Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Β΄ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ…………



Περιδιαβάζοντας στα θεάματα της Αθήνας αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η προσφορά υπερκαλύπτει την ζήτηση.
Ως γνήσιος παιδιόθεν καταναλωτής θεαμάτων αυτό που μπορώ να πω πλέον είναι ότι τόσο μεγάλη προσφορά θεάματος ιδίως στα θέατρα ,καταλήγει δυστυχώς στο να χάνεις παραστάσεις αξιόλογες για τις οποίες δεν έτυχε να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι σχετικό.
Έκανα λοιπόν μια καταμέτρηση των κινηματογραφικών και θεατρικών έργων που παίζονται σήμερα στην Αθήνα και ιδού το αποτέλεσμα.
Αυτή την εβδομάδα παίζονται στην Αθήνα 35 ταινίες.
Ως γνήσιος κινηματογραφόφιλος έχω δει τις 11,θα δω οπωσδήποτε ακόμα 3-4 και οι υπόλοιπες μου είναι τελείως αδιάφορες ή παιδικές.
Στον κινηματογράφο αν είσαι τακτικός θεατής μπορείς να προλάβεις να δεις τις καλύτερες από τις ταινίες που παίζονται.
Στα θέατρα όμως επικρατεί ένα χάος.
Ακόμα και αν είσαι θεατρικός κριτικός είναι αδύνατον να προλάβεις, να δεις έστω και το 1/10 από τις, κρατηθείτε, 141 παραστάσεις, που καταμέτρησα αυτή την εβδομάδα!
Από αυτές τουλάχιστον καμιά 15ρια είναι έργα που τα έχουμε δει στον κινηματογράφο, τουλάχιστον 7-8 τα έχω δει σε παλαιότερα ανεβάσματα του έργου με άλλους θιάσους, και 3 είναι παραστάσεις που έχω δει πέρυσι και συνεχίζουν και φέτος.
Ακόμα και αν αφαιρέσει κανείς καμία 15-20 παραστάσεις που προσωπικά ούτε με το ζόρι δεν θα πήγαινα είτε γιατί το έργο είναι ασήμαντο είτε γιατί δεν αντέχεις τον πρωταγωνιστή ,όπως πχ εγώ τον Ζαχαράτο που παίζει την Χαρτορίχτρα ,παραμένει ένας τεράστιος αριθμός πιθανώς αξιόλογων παραστάσεων με άγνωστα ακόμα ονόματα που δεν διακινδυνεύεις να δεις αν δεν έχεις από κάπου κάποιο ερέθισμα για να πας.
Αυτό λοιπόν έχει αν αποτέλεσμα να διαλέγεις παραστάσεις που τουλάχιστον πιστεύεις ότι δεν θα κλαις τα λεφτά σου γιατί έχεις ακούσει ή διαβάσει καλά λόγια ή γιατί η προηγούμενη εμπειρία σου από το θεατρικό σχήμα σε έχει πείσει ότι εκ των πραγμάτων η παράσταση θα είναι αξιόλογη ,όπως πχ όλες οι παραστάσεις του Βογιατζή.
Το πρώτο έργο λοιπόν που είδα φέτος πριν να κατέβει ήταν το Κλουβί με τις τρελές με τον Σταμάτη Φασουλή και τον Μπέζο.
Ήταν μια παράσταση που μπορεί να σταθεί σε διεθνές επίπεδο από άποψη σκηνικών, κουστουμιών και σκηνοθεσίας με τους δύο πρωταγωνιστές καλούς στους ρόλους τους με κορυφαία στιγμή την εμφάνιση του Φασουλή ως μελισσούλας!
Επίσης ο Μυλωνάς πλάθει ένα αξιομνημόνευτο ρόλο. Μέτρια ήταν η μουσική επένδυση και τα χορευτικά, αλλά πολύ καλή η ελληνική απόδοση του σεναρίου.
Τελικά όμως έχεις την αίσθηση ότι παρά την μετατροπή του σε μιούζικαλ το έργο είναι αρκετά ξεπερασμένο και δεν έχει πλέον την πρωτοτυπία που είχε το πρωτότυπο κινηματογραφικό έργο με τις μοναδικές ερμηνείες στους αντίστοιχους ρόλους του Ugo Tognazzi και του Michel Serrault.

Η παράσταση όμως που νομίζω ότι θα αποτελέσει την έκπληξη της χρονιάς είναι η Σάτιρα των Π. Μέντη, Θ. Παπαγεωργίου και της Θεατρικής Ομάδας Ex Animo, ΤΕΛΕΙΑ GR στο θέατρο Στοά.
Το πρωτότυπο αυτό έργο αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς όλων των παραπάνω αποτελείται από ογδόντα σύντομες σκηνές, με έντεκα ηθοποιούς να ερμηνεύουν περίπου διακόσιους ρόλους ενώ συγχρόνως οι βιντεοπροβολές του έργου παίζουν καταλυτικό ρόλο .
Εάν το Ελεύθερο θέατρο κατάφερε να εξελίξει την κλασσική επιθεώρηση εδώ έχουμε το επόμενο σημερινό στάδιο αυτής της εξέλιξης.
Η παράσταση είναι μια τελείως φρέσκια ανανεωτική ματιά και είναι κατά την γνώμη μου από τις πιο επιτυχημένες συνεργασίες μιας νέας και με μέλλον θεατρικής ομάδας με την φοβερή θεατρική πείρα ενός μοναδικού θεατράνθρωπου όπως ο Παπαγεωργίου.
Η σάτιρα του έργου σπάει κόκαλα προκαλώντας περισσότερο το πικρό χαμόγελο παρά το γέλιο του θεατή ανατέμνοντας όλη την νεοελληνική πραγματικότητα χωρίς να καταφεύγει στις φτήνιες, τις συμβιβαστικές ισορροπίες και τις κοινοτυπίες των επιθεωρήσεων.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει σκηνές που μαζί με την κοινωνική σάτιρα που εμπεριέχουν δεν προκαλούν το λυτρωτικό γέλιο ,όπως πχ ο Παπαγεωργίου ως περιφερόμενη γιαγιά, ή η συνομιλία του με τον Μεντή ως άστεγοι που του διηγείται πως με την φαντασία του πήγε στο Intercontinental αφού πρώτα είχε ρίξει επάνω του όλα τα For Men του Χόντου ,ή τέλος η βιντεοπροβολή με τον αυνανιζόμενο!
Άφησα για το τέλος το Πουθενά του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο ανακαινισμένο Εθνικό.
Δουλειά του Παπαίωάννου είχα πρωτοδεί (αξίζει να δείτε την υψηλής αισθητικής ιστοσελίδα του) , και με είχε εντυπωσιάσει ,πριν να γίνει γνωστός με τους ολυμπιακούς αγώνες ,το 2001 με την παράσταση του με την Ομάδα Εδάφους , Για Πάντα .
Μετά βέβαια από τους Ολυμπιακούς έχω δει και τις μετέπειτα παραστάσεις του 2, και Μήδεια 2, οι οποίες επιβεβαίωσαν την πεποίθηση μου για το πηγαίο ταλέντο του.
Στο Πουθενά που κρατάει μόνο κάπου 40΄ο Παπαϊωάννου καταφέρνει να δικαιώσει την επιλογή που έγινε να είναι η παράσταση του η εναρκτήριος της νέας εποχής του Εθνικού.
Δουλεύοντας στην δεδομένη πια εμμονή του με την κίνηση του ανθρώπου που περπατάει και ελίσσεται με αργές κινήσεις σε εμπόδια στην πορεία του, πέτυχε με ελάχιστες νότες πιάνου και ήχους από τα μηχανήματα να συνθέσει ένα θέαμα που εκτός από την αισθητική αξία του αναδεικνύει και τις νέες τεχνικές δυνατότητες της σκηνής του Εθνικού.
Το τέλος της παράστασης με τον κυματισμό των χεριών που γυμνώνουν τελείως ένα αγόρι και ένα κορίτσι με την εν συνεχεία επί σκηνής είσοδο των θεατών της δεύτερης παράστασης, θεωρώ ότι είναι από τις πιο ιδιοφυείς και πλαστικές σε κίνηση εικόνες που έχουμε δει
Η παρακάτω φωτογραφία είναι λίγο πριν την παράσταση με το τεράστιο καθρέφτη ριντό της σκηνής.

7 σχόλια:

  1. Χωρίς να μπω στην ουσία των παρουσιάσεων που κάνεις, προσθέτω ότι ακόμα ακι ο οικονομικός παράγοντας είναι συχνά αποθαρρυντικός για να δει κάποιος πάνω από 2 παραστάσεις την εβδομάδα. Το μόνο καλό είναι ότι αυτές συνεχίζονται για μήνες ακόμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσωπικά δεν είμαι τόσο του θεάτρου,
    όσο του κινηματογράφου...

    Βλέπω ελάχιστες παραστάσεις, αυτές που
    δεν θέλω για κάποιους λόγους να χάσω.

    Πιστεύω όμως ότι είναι πολλά τα θέατρα
    κι όχι ανάλογα της προσέλευσης κόσμου.
    Πιθανόν να κάνω και λάθος.

    Όπως πολλές είναι και οι προβολές, με λίγες
    ταινίες να αξίζουν πραγματικά (κι έχω δει αμέτρητες)

    :-) Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο δείμος του πολίτη-
    Από τον καιρό που έκοψα το τσιγάρο υπολόγισα ότι τα λεφτά που κάπνιζα σε μια εβδομάδα είναι περίπου όσα χρειάζεται κανείς για 2 κινηματογράφους και ένα θέατρο στο ίδιο διάστημα.
    Συνήθως τόσα προλαβαίνω να δώ!
    (Όχι βέβαια ότι και καπνίζοντας έβλεπα λιγότερα!)

    Βάσσια-
    Τα θέατρα είναι πολλά και οι παραστάσεις ακόμα περισσότερες και γι΄αυτό και βλέπεις εκτός από τις μεγάλες παραγωγές και τις παραγωγές του Εθνικού, οι περισότερες παραστάσεις να είναι με 2-3 μόνο ηθοποιούς και να πάιζονται Παρασκευή,Σάββατο και Κυριακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θαυμάζω και επικροτώ αυτή την έκρηξη της τέχνης που αναφέρεις Αθεόφοβε, όσο 'μπουτίκ" κι αν είναι οι παραστάσεις, είναι υπέροχο οτι υπάρχουν, και μάλιστα - όπως διαπίστωσα, και σε προσιτές τιμές. Η ΑΘήνα είναι πράγματι μια αξιόλογη θεατρούπολη.

    Και για να βάλω τα πράγματα σε κάποια μεγαλύτερη βάση, να αναφέρω πως η πανεπιστημιούπολη της Βοστώνης, διαθέτει μόνον γύρω στα 6-7 θέατρα, που υπάρχουν μόνον ως αποφάγια νεουορκέζικων παραστάσεων που ανα καιρούς δίνουν και εδώ μερικές παραστάσεις. Και είναι συνήθως μουσικές ή χολυγουντιανές μεγαλοπαραγωγές τύπου Cats, Fandom and the Opera, Lion King, κλπ, χωρίς δηλαδή ευρύτερο πολιτικό ή κοινωνικό μήνυμα. Απλά διασκέδαση. Στην Αμερική, μόνον η Νέα Υόρκη έχει καλό θέατρο, το λεγόμενο Off Broadway, σε αντίθεση με το Broadway που είναι για τουρίστες.

    Η φτωχή θεατρική σκηνή επαναλαμβάνεται σε όλον τον κόσμο, με λίγες εξαιρέσεις. Λίγες ειναι οι θεατρούπολεις του κόσμου. Ελπίζω μονάχα, μια μέρα η Αθήνα να μπορέσει να αναδειχθεί και σε παγκόσμιο επίπεδο (κάτι που δεν είναι σίγουρο γιατί τα θεατρικά της έργα ειναι μόνον στα ελληνικά). Διάβασα κάπου πως μόνον πέρσι, πως 40 λονδρέζικα θέατρα, εκοψαν 12 εκατομμύρια θεατρικά εισιτήρια! Αυτή ειναι η πολιτιστική δύναμη ενός έθνους. Φαντάσου φίλε Αθεόφοβε ελληνικες αρχαίες τραγωδίες στα αγγλικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. H παράσταση στο Παλλάς θα έλεγα ότι άνετα μπορεί να συναγωνιστεί το Fandom and the Opera που είδα στην Νέα Υόρκη και το Jersey boys που είδα στο Σικάγο σαν γνήσιος τουρίστας.
    Αλλά ελληνικες αρχαίες τραγωδίες στα αγγλικά δεν θα μπορέσουν να παιχτούν παρά μόνο σε τουριστική περίοδο και πάλι με αμφίβολη επιτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γεια σου Αθεόφοβε,

    Πράγματι η Αθήνα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία πόλη σε ότι αφορα τις θεατρικές παραστάσεις. Και εμένα μου αρέσει να πηγαίνω συχνά. Προσπαθώ δύο φορές το μήνα όχι λόγω κόστους, αλλά λόγω χρόνου. Το κλουβί με τις τρελές το είδα και εγω στο Λονδίνο. Πρόσφατα είδα και το Sister's Act Που επίσης έχει γίνει ταινία. Στον κινηματογράφο πάλι δεν πηγαίνω συχνά. Πολυ επιλεκτικά θα έλεγα πλέον.

    Πολύ κάπνιζες νομίζω!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 7ον σχόλιο: Αμ, γι' αυτό θα εμβολιαστείς... Θεατρικός ο λόγος. Δε θες να κλείσουν τα θέατρα τα αγαπητά σε όλους μας. Σ' ευχαριστώ πάντως που αφήνεις ανοιχτά τα ανώνυμα σχόλια. Αυτό είναι σίγουρα το καλό με σένα. Καλό ξεχειμώνιασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή