Β΄ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ…………

Περιδιαβάζοντας στα θεάματα της Αθήνας αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η προσφορά υπερκαλύπτει την ζήτηση.
Ως γνήσιος παιδιόθεν καταναλωτής θεαμάτων αυτό που μπορώ να πω πλέον είναι ότι τόσο μεγάλη προσφορά θεάματος ιδίως στα θέατρα ,καταλήγει δυστυχώς στο να χάνεις παραστάσεις αξιόλογες για τις οποίες δεν έτυχε να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι σχετικό.
Έκανα λοιπόν μια καταμέτρηση των κινηματογραφικών και θεατρικών έργων που παίζονται σήμερα στην Αθήνα και ιδού το αποτέλεσμα.
Αυτή την εβδομάδα παίζονται στην Αθήνα 35 ταινίες.
Ως γνήσιος κινηματογραφόφιλος έχω δει τις 11,θα δω οπωσδήποτε ακόμα 3-4 και οι υπόλοιπες μου είναι τελείως αδιάφορες ή παιδικές.
Στον κινηματογράφο αν είσαι τακτικός θεατής μπορείς να προλάβεις να δεις τις καλύτερες από τις ταινίες που παίζονται.
Στα θέατρα όμως επικρατεί ένα χάος.
Ακόμα και αν είσαι θεατρικός κριτικός είναι αδύνατον να προλάβεις, να δεις έστω και το 1/10 από τις, κρατηθείτε, 141 παραστάσεις, που καταμέτρησα αυτή την εβδομάδα!
Από αυτές τουλάχιστον καμιά 15ρια είναι έργα που τα έχουμε δει στον κινηματογράφο, τουλάχιστον 7-8 τα έχω δει σε παλαιότερα ανεβάσματα του έργου με άλλους θιάσους, και 3 είναι παραστάσεις που έχω δει πέρυσι και συνεχίζουν και φέτος.
Ακόμα και αν αφαιρέσει κανείς καμία 15-20 παραστάσεις που προσωπικά ούτε με το ζόρι δεν θα πήγαινα είτε γιατί το έργο είναι ασήμαντο είτε γιατί δεν αντέχεις τον πρωταγωνιστή ,όπως πχ εγώ τον Ζαχαράτο που παίζει την Χαρτορίχτρα ,παραμένει ένας τεράστιος αριθμός πιθανώς αξιόλογων παραστάσεων με άγνωστα ακόμα ονόματα που δεν διακινδυνεύεις να δεις αν δεν έχεις από κάπου κάποιο ερέθισμα για να πας.
Αυτό λοιπόν έχει αν αποτέλεσμα να διαλέγεις παραστάσεις που τουλάχιστον πιστεύεις ότι δεν θα κλαις τα λεφτά σου γιατί έχεις ακούσει ή διαβάσει καλά λόγια ή γιατί η προηγούμενη εμπειρία σου από το θεατρικό σχήμα σε έχει πείσει ότι εκ των πραγμάτων η παράσταση θα είναι αξιόλογη ,όπως πχ όλες οι παραστάσεις του Βογιατζή.
Το πρώτο έργο λοιπόν που είδα φέτος πριν να κατέβει ήταν το Κλουβί με τις τρελές με τον Σταμάτη Φασουλή και τον Μπέζο.
Ήταν μια παράσταση που μπορεί να σταθεί σε διεθνές επίπεδο από άποψη σκηνικών, κουστουμιών και σκηνοθεσίας με τους δύο πρωταγωνιστές καλούς στους ρόλους τους με κορυφαία στιγμή την εμφάνιση του Φασουλή ως μελισσούλας!
Επίσης ο Μυλωνάς πλάθει ένα αξιομνημόνευτο ρόλο. Μέτρια ήταν η μουσική επένδυση και τα χορευτικά, αλλά πολύ καλή η ελληνική απόδοση του σεναρίου.
Τελικά όμως έχεις την αίσθηση ότι παρά την μετατροπή του σε μιούζικαλ το έργο είναι αρκετά ξεπερασμένο και δεν έχει πλέον την πρωτοτυπία που είχε το πρωτότυπο κινηματογραφικό έργο με τις μοναδικές ερμηνείες στους αντίστοιχους ρόλους του Ugo Tognazzi και του Michel Serrault.

Η παράσταση όμως που νομίζω ότι θα αποτελέσει την έκπληξη της χρονιάς είναι η Σάτιρα των Π. Μέντη, Θ. Παπαγεωργίου και της Θεατρικής Ομάδας Ex Animo, ΤΕΛΕΙΑ GR στο θέατρο Στοά.
Το πρωτότυπο αυτό έργο αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς όλων των παραπάνω αποτελείται από ογδόντα σύντομες σκηνές, με έντεκα ηθοποιούς να ερμηνεύουν περίπου διακόσιους ρόλους ενώ συγχρόνως οι βιντεοπροβολές του έργου παίζουν καταλυτικό ρόλο .
Εάν το Ελεύθερο θέατρο κατάφερε να εξελίξει την κλασσική επιθεώρηση εδώ έχουμε το επόμενο σημερινό στάδιο αυτής της εξέλιξης.
Η παράσταση είναι μια τελείως φρέσκια ανανεωτική ματιά και είναι κατά την γνώμη μου από τις πιο επιτυχημένες συνεργασίες μιας νέας και με μέλλον θεατρικής ομάδας με την φοβερή θεατρική πείρα ενός μοναδικού θεατράνθρωπου όπως ο Παπαγεωργίου.
Η σάτιρα του έργου σπάει κόκαλα προκαλώντας περισσότερο το πικρό χαμόγελο παρά το γέλιο του θεατή ανατέμνοντας όλη την νεοελληνική πραγματικότητα χωρίς να καταφεύγει στις φτήνιες, τις συμβιβαστικές ισορροπίες και τις κοινοτυπίες των επιθεωρήσεων.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει σκηνές που μαζί με την κοινωνική σάτιρα που εμπεριέχουν δεν προκαλούν το λυτρωτικό γέλιο ,όπως πχ ο Παπαγεωργίου ως περιφερόμενη γιαγιά, ή η συνομιλία του με τον Μεντή ως άστεγοι που του διηγείται πως με την φαντασία του πήγε στο Intercontinental αφού πρώτα είχε ρίξει επάνω του όλα τα For Men του Χόντου ,ή τέλος η βιντεοπροβολή με τον αυνανιζόμενο!

Άφησα για το τέλος το Πουθενά του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο ανακαινισμένο Εθνικό.
Δουλειά του Παπαίωάννου είχα πρωτοδεί (αξίζει να δείτε την υψηλής αισθητικής ιστοσελίδα του) , και με είχε εντυπωσιάσει ,πριν να γίνει γνωστός με τους ολυμπιακούς αγώνες ,το 2001 με την παράσταση του με την Ομάδα Εδάφους , Για Πάντα .
Μετά βέβαια από τους Ολυμπιακούς έχω δει και τις μετέπειτα παραστάσεις του 2, και Μήδεια 2, οι οποίες επιβεβαίωσαν την πεποίθηση μου για το πηγαίο ταλέντο του.
Στο Πουθενά που κρατάει μόνο κάπου 40΄ο Παπαϊωάννου καταφέρνει να δικαιώσει την επιλογή που έγινε να είναι η παράσταση του η εναρκτήριος της νέας εποχής του Εθνικού.
Δουλεύοντας στην δεδομένη πια εμμονή του με την κίνηση του ανθρώπου που περπατάει και ελίσσεται με αργές κινήσεις σε εμπόδια στην πορεία του, πέτυχε με ελάχιστες νότες πιάνου και ήχους από τα μηχανήματα να συνθέσει ένα θέαμα που εκτός από την αισθητική αξία του αναδεικνύει και τις νέες τεχνικές δυνατότητες της σκηνής του Εθνικού.
Το τέλος της παράστασης με τον κυματισμό των χεριών που γυμνώνουν τελείως ένα αγόρι και ένα κορίτσι με την εν συνεχεία επί σκηνής είσοδο των θεατών της δεύτερης παράστασης, θεωρώ ότι είναι από τις πιο ιδιοφυείς και πλαστικές σε κίνηση εικόνες που έχουμε δει
Η παρακάτω φωτογραφία είναι λίγο πριν την παράσταση με το τεράστιο καθρέφτη ριντό της σκηνής.