιμοποιήθηκαν για άλλες χρήσεις και ο χώρος μετατράπηκε και πάλι σε τόπο κατοίκησης, έως το τέλος της πρώτης χιλιετίας, οπότε, εξαιτίας φόβου επιδρομών από τη θάλασσα, ο οικισμός μεταφέρθηκε στο εσωτερικό του νησιού (στην Παλαιοχώρα).
Πριν να ανεβούμε στον λόφο της Κολώνας επισκεπτόμαστε το Αρχαιοελληνικό Μουσείο της Αίγινας, που είναι και το αρχαιότερο μουσείο της Ελλάδας καθώς ιδρύθηκε το 1828 από τον Καποδίστρια. Τότε η Αίγινα ήταν η πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους.

 

Στο Μουσείο υπάρχει  αναπαράσταση πρωτοελλαδικής διώροφης κατοικίας και τα σημαντικότερα εκθέματα του προέρχονται από τον ναό της Αθηνάς Αφαίας. Σημαντικά επίσης εκθέματα είναι και το άγαλμα του Ηρακλή και η Σφίγγα από τον ναό του Απόλλωνα που βρίσκεται στην περιοχή της Κολώνας.

Μέσα από μια φύση που οργιάζει τώρα την άνοιξη, ανεβαίνει κανείς στη κορυφή του λόφου που βρίσκεται και η μοναδική 8 μέτρων εναπομείνασα κολώνα από τον ναό  του Απόλλωνα και η θέα από εκεί είναι μαγευτική.
Ο ναός αυτός κατασκευάστηκε πριν από τον Παρθενώνα και η λειτουργία του διακόπηκε το 354 μ.Χ. κατόπιν εντολής του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου αφού θεωρήθηκε ειδωλολατρικός.

                     

                     

Η επόμενη στάση ήταν στο σπίτι του Καπράλου που μετά τον θάνατο του έχει γίνει Μουσείο. Στις αίθουσες και στον υπαίθριο χώρο του, φιλοξενούνται γλυπτά του Καπράλου σε ξύλο, πωρόλιθο και μάρμαρο και ζωγραφικά του έργα, όλα φιλοτεχνημένα στην Αίγινα. Εκτίθενται επίσης δείγματα της μικρογλυπτικής του σε πηλό και μπρούντζο. Στα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου περιλαμβάνονται το γύψινο εκμαγείο της σαράντα μέτρων μήκους πώρινης ζωφόρου Το Μνημείο της Μάχης της Πίνδου (1952-1956) ενώ το γνήσιο έργο έχει τοποθετηθεί στο Περιστύλιο της Βουλής των Ελλήνων.

Μπροστά από το σπίτι και προς την θάλασσα, σε μια πλατειούλα  βρίσκεται το περίφημο χάλκινο άγαλμα του Η Ελληνίδα Μάνα που ο γλύπτης ως μοντέλο είχε χρησιμοποιήσει την δική του μάνα. Το ίδιο άγαλμα βρίσκεται και στο περίβολο της Βουλής  και στην  Καρδίτσα αλλά και στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγγελοκάστρου του Δήμου Αγρινίου όπου και είχε γεννηθεί η μητέρα του.

Πηγαίνοντας προς τον Ναό της Αφαίας περνάμε έξω από το σπίτι που είχε φτιάξει εκεί ο Καζαντζάκης και το οποίο έχει πουληθεί από χρόνια  σε ιδιώτη.
Σύμφωνα με την μυθολογία ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνως ερωτεύθηκε την Βριτόμαρτη και επειδή την κυνηγούσε εκείνη έπεσε στην θάλασσα, την βρήκαν κάποιοι ψαράδες και την πήγαν στην Αίγινα. Όμως και  εκεί την  κυνηγούσε ένας από αυτούς, οπότε πήγε και κρύφτηκε στο ιερό άλσος της Άρτεμης και η θεά την εξαφάνισε. Οι ντόπιοι που την έψαχναν βρήκαν στην θέση της ένα άγαλμα  που το ονόμασαν Αφαία (δηλαδή άφαντη)

Έτσι εκεί οι Αιγινήτες έφτιαξαν στην αρχή ένα ιερό και τον 5ο αιώνα κατασκευάστηκε ο ναός.(σας θυμίζει καθόλου η ιστορία αυτή την Παναγία της Τήνου;) Στις φωτογραφίες οι 4 πλευρές του ναού.
Ο ναός κτισμένος σε πευκόφυτο λόφο 160 μέτρων, είναι μια  κορυφαία δημιουργία της αρχαϊκής αρχιτεκτονικής και πιστεύεται ότι αποτέλεσε το ναό πρότυπο για τους αρχιτέκτονες του Παρθενώνα, Ικτίνο κα Καλλικράτη.  
Είναι δωρικού ρυθμού κατασκευασμένος από πωρόλιθο και σήμερα σώζονται 24 από τις 32 κολώνες του.
Μετά τον ναό της Αφαίας με πλήρως ικανοποιημένο το πνεύμα μας από όσα είδαμε, βρεθήκαμε γεμάτοι όρεξη σε μια ψαροταβέρνα, από τις πολλές που έχει η πόλη της Αίγινας και ικανοποιήσαμε πλήρως και το στομάχι μας με ψαρομεζέδες, έτσι ώστε το σούρουπο γυρίζοντας  στον Πειραιά να έχουμε εκείνο το υπέροχο συναίσθημα που έχεις μετά από μια ωραία και επιτυχημένη εκδρομή.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΤΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΑΠΟΒΟΛΗ !

Διαβάζουμε στην Μαθητική εφημερίδα από το Ρέθυμνο, που δημοσιεύτηκε  στο ΒΗΜΑ:
«Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 8 Δεκεμβρίου 1961 καί ἐν τῷ γραφείῳ τοῦ Β’ Γυμνασίου Άρρένων Ρεθύμνου ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν του συνελθών εἰς συνεδρίαν, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ κ. Γυμνασιάρχου, προέβη είς τά κάτωθι: 
 ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως διά δεκαπενθημέρου ἐκ τοῦ Σχολείου ἀποβολῆς τόν μαθητήν τῆς Πέμπτης τάξεως (…) διότι οὗτος διά δευτέραν φοράν καί παρά τάς γενομένας πρός αὐτόν παρατηρήσεις παρά καθηγητοῦ, ἐφωράθη ἐπιβαίνων ποδηλάτου…».
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 9η Ὀκτωβρίου 1962 …….
 
.. ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς τούς μαθητάς (…) διότι οὖτοι ἠρνήθησαν ἐπιμόνως να κείρωσι την κόμην των, ὠς οἱ λοιποί μαθηταί τοῦ Σχολείου…
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 19η Ὀκτωβρίου 1962 ……
 
Ἐτιμώρησεν δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς ἐκ τοῦ σχολείου τόν μαθητήν τῆς Ε’ τάξεως (…) διότι ἔλαβε μέρος εἰς ποδοσφαιρικήν συνάντησιν ὥς παίκτης ἐξωσχολικῆς ὁμάδος παρά τάς ἀπογορευτικάς διαταγάς τοῦ Ὑπουργείου…».
 
 Σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα χρόνια για τα παιδιά που μεγάλωναν σε επαρχιακές πόλεις σε σχέση με όσους ζούσαμε στην Αθήνα.
Δεν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να ασχοληθούν οι καθηγητές μας με το πως είναι κουρεμένα τα μαλλιά μας, ούτε αν κυκλοφορούμε με ποδήλατο στην πόλη.
Με το ποδήλατο μου κυκλοφορούσα σε όλη την Αθήνα και μάλιστα υπήρξαν φορές που βάζοντας τον κολλητό μου φίλο και μετέπειτα κουμπάρο μου, στον σωλήνα του ποδηλάτου, τον κατέβαζα από το κέντρο της Αθήνας στο σπίτι του στην Καλλιθέα και μετά γύρναγα στο δικό μου. Σχετικά με το ποδήλατο μου γράφω στο ποστ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Όσο για τα μαλλιά διακαής επιθυμία μου ήταν η πλούσια φράντζα του τότε άφθονου μαλλιού μου μπροστά να γυρίζει με χάρη προς τα πίσω σαν του Έλβις Πρίσλεϊ. Δυστυχώς λόγω ύπαρξης κορυφής εκεί δεν έστρωνε ποτέ, εκτός αν το είχα πασαλείψει με μια αλοιφή που την έλεγαν Fixater. Το πρόβλημα με αυτήν ήταν ότι καθώς οι τρίχες  κολλούσαν μεταξύ τους, όταν χτένιζες τα μαλλιά προς τα όταν πίσω, φαινόντουσαν τα κενά που έκαναν τα δόντια της τσατσάρας.
Μεγαλώνοντας το πρόβλημα λύθηκε αυτομάτως καθώς προσχώρησα σε αυτούς για τους οποίους έγραψα το  ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ !  Μπορεί πάντως  στο Γυμνάσιο να μην αναγκάστηκα να κείρω την κόμην μου εν χρω αλλά αυτό έγινε όταν πήγα για την θητεία μου στο Ναυτικό. Η πατρίς δωρεάν ανέδειξε την ομορφιά του κρανίου μου το οποίο ως τηλαυγής φάρος φώτισε τον τόπο όπως του Τσάκωνα στο Μάθε παιδί μου γράμματα! 
Θυμάμαι πάντως,  ότι την αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Επαρχίας την κατάλαβα σε δύο περιπτώσεις.

 Στην πρώτη περίπτωση είχε έρθει ένα παιδί από σχολείο της Κρήτης. Η εμφάνιση του προκάλεσε σχετική θυμηδία σε όλους γιατί φόραγε πηλήκιο!
Είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε ότι εδώ δεν φοράμε και ότι δεν κινδυνεύει με αποβολή αν θα το βγάλει.

Η δεύτερη περίπτωση ήταν όταν μας πήγαν, την μοναδική σε όλο το γυμνάσιο, διήμερη εκδρομή στην Σπάρτη, για να επισκεφτούμε τον Μυστρά. Η Σπάρτη ήταν τότε το βράδυ που φτάσαμε, σαν ένα μεγάλο σκοτεινό και ήσυχο χωριό, που απέκτησε αναπάντεχα ζωή όταν το λεφούσι με μαντράχαλους του σχολείου μας  ξεχύθηκε στους δρόμους της με φωνές και γέλια. Οι μαθητές εκεί φαίνεται ότι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μετά από κάποια ώρα και τους μόνους που βρήκαμε ήταν 4-5 κρυμμένοι  σε ένα σκοτεινό σημείο έξω από ένα γήπεδο.
Κάποιος από τους δικούς μας τους πρόσφερε ένα τσιγάρο και έντρομοι αρνήθηκαν να το πάρουν γιατί ήταν σαν να  τους έδινε κάποιος ηρωίνη!
Ένας συμμαθητής μου , μεγάλο πειραχτήρι αλλά και στραβούλιακας, είδε σε ένα δρόμο μια μικρόσωμη κοπέλα οπότε πήγε από πίσω και της είπε:
-Δεσποινίς μήπως ξέρετε που θα βρούμε μέλανα ζωμό;
Οπότε, η κοπέλα που ήταν τουλάχιστον 60 ετών κυρία, απάντησε με αγανάκτηση:
-Α να χαθείς τεντυμπόι!
Εξωσχολικά κανένας καθηγητής στην Αθήνα δεν ασχολούταν με το που πάνε και το τι κάνουν οι μαθητές του τότε 6ταξιου Γυμνασίου τους.
Το πολύ να σου έλεγαν τίποτα αν σε πέτυχαν να βγαίνεις από κανένα σφαιριστήριο, που ήταν τότε ιδιαίτερα δημοφιλή με τα ποδοσφαιράκια, ή να σε πέτυχαν στο δρόμο να έχεις κάνει κοπάνα.
Ο Εθνικός κήπος ήταν για τους μαθητές του σχολείου του Α΄Γυμνασίου της Πλάκας από τα αγαπημένα στέκια στις κοπάνες και το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι ένας στριμμένος καθηγητής μας πέρναγε μέσα από αυτόν για να έρθει στο σχολείο. Σχετικά γράφω και στο ποστ μου ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ"
Ευτυχώς σήμερα πια τέτοιου τύπου καταπίεση των μαθητών δεν υπάρχει πια σε όλη την χώρα.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ

Μεταξύ των συγγενών των θυμάτων στην τραγωδία των Τεμπών, ενώ όλοι επιθυμούν να βρεθούν και να καταδικαστούν οι ένοχοι, υπάρχει από καιρό διαφωνία μεταξύ ορισμένων για την διαδικασία και για τα υπάρχοντα δεδομένα σχετικά με το δυστύχημα.
Η πρωταγωνίστρια στην τραγωδία των Τεμπών είναι αδιαμφισβήτητα η ολιστική, όπως αυτοαποκαλείται παιδίατρος Μαρία Καρυστιανού.
Στην επαγγελματική ιστοσελίδα της αναφέρει ότι ειδικεύεται «σε εναλλακτικές μορφές ιατρικής, όπως η Μεταβολομική, το Functional medicine, η Γνωστική Ομοιοπαθητική και η Κβαντική Ιατρική» Για όσους, όπως οι περισσότεροι, δεν γνωρίζουν τι είναι όλα αυτά καταφεύγοντας  στην αγγλόφωνη Βικιπαίδεια για την «κβαντική ιατρική» μαθαίνουμε ότι είναι : ‘τεχνοβλακεία’ ασυνάρτητη φλυαρία γεμάτη επιστημονικούς όρους η οποία τρελαίνει όσους πραγματικά κατανοούν την φυσική»
Η δε γαλλική Βικιπαίδεια επεξηγεί ότι : «κβαντική ιατρική είναι ψευδο-ιατρική που βασίζεται στην ιδέα ότι τα κύτταρα επικοινωνούν μέσω ηλεκτρομαγνητικών σημάτων, τον «βιοσυντονισμό», μια ψευδο-επιστημονική έννοια. Δεν έχει καμία σοβαρή επιστημονική βάση και κατηγορείται για παραπλάνηση του κοινού, καθώς εφαρμόζει στην ιατρική την ψαρωτική ορολογία της κβαντικής φυσικής με τρόπο εντυπωσιοθηρικό»
Όμως η «μάνα των Τεμπών», όπως πολλοί την αποκαλούν και για την οποία ο Νίκος Κοντζιάς έχει πει «ότι θα την ψήφιζε ως πρωθυπουργό» και η Έλενα Ακρίτα από κοντά δήλωσε «ότι το συνυπογράφει με τα δυο της χέρια» στην υπόθεση του δυστυχήματος ευτυχώς αντί της ιατρικής επιστήμης, ασχολείται με την νομική.
Έτσι έχει καταθέσει διάφορες μηνύσεις και εξώδικα προς διάφορες μεριές όπως στους ιατροδικαστές που χειρίστηκαν την εθνική τραγωδία όπως και στον Ειδικό Εφέτη Ανακριτή, Σωτήρη Μπακαΐμη, γιατί δεν έχει περιλάβει  649.000 αρχεία ηχητικά και βίντεο που αφορούσαν τις επίμαχες ημερομηνίες της 28ης Φεβρουαρίου και της 1ης Μαρτίου. 
Η μήνυση αυτή αποτελεί συμπληρωματική αυτής που είχε κατατεθεί από συγγενείς στις 13 Φεβρουαρίου ενώπιον του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λάρισας.
Βέβαια με  διάταξη της εισαγγελίας πρωτοδικών απορρίφθηκε  και αρχειοθετήθηκε η μήνυση  κατά του εφέτη ανακριτή που χειρίζεται την υπόθεση της τραγωδίας των Τεμπών.
Η πιο πρόσφατη μήνυση είναι κατά των μελών της ΝΔ στην προανακριτική επιτροπή για την τραγωδία των Τεμπών. 
Εκτός των μηνύσεων όμως έχει στείλει και εξώδικα, όπως αυτό στον Νικήτα Κακλαμάνη, αναφορικά με τη διαβίβαση στη Βουλή μηνύσεων και δικογραφιών που σχετίζονται με το δυστύχημα στα Τέμπη.
Εξώδικα έχει στείλει επίσης και στον  Νίκο Πλακιά.
Ο κ.Πλακιάς  είναι ελεύθερος επαγγελματίας και είναι συγγενής 3 θυμάτων των Τεμπών γιατί είναι ο πατέρας των διδύμων Χρύσας και Θώμης και της ανιψιάς του Αναστασίας.
 Η κ. Μ. Καρυστιανού κοινοποίησε εξώδικο στον ίδιο και στον αδελφό του, με το οποίο τους εγκαλεί ότι επιχειρούν να προκαλέσουν διχασμό και αμφιβολίες για τις πραγματικές προθέσεις της, την εποχή που έγινε η συναυλία με είσοδο 15 ευρώ στο Καλλιμάρμαρο, συναυλία που είχε προκαλέσει την οργίλη αντίδραση 26 οικογενειών συγγενών των θυμάτων.
Εκτός από το εξώδικό η κ.Καρυστιανού  υποστήριξε πως ο Νίκος Πλακιάς είχε επικοινωνήσει με το γραφείο του ευρωβουλευτή Κώστα Αρβανίτη, επιδιώκοντας να μπλοκάρει την παρουσία της στο Ευρωκοινοβούλιο και να υπονομεύσει την εκπροσώπησή της.  Ο  ευρωβουλευτής Αρβανίτης διέψευσε πως δέχθηκε τέτοια παρέμβαση από την οικογένεια Πλακιά.
Η διαμάχη μεταξύ τους οφείλεται στο ότι ο Πλακιάς μαζί με τον Χρήστο Βλάχο, που είναι ο  πατέρας του Βάιου που σκοτώθηκε στα Τέμπη, θεωρούν ότι δεν υπήρχε παράνομο φορτίο που ευθύνεται για την πυρόσφαιρα όπως ισχυρίζεται η ομάδα της, χωρίς όμως να προσκομίζει αποδείξεις.
Η άποψη τους αυτή βασίζεται στην έκθεση που έγινε κατόπιν της παραγγελίας 6 οικογενειών συγγενών θυμάτων, από τον  Άγγλου χημικό Paul Jowett πραγματογνώμονα σε θέματα πυρκαγιών με διδακτορικό στην Χημεία Πυρκαγιών.
Επίθεση επίσης είχε κάνει και στον δικαστικό πραγματογνώμονα και μηχανολόγο-μηχανικό Τάσο Δέδε επειδή είπε: Από τις αυτοψίες που έκανα εγώ στα τρένα, στο Κουλούρι, στα Πηγάδια και στον τόπο (του δυστυχήματος) δεν διαπίστωσα ότι υπάρχει καμένο υλικό στην εμπορική αμαξοστοιχία. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Ο καθένας μπορεί να λέει για βαγόνια, δεξαμενές, οτιδήποτε».
Ο κ. Δέδες είχε διοριστεί από την οικογένεια της 19χρονης Αναστασίας Παπαγγελή, που έχασε τη ζωή της στο φονικό δυστύχημα, ενώ η συγκεκριμένη έκθεση έχει παραδοθεί στον εφέτη ανακριτή από τον Ιανουάριο του 2024. Στη συνέχεια τού την παράγγειλε και ο Δημήτρης Βερβεσός με την ιδιότητα του προέδρου της Ολομέλειας Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος. Ο κ. Δέδες τόνισε ότι ακόμη επτά εκθέσεις που έχουν συνταχθεί για την τραγωδία στα Τέμπη «δείχνουν» ως αίτια της ανάφλεξης τα έλαια σιλικόνης.
Το πρόβλημα που προέκυψε με τον κ Βερβεσό είναι ότι ενώ γνώριζε το πόρισμα του κ Δέδε μιας και ο ίδιος το είχε ζητήσει, περιφερόταν στα κανάλια και μιλούσε για παράνομα φορτία, μπάζωμα και συγκάλυψη!
Όλα τα παραπάνω βρίσκονται για καιρό καθημερινά στην επικαιρότητα σχετικά με το δυστύχημα στα Τέμπη και όλος  αυτός ο καταιγισμός  πληροφόρησης αλλά και παραπληροφόρησης, του οποίου αποτελούν πολύ μικρό δείγμα, έχει κουράσει τον κόσμο και έτσι μέσα σε ένα μήνα σύμφωνα με δημοσκόπηση της ΜRB το ενδιαφέρον για τα Τέμπη από 40% έπεσε στο 20% ενώ σε αυτήν της Metron Analysis από 17% έπεσε στο 10%
Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η πλημμυρίδα  των δημοσιεύσεων μαζί με την συνεχή υπερδραστηριότητα της κ.Καρυστιανού με μηνύσεις και εξώδικα, θα ακολουθήσει αντίστοιχη πορεία όπως του Κασσελάκη, που ενώ μαθαίναμε και τι φόραγε για να πάει τον σκύλο του βόλτα, σήμερα δεν ξέρουμε αν είναι ακόμα στην Ελλάδα. Θυμάστε επίσης τι ακούγαμε και βλέπαμε για το «κολαστήριο των Χανίων»; Πόσοι άραγε ξέρουν ότι από καιρό γίνεται ήδη η δίκη γι΄αυτό;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Μιχάλης Μητσός Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται εδώ κάτι αξιοσημείωτο: μια προσπάθεια της κυβέρνησης να αποδείξει ότι ανίκανη δεν είναι μόνο η ίδια, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Είναι λογικό να μη μας εμπιστεύεστε ύστερα απ’ όσα κάναμε, φαίνεται να λέει στους πολίτες, αλλά μπορείτε στ’ αλήθεια να εμπιστεύεστε την αντιπολίτευση που κατάπιε αμάσητη την προπαγάνδα για το παράνομο φορτίο που δήθεν κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία; Μα το σενάριο αυτό διακινήθηκε από τον οργανισμό που εσείς συστήσατε, απαντά η άλλη πλευρά, και περιλαμβάνεται στο πόρισμα που εσείς πολυδιαφημίσατε, χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «ευαγγέλιο για την εθνική αυτογνωσία». Καλά, κι επειδή εμείς λέμε μια σαχλαμάρα, επιμένει η κυβέρνηση, πρέπει εσείς να την πιστέψετε;

Ι.Κ.Πρετεντέρης  ο Μητσοτάκης διατρέχει εν τω μεταξύ τον κίνδυνο να συλληφθεί από την Κωνσταντοπούλου.
Η οποία δηλώνει από την πλευρά της ότι «δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, μέχρι να πάει φυλακή όχι μόνο ο Τριαντόπουλος αλλά και ο Μητσοτάκης» (Mega, 6/4).
Πώς θα στείλει τον Μητσοτάκη στη φυλακή η Κωνσταντοπούλου, με ποια κατηγορία, για ποιο αδίκημα και μέσα από ποια ποινική διαδικασία δεν είναι σαφές. Άλλωστε ούτε ερωτήθηκε από τους συνομιλητές της………………………………..
Επειδή όμως ζω σε μια δημοκρατία όπου δεν προβλέπεται να απονέμει δικαιοσύνη ο κάθε διαταραγμένος, έχω μια απορία: η πραγματική Δικαιοσύνη τι κάνει;
Πότε θα καλέσει όλους τους «πραγματογνώμονες» ή «εμπειρογνώμονες» ή «δημοσιογράφους» ή «εμπλεκόμενους» ή «παρουσιαστές» ή «δικηγόρους» ή «ενδιαφερόμενους παντός είδους» να διευκρινίσουν και να αποδείξουν ενώπιόν της όσα ισχυρίζονται ή έχουν ισχυριστεί;
Πώς είναι δυνατόν να αποκαλύπτεται κάθε μέρα κι από πολλούς το εξωφρενικό στήσιμο που επιχειρήθηκε αλλά τίποτα να μην κουνιέται;
Και για ποιον λόγο από την εντελώς απαραίτητη έρευνα αλήθειας που οφείλουμε στη δημοκρατία μας θα πρέπει να εξαιρεθούν οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι συνδικαλιστές, ακόμη και οι αρχηγοί πραγματικών ή υποτιθέμενων κομμάτων που εδώ και δύο χρόνια έχουν αναστατώσει τη χώρα;
Πού θα δώσουν λόγο όλοι αυτοί, αν όχι στη Δικαιοσύνη;
Και ποιος θα κρίνει αν κινήθηκαν από αθώα παραπλάνηση ή απολύτως αξιόποινα, αν όχι η Δικαιοσύνη;
Διότι είναι προφανές ότι η Δικαιοσύνη πάσχει όταν την αφήνουμε στα χέρια κάθε τυχάρπαστου, κάθε απατεώνα και κάθε τυχοδιώκτη.
Τα υπόλοιπα, στο δικαστήριο. Διότι υποθέτω ότι ακόμη κι η φυλάκιση του Μητσοτάκη που υπόσχεται η Ζωή από κάποιο δικαστήριο θα αποφασιστεί.
Εκτός αν τα καταργήσουμε και αυτά.

Πέπη Ραγκούση Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα, σε μία κατάσταση όπου αυτό που έχει παραμεριστεί εντελώς από το κάδρο είναι ο σεβασμός στη μνήμη των νεκρών. Η ειδησεογραφία έχει γίνει μια αρένα όπου αντιπαλεύουν απωθημένα, φιλοδοξίες, επαγγελματικές σκοπιμότητες, πολιτικές ανελίξεις, εχθροπάθειες, εμπάθειες, μίση, πάθη, ιδεοληψίες, υπαρξιακά συμφέροντα, μυστικά και ψέματα. Οι περισσότεροι δεν θυμούνται πια τα ονόματα των νεκρών, οι φυσιογνωμίες τους έχουν αρχίσει να θολώνουν. Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον πραγματογνώμονες (κανονικούς και ντεμέκ), τους δικηγόρους τους, προϊσταμένους υπηρεσιών, προέδρους και αντιπροέδρους, ινστρούχτορες και περφόρμερ. Σε μία «παράσταση» τόσο κακή που αν και το έργο είναι τραγωδία, έχει αρχίσει να γέρνει προς την επιθεώρηση. Μια επίσης κάκιστη επιθεώρηση που, τελικά, προκαλεί θλίψη. Και που κάνει την αλήθεια, όχι απλά δυσδιάκριτη, αλλά ελάσσονος σημασίας. Διότι έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαποτιστεί το «έδαφος» των συνειδήσεων, έτσι όπως καλλιεργήθηκαν πεποιθήσεις, ισχύει το πιραντελικό «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε». Μια απόλυτη σύγχυση ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, την ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα.
Είναι γνωστό ότι έχουμε την παγκόσμια, ιστορική πατέντα του εμφύλιου πολέμου αφού ο πρώτος που κατέγραψε η Ιστορία ήταν αυτός της Κέρκυρας. Έτσι και τώρα άρχισαν οι διχασμοί. Με τόσο αναμενόμενα τα αντίπαλα στρατόπεδα ώστε το θέμα να χάνει το ενδιαφέρον του. Δέδες καρφώνει Βερβεσό, Καρυστιανού ελέγχει Δέδε, Βερβεσός «πετάει αετό» με κάτι τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζετε». Η κυβέρνηση που είχε το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΣΑΜ σαν παιδί της, τώρα το αποκληρώνει, ερευνάται επισήμως ο ρόλος Λακαφώση, ο Βελόπουλος έπιασε τις κατάρες, η Κωνσταντοπούλου τους βρίζει όλους, όλοι βρίζουν τον Ανδρουλάκη, τον Μητσοτάκη επίσης, να σου και οι υποκλοπές ξανά επί σκηνής. Τα μέιλ μεταξύ Ακού και Παπαδημητρίου στον αέρα, το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ εγκαλεί τη Σοφία Γιαννακά διότι έγραψε τη γνώμη της για τη Μαρία Καρυστιανού, οι δημοσιογράφοι που διακινούσαν μέχρι τελείας το μύθευμα για το Μαράκι του Έβρου το θεωρούν απολύτως σωστό και υποστηρίζουν την έγκληση.
Ο πιο τραυματικός διχασμός όμως είναι ανάμεσα στους συγγενείς των θυμάτων και η στοχοποίηση αυτών που, όπως η Γιαννακά, δεν «συντονίζονται με την κοινή γνώμη». Μπήκα στο προφίλ του Νίκου Πλακιά, διάβασα τι του σέρνουν επειδή είπε ότι πιστεύει πως δεν υπήρχε παράνομο φορτίο στο τρένο και ανακατεύτηκε το στομάχι μου, ένιωσα την απόλυτη ετεροντροπή. Διότι συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν χαροκαμένοι πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Γιώργος Παπαχρήστος Όπως από καιρό αναμενόταν η κατάληξη της ιστορίας με τους εμπειρογνώμονες, εντός ή εκτός πολλών εισαγωγικών, που ανέλαβαν να διαφωτίσουν την κοινωνία, και τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, θα ήταν ανάλογη αυτής, με τους κάθε λογής ειδικούς… λόγους. Που εισβάλλουν απρόσκλητοι στη ζωή μας, την κάνουν άνω-κάτω, κι αφού ολοκληρώσουν το «έργο» τους ή αποκαλυφθεί η αγραμματοσύνη ή και η πραγματική τους στόχευση, αποχωρούν ακροποδητί, για να περάσουν απαρατήρητοι. Μήπως και διασώσουν ό,τι διασώζεται από όσα ισχυρίζονταν κατά τη διάρκεια των διαφόρων κρίσεων, τις οποίες είχαν αναλάβει να εξηγήσουν. Σεισμολόγοι, μετεωρολόγοι, ηφαιστειολόγοι, επιδημιολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, εργατολόγοι, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, ψυχολόγοι, πόσοι δεν έχουν περάσει, ως διάττοντες αστέρες, από τη ζωή μας, όλα αυτά τα χρόνια, για να αναλύσουν με ύφος περίφροντι και από καθέδρας (ίδιο όλοι!), αυτό που κουβαλάνε στο κεφάλι τους, και συνήθως αυτό το κάτι, βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με την πραγματικότητα. Και φευ, συνήθως δεν πρόκειται για την αδήριτη ανάγκη τους να κερδίσουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που ο καθένας δικαιούται, κατά τον Αντι Γουόρχολ. Αυτή είναι ίσως η πιο αθώα εκδοχή της παρέμβασής τους.
Είναι πολλά τα χρήματα
Τα «ψώνια» δεν έλειψαν άλλωστε ποτέ από αυτή τη χώρα. Ζούσαν ανάμεσά μας, και θα εξακολουθούν να ζουν στον αιώνα τον άπαντα, διότι και αυτό – το «ψώνιο» δηλαδή – συγκαταλέγεται στο DNA της φυλής. Καλώς ή κακώς, συμβαίνει. Το βλέπεις παντού. Στον δρόμο, στο γραφείο, στο διπλανό τραπέζι του καφέ. Σύμφυτο με τον χαρακτήρα των ανθρώπων είναι.
Εδώ όμως δεν πρόκειται για τα «ψώνια» που μπορεί να υπάρχουν – και υπάρχουν. Εδώ, στην υπόθεση του δυστυχήματος των Τεμπών, «παίζουν» και λεφτά. Πόσα λεφτά, δεν είναι σαφές, αλλά όταν αρχίσουν να εκδικάζονται οι αστικές αγωγές κατά της Hellenic Train και του ελληνικού Δημοσίου, ενδεχομένως θα μιλάμε για πολλά χρήματα. Τα οποία χρήματα δεν θα τα πάρουν μόνο, όπως θα έπρεπε, οι οικογένειες των θυμάτων. Μερίδιο σε αυτά, αν καταλαβαίνω σωστά από τις ακριτομυθίες που αρχίζουν και κυκλοφορούν, θα λάβουν και όσοι διεξέλθουν τις αγωγές – δικηγόροι και ειδικοί. Οι πρώτοι θα διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις στις οικογένειες, στηρίζοντας την αποδοχή των διεκδικήσεων στις γνωματεύσεις των δεύτερων. Των πραγματογνωμόνων – με ή χωρίς εισαγωγικά.
Αυτά ακούγονται, και μακάρι να είναι ψέματα. Διότι εγώ, ας πούμε, ξέρω ότι αν κάποιος προσλάβει έναν δικηγόρο να υποστηρίξει μια υπόθεση, συμφωνεί μαζί του και το αντίτιμο το οποίο θα του καταβάλει με την ολοκλήρωση της υπόθεσης…
«Ακούω όσα λέγονται (είπε ο άνθρωπός μας ο κ. Λακαφώσης) για τις αποζημιώσεις και μου φαίνεται αστείο. Μου φαίνεται περίεργο να πιστεύει κανείς ότι οι οικογένειες των θυμάτων θα συμφωνούσαν να δώσουν το 20% από τις αποζημιώσεις. Αυτή τη στιγμή δεν αμείβομαι, όταν έρθει η ώρα των αστικών αποζημιώσεων θα το δούμε. Κανένας τεχνικός σύμβουλος δεν παίρνει διψήφιο ποσοστό από τις αποζημιώσεις»!!!
……………………………….
Περαιτέρω διευκρινίσεις επ’ αυτού δεν έδωσε ο «ειδικός» κύριος Λακαφώσης. Ας πούμε, το μονοψήφιο ποσοστό που έχει συμφωνήσει με τους «πελάτες» του, είναι 5%, 7% ή 9%; Επίσης από τι εξαρτάται ακριβώς το ύψος του ποσοστού; Διότι στην αφέλεια που με διακρίνει (ξαναλέμε τώρα…), αρχίζω να σκέφτομαι, αν παίζει ρόλο λ.χ. το περιεχόμενο μιας πραγματογνωμοσύνης. Διότι αν είναι πρόχειρη και ατεκμηρίωτη, ή αν υποστηρίζει μια εκδοχή διαφορετική από την κρατούσα σχετικά με την έκρηξη λόγω παράνομου εύφλεκτου υλικού στην εμπορική αμαξοστοιχία, πώς να δώσει τη μάχη και να την κερδίσει ο φουκαράς ο δικηγόρος που θα διεκδικήσει την αποζημίωση; Με δυο λόγια ρωτώ εγώ, αυτό το ποσοστό που δεν είναι «διψήφιο» αν δεχτούμε ότι ο περιώνυμος πραγματογνώμονας μας λέει την αλήθεια, και είναι «μονοψήφιο», έχει χαρακτήρα ενός success fee, που λέμε και στην εύανδρο Ηπειρο;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΜΑΛΛΟΝ Η ΕΣΥΕΑ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑ, Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει;

Το 2014  είχα δημοσιεύσει το ποστ μου Η ΕΣΗΕΑ ΚΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ.
Εκείνη την εποχή ο Σάββας Ξηρός, ο δολοφόνος της 17Ν ,είχε γράψει ένα βιβλίο και ο  εκδοτικός οίκος «Κονιδάρη» είχε ζητήσει από την ΕΣΗΕΑ να παραχωρήσει αίθουσά της για να γίνει η παρουσίαση του βιβλίου.
 Έπειτα από συνεδρίαση του ΔΣ της Ένωσης αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία το αίτημα να γίνει δεκτό παρά την αντίδραση της τότε  πρόεδρου Μαρίας Αντωνιάδου, του ταμία Δημήτρη Κοτταρίδη και των μελών  Χρήστου Κυρίτση και Αγγελικής Γυπάκη που ψήφισαν κατά.
Μάλιστα σε ανακοίνωση που εξέδωσαν εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τους τονίζοντας: «Διαφωνούμε πλήρως με την εν λόγω απόφαση η οποία είναι αντίθετη με τον θεσμικό ρόλο της ΕΣΗΕΑ και θεωρούμε πως δεν μπορεί να αποτελέσει η Ένωση βήμα προβολής εγκληματικών πράξεων»
Είχα γράψει τότε, μεταξύ άλλων , ότι: Είναι ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία ένα σωματείο που εκπροσωπεί τους δημοσιογράφους ,όπως η ΕΣΗΕΑ που έχει θύματα από τους δολοφόνους της 17Ν όπως ο Μομφεράτος και ο Μπακογιάννης, να παραχωρεί τις αίθουσες της  για την προβολή του βιβλίου ενός δολοφόνου μελών της!
Όπως γράφει σήμερα στα ΝΕΑ ο Ηλίας Κανέλλης :
Ένα από τα επιχειρήματα της παραχώρησης αυτής , έμαθα , είχε να κάνει με το σύνθημα του Μάγιερ  που είναι το σύνθημα της Ένωσης  " Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης "
Προφανώς είναι απόλυτα σωστό το σύνθημα αυτό και κανείς λογικά και δημοκρατικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση στην δημοσίευση ενός βιβλίου ακόμα και του πιο απεχθούς  εγκληματία .
..............................................
Είναι όμως τελείως διαφορετικό πράγμα η ελευθερία του καθενός να εκθέσει τις απόψεις του, όσο απεχθείς και να είναι, από το να του παραχωρεί ένα σωματείο τον χώρο για να τις προβάλλει, ιδίως μάλιστα όταν έχει θύματα δικά του μέλη, από την δράση του.
Είμαι περίεργος δε αν αύριο ο Ρουπακιάς, ο δολοφόνος του Φύσσα, γράψει ένα βιβλίο στο οποίο να εξιστορεί τους λόγους και την ιδεολογία που τον οδήγησαν στην πράξη του θα του παραχωρήσουν και αυτού την ίδια αίθουσα βάσει της ίδια αρχής του Μάγιερ;

Μετά από 11 χρόνια το Πειθαρχικό Συμβούλιο αυτής της ένωσης, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει την αίθουσα της για να παρουσιαστεί το βιβλίο ενός καταδικασμένου δολοφόνου μελών της, κάλεσε την  δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά σε απολογία για ένα  άρθρο της με τίτλο «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει» στο οποίο με πολύ ήπιες εκφράσεις  τόλμησε να κρίνει τη δράση και τη στάση της ολιστικής όπως αυτοαποκαλείται, παιδιάτρου.
Και αυτό γιατί, σύμφωνα με το Πειθαρχικό, ένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να γράφει ότι θέλει, αλλά πρέπει να εκφράζει «την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων»
Αυτή την σταλινικού τύπου ηλιθιότητα ευτυχώς την  καυτηρίασαν πολλοί, άσχετα  από πολιτική τοποθέτηση και μπορείτε να τους διαβάσετε εδώ.
Ενδεικτικά μεταφέρω μερικές απόψεις.
Ο σκιτσογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης σε ανάρτησή του σημειώνει:
«Δεν χρειάζεσαι καν να διαβάσεις το κείμενο της Σοφίας Γιαννακά, αρκεί να δεις το κατηγορητήριο της ΕΣΗΕΑ για να καταλάβεις ότι αυτός που έπρεπε να παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό για βάρβαρη καταπάτηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της ελευθερίας του Τύπου είναι ο συντάκτης του. Από πού μέχρι πού ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να παίρνει υπ' όψιν του το κοινό αίσθημα για οτιδήποτε; Από πότε ο δημοσιογράφος δεν έχει μόνο γνώμονα την αδέσμευτη έκφραση της γνώμης του και τη συνείδησή του, αλλά θα πρέπει να τις εντάξει στην οποιαδήποτε περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το όποιο πάνδημο αίτημα; Και όχι μόνο γιατί ξέρουμε ότι αρκετές φορές το κοινό αίσθημα γέννησε τέρατα.
Σε άρθρο της στο protagon.gr, υπό τον τίτλο «Η ΕΣΗΕΑ σε ρόλο σταλινικού ανακριτή», η Μαρία Δεδούση γράφει μεταξύ άλλων:
«Επειδή ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει αρχίσει και παραπονείται ότι δεν του δίνουμε σημασία, είναι σαφές ότι η δίωξη στη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά έχει κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Αυτά τα περί ''κοινού αισθήματος'', προσωπικά τα ακούω βερεσέ. Αν πήγαινε έτσι, δεν θα υπήρχε καν δημοσιογραφία, θα κάναμε δημοσκοπήσεις κάθε μέρα για τα πάντα και θα γράφαμε μετά αυτό που θέλει να ακούσει η πλειοψηφία.
Ο Θανάσης Μαυρίδης σε άρθρο του στο Liberal, υπό τον τίτλο «Σοφία, ντύσου ζεστά», γράφει αιχμηρά:
«Η ΕΣΗΕΑ διοικείται από έναν ''μεγάλο συνασπισμό'', συνδικαλιστών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, συνδικαλιστές της αριστεράς και της λαϊκής δεξιάς. Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι αυτοί δεν έβγαλαν κιχ στα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν γύρω μας με θύμα συναδέλφους τους και με αφορμή την εργαλειοποίηση των Τεμπών. Αντιθέτως, διώκουν τη γνωστή και εξαίρετη συνάδελφο Σοφία Γιαννακά, επειδή έγραψε για τη μάνα των Τεμπών. Καλά, δεν πέσαμε και από τα σύννεφα…» Και αναφέρει, για να προσθέσει: «Δεν έχουμε αμφιβολίες για το τι πρόκειται να συμβεί. Για το γεγονός ότι ένα ιστορικό σωματείο που κάποτε ήταν το καμάρι των δημοσιογράφων μετατρέπεται σε όργανο μικροπολιτικών επιδιώξεων ορισμένων. Φαίνεται ότι κάποιοι παίζουν αυτή την εποχή τα ρέστα τους. Οι δικηγορικοί σύλλογοι παραπέμπουν στο πειθαρχικό την… πρόεδρο του Αρείου Πάγου και η ΕΣΗΕΑ τη συνάδελφο Σοφία Γιαννακά. Επέλεξαν έναν ολισθηρό δρόμο. Και δυστυχώς ο δρόμος αυτός είναι κατηφορικός. Όποιος τον πάρει δεν μπορεί να αλλάξει διαδρομή
Έχω την εντύπωση ότι το άρθρο της Γιαννακά με το εύλογο ερώτημα Μήπως το έχει παρακάνει; αποτελεί το σημείο που η υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ μαζί με την διάψευση των μυθοπλασιών για ξυλόλια, άγνωστους νεκρούς, για ανύπαρκτα βαγόνια κτλ θα οδηγήσει σε κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε με τον Κασσελάκη.
Από τον συνεχή καταιγισμό ειδήσεων γι αυτόν στην σημερινή πλήρη αγνόηση του.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται  μετά από έγκριση.

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Όλοι μας κάποτε έχουμε τραγουδήσει το πασίγνωστο τραγούδι του Σαββόπουλου Συννεφούλα . Σε τηλεοπτική του συνέντευξη το 2020 στο Mega ο ίδιος είχε μιλήσει για τη «Συννεφούλα» χωρίς να αποκαλύψει το όνομά της.
Ανέφερε μόνο πως πήρε την έμπνευση για το κομμάτι κάνοντας μια βόλτα στο παρελθόν του, όταν ήταν έφηβος. Τότε, μια ταινία του Τρυφώ στην οποία έπαιζε ένα βαλς, αλλά και «μια τσαπερδόνα που τον ταλαιπωρούσε εκείνο τον καιρό», υπήρξαν η αφορμή για να σκαρφιστεί για πρώτη φορά τα στιχάκια της «Συννεφούλας».
«Κράτησα την ιδέα, και αργότερα έβαλα άλλη μουσική πιο ταιριαστή σε αυτούς τους ευτυχο - δυστυχισμένους στίχους και έγινε το εξής τραγουδάκι», είπε πριν αρχίσει να παίζει την αγαπημένη «Συννεφούλα».
Όταν το 2023 πέθανε η  Μαριάννα Δήτσα ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης,  «πρόδωσε» ότι αυτή ήταν η «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου γράφοντας στον αποχαιρετισμό της :
«Μας αποχαιρέτησε σήμερα το πρωί η εκλεκτή φίλη Μαριάννα Δήτσα, η Μιμίκα μας, η ‘Συννεφούλα’ των εποχών που γεννούσαν τολμηρούς ποιητές, η Θεσσαλονικιά αρχόντισσα που άναβε φωτιές στο διάβα της, πανεπιστημιακός, νεοελληνίστρια, σύντροφος για χρόνια του κορυφαίου διανοούμενου της Αριστεράς Άγγελου Ελεφάντη, ιδρυτή και διευθυντή του εμβληματικού περιοδικού κοινωνικοπολιτικού στοχασμού της μεταπολίτευσης ‘O Πολίτης’, γενναία γυναίκα, μποέμισσα κι αριστοκράτισσα φίνα. Αντίο, καλή μου φίλη! Ένα ποτήρι ακόμη ξέχειλο θα στήνω στα γλέντια μου, Μαριάννα μου, για να σε θυμάμαι, στα τσιμπούσια μας και στα μεγαλεία σου, τον καιρό της εκθαμβωτικής σου γοητείας, όταν, φοιτητής σε πρωτογνώρισα!» 

H Μαριάννα Δήτσα, καθηγήτρια Ιταλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ και ερευνήτρια, ως συγγραφέας άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο, όπως τα βιβλία: Στο διάμεσο του κλασικισμού και ρομαντισμού – Τρεις αναφορές στα γνωστά, άγνωστα του ελλαδικού 19ου αιώνα Αλεξάνδρα Σαμουήλ, Η παλαιότερη πεζογραφία μας – Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: 1830-1880, Νεολογία και κριτική στον 19ο αιώνα – Νεόπλαστοι λογοτεχνικοί όροι από τη Συναγωγή του Σ. Α. Κουμανούδη, ενώ είχε επιμελήθηκε την επανέκδοση του κλασικού αφηγήματος του Αλέξανδρου Βικέλα «Λουκής Λάρας».
 
Όπως γράφω  εδώ μετά από 2 μέρες από την ιστορική συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα,  στις 19-4-1967 ( δύο πάλι μέρες πριν την χούντα), γίνεται μια τελείως διαφορετική, αλλά εξίσου σημαντική συναυλία, που την παρακολουθώ όρθιος σε ένα φίσκα από φοιτητές ΚΕΝΤΡΙΚΟ ,όπου η Φαραντούρη τραγουδά τα ακυκλοφόρητα μέχρι τότε Νέγρικα του Λοϊζου, και για πρώτη φορά ακούω κατάπληκτος ένα άγνωστο μου μέχρι εκείνη την μέρα Σαββόπουλο, να τραγουδά μεταξύ των άλλων, την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, τραγούδι ποταμό, έξω τελείως από τα μέχρι τότε συνήθη ακούσματα μας και αισθάνομαι ότι αυτός ο τραγουδοποιός θα με συνοδεύει για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου, όπως και έγινε .
 

Είναι γνωστό ότι ο Σαββόπουλος πολλές φορές αλλάζει τους στίχους από τα τραγούδια του και ίσως αυτή η σπάνια εκτέλεση να είναι πιο κοντά σε αυτήν που άκουσα στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ από την επίσημη. Στο τέλος στην ΠΡΟΣΘΗΚΗ αναφέρω τις διαφορές που έχει κάνει στους στίχους. Επίσης παλιότερα  είχα γράψει  ποστ για τον στίχο που ακούγεται στο τραγούδι  .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1

 

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικόλαου Αρσλάνογλου (1931-1996), είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής. Γραμματολογικά ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Εμφανίστηκε στα Γράμματα το 1952 με το πολυγραφημένο ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (β' έκδοση 1991, εκδ. Ύψιλον), ενώ συνεργαζόταν ήδη με περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη ποιητική συλλογή του, Ο δύσκολος θάνατος, τυπώθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη.
Ο Σαββόπουλος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Γιατί τα χρόνια φεύγουν χύμα (Πατάκης) γράφει πως  γνώρισε τον Ασλάνογλου περίπου όταν  τελείωνε το σχολείο (δηλ. το 1961-62) όταν  εκείνος ήταν  γύρω στα 30. Του τον γνώρισε η Συννεφούλα, που έγραφε και εκείνη ποιήματα μικρή. Αφιερώνει σε αυτόν σχεδόν 10 σελίδες στο βιβλίο του.
Έκαναν παρέα μέχρι που ο ποιητής έφυγε για την Γαλλία και όπως γράφει: γύρισε  μετά από καιρό κάπως αλλαγμένος Μερικές φορές ήταν ακατάληπτος. Μετά άρχισε να βαριέται την παρέα μας.
Γράφει επίσης: Τον βρήκα ένα βράδυ να περπατάει στην Τσιμισκή και πήγα να το κουβεντιάσουμε. Μου μίλησε με τη μύτη ψηλά λοξοκοιτώντας με:
—Έχεις κάτι συγκεκριμένο να μου πεις;
—Να κουβεντιάσουμε λιγάκι…
—Δυστυχώς δεν έχω καιρό, είπε και απομακρύνθηκε.

Αλλού γράφει για όταν  ζήτησε και πήρε αυτόγραφο από τον Θεοδωράκη κι ο Ασλάνογλου του «έκανε μούτρα»:
«Δεν με πείραζαν οι ιδιοτροπίες του, έτσι ήταν ο Αλέξης. Εκτιμούσα που ποτέ δεν μου σύστησε να διαβάσω κάτι ούτε επιχείρησε να με κατευθύνει. Απλώς μιλούσε, κι ό,τι έπιασες έπιασες.»

Το 1972 στο οπισθόφυλλο του δίσκου του Βρώμικο ψωμί στην φωτογραφία υπάρχει ένα ηλικιωμένο πρόσωπο, που δεν καλοφαίνεται γιατί έχει γράμματα επάνω του, και ο Ασλάνογλου πίστευε ότι είναι αυτός και πως του είχαν κλέψει μια φωτογραφία και την μοντάρανε!
Όταν κυκλοφόρησε η «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» του κακοφάνηκε μάλλον. Έλεγε δεξιά και αριστερά κουνώντας τους ώμους του περιφρονητικά:
-Και που ξέρει αυτός ότι νιώθω θανάσιμη μοναξιά..
Πάντως ο Σαββόπουλος γράφει πως: Ότι έμαθα από ποίηση το χρωστάω σ΄αυτόν. Γράφει επίσης ότι: μαζί με έναν καθηγητή του στο Γυμνάσιο, ο Ασλάνογλου και ο Μάνος Χατζηδάκις είναι αυτοί που στα εφηβικά μου χρόνια άγγιξαν την ψυχή μου μιλώντας της κατευθείαν.                          
Έχει γράψει σχετικά για τον Ασλάνογλου ο Θανάσης Λάλας:
Συνάντησα πολλούς ανθρώπους ενδιαφέροντες και ακόμη περισσότερους αδιάφορους… Μια στάση στη ζωή μου ήταν ο Λάμπης ο Ταγματάρχης… Μεταξύ των άλλων του άρεσε ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου… Βιβλία του είχα δει στη μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού του σ’ έναν ημιώροφο στην Καλλιθέα. Τον έψαχνε και αυτός να τον βρει… Ο Ασλάνογλου είχε κατέβει για πάντα στην Αθήνα, εκινείτο σε απόσταση αναπνοής από εμάς, αλλά εμείς δεν τον διακρίναμε… Ο Λάμπης αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα… Μέσα στο γράμμα είχε το τηλέφωνό του, αν ήθελε ο ποιητής θα μπορούσε να του τηλεφωνήσει… Και ήθελε ο ποιητής και του τηλεφώνησε και κλείστηκε το ραντεβού και ζήσαμε και οι δύο τρεις ώρες με τον ποιητή μιλώντας για όλα… Η συνέντευξη αυτή, που του είχαμε πάρει τότε, αρχές του ’91, προοριζόταν για το περιοδικό «Περιοδικό» και για την εκπομπή «Τα κακά παιδιά»… Δεν θυμάμαι τι  έγινε και δεν έλαβε τη θέση που της αναλογούσε τότε…
Αυτή ήταν η τελευταία συνέντευξη που έχει δώσει ο ποιητής . Την ξαναθυμήθηκε όταν, όπως λέει:
Διαβάζαμε για ενημέρωση τις εφημερίδες… Στα μικρά μια είδηση… «Στις 9 Αυγούστου βρέθηκε σε κατάσταση αποσύνθεσης στο σπίτι του νεκρός ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου…».  και έτσι την δημοσίευσε το 2008 στο ΒΗΜΑ .
Μεταφέρω εδώ τα όσα είπε ο Ασλάνογλου για τον Σαββόπουλο.
-Πείτε μου μερικά ονόματα που σήμερα, για σας, είναι άξιο να έχουν τον τίτλο του ποιητή.
«Από τους ζώντες ποιητές, αξιόλογους θα ανέφερα από τη Θεσσαλονίκη τέσσερις… Είναι η Καρέλη, ο Πετζίκης, ο Βαφόπουλος και ο Αναγνωστάκης… Αυτοί οι τέσσερις έχουν δώσει εκδοτικά ένα έργο επιπέδου…».
 -Βλέπω ότι στους τέσσερις αυτούς αξιόλογους ποιητές της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνετε τον κ. Χριστιανόπουλο…
«Οχι… δεν τον περιλαμβάνω».
 -Θέλετε να μου εξηγήσετε πώς αυτή η μεγάλη φιλία με τον κ. Χριστιανόπουλο μετατράπηκε σε έχθρα; Τι συνέβη μεταξύ σας;
«Θα προτιμούσα το όνομα αυτό να μην υπάρχει καθόλου στην κουβέντα μας…».
 -Τα ίδια αισθήματα έχετε και για τον κ. Σαββόπουλο; Λένε ότι είστε θυμωμένος μαζί του γιατί σας είχε υποκλέψει κάποιους στίχους…
«Δεν είναι αλήθεια… Βασικά είχε…».
-… απλώς επηρεαστεί;
«Οχι, όχι… ούτε αυτό. Ο Σαββόπουλος δεν έχει τίποτε από μένα να πάρει άλλωστε. Ούτε καλό ούτε κακό… Τίποτε…».
 -Μιλάτε σαν να είσθε ολίγον πικαρισμένος μαζί του…
«Απλώς έχει κάνει ένα μικρό μοντάζ στίχων μου σε ένα-δυο τραγούδια του… που δεν είναι και τα καλύτερά του…».
-Υπάρχει ένα τραγούδι του αφιερωμένο σ’ εσάς… Νομίζω ότι σας τιμά ως ποιητή ο κ. Σαββόπουλος…
«Ισως… δεν τιμά όμως εμένα ως ποιητή να με τιμά ο κ. Σαββόπουλος… «Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» είναι πράγματι ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ εμένα. Δεν έχει στίχους δικούς μου τόσο… πού και πού χρησιμοποιούνται μερικοί στίχοι μου, σε ένα μοντάζ στίχων… Ο Σαββόπουλος δεν χρησιμοποιεί στίχους άλλων… γράφει μόνος τους στίχους των τραγουδιών του…».
-Τον έχετε γνωρίσει;
«Πώς! Από τότε που ήταν μαθητής… Είναι Ασβεστοχωρίτης…».
- Τον εκτιμάτε ως συνθέτη;
«Εχει γράψει 10-15 τραγούδια πάρα πολύ καλά… Αλλά με βλέπετε να αντιδρώ μαζί του λίγο γιατί δεν συμπίπτουμε ιδεολογικά… Αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτα, άσχετα, έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα… Εμπορευματικά, ιδεολογικά, δεν συμπίπτουμε… Ούτε έχουμε καμία σχέση στον τρόπο ζωής… Απλώς αναγνωρίζω ότι έχει γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν ξέρω αν η συμβολή του στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι τόσο σημαντική όσο λέγεται… Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των τραγουδιών του είναι διανοουμενίστικος και ο ίδιος διανοουμενίζει, αλλά δεν είναι αληθινά διανοούμενος!».

ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στην συναυλία που τον πρωτάκουσα, όπως και σε ένα πρόγραμμα που είχε μοιραστεί τότε εκεί, αντί – Του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει- έλεγε του  Μπρένταν Μπήαν, καθώς ήταν σε όλους γνωστή τότε η παράσταση του έργου του Ένας Όμηρος από τον Λεωνίδα Τριβιζά και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και απ΄ όπου είναι και το Γελαστό Παιδί που συνδέθηκε με την δολοφονία του Λαμπράκη.
Επίσης αντί του –  ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει- έλεγε ο Ντύλαν. 

Στις παρενθέσεις είναι τα λόγια όπως ακούγονται στον δίσκο «10 χρόνια κομμάτια»
κρύο και παλιό (στενό)
νικημένοι φύγαν (τρομαγμένοι φεύγουν) 
Μην κυττάς τους στρατιώτες
που μοιράζουν καραμέλες στα παιδιά
(στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί)
μου θυμίζουνε εικόνες (επεμβάσεις)
μου θυμίζουνε σκηνές απ’ το Βιενάμ (δυσκολίες Ι.Χ.).
η ομορφούλα (συννεφούλα) 
το λεπίδι (ψαλίδι)
με κάνουν πιο πολύ αριστερό
(μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό).
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΙ ΠΤΩΜΑΤΩΝ...το αποκαλυπτικό άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ.

Ο ιδιωτικός σύλλογος της Καρυστιανού είχε ήδη κρίνει από τον Μάιο του 2023 ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Αριστερά, η πρώτη σελίδα της μήνυσης που δεν ξέρεις αν διακινεί διανοητικά προϊόντα της Λύσης ή της Πλεύσης ή συμπαραγωγής. Δεξιά, η σελίδα 306 στην οποία αναφέρεται «ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση».

«Θα πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος και ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση»
(Μήνυση Καρυστιανού, Ασλανίδη κ.ά. 16.5.2023)

Πρόσφατα στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ εξέθεσα τα όσα με σαφήνεια και τεκμηρίωση για την υπόθεση των Τεμπών είπε ο δικηγόρος Δημήτρης Γαλλής σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Για το ίδιο θέμα όμως ο διευθυντής της Athens Review of Books, δημοσιογράφος Μανώλης Βασιλάκης, έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο με  τίτλο Πατώντας επί πτωμάτων… στο οποίο αποκαλύπτει πλήρως τα κίνητρα και τους σκοπούς όσων πρωταγωνιστούν τον τελευταίο καιρό στην τραγική αυτή ιστορία.
Αξίζει πιστεύω τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το άρθρο του Βασιλάκη ,αλλά για όσους δεν έχουν τον χρόνο για αυτό έχω κάνει επιλογή μερικών από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους του, επισημαίνοντας μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές καίριες παρατηρήσεις.
Το άρθρο το αφιερώνει στους νεκρούς της Marfin.

 Ο τραγικός και αδόκητος θάνατος δεκάδων συνανθρώπων μας στο δυστύχημα (προμελετημένο «κρατικό έγκλημα» το λένε οι έμποροι του είδους) των Τεμπών δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο∙ και φυσικά  την Athens Review of Books (βλ. «Έι, εσείς εκεί κάτω»).
Όπως όφειλε να μην έχουν αφήσει κανέναν ασυγκίνητο οι 81 νεκροί του ναυαγίου του «Σάμινα», οι 121 νεκροί της πτήσης «Ήλιος» που συνετρίβη στο Γραμματικό, οι 63 νεκροί στις πυρκαγιές της Ηλείας, τα θύματα των δολοφονημένων της MARFIN από αριστερούς «αγωνιστές», οι εκατόμβες της Μάνδρας και του Ματιού, η δολοφονία του Φύσσα (η μάνα του οποίου εργάζεται ως τραπεζοκόμος στον Δήμο Κερατσινίου), τα θύματα των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη», και άλλα ών ουκ έστι αριθμός. Όπως φυσικά η δολοφονία από συμπαγείς οπαδικούς τραμπούκους του άτυχου αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η ίδια συγκίνηση ή έστω το ίδιο ενδιαφέρον για όλους τους «άδικα νεκρούς».
Έτσι, όταν προ ημερών οι συγγενείς των θυμάτων του Ματιού ζήτησαν τη συμπαράσταση του κόσμου στο Εφετείο, «οι των Τεμπών» φρόντισαν να οργανώσουν μια συναυλιακή οιονεί αντισυγκέντρωση!

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη οι Χαροκόποι των Τεμπών (από το Χάρος!), οι εξίσου μικροί άνθρωποι χρέωσαν στο παρελθόν τον θάνατο της ανύπαρκτης νεκρής «Μικρής Μαρίας του Έβρου», όπως και τον πνιγμό επί υπηρεσιακής κυβέρνησης πολλών παράνομων μεταναστών στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου.

Σήμερα όμως το ψέμα, η συκοφαντία, η λάσπη κατά των αντιπάλων, μαζί με τους ωμούς τραμπουκισμούς θεωρούνται θεμιτά όπλα της αχρείας μικροπολιτικής τους. Και όποιος αρνείται αυτές τις μεθόδους οφείλει εκείνος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θεωρούν την ανυπαρξία οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου ως πλήρη απόδειξη των λογής συνωμοσιών που «βλέπουν» ή πλάθουν και πλασάρουν.

Δυστυχώς όμως από τις εκλογές του Ιουνίου 2023 προέκυψε μια Βουλή-κουρελού. Απέναντι σε μια συμπαγή κυβερνητική πλειοψηφία υπάρχει ένας πολύχρωμος θίασος ποικιλιών. Τρέμει κανείς με τη σκέψη ότι μια ενδεχόμενη μεγάλη εθνική κρίση θα την αντιμετώπιζαν αυτοί οι άξεστοι τύποι.

Υπάρχει μια ισχυρή κυβέρνηση και μία, δύο, τρεις, πολλές αντιπολιτεύσεις που αντιπροσωπεύουν όλες τις τάσεις του κακοήθους ή/και του κωμικού. Κάτι δηλαδή το τραγικό.

Οι δυνάμεις που ποντάρισαν στον Κασσελάκη, έστρεψαν τότε τις ελπίδες τους στον Νίκο Ανδρουλάκη. Κλασικό παιδί του πασοκικού κομματικού σωλήνα, εμφανούς ανεπάρκειας και με νοοτροπία (και παιδεία) του αυριανικού Πασόκ.

Τα όρια που ο ίδιος έχει θέσει για τον εαυτό του είναι να μείνει αρχηγός ενός μικρού λαϊκoαριστερού κόμματος της τάξης του 13-14%.

Με δεδομένο ότι τα ελληνικά κόμματα είναι κόμματα αρχηγών και όχι κόμματα αρχών ψάχνουν εναγωνίως να βρουν κάποιον πολιτικό αρχηγό που θα μπορέσει να «νικήσει τον Μητσοτάκη».

Η νέα τους ελπίδα είναι η Ζωή Νικολάου Κωνσταντοπούλου, ισάξια θυγατέρα γνωστού πατρός. Ποντάρουν τώρα στην Κωνσταντοπούλου, που έχει ένα ιδιόκτητο κόμμα, το οποίο μόλις ξεπέρασε το όριο του 3% στις τελευταίες εκλογές. «Πλεύση Ελευθερίας» το ονομάζει σαρκαστικά και μ’ αυτό αρμενίζει στο αρχιπέλαγος της μικροπολιτικής.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να περιμένει πρόγραμμα από ένα κόμμα που η βασική στελέχωσή του είναι ο αρρεβωνιάρης Διαμαντής ή ο κωμικός Μπιμπίλας. Ένα κόμμα που δεν είχε καλύτερη πρόταση για ΠτΔ από τον …Μπαμπά της Αρχηγού

. Όμως κάποια στιγμή η Αρχηγός αναφώνησε. Εύρηκα! – Τι εύρηκες; την ρώτησαν όλοι οι περί αυτήν εναγώνια. – «ΤΕΜΠΗ» ήταν η μονολεκτική απάντηση.  Έτσι αποφάσισε να βαδίσει ξυπόλητη στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη, βαφτίζοντας το πολύνεκρο δυστύχημα έγκλημα και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη δολοφόνο. «Έγκλημα» ήταν λοιπόν το βασικό σύνθημα, «Μπάζωμα» το παρασύνθημα. Μπάζωμα ποιανού; Μα, του… εγκλήματος! Όπερ έδει δείξαι!

 Οι χαροκόποι των Τεμπών είχαν ήδη κρίνει ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Και το καταστατικό του ΣτΚ, ήτοι του ιδιωτικού Συλλόγου της Καρυστιανού, στους σκοπούς του έχει όχι την δικαιοσύνη, αλλά να δικάσει τον Πρωθυπουργό, που χυδαιότατα αποκαλούν «δολοφόνο» ή «αρουραίο»

Αργότερα το «τραγικό συμβάν» θα βαφτιστεί «έγκλημα του Πρωθυπουργού».

Η εργαλειοποίηση του πολύνεκρου δυστυχήματος εφευρέθηκε ένα περίπου χρόνο μετά, σε μια φάση που η ανάκριση έβαινε προς την ολοκλήρωσή της.

Για τους ποταπούς σκοπούς τους χρησιμοποιούν αχρείους ή διαταραγμένους διακινητές τερατολογιών των σόσιαλ μίντια, και κάθε αθέμιτο μέσον, και προβάλλοντας κάθε παράλογη και αντιθεσμική εξωφρενική απαίτηση, γνωρίζοντας ότι καμιά κυβέρνηση αστικού κόμματος δεν θα μπορούσε να αντιδικεί με κάποιαν ή κάποιον που έχασε το παιδί του – και αδίστακτα ορισμένοι το εκμεταλλεύονται.

Ακόμη και οι λιγότερο ευφυείς από τους συμπολίτες μας έχουν καταλάβει ότι το εν λόγω «κίνημα» απλώς θέλει να μετατρέψει τη δίκη σε μια επικερδή πολιτικά και οικονομικά επιχείρηση. Έτσι με διάφορες προφάσεις παρεμβάλλει ένα σωρό εμπόδια στην πρόοδο της διαδικασίας.

Έτσι γίναμε μάρτυρες μιας σειράς απίθανων καταγγελιών που κινούνται από το απλό παράλογο έως το διεστραμμένο.

Πετάνε στον αέρα οτιδήποτε συλλάβει το αρρωστημένο μυαλό τους και καλούν τις Αρχές να αποδείξουν ότι αυτό δεν αληθεύει. Το καλό για την Αλήθεια και τη Δημοκρατία μας είναι ότι δεν υπάρχει συντονισμός μεταξύ τους, έτσι ώστε όλοι να λένε έστω τα ίδια ψέματα.

Η παραπομπή μιας παρωνυχίδας της υπόθεσης των Τεμπών σε προανακριτική επιτροπή της Βουλής έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη αυτού του παρδαλού θιάσου να τρίβουν τα χέρια τους. Να τρίζουν δόντια και να ακονίζουν μαχαίρια. Το θέαμα κάμποσων μηνών ήταν εξασφαλισμένο. Όμως το ξεγύμνωμα αυτών των Χαροκόπων ήρθε εν μια νυκτί με τον αιφνιδιασμό τους από τον υφυπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο. Ο οποίος ζήτησε την άμεση παραπομπή της υπόθεσης στις προδικασίες του Ειδικού Δικαστηρίου. Αυτοί όμως, όχι!

Για να δούμε την ευτέλεια των κινήτρων τους, ας θυμηθούμε ότι στο όχι και τόσο απώτερο παρελθόν, τα αρμόδια «όργανα» του «Σύριζα» αποφάνθηκαν ότι η υπόθεση Τριαντόπουλου δεν άξιζε να απασχολήσει τη Βουλή.

 Δηλαδή ο Χρ. Τριαντόπουλος τους πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα.

 Και ποιος σας είπε, κ. Τριαντόπουλε, ότι μπορείς να μας πάρεις το σόου μέσα από τα χέρια; – Μα, εσείς δεν λέγατε ότι αυτές οι υποθέσεις θα πρέπει να παραπέμπονται πάραυτα στον φυσικό τους δικαστή; – Ναι, βέβαια, οπωσδήποτε, χωρίς άλλο, ποιος αντιλέγει, μμμ,… αλλά, επιμένουμε, ποιος σας δίνει το δικαίωμα να μας στερήσετε το σόου; Ποιος σας είπε ότι –στον κόσμο των αξιών μας– η Δικαιοσύνη είναι έννοια υπέρτερη του Σόου;

 Θέλουν λοιπόν η υπόθεση να πάει στη Δικαιοσύνη; Εδώ η απάντηση είναι ένα βροντερό ΟΧΙ. Διότι στη Δικαιοσύνη δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη, όπως δήλωσε πρόσφατα ο ανεπίδεκτος βελτίωσης αρχηγός του Πασόκ. Η πλευρά επίσης των Κ&Κ (Καρυστιανού και Κωνσταντοπούλου) έχει φερθεί τουλάχιστον βάναυσα σε αρμόδιους δικαστικούς λειτουργούς. Όσο για το μόρφωμα «Σύριζα», αυτό αναθυμάται τις ένδοξες μέρες της Δικαιοσύνης του τύπου Βασιλικής Θάνου, Παπαγγελόπουλου aka Ρασπούτιν και Ν. Παππά aka 13-0, αμετάκλητα καταδίκων υπουργών των Συριζανεξέλ οι δύο τελευταίοι.

το ψευδεπίγραφο «Κίνημα για τα Τέμπη» έχει τοξικά χαρακτηριστικά επικίνδυνα για τους θεσμούς και τη δημοκρατία. Οι καθοδηγητές του δεν θέλουν δικαιοσύνη. Δεν θέλουν δίκη, ενεργούν με κακόβουλη πρόθεση (actual malice). Έχουν άλλωστε αποφασίσει οι «λαϊκοί δικαστές» και χωρίς καμία διαδικασία ποιοι είναι ένοχοι. Αλίμονο αν οι συγγενείς οποιουδήποτε θύματος ατυχήματος ή ακόμη και εγκλήματος δίκαζαν αυτούς που έκριναν ενόχους.

Θα δεχθούν λοιπόν οι Χαροκόποι τις όποιες αποφάσεις των αρμοδίων δικαστών της υπόθεσης; ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ! Όλοι θυμόμαστε ότι από τις πρώτες ώρες της υπόθεσης η Κυβέρνηση έκανε λόγο για λάθη οφειλόμενα στον ανθρώπινου παράγοντα. Τι λένε επ’ αυτού οι ψευτο-Αγανακτισμένοι; «ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ»! Αν η κυβέρνηση έλεγε πως δεν φταίει ο σταθμάρχης, αυτοί θα έβγαιναν και θα έσκουζαν πως η Κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει τον δικό της άνθρωπο! Ήδη μέρα παρά μέρα διοργανώνουν και μία συγκέντρωση «για τα Τέμπη». Φυσικά το πράγμα μοιραίως τείνει προς εκφυλισμό. Το ερώτημα όμως είναι: Για πόσο θα δέχονται οι σιωπηλοί συγγενείς των θυμάτων, εκείνοι που πραγματικά πενθούν, να γίνεται το δυστύχημα εμπροσθοφυλακή των ομάδων τραμπούκων που εμφανίζονται σε κάθε συγκέντρωση; 

Η μάζα είναι ένα ευκαιριακό φαινόμενο που προσπαθεί να ξεπεράσει τον φόβο της επαφής. Το κύριο χαρακτηριστικό της μάζας είναι η απουσία αρχηγού. Στην περίπτωσή μας έχουμε όχι απουσία, αλλά πολλότητα επίδοξων αρχηγών που διαγκωνίζονται ποιος θα βγάλει τις πιο στεντόρειες κραυγές.

Οι επαγγελματίες των Τεμπών, με τη στήριξη επιτήδειων ολιγαρχών, θα πράξουν το παν ώστε να μην προχωρήσει η δίκη. Οι μηνύσεις ή/και οι αιτήσεις εξαιρέσεως κατά δικαστών θα παίρνουν και θα δίνουν. Το αίτημά τους για δικαιοσύνη είναι κάλπικο. Η Δικαιοσύνη έχει χαρακτηρισθεί από παλιά ως οχυρό της Δημοκρατίας. Με όλα τα ελαττώματά του, καλύτερο θεσμό δεν έχουν οι Δυτικές Δημοκρατίες για την επίλυση τω διαφορών ή την τιμωρία των ενόχων. Συνεπώς το ηχηρό σύνθημα όλων ημών των δημοκρατών, όλων ημών που αποτελούμε τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, θα πρέπει να είναι: Κάτω τα χέρια από το κράτος δικαίου, τυχοδιώκτες!

Και οι Γελοίοι ζητούν προσλήψεις… 
Διερχόμενος από την Βασ. Σοφίας στις 21 Μαρτίου είδα και φωτογράφισα μερικές δεκάδες διαδηλωτές για το «έγκλημα των Τεμπών» έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Ετούτοι με δυο πανώ ζητούσαν προσλήψεις/μονιμοποιήσεις σε κάποιο Δήμο. Αλλά είχαν και καμιά 30ριά πλακάτ με τη φωτογραφία του Πρωθυπουργού και το σύνθημα: «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ. ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ». Ο «Δολοφόνος» όμως, πριν ανατραπεί, όφειλε να έχει ικανοποιήσει τα …δίκαια αιτήματά τους.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.