Η ΡΩΣΟΦΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Μπορεί να κατέρρευσε πλήρως το κομουνιστικό καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση, αλλά παρ όλα αυτά όσοι έχουν κομουνιστικό παρελθόν διακατέχονται από χαρακτηριστική ρωσοφιλία, ακόμα και όταν η σημερινή Ρωσία είναι σαφώς αντίθετη στα συμφέροντα της χώρας τους.
΄Ετσι για τον προερχόμενο από την ΚΝΕ Τσίπρα, όταν βρέθηκε στην εξουσία  αρχηγεύοντας έναν «στρατό ατάκτων», σε έναν συνασπισμό δεκάδων συνιστωσών και δογματικών πολιτικών ομάδων με κομουνιστικό παρελθόν, παντελώς ασχέτων με την διακυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται σε κρίση, η πρώτη σκέψη που έκανε, όπως γράφει στο βιβλίο του ήταν να απευθυνθεί στον Πούτιν για δανεικά!
Και όπως γράφει ο Ηλίας Κανέλλης:  τα χρήματα των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών, που απλώς ζητούσαν εξορθολογισμό της ελληνικής οικονομίας, να μην πετάμε τους πόρους στο πηγάδι, δεν του άρεσαν. Πίστευε ότι θα του έδινε λεφτά ο Πούτιν. Κι αν του έδινε, αναρωτήθηκε με ποια ανταλλάγματα; Κανείς δεν δίνει λεφτά για πλάκα, πόσο μάλλον ο πρόεδρος μιας χώρας που ήδη έχει εισβάλει στην Κριμαία, ήδη δηλαδή εκτελεί ένα σχέδιο αναθεωρητισμού.  Δεν ξέρω αν είπε «σύντροφο» τον Μεντβέντεφ ο Παν. Λαφαζάνης, όταν βρέθηκε στη Μόσχα με κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Κατά τη μαρτυρία του Τσίπρα, πάντως, όπως καταγράφεται στην «Ιθάκη», όταν ξαναπήγε να ζητήσει λεφτά, ο Πούτιν αρνήθηκε. «Θα προτιμούσε, μου είπε, εκείνα τα χρήματα που ζητήσαμε να τα έδινε σε ένα ορφανοτροφείο, διότι, αν τα έδινε στην Ελλάδα, θα ήταν σαν να τα πετούσε σε έναν σκουπιδοτενεκέ», αφηγείται ο Τσίπρας στο βιβλίο του. Και παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη την απαξιωτική αναφορά του Πούτιν στη χώρα που κυβερνούσε, ο Τσίπρας προχώρησε στο δημοψήφισμα, ρισκάροντας η χώρα να ξεμείνει από ρευστότητα και να βρεθεί εκτός του ενιαίου νομίσματος, ακόμα και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Μάλιστα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, περιγράφει ως κατόρθωμα την περιοδεία του, δεξιά-αριστερά, σε διάφορα περίεργα καθεστώτα, για να ζητήσει δανεικά. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, όποιος ηγέτης συμπεριφερόταν έτσι θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί, να έχει αλλάξει όνομα και να ζει με τις τύψεις του. Μόνο στην Ελλάδα τέτοιοι ανεύθυνοι πολιτικοί κάνουν ριμπράντινγκ.
Και όπως , από το 2016 ήδη, γνωρίζουμε ο Πούτιν όχι μόνο τον ξαπόστειλε αλλά πήρε και τηλέφωνο τον Ολάντ και του είπε :  Πρέπει να σου δώσω μια πληροφορία. Η Ελλάδα μας ζήτησε να τυπώσουμε δραχμές στη Ρωσία, γιατί δεν έχουν πια εκτυπωτή για να το κάνουν!
Παρ΄όλα αυτά στο Παλλάς είπε απτόητος:  «Να σταθούμε απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά και στην αντιρωσική υστερία»
Και επισημαίνει επίσης ο Ηλίας Κανέλλης: αν όντως καταδικάζεις την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οφείλεις να δηλώσεις ότι είσαι με τη χώρα που αμύνεται. Γιατί αμύνεται η Ουκρανία; Για την εδαφική ακεραιότητά της, για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των πληθυσμών της, για την εθνική ταυτότητα των πολιτών της. Ποιος υποβλέπει τα παραπάνω θεμέλια ελευθερίας; Η Ρωσία του Πούτιν. Πώς τα αμφισβητεί; Διά της εισβολής. Τι θα ήταν δικαιοσύνη; Να ηττηθεί η Ρωσία, να επιστρέψουν τα σύνορα στην ημέρα πριν από την εισβολή και ο Πούτιν να παραπεμφθεί ως εγκληματίας πολέμου. Είναι αντιρωσική υστερία το δικαίωμα του ουκρανικού λαού στην άμυνα της χώρας του και, μαζί, είναι αντιρωσική υστερία η στήριξη των αμυνόμενων από τα ευρωπαϊκά κράτη, και την Ελλάδα; Νομίζω ότι είναι αυτονόητη αντίδραση. Αφενός για λόγους αρχών, δεύτερον για λόγους συμπαράστασης σε μια χώρα που θέλει να ενταχθεί στον δυτικό κόσμο και, τρίτον, για λόγους επιβίωσης των δημοκρατικών χωρών της Δύσης που συχνότατα απειλούνται ανοιχτά με πόλεμο από τον Πούτιν, ενώ συχνά είναι τα επεισόδια υβριδικού πολέμου κατά ευρωπαϊκών υποδομών. ……….
Ανάλογης αυθαιρεσίας είναι και η αποστροφή της ομιλίας του στο Παλλάς για το Ισραήλ. Τον πονάνε όσα βλέπει στη Γάζα, αλλά είναι βέβαιο ότι βλέπει με ένα μάτι, μονοδιάστατα…………..
Με άλλα λόγια, το ριμπράντινγκ Τσίπρα, όπως στα ελληνικά έτσι και στα διεθνή ζητήματα, έχει την ίδια ρηχή και αναμενόμενη προσέγγιση, που έρχεται από παλιά, από τις στερεότυπες αναγνώσεις της Αριστεράς. Βασικά της συστατικά: ο αντιδυτικισμός και ένας ραφιναρισμένος αριστερός αντισημιτισμός που κρύβει, πίσω από μια επιτηδευμένη μειλιχιότητα, ένα νέο κύμα μίσους για τους Εβραίους. Τα υλικά που φτιάχνουν μια Ζωή Κωνσταντοπούλου, έναν Βελόπουλο, έναν ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι έναν Ανδρουλάκη. Καλώς ήρθε και ο Αλέξης Τσίπρας στο τσίρκο των κομμάτων και των σχημάτων διαμαρτυρίας.
Σχετικά δε με την ρωσοφιλία γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου: Στην πραγματικότητα, η ρωσοφιλία οφείλεται στην αποστροφή για τη δημοκρατία δυτικού τύπου: ο αντιδυτικισμός, η φοβία για τη δημοκρατική έννομη τάξη και η επιθυμία της υπονόμευσής της είναι ισχυρότερα από οποιαδήποτε επιφύλαξη για το ποιόν του ρωσικού καθεστώτος. Παντού η αριστερά αποθεώνει τους ισχυρούς ηγέτες υπό τον όρον να είναι Νότιοι ή Ανατολίτες· αλλά, η ελληνική αριστερά υπερθεματίζει: προβάλλοντας την παράδοση του αίματος και του χώματος, τις λαϊκές «ρίζες», αναγνωρίζει τον εαυτό της αποκλειστικά σε αυτά τα δύο σημεία του ορίζοντος…..
Αν υπάρχει «υστερία» στη συμπεριφορά κομμάτων και ηγεσιών σήμερα, αυτή πρέπει μάλλον να αναγνωριστεί στην αντιδημοκρατική, αντιφιλελεύθερη φύση της ίδιας της αριστεράς —η πολιτεία της βρίθει από κρίσεις παραληρήματος και μοχθηρίας εναντίον φίλων και εχθρών. Υστερική, υπό την έννοια της τύφλωσης και των υπερβολικών συναισθηματικών αντιδράσεων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η ευθυγράμμισή της με τα χριστιανορθόδοξα κινήματα, τα λαϊκιστικά αυταρχικά κόμματα, τους αντιευρωπαϊστές και τους υπερσυντηρητικούς —άλλωστε, ο ευρύτερος φορέας του συντηρητισμού είναι η ίδια…..
. Έτσι, οι περισσότεροι οπαδοί των αριστερών κομμάτων προσκολλώνται σε μια τετριμμένη αντινατοϊκή και αντιδυτική ρητορεία, υιοθετούν τα αφηγήματα περί ρωσικού αντίβαρου στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και ζητούν τη διακοπή της βοήθειας στους Ουκρανούς. Η σύγχρονη ερμηνεία της Ρωσίας είναι εν πολλοίς ευσεβής πόθος· όμως, επικρατεί σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας. Τα αριστεροεθνικιστικά ρεύματα που κυριαρχούν στον επονομαζόμενο «προοδευτικό» και αντι-αποικιοκρατικό χώρο (σημειώνω εδώ, παρενθετικά, ότι η αποικιοκρατία έχει λήξει εδώ και 60 χρόνια) βλέπουν πεισματικά τη Ρωσία μέσα από το σχήμα του αντι-ιμπεριαλισμού και του αντιαμερικανισμού. Κι όπως συνέβαινε παλιότερα με τους σοβιετόφιλους κομμουνιστές που δυσπιστούσαν έναντι των αποτυχιών του σοβιετικού συστήματος —πόσο μάλλον των εγκλημάτων του— οι αριστεροί του 21ου αιώνα αποδίδουν όλες τις πληροφορίες στη δυτική προπαγάνδα.
Τελειώνοντας  θα ήθελα να προσθέσω μια προσωπική μου παρατήρηση.
Από την εκλογή του Τραμπ διαπιστώνω ότι έχει μειωθεί σημαντικά ο αντιαμερικανισμός της αριστεράς μετά την εμφανή σύμπλευση του Τράμπ με τον Πούτιν. Ας ελπίσουμε ότι οι ΗΠΑ με αυτόν τον απρόβλεπτο πρόεδρο δεν θα καταντήσουν σαν την Κίνα, την Μιανμάρ, την Ινδία, την Τουρκία, τα Εμιράτα, την Λευκορωσία, την  Βόρεια Κορέα, το Ιράν, την  Συρία, την Ερυθραία, την Νικαράγουα, ή το  Μάλι, τις  φίλα διακείμενες στην Ρωσία χώρες, που σίγουρα κανένας αριστερός, με σώας τας φρένας ,δεν θα ήθελε να πάει να ζήσει.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.