Διαβάζουμε
στην Μαθητική εφημερίδα από το Ρέθυμνο, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ:
«Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 8 Δεκεμβρίου 1961 καί ἐν τῷ γραφείῳ τοῦ Β’ Γυμνασίου Άρρένων Ρεθύμνου ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν του συνελθών εἰς συνεδρίαν, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ κ. Γυμνασιάρχου, προέβη είς τά κάτωθι:
ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως διά δεκαπενθημέρου ἐκ τοῦ Σχολείου ἀποβολῆς τόν μαθητήν τῆς Πέμπτης τάξεως (…) διότι οὗτος διά δευτέραν φοράν καί παρά τάς γενομένας πρός αὐτόν παρατηρήσεις παρά καθηγητοῦ, ἐφωράθη ἐπιβαίνων ποδηλάτου…».
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 9η Ὀκτωβρίου 1962 …….
.. ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς τούς μαθητάς (…) διότι οὖτοι ἠρνήθησαν ἐπιμόνως να κείρωσι την κόμην των, ὠς οἱ λοιποί μαθηταί τοῦ Σχολείου…
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 19η Ὀκτωβρίου 1962 ……
Ἐτιμώρησεν δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς ἐκ τοῦ σχολείου τόν μαθητήν τῆς Ε’ τάξεως (…) διότι ἔλαβε μέρος εἰς ποδοσφαιρικήν συνάντησιν ὥς παίκτης ἐξωσχολικῆς ὁμάδος παρά τάς ἀπογορευτικάς διαταγάς τοῦ Ὑπουργείου…».
Σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα χρόνια για τα παιδιά που μεγάλωναν σε επαρχιακές πόλεις σε σχέση με όσους ζούσαμε στην Αθήνα.
Δεν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να ασχοληθούν οι καθηγητές μας με το πως είναι κουρεμένα τα μαλλιά μας, ούτε αν κυκλοφορούμε με ποδήλατο στην πόλη.
Με το ποδήλατο μου κυκλοφορούσα σε όλη την Αθήνα και μάλιστα υπήρξαν φορές που βάζοντας τον κολλητό μου φίλο και μετέπειτα κουμπάρο μου, στον σωλήνα του ποδηλάτου, τον κατέβαζα από το κέντρο της Αθήνας στο σπίτι του στην Καλλιθέα και μετά γύρναγα στο δικό μου. Σχετικά με το ποδήλατο μου γράφω στο ποστ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
«Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 8 Δεκεμβρίου 1961 καί ἐν τῷ γραφείῳ τοῦ Β’ Γυμνασίου Άρρένων Ρεθύμνου ὁ Σύλλογος τῶν καθηγητῶν του συνελθών εἰς συνεδρίαν, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ κ. Γυμνασιάρχου, προέβη είς τά κάτωθι:
ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως διά δεκαπενθημέρου ἐκ τοῦ Σχολείου ἀποβολῆς τόν μαθητήν τῆς Πέμπτης τάξεως (…) διότι οὗτος διά δευτέραν φοράν καί παρά τάς γενομένας πρός αὐτόν παρατηρήσεις παρά καθηγητοῦ, ἐφωράθη ἐπιβαίνων ποδηλάτου…».
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 9η Ὀκτωβρίου 1962 …….
.. ἐτιμώρησεν ὁμοφώνως δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς τούς μαθητάς (…) διότι οὖτοι ἠρνήθησαν ἐπιμόνως να κείρωσι την κόμην των, ὠς οἱ λοιποί μαθηταί τοῦ Σχολείου…
Ἐν Ρεθύμνω σήμερον τῇ 19η Ὀκτωβρίου 1962 ……
Ἐτιμώρησεν δι’ ὀκταημέρου άποβολῆς ἐκ τοῦ σχολείου τόν μαθητήν τῆς Ε’ τάξεως (…) διότι ἔλαβε μέρος εἰς ποδοσφαιρικήν συνάντησιν ὥς παίκτης ἐξωσχολικῆς ὁμάδος παρά τάς ἀπογορευτικάς διαταγάς τοῦ Ὑπουργείου…».
Σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικά ήταν εκείνα τα χρόνια για τα παιδιά που μεγάλωναν σε επαρχιακές πόλεις σε σχέση με όσους ζούσαμε στην Αθήνα.
Δεν υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να ασχοληθούν οι καθηγητές μας με το πως είναι κουρεμένα τα μαλλιά μας, ούτε αν κυκλοφορούμε με ποδήλατο στην πόλη.
Με το ποδήλατο μου κυκλοφορούσα σε όλη την Αθήνα και μάλιστα υπήρξαν φορές που βάζοντας τον κολλητό μου φίλο και μετέπειτα κουμπάρο μου, στον σωλήνα του ποδηλάτου, τον κατέβαζα από το κέντρο της Αθήνας στο σπίτι του στην Καλλιθέα και μετά γύρναγα στο δικό μου. Σχετικά με το ποδήλατο μου γράφω στο ποστ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Όσο
για τα μαλλιά διακαής επιθυμία μου ήταν η πλούσια φράντζα του τότε άφθονου
μαλλιού μου μπροστά να γυρίζει με χάρη προς τα πίσω σαν του Έλβις Πρίσλεϊ.
Δυστυχώς λόγω ύπαρξης κορυφής εκεί δεν έστρωνε ποτέ, εκτός αν το είχα πασαλείψει
με μια αλοιφή που την έλεγαν Fixater. Το πρόβλημα με αυτήν ήταν ότι καθώς οι
τρίχες κολλούσαν μεταξύ τους, όταν
χτένιζες τα μαλλιά προς τα όταν πίσω, φαινόντουσαν τα κενά που έκαναν τα δόντια
της τσατσάρας.
Μεγαλώνοντας το πρόβλημα λύθηκε αυτομάτως καθώς προσχώρησα σε αυτούς για τους οποίους έγραψα το ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ! Μπορεί πάντως στο Γυμνάσιο να μην αναγκάστηκα να κείρω την κόμην μου εν χρω αλλά αυτό έγινε όταν πήγα για την θητεία μου στο Ναυτικό. Η πατρίς δωρεάν ανέδειξε την ομορφιά του κρανίου μου το οποίο ως τηλαυγής φάρος φώτισε τον τόπο όπως του Τσάκωνα στο Μάθε παιδί μου γράμματα!
Μεγαλώνοντας το πρόβλημα λύθηκε αυτομάτως καθώς προσχώρησα σε αυτούς για τους οποίους έγραψα το ΦΑΛΑΚΡΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ ! Μπορεί πάντως στο Γυμνάσιο να μην αναγκάστηκα να κείρω την κόμην μου εν χρω αλλά αυτό έγινε όταν πήγα για την θητεία μου στο Ναυτικό. Η πατρίς δωρεάν ανέδειξε την ομορφιά του κρανίου μου το οποίο ως τηλαυγής φάρος φώτισε τον τόπο όπως του Τσάκωνα στο Μάθε παιδί μου γράμματα!
Στην πρώτη περίπτωση είχε έρθει ένα παιδί από
σχολείο της Κρήτης. Η εμφάνιση του προκάλεσε σχετική θυμηδία σε όλους γιατί
φόραγε πηλήκιο!
Είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε ότι εδώ δεν φοράμε και ότι δεν κινδυνεύει με αποβολή αν θα το βγάλει.
Είδαμε και πάθαμε να τον πείσουμε ότι εδώ δεν φοράμε και ότι δεν κινδυνεύει με αποβολή αν θα το βγάλει.
Η
δεύτερη περίπτωση ήταν όταν μας πήγαν, την μοναδική σε όλο το γυμνάσιο, διήμερη
εκδρομή στην Σπάρτη, για να επισκεφτούμε τον Μυστρά. Η Σπάρτη ήταν τότε το
βράδυ που φτάσαμε, σαν ένα μεγάλο σκοτεινό και ήσυχο χωριό, που απέκτησε αναπάντεχα ζωή
όταν το λεφούσι με μαντράχαλους του σχολείου μας ξεχύθηκε στους δρόμους της με φωνές και
γέλια. Οι μαθητές εκεί φαίνεται ότι δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν μετά από
κάποια ώρα και τους μόνους που βρήκαμε ήταν 4-5 κρυμμένοι σε ένα σκοτεινό σημείο έξω από ένα γήπεδο.
