ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΑ ΜΕ ΟΡΓΑΝΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ 1865!

Μεγάλο σφάλμα κάνουν όσοι πιστεύουν ότι τα γυμναστήρια με όργανα γυμναστικής υπάρχουν ουσιαστικά από τα μέσα του περασμένο αιώνα.
Ο κύριος στην φωτογραφία είναι ο ορθοπεδικός ιατρός  Jonas Gustaf Vilhelm Zander, γεννημένος στην Στοκχόλμη το 1825. Ο Zander κατάλαβε πως οι ασκήσεις κλασσικής γυμναστικής δεν μπορούν να ενδυναμώσουν ορισμένους μυς του σώματος όπως απαιτείται σε μερικούς ανθρώπους.
Έτσι την 10ετια του 1850 άρχισε να κατασκευάζει μηχανήματα με στόχο να βελτιώσει την κίνηση σε άτομα με τραυματισμούς ή σωματικές αναπηρίες.
Τα μηχανήματα επέτρεπαν στους ανθρώπους να ελέγχουν τα επίπεδα αντίστασης, ενώ ταυτόχρονα  επέτρεπε σε άτομα με περιορισμένη κινητικότητα να ασκούνται σχεδόν αβίαστα. Κάθε μηχάνημα στόχευε στην εκγύμναση μιας συγκεκριμένης μυϊκής ομάδας. Μερικά από αυτά μιμήθηκαν τεχνικές μασάζ.
Ο Δρ Zander, μετά από μερικά επιτυχημένα πειράματα, κατάφερε να ανοίξει το πρώτο του ινστιτούτο ευεξίας στη Στοκχόλμη το 1865. Παρόμοια με τα σύγχρονά μας γυμναστήρια, αυτό το ινστιτούτο ήταν εφοδιασμένο με 27 από τα μηχανήματα του και, επειδή υποστηριζόταν από το κράτος, ήταν προσβάσιμο σε όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν για μια τέτοια θεραπεία.
Το 1876, οι μηχανές του Zander κέρδισαν ένα χρυσό μετάλλιο στην Έκθεση Centennial στη Φιλαδέλφεια και, ταυτόχρονα, προσέλκυσαν μια νέα και πολύ πλούσια πελατεία.
Τις επόμενες δύο δεκαετίες, τα μηχανήματα του εξαπλώθηκαν σε μια σειρά από αποκλειστικά ιδιωτικά ιδρύματα και ιαματικά λουτρά στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και σε άλλες χώρες: μέχρι το 1906, που παρόμοια ινστιτούτα ιδρύθηκαν σε 146 διαφορετικές χώρες. Έγιναν επίσης εξαγωγές σε πελάτες στη Ρωσία, τη Γερμανία και την Αργεντινή, πιθανώς χάρη σε έναν κατάλογο που διανεμόταν  από την εταιρεία εξοπλισμού γυμναστικής με έδρα τη Στοκχόλμη (Göranssons mekaniska verkstad) από όπου προέρχεται και η συλλογή εικόνων. Οι αθλούμενοι δεν φορούν φόρμες γυμναστικής και δεν εμφανίζουν στα πρόσωπα τους εικόνα προσπάθειας μιας και η μηχανή έκανε όλη την δουλειά.
Η επιτυχία του Zander τον οδήγησε να αρχίσει να δίνει διαλέξεις για την ενισχυτική γυμναστική στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης το 1880. Το 1896 έγινε μέλος της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών. Ο θάνατός του το 1920, στον απόηχο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και στην περίοδο που οδήγησε στη Μεγάλη Ύφεση, είχε σαν αποτέλεσμα οι μηχανές του να ξεχαστούν.
Σήμερα αυτές τις μηχανές  μπορεί να τις δει κανείς στο Σουηδικό Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας στη Στοκχόλμη και στο Rijksmuseum Boerhaave στο Leiden, στην Ολλανδία.

-Ένα είδος προσομοιωτή ποδηλάτου με σανίδες αντί για πεντάλ, που ανεβοκατεβαίνουν  πάνω-κάτω σε περιορισμένη γωνία.

-Αυτή η συσκευή με την οποία κάμπτονται οι βραχίονες, γυμνάζει τους βραχίονες, τους ώμους και την πλάτη. 

-Με την συσκευή αυτή πίστευε πως μπορούσε να διορθώσει ανωμαλίες στους μύες, τα οστά και τις αρθρώσεις

-Συσκευή για να αυξηθεί η  κινητικότητα των αρθρώσεων των ώμων.

-Συσκευή που βοηθά στην έκταση του στήθους για να αυξηθεί έτσι η κυκλοφορία του αίματος στους πνεύμονες.

-Συσκευή για κυκλικό μασάζ στο κάτω μέρος της κοιλιάς.

-Συσκευή με την οποία μπορεί να μετρηθούν οι διαφορές στην διατομή του σώματος του αθλούμενου.

-Συσκευή που δονείται όπως όταν ιππεύει κανείς σε άλογο.

-Βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος σε κρύα και κουρασμένα πόδια.

 Περισσότερες εικόνες μπορεί κανείς να δει εδώ

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΟΣΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε εκτεταμένα και σχολιάστηκε πικρόχολα  ένα κείμενο του  δημοσιογράφου Nico Hines της Daily Beast στο οποίο οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας συγκαταλέγεται στους 5 χειρότερους της  ιστορίας τους λόγω του κόστους τους.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια;
Μια νέα Βρετανική μελέτη, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που δεν έχει βέβαια κανένα λόγο να είναι ευνοϊκή για την Ελλάδα, ανατρέπει πλήρως αυτή την ευρέως διαδεδομένη άποψη.

Αντιγράφω σχετικά από εδώ (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

The Oxford Olympics Study 2016 καταρρίπτει αυτή τη μυθολογία και εμφανίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ως τους Αγώνες με το χαμηλότερο κόστος συνολικά, ανά αθλητικό γεγονός και ανά αθλητή, άρα δεν μπορούν να ευθύνονται για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και για την οικονομική κατάρρευση της χώρας.

Η μελέτη αυτή καταμέτρησε το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σε 2,94 δισ. δολάρια, που είναι μικρότερο από το κόστος της Βαρκελώνης, της Ατλάντας, του Σίδνεϊ, του Πεκίνου, του Λονδίνου (που πραγματικά εκτροχιάστηκε) και του Ρίο. 
Η μελέτη έχει αναγάγει τα ποσά σε τιμές 2015 ώστε να είναι συγκρίσιμα και επικεντρώνεται στο κόστος των έργων που θεωρούνται υποχρεωτικά για τη διοργάνωση των Αγώνων. Εξαιρείται, επίσης, το κόστος των έργων που δρομολογήθηκαν από τις διοργανώτριες πόλεις για τη βελτίωση των υποδομών τους.
Τον Ιανουάριο του 2015 το ΙΟΒΕ δημοσίευσε μελέτη για «το αποτύπωμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην ελληνική οικονομία». Από την ανάλυση αυτή προκύπτει ότι οι δημόσιες δαπάνες για τους Αγώνες ήταν 4,1 δισ. ευρώ, αν ληφθούν υπόψη τα υποχρεωτικά ολυμπιακά έργα και οι δαπάνες για την ασφάλεια. Οι δαπάνες διαμορφώνονται στα 6,5 δισ. ευρώ, αν προστεθούν έργα που είχαν χαρακτηρισθεί ολυμπιακά χωρίς να είναι υποχρεωτικά για τους Αγώνες. Και σε αυτή την περίπτωση όμως δαπάνες ύψους 6,5 δισ. ευρώ αντιστοιχούν σε μόλις 1% των κρατικών δαπανών της αντίστοιχης περιόδου και σε λιγότερο από 2% του ακαθάριστου χρέους της γενικής κυβέρνησης στο τέλος του 2013.

Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ «οι Αγώνες είχαν αισθητά θετική επίδραση στην οικονομική δραστηριότητα και στην απασχόληση», αν δεν είχαν γίνει «το επίπεδο του ΑΕΠ θα ήταν κατά 2,5% χαμηλότερο, ενώ η απασχόληση θα ήταν μειωμένη κατά περίπου 44.000 θέσεις εργασίας. 
Σημαντική ήταν και η αύξηση των τουριστών ως και το 2008, που η ανοδική πορεία ανακόπτεται λόγω της δυσμενούς διεθνούς οικονομικής συγκυρίας. Σε σύγκριση με την τετραετία 2000 - 2004, την περίοδο 2005 - 2009 ο αριθμός των επιπλέον τουριστών ξεπέρασε τα 14 εκατομμύρια αφήνοντας έσοδα ύψους 10,7 δισ. ευρώ ετησίως.

Από την πλευρά του δημοσιονομικού οφέλους, εκτιμάται ότι περίπου 1,5 δισ. ευρώ επέστρεψαν στα ταμεία του κράτους υπό τη μορφή άμεσων και έμμεσων φόρων και εργοδοτικών εισφορών. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι στην κατηγορία κατασκευαστικά έργα, σε κάθε 1 ευρώ τα 0,38 επέτρεψαν στα δημόσια ταμεία, το παραπάνω ποσό φθάνει στα 2,9 δισ. ευρώ! «Το κυριότερο θετικό αποτέλεσμα των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελληνική οικονομία πηγάζει κυρίως από τη θετική σηματοδότηση (signaling) που στέλνει η χώρα με την ανάληψη και την επιτυχημένη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων» επισημαίνει η μελέτη.

Η Ελλάδα ήταν η μικρότερη χώρα που διοργάνωσε ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν η πρώτη φορά που αναλάμβανε μια τόσο σύνθετη διοργάνωση και, επιπροσθέτως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν οι πρώτοι που διοργανώθηκαν υπό το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ.

Δεν είχαν οι Αγώνες της Αθήνας ένα σκοτεινό πρόσωπο;
 Η μελέτη της Οξφόρδης επισημαίνει ότι όλες οι ολυμπιακές διοργανώσεις υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό τους επειδή η νομική δέσμευση που αναλαμβάνει η διοργανώτρια πόλη και χώρα ότι εγγυώνται την κάλυψη των επιπλέον εξόδων λειτουργεί σαν «λευκή επιταγή για υπέρβαση των δαπανών». Για την Αθήνα η υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού υπολογίστηκε στο 49%. Στο Μόντρεαλ η υπέρβαση ήταν 720%, στη Βαρκελώνη 266%, στην Ατλάντα 151%, στο Σίδνεϊ 90%, στο Πεκίνο 2% (με την υποσημείωση ότι η Κίνα δεν φημίζεται για την αξιοπιστία των στοιχείων της), στο Λονδίνο 76% και στο Ρίο 51%. Κατά μέσο όρο η υπέρβαση δαπανών στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες υπολογίστηκε στο 176% του αρχικού προϋπολογισμού τους.

Στην Αθήνα πολλά από έργα που χρηματοδοτήθηκαν από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων «βαφτίστηκαν» ολυμπιακά, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Γιατί έγινε αυτό; 
Οπως εξηγούν συντελεστές της προσπάθειας, για να κερδίσουν τα έργα από τη δυναμική των Αγώνων και να ολοκληρωθούν, μολονότι εκ των υστέρων αναγνωρίζουν ότι ίσως να ήταν τελικά μια λάθος προσέγγιση, καθώς δόθηκε η εντύπωση ότι τα Ολυμπιακά έργα ήταν πολύ περισσότερα. 
Η μεγαλύτερη αποτυχία των Αγώνων του 2004 ήταν η επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή να αφήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να σαπίσουν, αντί να χαράξει μια στρατηγική αξιοποίησης της υλικής και άυλης κληρονομιάς των Αγώνων.
Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ «η ελλιπής αξιοποίηση της ολυμπιακής κληρονομιάς μετά το πέρας των Αγώνων απομείωσε το ΑΕΠ μακροχρόνιας ισορροπίας της χώρας κατά περίπου 0,2%». Στη διάρκεια της προετοιμασίας, η διοίκηση απέδιδε καλύτερα, οι προθεσμίες ήταν σαφείς, η πόλη ανταποκρινόταν σε νέους κανόνες λειτουργίας, είχαν αναπτυχθεί συνέργειες αδιανόητες για την ελληνική πραγματικότητα, οι απαλλοτριώσεις κόστιζαν λιγότερο. 
Όλα χάθηκαν γρήγορα, η δυναμική της οικονομίας, η καλή εικόνα στο εξωτερικό, η ολοκλήρωση του ευρύτερου σχεδίου αστικής αναζωογόνησης της πρωτεύουσας, το κύμα των εθελοντών... Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το πολιτικό άλλοθι για τα δημοσιονομικά προβλήματα, για το ξεπερασμένο και υπερβολικά κοστοβόρο Ασφαλιστικό (ο Τάσος Γιαννίτσης εκτιμά ότι τα 70 από τα 90 δισ. ευρώ επιβάρυνσης του δημόσιου χρέους στο διάστημα 2004-2009 αντιστοιχούν στο κακό ασφαλιστικό σύστημα) και εντέλει για το υπέρογκο δημόσιο χρέος.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 10-8-2016

Ένα ακόμα σχετικό άρθρο του Σπύρου Βλέτσα από την Athens Voice

Η Ελλάδα δεν  χρεοκόπησε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Οκτώ χρόνια σε κρίση, όλοι οι μύθοι έχουν καταρρεύσει, αλλά η έλλειψη αυτογνωσίας εξακολουθεί να κυριαρχεί. Πολλοί δεν θέλουν ακόμη να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε επειδή για χρόνια το κράτος της ξόδευε πολύ περισσότερα από όσα εισέπραττε και η χώρα κατανάλωνε πολύ περισσότερα από όσα παρήγαγε. Γι’ αυτό και τους αρέσει να πιστεύουν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε από την Ολυμπιάδα.

ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΠΑΤΕΡΕΣ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ;

Από μικρό παιδί δεν είχα καλές σχέσεις με τον αθλητισμό.

Ειδικότερα δε με το ποδόσφαιρο ακόμα θυμάμαι εκείνες τις καταθλιπτικές Δευτέρες στο σχολείο που αισθανόμουνα σαν την μύγα μεσ΄ το γάλα, γιατί το κύριο θέμα συζητήσεων εκείνη την ημέρα, ήσαν οι αγώνες του ποδοσφαίρου της Κυριακής. Ήμουνα από τους λίγους που ήσαν παντελώς άσχετοι από ποδόσφαιρο γιατί από τότε μέχρι σήμερα έχω βρεθεί σε γήπεδο μόνο για να παρακολουθήσω συναυλίες!

Σαν φοιτητής αναγκάστηκα να παρακολουθήσω αγώνες μπάσκετ στον "τάφο του Ινδού", ένα άθλιο γήπεδο σκέτο φούρνο κάτω από τις κερκίδες του Παναθηναϊκού, για να πάρω τις αναγκαίες παρουσίες για την γυμναστική που ήταν υποχρεωτική τα δύο πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου.(Γι΄αυτό και η γενιά μου έγινε τόσο καλλίγραμμη!)

Η κ. Αθεόφοβου που δεν ήθελε να υποβληθεί σε αυτό το τραγικά μαρτυρικό χαμάμ, αλλά ούτε από την άλλη μεριά να πάει στο γυμναστήριο να πάρει τις παρουσίες κανονικά κάνοντας σουηδική γυμναστική, αναγκάστηκε στο τέλος της χρονιάς για να πάρει την ρημάδα την υπογραφή, να συμμετάσχει σε ένα αγώνα δρόμου γύρω από τον λόφο του Αρδηττού!

Ως πιστός σύντροφος και συμπαραστάτης της από τότε σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής της , πήγα και παρακολούθησα αυτό το αξέχαστο θέαμα που ήταν ο γνήσιος ορισμός της λέξεως κλαυσίγελος!

Παρά τα πάνω από 20 κιλά κομψότερη από σήμερα, παντελώς αγύμναστη σε όλη της την ζωή, με αθλητικό σορτσάκι που είχε αγοράσει ειδικά για την περίσταση, ύστερα από τα πρώτα 200 μέτρα είχε ένα κοκκινοχαλκοπράσινο χρώμα, είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα με την γλώσσα έξω ,και ήταν έτοιμη ως εμπροσθοβαρής, λόγω πλουσίου στήθους, να πέσει μπρούμυτα στο χώμα με σκοπό να μην ξανασηκωθεί , οπότε ο γυμναστής την λυπήθηκε και της υπέγραψε τις παρουσίες.

Έκτοτε κανείς από τους δυό μας δεν είχε καμία σχέση με αθλητισμό ή με αθλητικές γενικότερα εκδηλώσεις.

Έπρεπε να έρθει η εποχή του Γκάλη για να αρχίσω να παρακολουθώ τους αγώνες του μπάσκετ με ενδιαφέρον, επειδή θαύμαζα αυτόν τον ιδιοφυή εγκέφαλο που είχε ο ανεπανάληπτος αυτός παίκτης, εγκέφαλος οποίος κατάφερνε να δίνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου τις σωστές εντολές στο μυϊκό του σύστημα με τα καταπληκτικά αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε .

Όλο αυτό το πτωχό αθλητικό μου παρελθόν μου ξαναήρθε στην μνήμη διαβάζοντας τις τηλεφωνικές συνομιλίες που συγκλονίζουν σήμερα την Ελλάδα, και οι οποίες προκαλούν γενικότερη αίσθηση στον κόσμο με όλη αυτή την αναδυόμενη δυσωδία από τον ποδοσφαιρικό υπόκοσμο.

Παρά το ότι είμαι φανατικός εφημεριδοφάγος ξεκοκαλίζοντας με ιδεοψυχαναγκασμό όλες τις σελίδες, αισθάνομαι μεγάλη ευχαρίστηση όταν φτάνω στα αθλητικά γιατί τα προσπερνώ ταχύτατα καθώς δεν με ενδιαφέρουν, τελειώνοντας έτσι ουσιαστικά την εφημερίδα.

Επίσης και σαν φυσικό επακόλουθο της πλήρους άγνοιας μου για τα ποδοσφαιρικά, δεν είχα ποτέ καμία σχέση με Προπο και με όλα αυτά τα σχετικά στοιχήματα που υπάρχουν

Παρά λοιπόν το γεγονός ότι δεν έχω την στοιχειώδη γνώση όλων των σχετικών με το ποδόσφαιρο, από χρόνια ήμουν πεπεισμένος ότι σχεδόν όλο αυτό το κύκλωμα είναι βρωμερό, τελείως διεφθαρμένο και ύποπτο.

Την εντύπωση δε αυτή μου την εδραίωνε απλά και μόνο όταν έβλεπα στην τηλεόραση τις ευγενείς και πνευματώδεις αυτές φάτσες των διαφόρων παραγόντων και ιδιοκτητών των ποδοσφαιρικών ομάδων.

Οπότε δεν αισθάνθηκα καμιά έκπληξη όταν βγήκε τώρα στην φόρα όλο αυτό το κύκλωμα της Σούπερ Λίγδας όπως προσφυώς έγραψε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Όταν όμως εγώ ο άσχετος από χρόνια ήμουνα σίγουρος για την βρωμιά όλου αυτού του συρφετού και για το στήσιμο τόσων αγώνων, όλος αυτός ο κόσμος που είναι ποδοσφαιρόφιλος δεν τα γνώριζε και περίμενε τις πρόσφατες αποκαλύψεις για να αντιληφθεί τι γίνεται μπροστά στα μάτια του τόσα χρόνια;

Δυστυχώς και τα γνώριζε και τα συζητούσε αλλά, όπως θα διαβάσετε σε ένα άλλο ποστ που σύντομα θα δημοσιεύσω, όπως είχε πει και ένας κυβερνητικός επίτροπος πριν από 85 και πλέον χρόνια, θεωρούσε πως -η σκοπιμότης είναι και η νομιμότης!

Αυτό σημαίνει πως η πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων είναι το ίδιο ηθικά διαβρωμένη όσο και οι ηγεσίες των ομάδων γιατί δεν είναι τελικά φίλαθλοι αλλά οπαδοί και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η νίκη της ομάδας τους με κάθε τρόπο.

Η αντίληψη δε αυτή είναι τόσο πολύ εδραιωμένη σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού ώστε ολόκληρες πόλεις όπως η Λάρισα πχ πριν μερικά χρόνια να ξεσηκώνεται και να αποκλείει την μισή Ελλάδα από την άλλη για 5 ολόκληρες μέρες για να υποστηρίξει την τοπική ομάδα!

Η ομάδα έτσι αποκτά έτσι μια υπερβατική οντότητα στο μυαλό τους ώστε η νίκη της δεν έχει σχέση ούτε με την ικανότητα των παικτών της αλλά ούτε με την ηθική ή την νομιμότητα αλλά απλά αποτελεί αυτοσκοπό.

Έτσι δεν τους ενδιαφέρει ποιός θα είναι πρόεδρος της ομάδας φτάνει αυτός να εκπληρώσει την μοναδική τους επιθυμία για νικηφόρα αποτελέσματα της ομάδας τους, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.

Αυτή ακριβώς την προσδοκία των οπαδών, από χρόνια την έχουν αντιληφθεί οι διάφοροι επιτήδειοι τύποι όπως πχ ο Κοσκωτάς, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι αναλαμβάνοντας μια ομάδα αποκτούν πάραυτα και μια μεγάλη φυλή οπαδών που θα τους προασπίζει από επιθέσεις αντιπάλων στα προσωπικά τους συμφέροντα, τοποθετώντας τους επίσης στο απυρόβλητο από μεγάλο μέρος του τύπου και των ΜΜΕ που δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν την φανατική και τυφλή αυτή φυλή .

Έτσι όταν ο Κοσκωτάς που ανάφερα προηγουμένως, ανέλαβε τον Ολυμπιακό, δεν είδα κανένα από τους οπαδούς του να αναρωτιέται που βρήκε τα χρήματα, αλλά αντίθετα είδα μισό εκατομμύριο κόσμο να είναι στην υποδοχή του Ντέταρι στον Πειραιά που η μεταγραφή του στοίχισε, μόνο(!) 1.100.000.000 (ένα δισεκατομμύριο εκατό εκατομμύρια δραχμές) .Με τον τρόπο όμως αυτό κατάφερε να χρησιμοποιήσει τους πολυπληθείς οπαδούς του, σαν ουσιαστική ασπίδα για την επιδίωξη των επιχειρηματικών στόχων που είχε βάλει και τους οποίους θα πετύχαινε αν δεν έμπλεκε στο άλλο συζητήσιμο κύκλωμα του τύπου .

Βέβαια μπροστά στους σημερινούς κατηγορούμενους ο Κοσκωτάς ήταν μεν ευφυής κομπιναδόρος αλλά δεν ανήκε στον υπόκοσμο.

Το σημερινό πάνθεον των μπουμπουκιών που ακούμε τις μεταξύ τους σπινθηροβόλες και σοφιστικέ συνδιαλέξεις για το στήσιμο αγώνων, σαφώς ανήκουν σε αυτόν και γνωρίζουν πως να συντηρούν και να υποθάλπουν τις συμμορίες των οπαδών των ομάδων τους που αλληλοσκοτώνονται με τους αντιπάλους τους στα γήπεδα. Είναι αυτονόητο πως και οι συρφετοί αυτοί τέτοιους προέδρους θέλουν .

Ο ευρύτερος όμως κύκλος των φιλάθλων χαμπάρι δεν έπαιρνε τι σόι είναι αυτοί οι πρόεδροι και το ότι πολλοί αγώνες είναι στημένοι;

'Η μήπως δεν ήξερε για τους διάφορους ημίθεους με τα κοντά παντελονάκια ,το αξίωμα πως - ότι και να κάνουν οι απέξω, αν δεν βρίσκονται στο κόλπο αυτοί που πατούν χορτάρι δεν μπορεί να "στηθεί" αγώνας ;

Σαφώς και τα ήξερε αλλά για το καλό της ομάδας, όπως οι θρησκόληπτοι για το καλό της εκκλησίας, έκανε μόκο φτάνει η ομάδα να κέρδιζε για να μπορεί να καμαρώνει για την ομαδάρα του και την προεδράρα της στο καφενείο του.

Βέβαια και η πολιτεία δεν είναι άμοιρη των ευθυνών της όταν χάριζε απλόχερα τα δις στις διάφορες ποδοσφαιρικές εταιρείες για να τα έχει καλά με τα πλήθη των φανατικών οπαδών που η πολιτική τους τοποθέτηση έρχεται μετά ομαδάρα.

Η ποδοσφαιρική σαπίλα είναι η πιο εμφανής εκδήλωση της σήψης μιας κοινωνίας που βρίσκεται όπως η Ελληνική σε ουσιαστική παρακμή.

Η μόνη ελπίδα που εμφανίστηκε με αυτή την υπόθεση είναι οι δύο αξιοθαύμαστες εισαγγελείς που δεν δίστασαν να τα βάλουν και να ξεσκεπάσουν αυτά τα κυκλώματα που πολλοί τα υποψιαζόντουσαν αλλά κανείς δεν τόλμαγε να βάλει μέχρι σήμερα το χέρι του επί τον τύπον των ήλων.

Εύχομαι αυτή την φορά το μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο με την ουσιαστική κάθαρση του όλου κυκλώματος ώστε πλέον όλοι όσοι αγαπούν αυτό το άθλημα, και είναι βέβαια πρώτα φίλαθλοι και μετά οπαδοί, να μπορούν να πάνε με τα παιδιά τους να απολαύσουν ένα αγώνα και όταν χάνει η ομάδα τους φεύγοντας να μην πλακώνονται στο ξύλο με τους αντιπάλους αλλά να λένε χαμογελώντας αυτό που λένε αλλού, It' s only a game!