V-ΑΝΑΤΟΛΙΑ- ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ -ESKI GUMUS, ΔΙΟΚΑΙΣΑΡΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΥΚΟΣ

Η είσοδος για την μονή του Eski Gümüs που είναι σκαλισμένο σε αυτό το βράχο.
.

Στην διαδρομή από την Καππαδοκία μέχρι τα παράλια της Μεσογείου έγιναν δύο ενδιαφέρουσες στάσεις.
Η πρώτη στην μονή του Eski Gümüs.
Αυτό είναι ένα μοναστήρι του 10ου αιώνα που δεν χτίστηκε ποτέ γιατί απλά αντί να το κτίσουν το έσκαψαν μέσα στον βράχο!
Μπαίνεις από μια ανοιγμένη στο βράχο θολωτή είσοδο και βρίσκεσαι σε μια τετράγωνη αυλή που έχει απέναντι από την είσοδο μια σκαμμένη στο βράχο εκκλησία και στα πλάγια διάφορα δωμάτια, μια τραπεζαρία, κουζίνα, κελάρια και τάφους. Το μοναστήρι ξανα-ανακαλύφτηκε το 1963 και συντηρήθηκε από βρετανούς αρχαιολόγους.

Η μία πλευρά της τετράγωνης αυλής του μοναστηριού.
Το εσωτερικό της εκκλησίας.
.
Η εκκλησία διαθέτει μερικές πολύ ωραίες αγιογραφίες και μια Παναγία που έχει ένα χαμόγελο σαν της Τζοκόντα. Οι κολώνες που έχει η εκκλησία απλά δεν στηρίζουν τίποτα, αφού είναι σκαμμένη στον βράχο, αλλά έγιναν για να μοιάζει με τις άλλες εκκλησίες. Δυστυχώς δεν επιτρέπουν το φλας και το φως μέσα είναι πολύ λίγο για καλές φωτογραφίες.
Επάνω αγιογραφία με την Παναγία.
Κάτω σκηνή από τους μύθους του Αισώπου!



Από το εσωτερικό του μοναστηριού.
.
Η επόμενη στάση ήταν στην Διοκαισάρεια ή Όλβα . Ο γνωστός μας Σέλευκος Νικάτορ Ι το 300 πΧ έφτιαξε εδώ ένα ναό προς τιμήν του Όλβιου Δία (Όλβιος =ευτυχής).
Ο μύθος βέβαια έλεγε ότι τον έφτιαξε ο ήρωας του Τρωικού πολέμου Αίας και γι΄ αυτό και οι ιερείς που κυβερνούσαν τον τόπο ανήκαν στην δυναστεία των Τευκριδών και ο κάθε άνδρας της οικογένειας ονομαζόταν Αίας ή Τεύκρος και είχαν εγκαταστήσει στην ουσία μια μικρή θεοκρατία στην ευρύτερη περιοχή.
Διοκαισάρεια ονομάστηκε την εποχή του Βεσπασιανού (69-79 μΧ).
Στις κολόνες του ναού υπάρχουν τα παλαιότερα δείγματα κορινθιακού ρυθμού στην Μικρά Ασία.

Το ρωμαϊκό θέατρο των 2500 θεατών.
.
Στην αρχή βλέπουμε ένα αρκετά καλά διατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο 2500 θέσεων, (165/4 πΧ) και πάνω από αυτό ο δρόμος συνεχίζει δυτικά και βρίσκουμε πρώτα στην αρχή ενός δρόμου με κιονοστοιχία, που οδηγεί στο ναό του Διός, μια αψίδα με 6 κολόνες,από τις οποίες υπάρχουν σήμερα 5,με βάσεις για αγάλματα .


Η αψίδα και οι βάσεις που είχαν αγάλματα.

Ο ναός του Διός ,στην κολόνα υπάρχει κιονόκρανο κοριθιακού ρυθμού.

Διακοσμητικά μοτίβα από το ναό.

.

Στην άλλη άκρη του δρόμου υπάρχει ο ναός της Τύχης που διατηρούνται οι 5 από τις 6 κολόνες της πρόσοψης του. Χαρίστηκε στην πόλη την εποχή του Βεσπασιανού και του Δομητιανού (69-76 μΧ) από κάποιον που τον έλεγαν ΄Οπιο και την γυναίκα του Κυρία (στις συστάσεις θα έλεγαν από εδώ η κυρία Κυρία!)

Βόρεια του ναού ένας άλλος δρόμος οδηγεί σε μια καλοδιατηρημένη πύλη με 3 εισόδους που σύμφωνα με μια επιγραφή που έχει φτιάχτηκε κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408 μΧ)

Ηπύλη με τις 3 εισόδους.

Ο ναός της Τύχης με τα κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα.

Μια τοπική ντροπαλή ομορφιά!

.

Βόρεια επίσης υπάρχει και ένας 5όροφος πύργος (200 πΧ) ,υπόλειμμα της οχυρώσεως της πόλης από τον όποίο και πήρε και το σημερινό όνομα η περιοχή στα τούρκικα uzuncaburç δηλαδή υψηλός πύργος.

Ο πενταόροφος πύργος σήμα κατατεθέν της πόλης και καμάρι τους!

Κιονόκρανα στην είσοδο πάρκινγκ τοπικής ταβέρνας !

.

Φεύγοντας από την Διοκαισάρεια, που είναι στα 1100μ. στις νότιες πλαγιές του Ταύρου, παίρνουμε το δρόμο για να φθάσουμε στην θάλασσα.
Βρισκόμαστε πλέον στην λεγόμενη ακτή των Πειρατών, την περιοχή δηλαδή των παραλίων της Τουρκίας που βρίσκεται πάνω από την Κύπρο.

Εδώ βρίσκουμε ένα από τα πιο γραφικά κάστρα της Μεσογείου τον Κόρυκο.
Από την περιοχή δεν έμεινε και κανένας που να μην περάσει.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο η πόλη ιδρύθηκε από τον πρίγκιπα της Κύπρου, Κόρυκο. Το μέρος κατοικήθηκε από τον 4ο αιώνα πΧ και το όνομα Κόρυκος αναφέρεται για πρώτη φορά το 197 πΧ από Ρωμαίους συγγραφείς όταν τις ακτές της Κιλικίας τις κατέλαβε ο βασιλιάς της Συρίας Αντίοχος ο ΙΙΙ από τους Αιγύπτιους . Το 67 πΧ τις κατέκτησε ο αυτοκράτωρ Πομπήιος και τις ξεκαθάρισε από τους πειρατές και ο Κόρυκος αναπτύχθηκε σε λιμάνι.

Την εποχή των Βυζαντινών που ήταν και η πιο ένδοξη εποχή της ,ενισχύθηκε η οχύρωση με τα δύο κάστρα στα πλαίσια της προστασίας των ακτών που το 1104 έκανε ο ναύαρχος Ευγένιος. Τον 13ο αιώνα ήταν μέρος του Αρμενικού Βασιλείου της Κιλικίας και τα κάστα ανακατασκευάστηκαν δυστυχώς με την χρήση των ερειπίων της αρχαίας πόλης.
Το 1482 η περιοχή έγινε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και βαθμιαία εγκαταλείφτηκε.

Η εξωτερική οχύρωση του Κόρυκου.

Το δεύτερο κάστρο της Παρθένου σε νησάκι 200 μέτρα από την στεριά.

Δίπλα από το κάστρο μια θαυμάσια αμμουδιά.

Το εσωτερικό του κάστρου. Κάτω φαίνονται τα ερείπια μιας από τις 3 εκκλησίες που υπήρχαν σ΄ αυτό.

Τα τελευταία χρόνια ο Κόρυκος έχει αρχίσει να αναπτύσσεται εξ αιτίας μιας πολύ ωραίας αμμουδιάς που είναι δίπλα από το κάστρο και ονομάζεται Kız Kalesi που σημαίνει το κάστρο της Παρθένας.
Ο μύθος λέει ότι ένας βασιλιάς όταν έμαθε από ένα μάντη ότι η μοναχοκόρη του θα πεθάνει από δάγκωμα φιδιού έφτιαξε το κάστρο στην θάλασσα 200 μέτρα από την ακτή και την έκλεισε μέσα.
Όμως ή προφητεία βγήκε αληθινή όταν από ένα καλάθι με σύκα πετάχτηκε ένα φίδι την δάγκωσε και πέθανε.

Το κάστρο της Παρθένας και τα υπολείμματα του δρόμου που οδηγούσε σ΄ αυτό.

.

Ένα πολύ ωραίο βίντεο,χωρίς λόγια από την ευρύτερη περιοχή της Διοκαισάρειας με ερείπια της πόλης, υπόσκαφων εκκλησιών και τάφων.

.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ 

ΙΙ- ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟΘΥΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΓΗΝΗΣ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ, ΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ 

ΙΙΙ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΔΥΟ ΜΥΘΙΚΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΑΣ- ΟΥΡΦΑ ΚΑΙ ΧΑΡΡΑΝ 

ΙV-ΖΕΥΓΜΑ –ΠΩΣ ΠΝΙΓΗΚΕ ΣΤΑ ΝΕΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ 

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

VI-ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ HATAY ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

VII-(ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)ΚΟΡΑΜΑ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