Κάποιος από τους δικούς μας τους πρόσφερε ένα τσιγάρο και έντρομοι αρνήθηκαν να το πάρουν γιατί ήταν σαν να τους έδινε κάποιος ηρωίνη!
Ένας συμμαθητής μου , μεγάλο πειραχτήρι αλλά και στραβούλιακας, είδε σε ένα δρόμο μια μικρόσωμη κοπέλα οπότε πήγε από πίσω και της είπε:
-Δεσποινίς μήπως ξέρετε που θα βρούμε μέλανα ζωμό;
Οπότε, η κοπέλα που ήταν τουλάχιστον 60 ετών κυρία, απάντησε με αγανάκτηση:
-Α να χαθείς τεντυμπόι!
Εξωσχολικά κανένας καθηγητής στην Αθήνα δεν ασχολούταν με το που πάνε και το τι κάνουν οι μαθητές του τότε 6ταξιου Γυμνασίου τους.
Το πολύ να σου έλεγαν τίποτα αν σε πέτυχαν να βγαίνεις από κανένα σφαιριστήριο, που ήταν τότε ιδιαίτερα δημοφιλή με τα ποδοσφαιράκια, ή να σε πέτυχαν στο δρόμο να έχεις κάνει κοπάνα.
Ο Εθνικός κήπος ήταν για τους μαθητές του σχολείου του Α΄Γυμνασίου της Πλάκας από τα αγαπημένα στέκια στις κοπάνες και το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι ένας στριμμένος καθηγητής μας πέρναγε μέσα από αυτόν για να έρθει στο σχολείο. Σχετικά γράφω και στο ποστ μου ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ"
Ευτυχώς σήμερα πια τέτοιου τύπου καταπίεση των μαθητών δεν υπάρχει πια σε όλη την χώρα.
Κάποιος από τους δικούς μας τους πρόσφερε ένα τσιγάρο και έντρομοι αρνήθηκαν να το πάρουν γιατί ήταν σαν να τους έδινε κάποιος ηρωίνη!
Ένας συμμαθητής μου , μεγάλο πειραχτήρι αλλά και στραβούλιακας, είδε σε ένα δρόμο μια μικρόσωμη κοπέλα οπότε πήγε από πίσω και της είπε:
-Δεσποινίς μήπως ξέρετε που θα βρούμε μέλανα ζωμό;
Οπότε, η κοπέλα που ήταν τουλάχιστον 60 ετών κυρία, απάντησε με αγανάκτηση:
-Α να χαθείς τεντυμπόι!
Εξωσχολικά κανένας καθηγητής στην Αθήνα δεν ασχολούταν με το που πάνε και το τι κάνουν οι μαθητές του τότε 6ταξιου Γυμνασίου τους.
Το πολύ να σου έλεγαν τίποτα αν σε πέτυχαν να βγαίνεις από κανένα σφαιριστήριο, που ήταν τότε ιδιαίτερα δημοφιλή με τα ποδοσφαιράκια, ή να σε πέτυχαν στο δρόμο να έχεις κάνει κοπάνα.
Ο Εθνικός κήπος ήταν για τους μαθητές του σχολείου του Α΄Γυμνασίου της Πλάκας από τα αγαπημένα στέκια στις κοπάνες και το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν ότι ένας στριμμένος καθηγητής μας πέρναγε μέσα από αυτόν για να έρθει στο σχολείο. Σχετικά γράφω και στο ποστ μου ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΟΠΑΝΕΣ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ "ΗΣΣΟΝΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ"
Ευτυχώς σήμερα πια τέτοιου τύπου καταπίεση των μαθητών δεν υπάρχει πια σε όλη την χώρα.
ΕΥΧΟΜΑΙ
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου