Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

ΑΘΗΝΑ- 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974-ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟ ΣΤΡΑΤΟ



Στην Ελλάδα οι λογοκρινόμενες εφημερίδες της 20-7-1974 δεν γράφουν τίποτα για την εισβολή όταν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την ίδια μέρα η ειδησεογραφία είναι πλήρης !
Επρεπε να περάσει μια μέρα για να γράψουν τις ειδήσεις και οι ελληνικές εφημερίδες .

Ήταν πρωί της 20 Ιουλίου 1974.
Μόλις είχα γυρίσει από την Κρήτη όπου είχαμε πάει με την γυναίκα μου για διακοπές στο πατρικό της. Εκείνη είχε μείνει με το μωρό εκεί για μια βδομάδα ακόμα.
Ήταν από τις χειρότερες διακοπές της ζωής μου γιατί αντί να βρίσκομαι ξαπλωμένος στην παραλία τις είχα περάσει τις περισσότερες ώρες κολλημένος σε ένα ραδιόφωνο με βραχέα προσπαθώντας να μαθαίνω από την Deutsche Welle και το BBC τι γίνεται στην Κύπρο με το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου και την προεδροποίηση του Σαμψών στην θέση του.
Ακόμα θυμάμαι την αλγεινή εντύπωση που μου είχε κάνει η φάτσα του όταν τον είχα δει πριν την δικτατορία να στέκεται καμαρωτός με τα χέρια στην μέση στα σκαλάκια της Νομικής περιστοιχισμένος από κάτι τύπους σαν τους μπράβους νυκτερινών κέντρων.
Από τα παιδικά μου χρόνια οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ,ιδίως όπως ο Καραολής και ο Δημητρίου και οι άλλοι αδικοχαμένοι ήρωες είχαν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου.
Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την ανήμπορη λύσσα που με έπιασε όταν όχι μόνο έγινε το δολοφονικό πραξικόπημα στην Κύπρο ,που μόνο ηλίθιοι δεν μπορούσαν να προβλέψουν που θα οδηγούσε , αλλά έβαλαν και πρόεδρο αυτόν που οι Τούρκοι τον έλεγαν «ο χασάπης της Ομορφίτας» από τους φόνους Τουρκοκυπρίων που είχαν γίνει το 1963 από τους πολιτοφύλακες του σε αυτό το προάστιο της Λευκωσίας .
Το πρωί λοιπόν της 20 Ιουλίου γυρίζω κατά τις 71/2 το πρωί στο σπίτι μετά από ολονύκτια βάρδια και αντί να πέσω για ύπνο προσπαθώ να ακούσω κανένα ξένο σταθμό για να μάθω τι έχει γίνει.
Έχω χάσει την Ελληνική εκπομπή του BBC που αν θυμάμαι καλά ήταν κατά τις 7 και τέταρτο .Ψάχνοντας συνεχώς στα βραχέα πέφτω ξαφνικά σε ένα σταθμό και τότε παγώνει το αίμα μου. Μια γυναικεία φωνή μιλώντας ελληνικά, με σαφώς ξένη προφορά, έλεγε: Τα στρατεύματα έχουν αποβιβαστεί στην Κύπρο και ελευθερώνουν τον Κυπριακό λαό από τους πραξικοπηματίες ! Ήταν, από ότι θυμάμαι, ένας τουρκοκυπριακός σταθμός που λεγόταν Μπαιράκ.
Αυτό ήταν !
Ήταν γραφτό η γενιά μου να ζήσει την μεγαλύτερη καταστροφή του Ελληνισμού ,μετά την μικρασιατική, χάρις στους ανεγκέφαλους εγκληματίες που μας είχαν κάτσει στο σβέρκο και τώρα κατέστρεφαν και την Κύπρο!
Προσπαθώ να πάρω την γυναίκα μου τηλέφωνο αλλά είναι αδύνατο. Κάπου κατά τις 8 και τέταρτο κτυπάει το τηλέφωνο ακούω την φωνή της να προλαβαίνει να πει το όνομα μου και αμέσως πέφτει η γραμμή.
Στο ραδιόφωνο εν τω μεταξύ έχει αρχίσει να μεταδίδουν μια ανακοίνωση για επιστράτευση χωρίς όμως να καθορίζουν ποιες κλάσεις και από ποια σώματα επιστρατεύονται.
Κτυπάει το κουδούνι της πόρτας και είναι ένας φιλόλογος φίλος που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Προσπαθούσε και αυτός να καταλάβει αν τον επιστρατεύουν.
Τότε έμενα στα Ιλίσια οπότε αποφασίζουμε και οι δύο να πάμε στο κέντρο πρώτα στο Αρχηγείο του Ναυτικού να δούμε αν έχω επιστρατευθεί μιας και εγώ έχοντας πρόσφατα τελειώσει την θητεία μου ήμουνα σίγουρος υποψήφιος .
Το Αρχηγείο όλο το εκπροσωπεί ένας κελευστής φρουρός ο οποίος δεν έχει ιδέα για το αν γίνεται επιστράτευση στο Ναυτικό! Μας προτείνει να ρωτήσουμε στο Πασαλιμάνι.
Με το αυτοκίνητο κατεβαίνουμε στο Πασαλιμάνι όπου και εκεί υπάρχει η ίδια κατάσταση.
Κατά το μεσημέρι καταφέρνουμε και οι δύο να μάθουμε τελικά ότι επιστρατεύεται ο γείτονας και εγώ όχι.
Στην Αθήνα τα πρόσωπα είναι ανήσυχα και κατηφή. Δεν υπάρχει καμία σχέση με τον ενθουσιασμό που είχε επικρατήσει στην επιστράτευση του 40 και σχετικά σας έχω γράψει στο παρελθόν.
Βάζοντας κάτι πρόχειρα στο στόμα μου επιστρέφω στην δουλειά μου όπου με τις επιστρατεύσεις έχουν αποδιοργανωθεί όλες οι βάρδιες και αναγκαστικά κάθομαι μέχρι την επομένη οπότε αποκαμωμένος μετά από δύο μέρες γεμάτες στρες και αϋπνία πέφτω και κοιμάμαι μονορούφι 12 ώρες!
Μέσα από την καταστροφή που γινόταν όμως ένα αγέρι ελπίδας αρχίζει να πνέει.
Πολλά στόματα όπου και να πήγαινες , που είχαν κλείσει μετά το Πολυτεχνείο και την δικτατορία του Ιωαννίδη ,ξανάνοιξαν και εξέφραζαν πια ανοικτά την αγανάκτηση τους για την κατάντια της χώρας.
Όσοι δε επιστρατεύθηκαν που δεν ήσαν πλέον νεοσύλλεκτοι φαντάροι 20 χρονών βλέποντας την πλήρη αποδιοργάνωση του στρατού, το φιάσκο της επιστράτευσης που τους έκανε να χάσουν την δουλειά τους χωρίς να προσφέρουν τίποτα και στην πατρίδα και την ανυπαρξία υπεύθυνης κυβέρνησης είχαν αρχίσει να κατηγορούν ευθέως τους χουντικούς αξιωματικούς οι οποίοι βρέθηκαν να μην μπορούν να ποδηγετήσουν όλους αυτούς τους αγανακτισμένους πολίτες.
Η αυτοδιάλυση της χούντας και των ανδρεικέλων του Ιωαννίδη δεν ήταν μακριά και ή επάνοδος του κοινοβουλευτισμού δεν θα αργούσε.
Άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.



΄Επρεπε να φτάσει το μεσημέρι της 20-7 για να βγεί η ανακοίνωση ποιοί επιστρατεύονται από κάθε σώμα.


30 χρόνια μετά την εισβολή η ουσιαστικότερη εξέλιξη στο Κυπριακό ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η απόρριψη του Σχεδίου Ανάν .
Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ σχετικά με την πολιτική διαχείριση του Κυπριακού από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, από την εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου τον Φεβρουάριο του 2003, μέχρι το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 ,υπάρχει
εδώ.
.

12 σχόλια:

  1. Παρά το γεγονός ότι ήμουν μόλις επτά ετών θυμάμαι εκείνες τις γεμάτες ένταση ημέρες. Παραθερίζαμε και πηγαίνοντας στην παραλία για μπάνιο διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε ψυχή. Ταυτόχρονα άκουσα δύο γειτόνισσες να μιλάνε για πόλεμο. Έτρεξα κλαίγοντας στο σπίτι όπου μετέφερα τα νέα. Ήρθε ο πατέρας από την πόλη και μας πήρε. Το ίδιο μεσημέρι τον επιστράτευσαν. Από τότε η 20η Ιουλίου είναι ημέρα-πληγή στη μνήμη μου. Με αυτή τη φόρτιση δεν υπάρχει περίπτωση να ποστάρω για την εισβολή.
    Αθεόφοβε, οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες αξίζουν περισσότερο από την ίδια την ιστορία. Θυμάμαι το βράδυ της 24ης Ιουλίου όταν περπατώντας με τον παππού μου στον άδειο δρόμο, ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε ξαφνικά κορνάροντας ανεμίζοντας μία γαλανόλευκη από το παράθυρο του συνοδηγού. Ήταν οι ελπίδες του κόσμου που αποδείχτηκαν φρούδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αθεόφοβε μου,
    η 20η Ιουλίου 74 για μένα ήταν μια μέρα που σημάδεψε όλη τη ζωή μου. Σαν πρόβατα για σφαγή παραδοθήκαμε στον Αττίλα. Ο σημερινός άντρας (τότε είχαμε μόνο δεσμό) ήταν στην Αθήνα και μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ (19-7) άκουσε από το BBC ότι ο τουρκικός στόλος αναχώρησε από τη Μεσσίνα προς άγνωστη κατεύθυνση (η Κύπρος ήταν αυτή). Σκέφτηκε λοιπόν ότι το ακούσαμε και στην Κύπρο και πήραμε τα μέτρα μας. Αμ δε.... Στην Κύπρο δεν είχαμε πάρει χαμπάρι....
    Αχ τι μνήμες ξυπνήσαν σήμερα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβερές μνήμες!!
    Και η οργή ακόμη πνιγμένη και χωρίς δικαίωση!
    Αλλοίμονο στον κόσμο που χάθηκε και σ' αυτούς που έχασαν τους δικούς τους!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.......
    ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το καλοκαίρι δεν παρακολουθώ συστηματικά την επικαιρότητα αλλά γνωρίζω ότι τις προηγούμενες ημέρες (ίσως και την 20 Iουλίου) ο λαμπρός μας Δικτάτορας αποφάσισε ότι μετά 34 χρόνια όλα αυτά είναι περασμένα-ξεχασμένα και δικαικούται να κάνει και κανένα μπάνιο στο Λαγονήσι !

    Εσύ λοιπόν γιατί κάθεσαι και ασχολείσαι με την ναφθαλίνη ;
    Θέλεις να χαλάσεις τις διακοπές του ανθρώπου ;;

    Ο συνφαλακρός γείτων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. και εγω διακοπες στην Κρητη ημουν... βεβαια μολις 13 και κατι, καναμε μπανιο στο Τιμπουκτου εκει στον Αγιανη...

    η 20 Ιουλιου 1974 ηταν η πιο παραξενη και πιο σημαδιακη μερα της ζωής μου...
    το μεσημερι ο πατερας μου με την μητερα μου και την μικρη αδελφη μου εφυγαν για Αθηνα...
    ειδα τον πατερα μου μετα απο 6 μηνες....
    εκανα ερωτα για πρωτη φορα στην ζωη μου εκεινο το ατελειωτο αποχαυνωτικο απογευμα...
    εχασα τον ετεροθαλη αδελφο μου, στην Κυπρο εκεινο το βραδυ, σε μια κορφη του Πενταδακτυλου απο μια ναπαλμ οπως μαθαμε μετα απο αρκετο καιρο...

    εν ξεχνω
    οχι την εισβολη
    την ανελευθερη χουντα
    τον αδελφο μου που λατρευα
    την υπεροχη εκεινη γυναικα που με εκανε αντρα...

    δεν ξεχνω οτι 35 χρονια μετα, ενας κατακτημενος λαος, εχει μονο δυο νεκρους...
    δεν ξεχνω οτι ειμαστε οι κωλοΕλλαδιτες
    δεν ξεχνω το οτι οι Ελληνες νεκροι ειναι ποσοστιαια 500% περισσοτεροι απο του Κυπριους...
    δεν ξεχνω τις θυσιες...
    αυτοι εκει κατω δυστυχως εχουν ξεχασει και ασχολουνται με τον πλουτισμο και τις μπιζνες....
    και θυμουνται να μην ξεχνουν μια φορα τον χρονο....

    δεν ξεχνω
    δεν θα ξεχασω
    δεν θελω να ξεχασω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Σειρά" του Βασικού Μετόχου κι εγώ,θυμάμαι να γυρίζουμε-ανεξήγητα για μας-απ το κοντινό στην Αθηνα εξοχικό μας διαμερισματάκι και στο δρόμο ο πατέρας ν'απαρνείται τ'αγαπημένα του τραγούδια υπέρ του πομπώδους δελτίου ειδήσεων,λέγοντας στην μητέρα μου "θα γίνει πόλεμος,δεν την γλυτώνουμε"
    Οι επόμενες μέρες πέρασαν μέσα στην αγωνία που περιγράφεις,με τον πατέρα μου να ακούει καθε ραδιοφ.δελτίο προσπαθώντας να καταλάβει αν είχαν καλέσει "το φύλλο πορείας του".
    Τότε έμαθα οτι αυτά τα χαρτιά είχαν χρώμα,και το χρώμα του πατέρα μου εκλήθη τελικά μια απ τις επομενες μερες ενώ το μόνο που δεν εκληθη ήταν το λευκό.
    ...Και τότε ενα αγόρι 7 χρονών συνειδητοποίησε ξαφνικά και πάρα πολύ εναργώς,πόσο εύθραυστη ήταν η οικογενειακή του ευτυχία,αφού η επιστράτευση του πατέρα αφηνε μια πρακτικά ανήμπορη μητέρα μόνη(αναρρωνύουσα από πολυ βαριά ασθένεια)με 2 μικρά παιδιά...ευτυχώς υπήρχε ακόμα η γιαγιά και μας κράτησε στον αφρό!
    Κι ευτυχως,ο πατέρας γύρισε σώος,μετά την περιπέτειά του στην κωμικότερη επιστράτευση(αν τ'αποτελέσματα της δεν ηταν τοσο τραγικα)που γνωρισε η συγχρονη Ελλάδα.
    Τι μου θυμισες τωρα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Από ότι διαπιστώνω φίλοι μου όλους μας, τον καθένας από διαφορετική σκοπιά ανάλογα με την ηλικία του, η 20/7/74 μας έχει αφήσει το σημάδι της στην ζωή μας.
    Θυμάμαι την τραυματική εμπειρία που ένιωσα την πρώτη φορά που πήγα στην Λευκωσία και αντίκρυσα την τεράστια από πέτρες τουρκική σημαία στο βουνό να δεσπόζει στον ορίζοντα.
    Μου θύμισε κάτι ανάλογο που υπήρχε στην Μακρόνησο μέχρι την δικτατορία που με τεράστια γράμματα διάβαζες από το Λαύριο -Ζήτω ο Βασιλεύς.
    Αλλά και το γελοίο και σε μικρή κλίμακα σε μοναστήρι της Τήνου που έγραφαν στην αυλή του με πέτρες -Ζήτω ο Θεός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ήμουν 3,5 χρονων και ομως το θυμαμαι. Ενας γειτονας κραταγε μια εφημεριδα και θυμάμαι τον τιτλο που μας έλεγε. Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΕΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Μετά θυμάμαι τα φορτηγα στο χωριο να περνουν τον πατερα μου και αλλους ανδρες στην επιστρατευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ημουν 5 την επομένη της εισβολης. Ειχα ηδη ζησει για πρωτη φορα την βιαιοτητα στη μικρη ζωη μου στις 15 του μηνα, μερα του πραξικοπηματος. Θυμαμαι ενηληκες να κλαιν, να ταραζονται απο τον πανικο και για πρωτη φορα να μην μπορει ο πατερας μου να διωχνει την ανασφαλεια που ενοιωθα μικρο παιδι. Θυμαμαι τουρκικο αεροπλανο νε σφυριζει δαιμονικα χαμηλα πανω απο το σπιτι μας στη Λευκωσια και να επιβεβαιωνει μεσα μου τον πανικο που ολοι ματαια διωχναμε... Φυγαμε για λιγες μερες απο τη Λευκωσια... μετα ζήσαμε με τη μανα μου στην Αθηνα για 3 μηνες... τι ευτυχια! Τωρα ειμαι 44. Οχι μονο καθε μερα δεν ξεχνω... δεν μπορω να μη θυμαμαι.... Καθε Μερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή